Morgunblaðið - 19.04.2002, Qupperneq 50

MINNINGAR
50 FÖSTUDAGUR 19. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Pétur Auðunssonfæddist í Hafnar-
firði 16. mars 1924.
Hann lést á St. Jós-
efsspítala 13. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Auðunn
Níelsson og Guðrún
Hinriksdóttir. Pétur
var yngstur tíu systk-
ina, sem öll eru nú
látin.
28. júlí 1945
kvæntist Pétur Petru
Þóru Jónsdóttur, hún
lést 21. nóv. 1996.
Þau eignuðust átta
börn, fjögur dóu stuttu eftir fæð-
ingu. 1) Guðrún Óla, f. 10. maí
1947, hún á tvö börn, Pétur og El-
ínu; 2) Þorsteinn Auðunn f. 18.
maí 1949, kvæntur Ragnheiði
Pálsdóttur, þau eiga fjögur börn,
Emilíu, Örvar, Aron og Auðun
Þór; 3) Hinrik, f. 6. des. 1950, d.
19. júní 2001. Hann átti þrjú börn,
Hildi, Helga og Gísla
Pétur; 4) Pétur, f. 2.
mars 1959, d. 21.
febr. 1960. Barna-
barnabörnin eru
fimm.
Pétur lærði vél-
virkjun, hann stofn-
setti Vélsmiðju Pét-
urs Auðunssonar
árið 1959 og er hún
starfrækt enn í dag.
Hann var félagi í frí-
múrarastúkunni
Hamri, Lionsklúbbi
Hafnarfjarðar, Golf-
klúbbnum Keili,
Stangaveiðifélagi Hafnarfjarðar,
Iðnaðarmannafélagi Hafnarfjarð-
ar og Sjálfstæðisfélaginu Fram.
Hann sinnti ýmsum trúnaðar-
störfum innan þessara félaga í
gegnum árin.
Pétur verður jarðsunginn frá
Víðistaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
Með Jesú byrja ég,
með Jesú vil ég enda,
og æ um æviveg
hvert andvarp honum senda.
Hann er það mark og mið,
er mæni ég sífellt á.
Með blessun, bót og frið
hann býr mér ætíð hjá.
Ef Jesú ég æ hef,
um jörð ég minna hirði,
um heimsins glys ei gef
og glaum hans einskis virði.
Mitt bætir Jesús böl,
mér byrðar léttir hann.
ef hann á hjá mér dvöl,
mig hrella neitt ei kann.
Af allri sál og önd
mig allan þér ég færi,
mitt hjarta, tungu og hönd
þér helga ég, Jesú kæri.
Ó, tak það, Guð minn, gilt
og gef ég æ sé þinn.
Gjör við mig sem þú vilt,
þinn vilji æ sé minn.
(Ziegler – Þýð. V. Briem.)
Elsku afi Pétur.
Nú kveðjum við þig elsku afi, lang-
þráð hvíld er þín núna. Kominn ertu í
faðm ömmu Petru, pabba og hinna
barna þinna.
Við varðveitum og heiðrum minn-
ingu þína um ókomna tíð.
Þín
Helgi, Bryndís og Breki Þór.
Afi minn var stórkarl. Hann vals-
aði um golfvöllinn með vindil og
keypti sér svo golfbíl og rúntaði um
völlinn. Svo hætti hann að reykja en
margir muna eftir honum með vindil
milli varanna rúntandi um Hafnar-
fjörð. Ég man svo vel þegar ég var
bara fimm ára og fór að rúnta með
honum í rosalega flottum og stórum
Lincoln-bíl. Ljósbrúnum að innan og
utan með alls kyns tökkum og tækj-
um og mýkstu sætum í heimi. Síð-
ustu árin átti hann stóran jeppa og á
hverjum degi fór hann á rúntinn, nið-
ur á höfn og spjallaði við karlana á
bryggjunni. Þegar hann var of slapp-
ur til að rúnta sjálfur síðasta sumar
fór pabbi með honum og ég veit að
núna rúnta þeir saman á himnum.
Hann og amma fóru til Kanarí eða
Mallorca á hverju ári og komu heim
með alls konar dót handa okkur
krökkunum, vasadiskó og myndavél,
ótal vekjaraklukkur og úr.
Hann var svo sannarlega stórkarl
og núna hefur hann fengið hvíldina,
kominn til ömmu, Péturs litla og
pabba.
Blessuð sé minning þín, elsku afi
minn.
Þín
Hildur.
Þegar ég upphaflega kom í Lions-
klúbb Hafnarfjarðar tóku þar, meðal
annarra, á móti mér bræðurnir Pét-
ur og Kalli Auðuns, eins og þeir voru
ávallt nefndir. Það var notalegt,
enda voru þeir náfrændur konu
minnar. Þetta var árið 1982. Við
hjónin fluttum þá heim frá Noregi og
úr Oslo/Christiania-klúbbnum í
Hafnarfjarðarklúbbinn. Ég tók við
formennsku í skemmtinefnd aldr-
aðra og sýndi Pétur því áhuga og gaf
mér mörg góð ráð. Sjálfur sat hann
lengi í þeirri sömu nefnd. Þetta var
aðalsmerki hans í öllu Lionsstarfi, að
sýna málefnunum áhuga og leggja
alltaf eitthvað af mörkum. Þannig
reyndist hann ávallt í klúbbnum okk-
ar, var einn af þeim sem lögðu ótæpi-
lega lið, bæði í starfinu inn á við og
ekki síður í starfinu út á við meðal
þeirra er nutu í einhverju af störfum
okkar.
Það var táknrænt fyrir Lionsstarf
Péturs Auðuns, að laugardaginn 13.
apríl, þegar klúbburinn var að af-
henda St. Jósefsspítala ágóðann af
Gaflarasölu vetrarins, til góðra
verka, fyrir baráttuna við melting-
arfærasjúkdóma, lést hann þann dag
á þessum sama spítala.
Pétur hafði átt við ýmsa erfiðleika
að etja á undanförnum árum, bæði
varðandi eigin heilsu og auk þess
misst bæði konu sína og son. Góð
vinkona okkar hjóna sagði einhverju
sinn við okkur: „Það er fátt erfiðara
en að þurfa að lifa börnin sín.“ Þetta
kom mér í hug þegar Pétur missti
son sinn ekki fyrir löngu. Þau skipti
sem við lágum saman á St. Jósefs-
spítala á síðustu árum var hann alltaf
sami hlýi Lionsmaðurinn, sem gott
var að ræða við.
Þau voru reyndar ekki svo fá til-
fellin, sem Pétur var ekki ferðafær
sökum sjúkleika, þegar klúbburinn
okkar var að fara í ferðir eða heim-
sóknir í aðra klúbba. Hann var hins
vegar mikið veikur ef hann fékk ekki
son sinn eða einhvern til að aka sér
upp að Lionsskrifstofu til að óska
okkur góðrar ferðar. Þannig var
hann líka búinn að mæta, þótt hann
kæmist í raun alls ekki lönd eða
strönd. Hann var alltaf með okkur í
starfinu, í huganum ef líkaminn bar
hann ekki, og sýndi með því hvernig
á að „leggja lið“.
Lionsklúbbbur Hafnarfjarðar
vottar börnum hans og fjölskyldum
þeirra samúð og kveður í honum
góðan mann og félaga.
Sigurður H. Þorsteinsson.
PÉTUR
AUÐUNSSON
INGUNN
SIGURBJÖRG
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Ingunn Sigur-björg Guð-
mundsdóttir, síðast
til heimilis á Kópa-
vogsbraut 1a, Álf-
hólsvegi 52, fæddist
á Bjargarstíg 14 í
Reykjavík 8. septem-
ber 1906. Hún lést í
Landspítala í Foss-
vogi 26. mars síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Kópavogskirkju 4.
apríl.
og skrúbbaðir á mér
andlitið en sagðir svo:
„Nú, ertu bara svona?“
Þetta eru ljúfar
minningar um heim-
sóknir mínar til þín,
bæði á Kópavogs-
brautina og í sumarbú-
staðinn þar sem þið afi
hafið verið frá því að
prentarabústaðirnir
voru byggðir árið
1942.
Amma, þú hafðir svo
gaman af að segja mér
frá æskuárunum á
Eskifirði, hvað það var
gaman að alast þar upp, og þar átt-
irðu þínar bestu vinkonur. Og hvað
þú varst áhugasöm að vita hvað við
hér fyrir austan vorum að gera.
Alltaf vildirðu vita hvort Fiddi væri
á sjó og hvort það væri eitthvert
fiskirí. Og hvenær við kæmum næst
til Reykjavíkur. Þegar við komum
til þín bauðstu okkur svo alltaf eitt-
hvert góðgæti. Við söknum þín
óskaplega mikið, elsku amma okk-
ar.
Hvíldu í friði.
Rigmor, Friðþór, Benedikt
Albert, Ingunn Sigurbjörg
og Sigurður Þór.
Elsku amma mín, nú
ertu farin og hvíldin sem þú talaðir
svo oft um við mig síðustu árin er
komin en minningin um bestu
ömmu lifir.
Fyrsta minning mín um þig var
þegar ég var lítil stelpa í heimsókn
á Álfhólsvegi 52.
Þegar ég kom í Kópavoginn fékk
ég bestu fiskibollur sem til eru. Svo
bakaðirðu stóran stafla af klöttum
handa mér og Sigurjóni frænda.
Svo man ég þegar ég var í heimsókn
hjá þér þegar ég var 10 ára og auga-
brýrnar á mér voru farnar að
dökkna en þú hélst að þetta væru
bara óhreinindi og tókst þvottapoka
Fjórði bekkur G, ár-
gangur 1998 úr
Menntaskólanum á
Akureyri, var einstakur bekkur. Við
vorum fá og Lilja var ómissandi
hluti af bekknum. Hún var alltaf
fremst í flokki þegar gera átti eitt-
hvað skemmtilegt, hvort sem það
var hópskróp, fara á útsölu í mjólk-
urbúðinni, leigja saman sumarbú-
stað uppi í miðju fjalli eða klæða
okkur upp sem 16 litlir Sverrir Her-
mannssynir fyrir dimmission. Af
mörgu er að taka og minningarnar
eru margar og góðar. Lilja Kristín
kom eins og sól í heiði, broshýr, hlát-
urmild og glaðlynd, á þriðja ári inn í
bekkinn en okkur finnst sem hún
hafi alltaf verið hluti af honum. Hún
náði alltaf að hressa okkur við með
léttleika sínum, húmor og skemmti-
legum uppátækjum. Þegar við út-
skrifuðumst vorið 1998 áttum við allt
lífið framundan, framtíðin var
óskrifað blað og við gátum ekki beð-
ið eftir að takast á við það sem beið
okkar. En að missa eina úr okkar
hópi svona snemma vorum við ekki
undirbúin fyrir. Fyrst þegar við
heyrðum um veikindi hennar var
okkur öllum mjög brugðið. En Lilja
tók þessu með sinni alvönu bjart-
sýni, það var hún sem hughreysti
okkur en ekki öfugt
Elsku Lilja, takk fyrir allar stund-
irnar sem við fengum að eyða með
þér. Það er margs að minnast og
margt að þakka. Við komum alltaf til
með að minnast aðdáunarverðs hug-
rekkis þíns í baráttu þinni við þenn-
an skæða sjúkdóm og það á örugg-
lega eftir að veita okkur styrk á
erfiðum stundum. Við trúum því að
þú sért núna á góðum og friðsælum
stað þar sem vel sé tekið á móti þér.
Með þessu ljóði viljum við kveðja
þig að sinni og biðja guð að geyma
þig.
LILJA KRISTÍN
JÓNASDÓTTIR
✝ Lilja Kristín Jón-asdóttir, Tungu-
síðu 11, fæddist á
Akureyri 7. júlí 1977.
Hún lést á gjör-
gæsludeild Landspít-
ala – háskólasjúkra-
húss við Hringbraut
6. apríl síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Glerár-
kirkju á Akureyri 12.
apríl.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm
stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta
blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Missir fjölskyldunnar og allra sem
Lilju tengdust er mikill og óbætan-
legur. Við viljum votta foreldrum
hennar og systrum okkar dýpstu
samúð og biðjum góðan guð að
styrkja fjölskyldu og vini í sorginni.
4G.
Það var í fyrsta bekk í Síðuskóla
sem við Lilja hittumst fyrst og urð-
um við fljótt góðar vinkonur. Lilja
var róleg en í senn svo hress og
skemmtileg að við gátum spjallað og
hlegið tímunum saman. Það var ekki
ósjaldan sem við lágum uppi í rúmi
heima hjá henni og hlustuðum á
Belindu; töluðum um lífið og til-
veruna, hlógum, þögðum og jafnvel
grétum saman.
Þegar líða fór á skólagöngu okkar
í Síðuskóla var farið að spjalla um
unga sveina. Lilja hafði alltaf miklar
áhyggjur af mér í þeim efnum því að
henni þótti enginn nógu góður, gekk
einu sinni svo langt að hún kom og
bankaði á svefnherbergisdyrnar
þegar ég fór heim með ungum
herramanni sem ég hafði haft auga-
stað á. Þetta var líklega eitt af vand-
ræðalegustu augnablikum á ævi
minni, en við gátum hlegið endalaust
að þessu.
Það fóru blendnar tilfinningar í
gegnum huga okkar er við útskrif-
uðumst úr Síðuskóla og vorum við
stressaðar, en jafnframt spenntar að
byrja framhaldsskólagöngu okkar.
Við byrjuðum saman í Verkmennta-
skólanum á Akureyri, en Lilja
stoppaði stutt. Hún ákvað að fara yf-
ir í Menntaskólann á Akureyri og
var það góð ákvörðun þó svo að ég
hafi saknað hennar. Í menntaskól-
anum lenti Lilja í mjög samheldnum
og góðum bekk og sagði hún mér oft
skemmtilegar sögur af afrekum
bekkjarins; hún hreinlega blómstr-
aði þar. Við hittumst ekki eins oft og
áður því við vorum báðar mjög upp-
teknar, en það virtist ekki hafa áhrif
á vináttu okkar. Það liðu oft margar
vikur á milli þess að við hittumst, en
í hvert sinn sem við gerðum það var
alltaf jafngaman hjá okkur og virtist
sem ekkert hefði breyst.
Sumarið 1997 fórum við þrjár vin-
konur saman til Benidorm og
skemmtum við okkur konunglega þó
svo að hitinn hafi ekki farið mjög vel
í okkur Lilju. Í þessari ferð kom-
umst við Lilja meðal annars að því
að við þekktum hvor aðra of vel til
þess að geta nokkurn tíma leigt
saman eins og við höfðum oft talað
um. Eftir útskrift fórum við svo hvor
í sína áttina. Lilja var hérna fyrir
norðan en ég fór suður og svo austur
og þegar ég kom loksins til baka fór
Lilja suður. Svo var það haustið
1999 að við héldum saman kveðju-
partí því við vorum báðar að fara á
vit ævintýranna. Lilja fór til Spánar
í spænskunám, en ég fór til Banda-
ríkjanna í sálfræðinám. Það leið ekki
á löngu þar til ég fékk þær fréttir að
Lilja væri orðin alvarlega veik.
Þetta var mjög erfiður tími fyrir mig
þar sem ég var svo langt í burtu en
ég mun alltaf sjá eftir því að hafa
ekki reynt að hafa meira samband
við hana þegar hún þurfti á mér að
halda. Síðustu mánuði vorum við þó í
mjög góðu tölvusambandi og var ég
spennt að hitta hana er ég kom til
landsins föstudaginn 5. apríl, en af
þeirri heimsókn varð aldrei.
Ef ég þyrfti að lýsa Lilju í nokkr-
um orðum þá dettur mér fyrst í hug
hversu heimakær hún var. Hún átti
alltaf einstaklega gott samband við
foreldra sína og systur. Lilja var
einnig einstaklega smekkleg á öllum
sviðum. Hún var alltaf vel klædd,
bar sig vel; var hreinlega glæsileg.
Lilja var einnig fæddur innanhús-
arkitekt og var hún ósjaldan búin að
sýna mér nákvæmar teikningar af
draumahúsinu sínu, var jafnvel búin
að ákveða innbú. Síðast en ekki síst
var Lilja mjög hreinskilin. Alveg
sama hvers ég spurði Lilju, hún
sagði mér alltaf það sem henni
fannst, jafnvel þó svo að það hafi
ekki verið svarið sem ég var að von-
ast eftir því hún vildi manni alltaf
það besta. Stundum vildi ég að ég
hefði oftar fylgt ráðum hennar í stað
þess að reka mig á.
Lilja, ég mun ávallt sakna þín og
ber ég minningu þína í hjarta mér.
Elsku Jónas, Sigrún, Sóley og
Hanna Rós, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð og megi Guð blessa
ykkur.
Kolbrún Sveinsdóttir.
Góð vinkona er horfin frá okkur,
langt um aldur fram.
Þrátt fyrir erfið veikindi sýndi
Lilja Kristín ótrúlegan styrk og bar-
áttuvilja. Þannig var hún, vildi aldrei
heyra neina vorkunn. Það sýndi hún
kannski best þegar hún studdi mig á
erfiðum tíma, þrátt fyrir að vera
mjög veik sjálf.
Þær eru margar og góðar, minn-
ingarnar sem við eigum, því margt
var brallað, utanlandsferð, útilegur,
matarboð og fleira. Þín verður sárt
saknað í árlegum matarboðum okk-
ar vinkvennanna, þar sem gamlir
tímar voru alltaf rifjaðir upp og rætt
það sem okkur lá helst á hjarta. Þú
varst vön að láta þína skoðun á mál-
unum í ljós, varst ætíð hreinskilin,
með húmorinn í lagi og það var alltaf
stutt í brosið.
Þú fékkst mig til að líta öðrum
augum á lífið og þakka fyrir það sem
ég hef. Fyrir það verð ég þér æv-
inlega þakklát. Þú átt eftir að vera
mér ofarlega í huga um ókomin ár.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég góða vinkonu.
Elsku Sigrún, Jónas, Sóley og
Hanna Rós, megi Guð vera með ykk-
ur í sorginni og framtíðinni.
Erna Lind Rögnvaldsdóttir.
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minningar-
greina