Morgunblaðið - 25.05.2002, Qupperneq 58

MINNINGAR
58 LAUGARDAGUR 25. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Ég kveð með mikl-
um söknuði Siggu
frænku sem var hrifin
burt án fyrirvara. Í
mínum huga var Sigga
aldrei frænka mín
heldur stóra systir.
Hún hefur verið fyrirmynd mín frá
því ég man eftir mér og mun vera
það um ókomna tíð. Ég gat alltaf
treyst á að Sigga stæði með mér og
hvetti mig áfram í öllu sem ég tók
mér fyrir hendur. Sigga var alltaf
stolt af sínum. Henni var mjög um-
hugað um alla sem hún þekkti og
passaði vel upp á þá. Ég man eftir
ófáum símtölum frá henni þar sem
erindið var að athuga hvernig ég
SIGRÍÐUR
REYNISDÓTTIR
✝ Sigríður Reynis-dóttir fæddist í
Reykjavík 13. des-
ember 1976. Hún lést
á heimili sínu 2. maí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Digraneskirkju
10. maí.
hefði það og hvort mig
vanhagaði um eitt-
hvað. Sigga var ein af
þeim sem var alltaf
með útrétta hjálpar-
hönd.
Sigga var ráðagóð
og sannkallaður visku-
brunnur. Litla frænka
nýtti sér þessa eigin-
leika hennar óspart.
Ég hringdi oft eða
kom í heimsókn og
leitaði ósjaldan ráða í
leiðinni. Ég minnist
þess aldrei að hafa
komið að tómum kof-
unum hjá henni, hún virtist alltaf
hafa svör á reiðum höndum. Það
var líka gaman að umgangast
Siggu og er ég mjög þakklát fyrir
að hafa fengið að vera svona mikið
með henni. Ég fór í mörg ferðalög
með ömmu, afa og Siggu og þess á
milli dvaldi ég oft hjá þeim.
Sigga var hress, brosmild og já-
kvæð og endurspeglaðist það í því
að hún horfði á björtu hliðar lífsins
og nennti ekki að velta sér upp úr
óþarfa vandamálum. Hún var líka
fróðleiksfús, dugleg og samvisku-
söm enda var hún alltaf fremst
meðal jafningja. Einn af hennar
sérstæðu kostum var að hún sýndi
hugðarefnum annarra mikinn
áhuga og reyndi að setja sig inn í
þau. Hún var hreinskilin og það var
alltaf hægt að treysta því að hún
segði sína meiningu og gerði það
sem hana langaði. Henni voru allir
vegir færir.
Á þessari kveðjustund vil ég
þakka þér, elsku Sigga mín, fyrir
þína traustu vináttu, ástúð og kær-
leik sem þú sýndir mér. Minning
þín geymist í hjarta mínu. Guð
geymi þig.
Næm, skynsöm, ljúf í lyndi
lífs meðan varstu hér,
eftirlæti og yndi
ætíð hafði’ eg af þér,
í minni muntu mér;
því mun ég þig með tárum
þreyja af huga sárum,
heim til þess héðan fer.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku amma, afi, Bjössi,
mamma, pabbi, Þórir og aðrir ást-
vinir, megi allar góðar vættir veita
okkur styrk í sorginni.
Fjóla frænka.


 
  
                       

 

 

  
      
!        

     "# $ %$& 
'    ()*%$
   
 $    +,  
- .   "*&/0$ '0$  











       " !%123  

4 5 *0$67
,$2 $*# 7
     !  "#$ 
  %   &  %
 %'
 !#$  $ "($()$
%$&%*    0  #   
 $%*   !8+$2 #  
 *0 %*   
%*  
 *92 +  
  &&
 


 *        
(4333!
!
%!

"! 
 

 +*     (  4 $ 
, 
       
 %1
53:4;! 42!
 

4 /, &
# 
 

0$  *# & * 0" & *0$6<
    - . /0  '
 !!$ $
%$= (    
4' 
+ (    2 #  #  
; * & -(    9*
+%$  








 *     '
              
">33:

(43 +  # & * * + 

#)  '0 
 
 
  
         
% 0 
   10 !2 -" - . -       #     ( * 
 " *9 *   ( 0 "  * 

 2 #  
 9 * #  
       &&?* &&

, 
        "!33!2!
%
@
"!33( 

4 #** # & * %
    
 %  "3$ $
4      *
*     $
     # %$     ! &  
         2 A  #   
        # > #  
Hólmfríður Jóns-
dóttir eða Hósa eins og
hún var alltaf kölluð
lést á Sjúkrahúsi Sauð-
árkróks 16. maí síðast-
liðinn, 87 ára að aldri. Hún var búin
að vera heilsulaus síðustu misseri og
var því dauðinn ákveðin líkn fyrir
hana eins og marga aðra sem eiga
við sjúkdóma að stríða.
Hún var gift Sigurði Jóhannssyni,
frænda mínum á Úlfsstöðum, og
HÓLMFRÍÐUR
JÓNSDÓTTIR
✝ Hólmfríður Jóns-dóttir fæddist á
Vatni á Höfðaströnd
í Skagafirði 3. apríl
1915. Hún lést á Heil-
brigðisstofnuninni á
Sauðárkróki 16. maí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Sauðárkróks-
kirkju 24. maí.
bjuggu þau þar frá
1940 til 1972 er þau
fluttu til Sauðárkróks.
Ég þekkti þau hjón frá
því ég man fyrst eftir
mér því að samgangur
var alltaf mikill milli
heimilanna.
Hósa var alltaf kát
og hress og tók alltaf
vel á móti manni. Hún
gaf sér alltaf tíma til að
tala við okkur krakk-
ana og taka þátt í gleði
okkar og sorgum.
Fyrir utan að gegna
innanhússstörfum, sem
oft voru æði mikil á mannmörgu
heimili, sinnti hún einnig útistörfum.
Þau hjón voru mjög samhent og ráku
stórbú á Úlfsstöðum og var vinnu-
dagurinn oft langur. Oft var gest-
kvæmt og gáfu þau hjón sér ætíð
tíma til að sinna gestum hvernig sem
á stóð. Eftir að þau hjón fluttu á
Sauðárkrók eignuðust þau myndar-
legt heimili á Grundarstíg 11. Við
áttum því láni að fagna að eiga marg-
ar góðar samverustundir með þeim
hjónum. Þau tóku okkur ætíð opnum
örmum og bar aldrei skugga á vin-
áttu okkar.
Ekki var langt á milli þeirra hjóna,
Siggi lést 28. febrúar síðastliðinn.
Sannast hið fornkveðna: „Oft er
stutt stórra höggva á milli.“
Fyrir þessar ánægjustundir og
fyrri kynni viljum við þakka. Við vit-
um að vel hefur verið tekið á móti
henni, þegar hún yfirgaf þennan
heim.
Við sendum börnum þeirra, Úlfari
og Amalíu, og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Minnist þess að látinn lifir.
Konráð Gíslason og fjölskylda.
„Sú grákollótta þín“ – eins og
Hósa kallaði kind sem hún gaf mér á
sveitaárum mínum – var óstýrilát
skepna. Hún var jafnan með lömb
sín í leyfisleysi í búsældarlegum tún-
um Sigurðar bónda og ég get ekki
neitað því að stundum hafði ég
nokkrar áhyggjur af framtíð þessar-
ar óþekku kindar. Þá átti Hólmfríður
húsfreyja það til að líta niður á stóru
sléttuna á bökkum Héraðsvatna þar
sem sú grákollótta var með spikfeita
tvílembinga í nýgræðingnum og
segja „Meiri dugnaðurinn í blessaðri
skepnunni“ og í augum hennar var
glampi og svipurinn kíminn. Hún
skildi móðurlega umhyggju kindar-
innar fyrir afkvæmum sínum og ég
skildi þá líka að það voru þó að
minnsta kosti tvær hliðar á þessu
máli, líkt og flestum öðrum. Það fór
svo að áfram fóstruðu þau hjón
kindina mína árum saman og löngu
eftir að ég hætti í sveitinni á Úlfs-
stöðum naut reikningurinn minn í
KS góðs af dugnaði skepnunnar.
Seinna varð mér hugsað til þess
hvað við vorum heppnir, ég og Sig-
urður bóndi, að hann skyldi giftast
Hósu ungur maður á fyrri hluta síð-
ustu aldar. Hún var dugnaðarforkur,
myndarleg húsmóðir og hugsaði vel
um bónda sinn, börn, vinnufólk,
tengdaforeldra og líka allan krakka-
skarann sem dvaldi hjá þeim sum-
arlangt árum saman. Hún skapaði
heimili þar sem öllum leið vel og þar
ríkti afslappað og rólegt yfirbragð
þrátt fyrir umsvifamikinn búrekst-
ur.
Saman lifðu þau bæði öldina út á
Úlfsstöðum og síðan á Sauðárkróki.
Þau kveðja okkur nú með aðeins
nokkurra vikna millibili og votta ég
Amalíu, Jóhanni Úlfari og fjölskyld-
um þeirra samúð á skilnaðarstund.
Ég þakka þeim hjónum fyrir fóstrið
á mér í sveitinni í sex sumur og um-
hyggjuna og umburðarlyndið sem
þau sýndu mér og líka þeirri grákoll-
óttu minni.
Gísli Gunnlaugsson.
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, – eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
Birting afmælis- og
minningargreina