Morgunblaðið - 18.04.2002, Blaðsíða 53

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. APRÍL 2002 53
✝ Kristbjörg Lövefæddist í Reykja-
vík 23. september
1947. Hún lést á
heimili sínu í Mos-
fellsbæ 9. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar eru Fríða
Freymóðsdóttir hús-
móðir í Reykjavík og
Þorsteinn D. Löve
vélsmiður. Hann lést
10. apríl sl. Krist-
björg er ein þriggja
systra, elst er Ásdís,
búsett í Noregi, og
yngst er Erla, búsett
í Reykjavík. Hún er gift Tómasi
Guðmarssyni og eiga þau tvær
dætur. Fyrstu árin ólst Kristbjörg
upp með móður sinni, ömmu og
móðursystur, en frá níu ára aldri
með móður sinni og eiginmanni
hennar, Helga Felixsyni húsa-
smið, sem gekk henni í föðurstað.
Þá átti Kristbjörg níu hálfsystkini
í föðurætt.
Árið 1965 giftist hún Bjarnþóri
Aðalsteinssyni og eignuðust þau
tvö börn. Þau eru: Aðalsteinn, bú-
settur í Danmörku. Kona hans er
Hjálmfríður Þöll Friðriksdóttir og
eiga þau tvö börn: Emil og Elísu.
Árdís Jóna, búsett í Reykjavík.
Hún á eina dóttur, Sögu. Faðir
hennar er Einar K. Pálsson. Krist-
björg og Bjarnþór skildu. Um
tíma bjó Kristbjörg með Lárusi
Fjeldsted verslunarmanni.
Hinn 31. desember 1994 giftist
Kristbjörg eftirlifandi manni sín-
um, Þórleifi Ólafs-
syni, sölumanni, f.
31. desember 1947.
Þórleifur á einn son
af fyrra hjónabandi,
Sigurð Óla. Hans
sonur er Birkir
Snær. Foreldrar
Þórleifs eru Ólafur Í.
Eiríksson, látinn, og
Lilja Þorleifsdóttir,
húsmóðir í Neskaup-
stað.
Að námi loknu
starfaði Kristbjörg
við verslunar- og
skrifstofustörf, með-
al annars hjá Hljómplötudeild
Fálkans og hjá Sambandinu.
Nokkru eftir tvítugt hóf hún dæg-
urlagasöng og starfaði að mestu
við það í nær því aldarfjórðung.
Hún söng með um tíma með
Hljómsveit Jóns Páls Bjarnasonar
á Hótel Loftleiðum, með hljóm-
sveitinni Sóló og Hljómsveit Guð-
mundar Ingólfssonar, en alls
störfuðu þau Guðmundur saman í
tæp 13 ár, meðal annars á Listahá-
tíð í Reykjavík 1976. Þá söng
Kristbjörg lengi með Hljómsveit
Jóns Sigurðssonar. Um nokkurra
ára skeið stjórnaði Kristbjörg eig-
in hljómsveit, Danssporinu, sem
lengi kom fram í Veitingahúsinu
Ártúni. Þá átti Kristbjörg heima í
Noregi um nokkurt skeið. Þar
söng hún með djasshljómsveit.
Útför Kristbjargar fer fram frá
Lágafellskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku Kristbjörg mín, mig langar
til að kveðja þig með eftirfarandi
ljóði:
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar,
því tíminn mér virðist nú standa í stað,
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein,
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar
þrár
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og í brjósti hvers
manns.
Nú birtir, og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör
sem gist hefur þjáning og pínu.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl,
sem eygir í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson.)
Blessuð sé minning þín.
Þín
mamma.
Sofðu rótt, sofðu rótt,
nú er svartasta nótt.
Sjáðu sóleyjarvönd,
geymdu hann sofandi í hönd.
Þú munt vakna með sól,
og Guð mun vitja um þitt ból.
Góða nótt, góða nótt.
Vertu gott barn og hljótt.
Meðan yfir er húm,
situr engill við rúm.
Sofðu vært, sofðu rótt,
eigðu sælustu nótt.
(Jón Sigurðsson.)
Elsku Didda, þakka þér fyrir
stundirnar sem við áttum saman.
Guð geymi þig og styrki þína nán-
ustu sem sakna þín svo sárt.
Tengdamóðir.
Hér sit ég í Santa Barbara í Kali-
forníu og hugsa um liðna tíð, allt
það góða sem við áttum saman á
Fjólugötu 25 og Ránargötu 6a. Þú
varst það skemmtilegasta barn sem
ég hef þekkt, þá var mikið fjör og
gaman að vera til.
Þó leiðir okkar hafi skilið fyrir
mörgum árum, hélst þó alltaf sam-
band og þú komst í heimsóknir til
okkar ömmu þinnar.
Lífið hefur ekki alltaf verið dans
á rósum hjá þér frekar en hjá svo
mörgum öðrum.
Nú fyrir stuttu áttum við svo
ljómandi gott samtal, var þá meðal
annars rætt um samfund í júní, sem
nú verður ekkert af. Nú ert þú
komin til guðs og verður í hans
höndum, en ég veit að amma þín
tekur vel á móti þér, og ef til vill
sitjið þið saman, þú með gítar í
hendi og spilar og syngur til hennar
„Kirkjuhvoll“. Hver veit?
Þór minn, ég er svo þakklát fyrir
hvað ykkar sambúð hefur verið hlý
og þið svo samtaka. Það var svo
notalegt að koma á ykkar smekk-
lega heimili.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur til Þórs, nöfnu minnar og Sögu,
Alla og hans fjölskyldu, systur
minnar Fríðu, Helga, Ásdísar og
Erlu og hennar fjölskyldu.
Bragi og Steinunn senda inni-
legar samúðarkveðjur.
Ég bið algóðan guð að vera með
okkur öllum.
Hvíldu í guðs friði.
Ingibjörg Jóna (Jonna).
Í dag, fimmtudaginn 18. apríl,
verður til moldar borin í Lágafells-
kirkju mág- og svilkona okkar
Kristbjörg Löve.
Ekki hvarflaði að okkur að kallið
kæmi til Diddu aðeins tveimur dög-
um eftir að hún hringdi full áhuga á
að koma upp fjölskylduhorni í
gestaherberginu með ljósmyndum
og var erindið að biðja um fjöl-
skyldumynd í hornið sitt. Auðvitað
var komið inn á barnabörnin sem
hún var svo stolt af og sagði hún
sögur af Sögu og Birki Snæ, en þau
bæði hafði hún hitt fyrr um daginn,
og svo líka af þeim tveimur sem eru
í Danmörku og fannst henni alltof
langt til þeirra. Það var seinni hluta
sumars 1994 sem hún kom með
Leifa hingað fyrst og var komið
austur í sólina einu sinni til tvisvar
á ári eftir það.
Didda var söngelsk, enda hafði
hún sönginn sem sitt aðalstarf
lengst af og söng í mörgum dans-
hljómsveitum í gegnum árin og
hefði vafalaust gert meira af því
allra síðustu árin ef heilsan hefði
verið betri. Eins og nærri má geta
var mikil músík í kringum hana á
heimilinu sem hún og Leifi höfðu
komið sér upp í Mosfellsbæ. Að
músíkinni slepptri var Didda mikill
fagurkeri eins og þeirra fallega
heimili bar glöggt vitni. Náttúru-
barn var hún og mikill dýravinur og
var gaman að heyra hana segja frá
hestunum sínum, enda báru þeir
Leifa og hana saman á vordögum
1994. Það var gaman að koma til
hennar í haust með ömmu- og afa-
strákana okkar. Þá var komið við í
Mosfellsbæ. Það var vel tekið á
móti litlum ferðalúnum drengjum,
Didda talaði við þá sem sína jafn-
ingja þá stund sem við stoppuðum
og áttu þeir hug hennar allan og
það hvarf af þeim öll ferðaþreyta.
Elsku Leifi og aðrir ástvinir. Við
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum góðan
Guð að styrkja ykkur í sorginni og
við vitum að minningar um góða
eiginkonu, dóttur, móður og ömmu
munu milda söknuðinn.
Við viljum gera orð Spámannsins
að okkar: „Þó ég sé látinn, harmið
mig ekki með tárum. Hugsið ekki
um dauðann með harmi og ótta. Ég
er svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur, en þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug
lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur og ég tek þátt í gleði
ykkar.“
Guð blessi minningu Kristbjargar
Löve.
Guðrún og Eiríkur.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sig. frá Hlöðum.)
Hún Didda er dáin. Hvílík sorg-
arfrétt – hún sem átti eftir að gera
svo margt með honum Þór, sem
hún var svo lánsöm að kynnast og
elskaði, eins og hún sagði, „út yfir
allt“. Það var hestamennskan sem
leiddi þau saman vorið 1994, til mik-
illar gæfu fyrir þau bæði.
Diddu kynntumst við þar sem
hún hélt uppi stanslasu fjöri með
hljómsveit sinni Danssporinu í Ár-
túni. Við áttum því láni að fagna að
eignast vináttu þessarar töfrandi
söngkonu, sem þrátt fyrir oft erf-
iðar stundir hélt sínu sérstaka
skopskyni.
Didda var ekki allra, hún var ein-
læg og glettin, falslaus og vinur
vina sinna. Að vissu leyti hélt hún
fólki frá sér en undir yfirborðinu
var hlý persóna, alltaf boðin og búin
að aðstoða, ef maður vildi þiggja
hjálp hennar. Fyrir utan að syngja
hreint stórkostlega, semja lög og
leika á mörg hljóðfæri var hún snill-
ingur í höndunum. Henni tókst að
fegra allt í kringum sig með ein-
stakri smekkvísi og bar heimili
þeirra Þórs vott um það, og þar
mætti maður mikilli gestrisni og
hlýju. Þau Þór ferðuðust mikið
bæði innan lands og utan og oft var
lítill fyrirvari á ferðum þeirra.
Margar ferðir fóru þau með felli-
hýsið sitt eitthvað út í bláinn, og þá
var stundum hringt og spurt hvort
ekki væri upplagt að kíkja í grill.
Það var ótrúlegt hvað Didda var
snögg að framkvæma það sem
henni datt í hug, svo sem að skella
sér í kaffi vestur á Hellissand bara
si svona.
Oft spurðum við hana hvenær
hún ætlaði að gefa út geisladisk, og
lýsir það hógværð hennar vel
hvernig hún svaraði. „Ég hef ekkert
í það. Ég er ágætis raulari og var
heppin að geta unnið fyrir mér með
röddinni, en ég er engin söngkona.“
Við kveðjum hana með miklum
söknuði og sendum Þór, börnum
hennar og öllum ástvinum innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Svala og Margrét.
Jæja, Didda mín, svona fór það
þá. Ekki átti ég von á því þegar ég
talaði við þig fyrir fjórum vikum og
bað þig að syngja með mér eitt
kvöld að það yrði í síðasta sinn sem
ég heyrði í þér. Ég man það eins og
það hefði gerst í gær þegar þú
hringdir í mig fyrir nákvæmlega 16
árum og sagðir: Gunnar, þetta er
Kristbjörg Löve, viltu koma með
mér í band? Ég svaraði þér eins og
þú mér um daginn: Ég var rétt í
þessu að taka þá ákvörðun að vera
endanlega hættur. Þú svaraðir: Það
verður bara næstu fjóra sunnudaga
og svo ekki meir. Ég sagði nei og
þú sagðir: Guðni Guðna ætlar að
vera með og það stóðst ég ekki. Svo
kom Grétar og síðan Ragnar Páll
seinna og þannig varð Danssporið
þitt til.
Ég hét ekki lengur Gunnar, held-
ur Gunni og þú Didda.
Ég held að ég hafi ekki lifað
skemmtilegra tímabil í dansmúsík-
inni en næstu árin.
Þetta er tvímælalaust besta
hljómsveit sem ég hef starfað í,
snillingarnir og þú.
Þegar svo Guðni veiktist kom
Grettir Björnsson og fyllti hans
skarð.
Ég man fyrst eftir þér með Jóni
Sig., síðan ýmsum hljómsveitum.
Ég heyrði strax að þú varst góð en
ég gerði mér ekki grein fyrir því
hve frábær söngkona þú varst fyrr
en ég fór að vinna með þér. Tví-
mælalaust ein af þeim bestu ef ekki
sú allra besta. Það skemmdi ekki
þegar þú skrappst niður af pallinum
og dansaðir eina gömludansasyrpu.
Þú varst glæsileg. Enn varst þú
minn örlagavaldur eftir að þú fórst
út, þegar þú vissir að Jón Sig. vant-
aði bassaleikara og þú skrifaðir á
miða til Jóns: „Taktu hann Gunna,
þú færð engan betri.“
Það er kannski ekki skrýtið að þú
hafir haft músíkgáfur, dótturdóttir
Freymóðs Jóhannssonar.
Það er ótrúlega sárt að sjá á eftir
þér því ég veit að þér leið andlega
svo vel.
Þegar ég sagði þér um daginn
hvað væri mitt mesta happ í lífinu
svaraðir þú um hæl: Mitt stóra
happ í lífinu var að finna hann Þór
minn.
Við „strákarnir“ sem vorum í
Danssporinu sendum Þórleifi og
fjölskyldu þinni innilegustu samúð-
arkveðjur okkar.
Vertu sæl, vinkona mín, og skil-
aðu kveðju til Guðna.
Gunnar.
Elsku Didda mín, ég er ekki búin
að átta mig á að þú sért dáin. Við
höfum þekkst frá því við vorum
ungar stúlkur í skóla, og margt höf-
um við brallað og haft gaman af.
Báðar urðum við mjög ungar
mæður og nutum þess að hugsa um
syni okkar, einnig höfðum við sam-
einlegt áhugamál og það var söng-
urinn. Þegar við heimsóttum hvor
aðra, þá var það iðulega að við tók-
um upp gítarinn og sungum saman.
Þessi þótti strákunum okkar gaman
að, því þeir sátu gjarnan hjá okkur
og klöppuðu.
Þetta voru skemmtilegar stundir
og ég mun alltaf minnast þess
hversu ánægjulegur tími þetta var.
Didda mín, þú áttir góðan eig-
inleika og það var hve trygglynd og
heiðarleg þú varst, því kynntist ég
vel hjá þér. Þegar við hittumst eða
ræddum saman í síma þá var að-
allega talað um börnin okkar og
barnabörnin, og hversu ánægðar
við vorum með þau.
Þú sagðir mér líka oft hvað þú
hefðir verið lánsöm að hafa hitt
hann Þór þinn. Heimilið ykkar bar
vott um það, því bæði voruð þið svo
samtaka að halda því svo fallegu og
notalegu.
Didda minntist oft á það við mig
að gaman væri að gefa út disk með
okkur „gömlu rokksöngkonunum“
eins og hún orðaði það, en aldrei
varð neitt úr því.
Kæri Þór og aðrir aðstandendur,
ég votta ykkur samúð mína og bið
góðan Guð að blessa ykkur og
styrkja.
„Gættu vináttunnar!
Ekkert er fegurra á jörðinni,
Enginn huggun betri í jarðnesku
lífi.
Vini geturðu tjáð hug þinn allan
og sýnt honum fyllsta trúnað.“
(Ambrósíus)
Þín vinkona
Bertha Biering.
KRISTBJÖRG
LÖVE
Eftir nokkurra mánaða hamingju
varðst þú að byrja að berjast fyrir lífi
þínu og það gerðirðu jafnvel og
þrjóskulega og hún mamma þín hefði
gert og þú stóðst þig eins og hetja allt
til enda.
Þú hefur gefið svo mörgum mikið,
bara fyrir að vera til, mömmu þinni
og pabba, öfum og ömmum, frænkum
og frændum og svona mætti lengi
telja. En núna liggur leiðin þín á svo
góðan stað, þar sem þú lifir heilbrigð
og mikið af góðu fólki sem tekur á
móti þér og mun hugsa um þig. En
ávallt muntu lifa sæl og glöð í hjarta
ástvina þinna.
Ég sendi mína dýpstu og innileg-
ustu samúðarkveðju til Sæunnar og
Ingvars og allra hinna sem tengjast
hinni hugrökku Sóleyju. Guð gefi
ykkur styrk í sorg ykkar og til að
gleyma aldrei góðu stundunum sem
þið áttuð með henni. Og vil ég kveðja
með ljóði sem ort var til litlu systur
minnar sem á vel við á þessari
stundu:
Árin framundan ættu að bíða
og ævin vera sem óskrifað blað.
Grátlegt hversu fljótt hún var að líða
hjá þér sem ert komin á betri stað.
(Einar Hróbjartur.)
Hanna Lára Baldvinsdóttir.
Ég hef þekkt þig, Sóley, frá því að
þú fæddist í þennan heim. Ég man
alltaf eftir því þegar mamma þín kom
til mín og sagðist eiga von á litlu kríli.
Ég var svo glöð að heyra það því að
ég átti líka von á litlu kríli.
Tíminn leið og litlu krílin komu í
heiminn, mitt í september og þú Sól-
ey í nóvember. Við mamma þín
hringdumst alltaf á til að athuga með
krílin okkar. Þið voruð alltaf svo góð-
ar stelpur og yndislegar. Í febrúar
2001 greindist þú svo með hvítblæði
og fórst í meðferðir. Við hittumst
ekki oft á þeim tíma en ég fékk að
fylgjast með líðan þinni. Um sumarið
fór þér að líða betur og fékkst að fara
heim. Við komum í eins árs afmælið
þitt í nóvember. Þú varst svo dugleg
stelpa að opna alla pakkana og blása
á kertið. Nokkrum dögum seinna
greindist þú svo með meira krabba-
mein. Þið fóruð tvær ferðir út til Sví-
þjóðar en aldrei varð af beinmergs-
skiptum.
Mikill söknuður er í hjörtum okkar
og við munum alltaf hugsa til þín,
elsku Sóley. Ég skal passa mömmu
þína og pabba vel og ég veit að þú
gerir það líka, Sóley mín. Þú varst al-
gjör hetja í þessari löngu baráttu
þinni.
Elsku Sæunn og Ingvar, megi Guð
vera með ykkur í þessari miklu sorg.
Arndís Stefánsdóttir
og fjölskylda.
Nú löngu stríði lokið er
og litla Sóley sefur,
svo vært í faðmi Frelsarans
sem friðinn henni gefur.
Drottinn gaf og Drottinn tók
en dauðinn aldrei vinnur,
ef að þú átt trygga trú
og traust í henni finnur.
Í eilífðinni er ætíð vor
okkar þangað liggja spor,
þar litla Sóley lifnar við
og leikur sér við engla hlið.
(K.E.)
Elsku Sæunn, Ingvar, Biggi,
Hóffa, Inga og aðrir sem syrgja. Guð
styrki ykkur öll.
Blessuð sé minning litlu stúlkunn-
ar ykkar.
Kolbrún Eiríksdóttir.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú er komin lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Elsku Sæunn, Ingvar og fjölskyld-
ur, þið hafið staðið eins og hetjur við
hlið litlu stelpunnar ykkar í þessari
erfiðu baráttu. Megi góður guð veita
ykkur styrk á komandi tímum til að
aðlagast lífinu og tilverunni án henn-
ar.
Blessuð sé minning Sóleyjar litlu.
Inga Jóna og Alma Jenný.