Morgunblaðið - 18.04.2002, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. APRÍL 2002 51
ingum sínum. Það glaðnaði þó ætíð
yfir honum þegar börn voru annars
vegar, hvort sem það voru barna-
börnin, barnabarnabörnin eða önnur
börn enda hændust þau að honum.
Oftar en ekki lumaði hann á ein-
hverju góðu til að stinga upp í litla
munna, sem geymt var uppi í skáp
eða jafnvel í hólfi undir vörubílspall-
inum.
Síðustu mánuðir voru Hafsteini
vafalaust erfiðir, meðan líf og heilsa
fjaraði út, en allir lögðust á eitt við að
hjúkra honum sem best. Ekki síst
hún Sigga, hans góða kona, sem alla
tíð stóð við hlið hans eins og klettur.
Ég vil að leiðarlokum þakka fyrir
allt sem Hafsteinn gerði fyrir mig og
fjölskyldu mína og áratuga vináttu
sem aldrei bar skugga á.
Hvíli hann í friði.
Garðar.
Mér finnst tilvalið að byrja á að
minnast elsku afa með því að vitna í
orðatiltækið „Margt smátt gerir eitt
stórt“ því hann skildi það manna
best. Litlir hlutir, eins og að borða
sleikipinna og McDonalds með mér,
þar sem við vorum á ferðalagi um
Þýskaland ásamt ömmu og foreldr-
um mínum, gerðu meira fyrir mig en
orð fá lýst. Ég var unglingur þá og
afi kunni að setja sig í mín spor.
Hann var alltaf til staðar, bæði þegar
vel gekk en einnig þegar eitthvað
bjátaði á. Ég minnist þess þegar
móðuramma mín dó, þá var ég 13
ára. Ég barðist hetjulega við tárin í
jarðarförinni en að því kom að þau
brutust út og þá stóð afi mér við hlið.
Hann tók í hönd mína og leiddi mig
út kirkjuna og að gröf hennar. Án
þess að vera beðinn vissi hann hvað
skyldi gera.
Pabbi er sjómaður og þegar hann
var í landi fór ég oft með honum nið-
ur í skip. Ef skipið lá í Sundahöfninni
þá kom það stundum fyrir að við hitt-
um afa. Hann var nefnilega vörubíl-
stjóri hjá Þrótti og keyrði m.a. út
skipavarning. Þegar rólegt var í
keyrslunni leyfði hann mér að koma
með sér í sendiferðir. Það var æð-
isleg tilfinning að sitja í stóra vöru-
bílnum hans, hærra en allir hinir, og
aka um götur Reykjavíkur. En þess-
um ferðum fylgdi líka smáábyrgð, afi
lét mig passa bílinn þegar hann fór
út. Toppurinn við þær var þó þegar
hann tók upp flotta álnestisboxið sitt
og saman gæddum við okkur á klein-
unum hennar ömmu.
Á vörubílnum kom hann einnig
ófáar ferðir vestur á Granda til að ná
í okkur systkinin. Á leiðinni til baka í
Gnoðarvoginn stoppaði hann alltaf í
einhverri sjoppunni. Þar keypti hann
poka af perubrjóstsykri, sem fældi
burtu allar áhyggjur og læknaði sár.
Sunnudagsmorgnarnir heima hjá
afa og ömmu eru ógleymanlegir. Þá
fékk ég að hoppa upp í til afa og
borða með honum morgunmat. Ef ég
loka augunum get ég enn heyrt sötr-
ið í honum þegar hann fékk sér kaffi-
sopa.
Þetta var ekkert venjulegt sötur,
heldur ljúft og vinalegt hljóð...svona
„afahljóð“ og lyktin af honum var
alltaf svo góð, hún bar keim af kaffi
og var sæt og hlý.
Oft fékk ég að leggja mig með afa í
sófanum í stofunni. Þetta var gamall
sófi, hvorki mjúkur né rúmgóður, en
þrátt fyrir það fékk ég að vera hjá
honum og lá oftar en ekki ofan á hon-
um (var örugglega 15–20 kg). Þetta
skipti mig öllu máli þá og gerir enn í
dag. Ég er honum svo þakklát fyrir
að bægja mér ekki í burtu, það gerði
hann aldrei, ég man ekki eftir honum
öðruvísi en með opinn faðminn.
Öllum þessum minningum um afa
og mörgum öðrum mun ég aldrei
gleyma heldur leita í og nota í fram-
tíðinni. Þær eiga eftir að minna mig á
að vera þakklát fyrir það sem ég hef
og gefa mér von þegar þess er þörf.
Þær tilfinningar sem hann skildi
eftir í hjarta mínu eru þakklæti,
traust, viðurkenning, hlýja og ást.
Ég er þakklát fyrir að hafa fengið
þennan afa og engan annan, því hann
var mér bestur. Ég gat alltaf treyst
því að ég væri velkomin til hans og
að þar væri ég örugg. Hann tók mér
eins og ég var, einnig þegar ég var
erfið. Alltaf hlýjaði hann mér á hönd-
unum … líka þegar mér var ekki
kalt … og þar með hlýjaði hann mér
um hjartaræturnar og gaf mér þá ást
sem var, er og verður mér alltaf kær.
Takk, elsku afi.
Eva Hrönn Hafsteinsdóttir.
Elsku afi.
Okkur langar að kveðja þig með
þessu litla ljóði og þakka þér allar
góðu stundirnar sem við áttum með
þér og alla hlýjuna sem þú veittir
okkur, börnum okkar og mökum.
Á litlum skóm ég læðist inn
og leita að þér, afi minn.
Ég vildi að þú værir hér
og vært þú kúrðir hjá mér.
Ég veit að þú hjá englum ert
og ekkert getur að því gert
Í anda ert mér alltaf hjá
og ekki ferð mér frá.
Ég veit þú lýsir mína leið
svo leiðin verði björt og greið.
Á sorgarstund í sérhvert sinn
ég strauminn frá þér finn.
Ég Guð nú bið að gæta þín
og græða djúpu sárin mín.
Í bæn ég bið þig sofa rótt
og býð þér góða nótt.
(S.P.Þ.)
Elsku amma, þú hefur staðið eins
og klettur við hlið afa, nú í veikindum
hans sem og alltaf. Nú tekur við
ákveðið tómarúm sem við vonum að
okkur takist að fylla í sameiningu.
Guð veri með þér.
Hanna Valdís, Sigrún Eydís,
Garðar Már og fjölskyldur.
Elsku langafi, ég samdi þessa vísu
til þín.
Langafi var góður maður.
Hann var alltaf glaður.
Hann var svo blíðlyndur.
Hann var svo hlýr í hjarta.
Þín
Erla Brá.
Elsku afi.
Nú ertu farinn eftir langa ævi og
það verður skrýtið að geta ekki
heimsótt þig framar.
Alltaf var jafngott að koma til þín
og ömmu inn í Glaðheima og amma
búin að baka nóg af kökum og öðrum
kræsingum. En það var nú samt
mest gaman að fá að gista og hjá
ykkur var alltaf besti maturinn.
Þegar við vorum lítil og komum í
heimsókn og þú varst ekki inni var
alltaf hægt að finna þig úti í bílskúr
og þar fengum við að búa okkur til
flugvél, tálga spýtur eða bara fylgj-
ast með því sem þú varst að gera.
Þú kenndir okkur líka að tefla.
Þau voru ófá skiptin sem við fórum
undir sófa að ná í taflið og auðvitað
leyfðir þú okkur alltaf að vinna.
Einnig var alltaf jafngaman að
fara með ykkur upp í kartöflugarð og
þar hjálpuðust allir að við að stinga
upp kartöflur og við krakkarnir vor-
um dugleg við að borða rabarbarann
og hjálpa ömmu að tína hann til að
búa til graut og sultu og svo tókst þú
upp gulrætur og rófur og gafst okk-
ur krökkunum. Aðalsportið var nú
samt nestisboxið hennar ömmu en í
því voru alls konar kökur og annað
góðgæti.
Eftir að þú varst lagður inn á spít-
alann í haust var skrýtið að koma inn
í Glaðheima því að þar var enginn afi
uppi í rúmi eða í stólnum sínum inni í
stofu. Þá fórum við upp á spítala og
heimsóttum þig og þér fannst alltaf
jafngaman að sjá okkur. Síðast
heimsóttum við og pabbi og litli
Hörður Þór þig á spítalann á páska-
dag. Þar áttirðu súkkulaði ofan í
skúffu og Hörður var ekki lengi að
þiggja mola og hann vildi endilega að
„langi“ fengi sér líka og það gerðir
þú.
Síðast kom ég til þín eftir að þú
kvaddir þennan heim og það ríkti svo
mikill friður yfir þér í rúminu á með-
an presturinn fór með minningar-
bæn með okkur fjölskyldunni.
En nú, elsku afi, þegar við kveðj-
um þig í hinsta sinni geymum við í
hjarta okkar minninguna um besta
afa í heiminum. Guð geymi þig.
Við biðjum algóðan Guð að styrkja
ömmu í sorg hennar.
Anna Rósa, Hafsteinn Þór
og Hinrik Þór.
Elsku Bubba mín, þá er þessari
hetjulegu baráttu þinni lokið og nú
ert þú laus við jarðneskt áreiti sem
að endingu tók þig frá okkur. Margs
er að minnast þegar horft er til
baka. Það eru nú að verða tuttugu
ár síðan við kynntumst, svo langt en
alltof stutt því við ætluðum okkur
svo margt í framtíðinni. Oft þegar
erfitt var rifjuðum við upp skemmti-
legar minningar til að gleðja okkur
en nú verð ég að gera það ein en trúi
því að þú sért með mér. Manstu
fyrsta námskeiðið okkar? Það var
svo gaman að við fórum aftur og síð-
an varð ekki aftur snúið. Í gegnum
árin var farið á mörg uppbyggileg
námskeið en þegar við skráðum
okkur í grasalækningar höfðu nú
sumir á orði: Er þetta nú ekki einum
of langt gengið? En auðvitað vorum
við ekki stoppaðar, með grasapok-
ana úr gömlu gardínunum hennar
mömmu þinnar, „litlu pokana fyrir
sjaldgæfu jurtirnar“ bröltum við
brekkurnar og tíndum hinar ýmsu
jurtir. Og þegar við fórum í útileg-
urnar horfðum við á brekkurnar
með öðru hugarfari, það mátti fá þar
næringu. Jú, ferðalögin í sumarbú-
staði og tjaldvagnaútilegur, þú varst
alltaf tilbúin að fara hvert sem var.
Einu sinni var ákveðin Akureyrar-
ferð, en það rigndi svo mikið að ég
dró úr, en þú sagðir: Við förum bara
þangað sem rignir ekki. Ég lét til-
leiðast og við enduðum í Ásbyrgi, en
svona varst þú, reyndir alltaf að
finna uppstyttu svo hægt væri að
gleðjast.
Þú varst alltaf svo samviskusöm
eins og vinnufélagarnir þínir á
skattstofunni geta borið vitni um og
vil ég þakka þeim fyrir hvað Bubba
fékk að koma og fara eftir hvað
AÐALBJÖRG GUÐRÚN
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Aðalbjörg Guð-rún Guðmunds-
dóttir fæddist í Vog-
um 1. mars 1945.
Hún andaðist á
Landspítalanum við
Hringbraut 9. apríl
síðastliðinn. Hún var
dóttir Guðmundar
Jónssonar verkstjóra
og vélstjóra í frysti-
húsinu í Vogum, og
konu hans Guðrúnar
Sæmundsdóttur frá
Minni-Vogum.
Aðalbjörg kynnt-
ist eftirlifandi eigin-
manni sínum, Einari Bragasyni,
1963, og hófu þau búskap 1964.
Þau giftust 4. október 1969. Þau
eignuðust einn son 16. júlí 1964,
Guðmund Hjört. Kona hans er
Hanna Íris Guðmundsdóttir og
eiga þau þrjú börn.
Útför Aðalbjargar verður gerð
frá Kálfatjarnarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
heilsan leyfði, því fólk
fær ekki alls staðar að
halda reisn sinni þang-
að til yfir lýkur.
Elsku Einar, Hjört-
ur, Íris og börn, „gull-
molarnir hennar
ömmu“, ykkur sendum
við Villi okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur,
einnig fjölskyldum sem
stóðu henni nær.
Elsku vinkona, ég
hef þá trú að þegar ég
ferðast um öll gallerí
lífsins sért þú með
mér. Hittumst seinna
en ég kveð þig núna með söknuði.
Margrét Emilsdóttir.
Við fjölskyldan í Vogagerði 8 í
Vogum kynntumst Aðalbjörgu, eða
Bubbu eins og hún var alltaf kölluð,
fyrir 26 árum. Við keyptum verslun
í Vogum og fylgdu tveir starfskraft-
ar með, Bubba var annar þeirra.
Fyrri eigandi taldi kostinn góðan og
átti það svo sannarlega eftir að
koma í ljós. Á þessum tíma var ekið
með pantanir á „Ströndina“, þ.e.a.s.
fólk úr sveitinni hringdi í „búðina“
og pantaði vörur, sem Guðmundur
síðan ók með til þeirra.
Ég gleymi aldrei þegar Bubba
leiðbeindi mér með pantanirnar í
fyrsta sinn. Síminn hringdi, ég svar-
aði: „Vogabær góðan dag.“ Á hinum
endanum heyrðist karlmannsrödd
sem bunaði út úr sér: „Það er mjólk,
brauð, kjöt, smjör og rúgbrauð,“
lagði síðan á og ég stóð gapandi og
stóreygð með símann í höndunum.
Bubba stóð við hliðina á mér, hló
sínum dillandi hlátri og sagði:
„Þetta hefur verið hann Jói í Hlöðu-
nesi,“ eins og ekkert væri eðlilegra.
Annað tilvik, sem lifir í minning-
unni, er þegar koma skyldi fyrir nýj-
um vörum í búðarhillurnar, sem
voru fullar fyrir. Bubba brosti þá
bara sínu bjarta brosti og bjó til
nýtt pláss, sem við hinar höfðum
verið að vandræðast yfir. Í bæði
þessi skipti og önnur dáðist ég að
eftirtektarsemi hennar og röggsemi
þá og allar götur síðan. Þann tíma,
sem hún vann hjá okkur, lærðum við
að meta dugnað hennar, samvisku-
semi, hreinskiptni, glaðværð og
æðruleysi. Þessi persónueinkenni
áttu eftir að nýtast henni í gegnum
erfiðleika hennar og veikindi, sem
tóku hana í burtu á besta aldri.
Þetta eru fátækleg og stutt minn-
ingabrot en með þeim viljum við
þakka Bubbu samfylgdina. Guð gefi
Einari, Hirti og fjölskyldu hans svo
og ástvinum öðrum styrk í sorginni.
Guð blessi minninguna um hana
Bubbu.
Sigrún Ósk, Guðmundur
og fjölskylda, Vogagerði.
Norðurljósin lýsi þann stað
hvar líf þitt er á sveimi.
Rigning, sólskin sitt á hvað,
í sundruðum manna heimi.
Með hafsins úfna alda nið
ég öldublóm þér sendi
það beri heppni og hugarfrið
og í hjarta þínu lendi.
Háskafullur er heimurinn,
hrekkjóttur við okkur menn.
Eitt sinn varstu vinur minn.
Vonandi ertu það enn.
Í þúsund nátta nöprum blæ
ég nafn þitt hvísla og vaki.
Ég mánagripi góðu næ
und gullnu stjörnuþaki.
Mánans horn það liggur hér
í hendi minni og bíður,
ber tímans vott um vin í mér
og von sem til þín líður.
Háskafullur er heimurinn,
hrekkjóttur við okkur menn.
Eitt sinn varstu vinur minn.
Ég vil að þú sért það enn.
Þessu horni hendi ég
í heimsins gljúpa myrkur.
Það lýsi þér um lífsins veg
sem lán og sálarstyrkur.
Með þessu vil ég gjalda gjöf
og góðmennskuna þína.
Þó okkur skilji að heimsins höf
þá hljótir þú óskina mína
(Hörður Torfason)
Hrönn og Eiður Örn.
Það voru sorgartíðindi sem biðu
okkar er við mættum til vinnu að
morgni miðvikudagsins 10. apríl sl.
Aðalbjörg Guðrún Guðmundsdóttir,
starfsfélagi okkar og vinur til
margra ára, hafði látist kvöldið áður
á Landspítala – háskólasjúkrahúsi,
langt um aldur fram, en hún hafði
um alllangt skeið glímt við erfiðan
sjúkdóm.
Þegar litið er yfir farinn veg
koma upp í hugann ljúfar minningar
um skemmtilegan starfsfélaga, sem
setti sterkan svip á umhverfi sitt
með skopskyni sínu og glettni.
Bubba, eins og hún var alltaf köll-
uð í okkar hópi, hóf störf á Skatt-
stofu Reykjanesumdæmis haustið
1990. Í fyrstu starfaði hún að mestu
við ritvinnslu en eftir að tölvur fóru
að koma á hvert borð breyttist
starfsvettvangur hennar smám
saman og hún tók að sér margvísleg
verkefni er lutu að gagnaskráningu
og öðrum undirbúningi við álagn-
ingu.
Bubba var góður starfsmaður
sem vann verk sín af vandvirkni.
Hún var einstaklega skemmtileg
kona, hreinskiptin og orðheppin og
kom skoðunum sínum á framfæri
umbúðalaust. Hún var æðrulaus og
fátt kom henni úr jafnvægi. Þessir
mannkostir reyndust henni vel er
hún barðist við erfiðan sjúkdóm.
Aldrei heyrðist hún kvarta þó að ef-
laust hafi hún oft verið meira þjáð
en hún lét uppi.
Kom nótt, kom ró,
kom heilög hvíld í stað,
kom Drottins hönd –
kom friðarsól
er brotið hefur blað
við bjarta strönd.
Kom heilög trú
að hugga börnin sín,
kom helga stund
við hinstu sporin þín.
(Ingólfur Þórarinsson.)
Við vinnufélagar Bubbu þökkum
góða samfylgd og óskum henni
blessunar á nýjum vegum. Ástvin-
um öllum sendum við hugheilar
samúðarkveðjur.
Samstarfsfólk.Elsku Birna frænka.Með okkar fátæklegu
orðum viljum við þakka
þér fyrir hlýhug þinn í
gegnum árin. Það var alltaf svo gott
að koma til þín ogþótt ferðirnar hafi
ekki verið margar sitja þær ljóslif-
andi í hjarta manns, þú tókst alltaf
svo vel á móti okkur. Þótt þú sæir
mann kannski ekki vel með augunum
þínum, sástu okkur alltaf með hjart-
BIRNA GUÐNÝ
BJÖRNSDÓTTIR
✝ Birna GuðnýBjörnsdóttir
fæddist 9. maí 1922 á
Kirkjulandi í Vest-
mannaeyjum. Hún
lést á Landakotsspít-
ala þriðjudaginn 5.
mars síðastliðinn.
Útför Birnu fór
fram frá Fossvogs-
kirkju föstudaginn
15. mars sl.
anu, það fann maður
svo vel. Þú varst alltaf
glæsileg kona og heim-
ili ykkar Venna, jafn-
fallegt og -hlýtt og þú
sjálf.
Ég veit að nú ertu
komin til betri heima.
Ég trúi því að nú sé
Venni þér við hlið. Ég
trúi því að nú sjáir þú
allan heiminn. Elsku
Binna, við kveðjum þig.
Elsku frændfólk
okkar. Við biðjum Guð
að styrkja ykkur í
gegnum sorgina og
söknuðinn. Guð geymi ykkur.
Elsku amma. Missir þinn er líka
mikill. Við biðjum Guð að styrkja þig
og umvefja. Einhvern daginn verð-
um við öll sömul saman á ný.
Systurnar Erna Sigríður og
Alda Jóhanna Ingadætur.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.