Morgunblaðið - 25.05.2002, Qupperneq 59

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. MAÍ 2002 59
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
ALDARMINNING
✝ Óskar Sigurðs-son fæddist á
Fáskrúðsfirði 10.
október 1924. Hann
lést á dvalarheim-
ilinu Uppsölum á
Fáskrúðsfirði 16.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigurður Guð-
mundsson trésmið-
ur, f. 7. desember
1891, d. 1969, og
Þóra Guðbrands-
dóttir, f. 25. október
1894, d. 1982. Þau
voru bæði ættuð frá
Breiðdal. Systkini Óskars eru
Hólmfríður, f. 1919, d. 1972,
Björgvin, f. 1921, Guðmundur, f.
1922, d. 1923, Guðrún Ingibjörg,
f. 1927, Ragnar Daníel, f. 1929,
Sverrir, f. 1930, og Þór, f. 1934.
Óskar kvæntist 16. maí 1948
Nínu Mortensen frá Hove í Fær-
eyjum, f. 13. júní 1923, d. 26.
apríl 1983. Foreldrar hennar
voru Tómas Mortensen, f. 1897,
d. 1936, og Flórentína Elísabet
Mortensen, f. 1896, d. 1951.
Óskar og Nína slitu
samvistum. Börn
þeirra eru: Sigur-
þór, f. 1948, maki
Ásdís Helga Ólafs-
dóttir, f. 1951;
Skúli Margeir, f.
1948, maki Svan-
hvít Hrönn Ingi-
bergsdóttir, f. 1948;
Guðný, f. 1950,
maki Sveinn Sig-
mundsson, f. 1957;
Tove Flórentína, f.
1952, maki Guð-
mundur Ingi Sig-
björnsson, f. 1947;
Elín Jóhanna, f. 1953, maki Axel
Steindórsson, f. 1953; Ósk, f.
1957, sambýliskona Auður Þor-
geirsdóttir, f. 1955; Nína, f.
1962; og Már, f. 1965. Fyrir átti
Nína soninn Tommy Mortensen,
f. 1942, maki Hallgerd Morten-
sen, f. 1942. Barnabörn Óskars
og Nínu eru nítján og barna-
barnabörn átta.
Útför Óskars verður gerð frá
Fáskrúðsfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku pabbi, nú er komið að
ferðalaginu. Að morgni 16. maí
hringdi Ella systir og sagði að þú
hefðir dáið þann morgun. Það kom
mér mjög á óvart þar sem við höfð-
um talað saman í síma rúmum sólar-
hring áður og þá varstu frekar
hress.
Þegar ég staldra við og lít til baka
sé ég þig sem vinnandi mann enda
var barnahópurinn stór og þú varst
duglegur að draga björg í bú. Ef þú
áttir frí varstu farinn út í fjörð að
skjóta fugla og ég man þegar ég var
lítill að þú komst með bátinn, sem
þú áttir, fullan af fugli sem var farið
með upp í Laufás og gert að. Ég
held að þú hafir haft minni tíma en
þú hefðir viljað fyrir okkur systk-
inin, en mamma var alltaf til staðar
fyrir okkur heima fyrir.
Ég finn það betur í dag þegar ég
er orðinn fullorðinn hvað það hefur
verið erfitt fyrir þig þegar mamma
dó, en eftir að þú varst orðinn einn
heima hvað þú varst duglegur að
halda húsinu okkar fallegu og
hversu mikinn áhuga þú hafðir á að
rækta garðinn enda er hann fallegur
hjá þér. Mér fannst það aðdáunar-
vert hvað þú varst duglegur að fara
í gönguferðir inn fyrir bæinn, en
það gerðir þú alltaf þegar veður
leyfði.
Ég, Nína og Ella vorum búin að
ákveða að koma austur í heimsókn
til þín núna í byrjun júní því mig
langaði að sýna þér Arndísi Nínu,
dóttur mína, en elsku pabbi mér
finnst það svo sárt að hafa ekki get-
að sýnt þér hana. Mín síðustu orð í
samtali okkar voru: „Farðu vel með
þig, pabbi minn.“ Ég veit að þér líð-
ur vel núna.
Þinn sonur,
Már.
ÓSKAR
SIGURÐSSON
Elsku afi. Þegar
mamma hringdi í mig
til þess að segja mér
að þú værir farinn var
ég í Borgarnesi á leið
úr skóla og trúði
henni ekki strax. Ég
skildi ekki alveg hvað hún var að
segja. Það var ekki fyrr en ég kom
svo í sveitina til þess að sjá þig í
síðasta sinn að ég skildi hvað var
um að vera. Yfirleitt þegar ég kom
varstu standandi í dyragættinni og
beiðst eftir því að ég kæmi og
smellti einum á þig. En þennan
dag varstu ekki þar og þá gerði ég
mér grein fyrir því að ég ætti ekki
eftir að sjá þig aftur.
Ég minnist þess að hafa talað
við þig mörgum stundum við eld-
húsborðið í Haukatungu, þú í
stólnum þínum í horninu og ég
PÁLL
SIGURBERGSSON
✝ Páll Sigurbergs-son fæddist í
Haukatungu í Kol-
beinsstaðahreppi 10.
apríl 1937. Hann lést
á heimili sínu 10. maí
síðastliðinn og fór
útför hans fram í
kyrrþey.
annaðhvort í stórum
örmum þínum eða á
mínum stað hinum
megin við borðið. Ég
hef alltaf haldið mig
frekar til hlés við hina
krakkana þegar við
hittumst öll í árlegum
veislum. En þá átti ég
alltaf laust pláss hjá
þér og saman spjöll-
uðum við um heima og
geima. Allir sem
þekktu þig vissu að þú
varst einstakur að því
leytinu til að þú varst
bara þú. Ef þér fannst
eitthvað var það bara þín skoðun,
þú varst ekkert að láta aðra hafa
áhrif á þig. Þessa hugsjón hef ég
reynt að halda því að ég hef ávallt
virt þig fyrir að vera þú og standa
við það. Annað sem var einkenn-
andi við þig var góðmennska og
hjartagæska og vil ég þakka þér
fyrir að leyfa mér að vera barna-
barn þitt, því að þótt við værum
ekki blóðtengd tókstu samt við
okkur systkinunum eins og þínum
eigin barnabörnum og þú varst
góður afi.
Afi minn, það eru ekki til næg
orð í heiminum til þess að þakka
þér fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir mig, kannski hef ég ekki
ítrekað það nóu oft hvað mér þykir
vænt um þig og hvað mér þótti þú
merkur maður en svona bara okk-
ar á milli þá var ritgerðin mín á
samræmda prófinu í íslensku um
þig. En ég segi þér allt um það
seinna þegar við spjöllum bara tvö.
Nú enda ég þessa grein með
smáljóði sem ég fann daginn sem
þú sofnaðir og veit ég að þín bíða
góðir ættingjar þarna á himnum.
Viltu kíkja niður á okkur hin þegar
þú hefur tíma til. Elsku afi, þakka
þér fyrir allt.
Sefur þú og sefur,
sælan mín,
lokuð eru litlu,
litlu augun þín.
Brosir þú í blundi
blítt og rótt.
Úti bæði’ og inni
allt er kyrrt og hljótt.
Dreymir þig og dreymir
dýrð og frið;
hika ég og horfi
hvílu þína við.
Góður guð á hæðum
gæti þín,
annist þig um eilífð,
eina vonin mín.
(Sigurður Júl. Jóhannesson.)
Þín
Margrét.
Ást á þjóð og ættjörð þinni
andans sjóð þér dýran bjó.
Hetjumóður hló í sinni.
Hjartað góða’ í brjósti sló.
Þú varst alinn upp við svala
andrúms-sala loftið nóg,
þar sem daladís við smala
draumblíð hjalar vors í ró.
Sagnalesturs ljóð í tómi
lastu vetrarkvöldum á.
Þeirra metið gull frá grómi
gastu betur flestum þá.
Ætíð léstu beinan besta
boðinn gesti’ úr vinarmund.
Þegar flesta fékkstu hressta,
fannst þér mesta gleðistund.
Þú ert genginn, góður drengur!
Gröfin hefur fengið sitt.
Heims á vegi lífsins lengur
lítur enginn blómið þitt.
(Þ.Þ.)
Elsku Palli. Hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Brynjar (Binni).
Í dag, 25. maí, hefði
amma mín Margrét
Björnsdóttir orðið
hundrað ára hefði hún
lifað. Hún lést 2. maí
1981. Amma var fædd
á Vopnafirði elst fimm
barna Þórarins Björns
Stefánssonar og Mar-
grétar Katrínar Jóns-
dóttur. Amma Mar-
grét giftist afa mínum
Gunnari Björnssyni,
1933. Þau eignuðust
tvö börn, Rannveigu
og Þórarin.
Þegar maður er
ungur er erfitt að skilja meininguna
þegar sagt er að minningar ylji
manni. Það er einmitt það sem
minningar um ömmu Möddu gera,
þær ylja manni og þær á maður
sjálfur. Ekki er hægt að minnast
ömmu án þess að afi, Gunnar
Björnsson, komi þar við sögu því
þau voru einstaklega samhent og
samrýnd hjón. Amma og afi bjuggu
lengst af á Langholtsvegi 186, í hús-
inu sem afi byggði.
Liðin eru tuttugu og eitt ár frá
því að amma lést, eftir stutt veik-
indi. Strax koma skýrar minningar
upp í hugann um ömmuna sem ég
einu sinni átti. Amma var lágvaxin
og nett kona, og sérstaklega fótnett.
Alltaf var hún vel til höfð og fín þeg-
ar hún fór að heiman. Þá var alltaf
settur upp hattur eða slæða. Sterk-
ar minningar eru líka til hússins á
Langholtsveginum, þar sem ég
ásamt fjölskyldu minni bjuggum um
tíma. Ég minnist fallegra rósa og
vel snyrts garðs, það er skrítið hvað
það var í minningunni oft gott veður
á Langholtsveginum.
Ekki var hún hávær né stjórnsöm
hún amma mín, heldur róleg, athug-
ul og góður hlustandi. Alltaf var
eitthvað skemmtilegt að gera, ef
borðuð var melóna voru steinarnir
þvegnir og þurrkaðir. Úr þeim urðu
til armbönd og hálsfestar. Þetta
gerði maður bara með ömmu. Hún
leyfði okkur frænkunum að skrölta
um í litlu skónum sínum sem við
pössuðum í um tíu ára aldur og oft
klæddum við okkur í kjóla, hengd-
um veski á öxlina og gengum eftir
Langholtsveginum, ég heyri enn
smellina í háum hælunum. Alltaf
átti hún til liti og blöð sem við feng-
um að föndra með. Amma vissi hvað
hún söng, afi minn var ekki gefinn
fyrir læti og eflaust höfum við haft
hátt þegar við vorum öll saman
komin í stofunni á Langholtsveg-
inum, þá er best að hafa næg verk-
efni fyrir börnin. Minningarnar
tengjast einnig sumarbústaðnum
við Elliðavatn en þar var annað
heimili afa og ömmu. Þar höfðu þau
plantað miklu magni af trjám og
fjölærum jurtum sem við njótum
enn, því börnin þeirra hafa haldið
áfram þeirra störfum og haldið við
bústaðnum og leyft fjölskyldunni að
njóta með sér. Um helgar var oft
MARGRÉT
BJÖRNSDÓTTIR
farið upp í land. Þar
var leikið, farið úti í
laut og drukkið úti. Afi
Gunnar alltaf orðinn
kaffibrúnn, í stuttbux-
um að dytta að bú-
staðnum. Lyktin af ný-
fúavörðu timbri og
nýslegnu grasi fléttast
saman þegar ég hugsa
til baka. Hámarkið á
slíkum dögum var þeg-
ar amma þeytti eggja-
púns handa okkur
krökkunum og pabbi
fór með okkur á ára-
bátnum einn hring um
vatnið. Að sjálfsögðu var alltaf sól-
skin uppi í landi.
Heimili ömmu og afa var mikið
bókaheimili. Þar voru til öll ritsöfn
gömlu meistaranna og fræði- og
fræðslubækur sem við vorum hvött
til að lesa og skoða. Gjafir frá þeim
hafa nú þegar gengið mann fram af
manni því mín börn lásu H.C. And-
ersen bækurnar mínar af sama
áhuga og ég gerði en þær fékk ég á
jólunum 1971 áritaðar af ömmu
Möddu, þar er mikill fjársjóður.
Seinna komu svo Fjallkirkjan og
Saga borgarættarinnar og fleiri
bækur. Amma spurði gjarnan út í
sögurnar og gerði þær áhugaverð-
ari, það var góð hvatning.
Áhugi þeirra á útivist og landinu
okkar var mikill og ferðuðust þau
bæði innan og utanlands. Komu þau
skíðabakteríunni í okkur systkinin
með því að gefa okkur skíðabúnað í
fermingargjöf. Þau urðu sólarlanda-
farar langt á undan flestum Íslend-
ingum og komu með heim úr þess-
um ferðum marga skrýtna hluti eins
og úlfalda úr leðri og handunna
húfukolla í öllum regnbogans litum.
Amma var mikill sóldýrkandi. Sé ég
hana ljóslifandi fyrir mér með sól-
gleraugu og stráhatt, sitjandi í sól-
stól. Amma var heilsuhraust og
fannst mér hún aldrei verða gömul
kona þó hún væri orðin 79 ára göm-
ul þegar hún lést.
Þegar dóttir mín fæddist varð
amma langamma. Hún var ekki
síðri í nýja hlutverkinu, umhyggju-
og áhugasöm. Hún fylgdist með
þroska dóttur minnar og hafði orð á
framförum. Því miður naut sú
stutta aðeins fjögurra ára með lang-
ömmu sinni.
Elsku amma og afi, ég þakka
ykkur fyrir allar góðu samveru-
stundirnar og allar hlýju minning-
arnar.
Fjölskyldan minnist aldarafmælis
ömmu Margrétar með gleði og
þakklæti.
Minning Margrétar Björnsdóttur
og Gunnars Björnssonar lifir.
Jónína Þórarinsdóttir.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga,
að heilsast og kveðjast.
– Það er lífsins saga.
(Páll J. Árdal.)
Svanfríður Örnólfsdóttir, ein
besta kona sem ég hef kynnst, er
horfin héðan úr þessum heimi eftir
erfið veikindi.
SVANFRÍÐUR
ÖRNÓLFSDÓTTIR
✝ Svanfríður Örn-ólfsdóttir fædd-
ist á Suðureyri við
Súgandafjörð 4.
mars 1920. Hún lést
á krabbameinsdeild
Landspítalans við
Hringbraut 1. maí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Bústaðakirkju
13. maí.
Ég man þegar ég sá
þig fyrst, nýlega orðin
móðir að þínu fyrsta
barni, svo hamingju-
söm að það geislaði af
þér ánægjan og eðlileg
hlýja, sem þú áttir í rík-
um mæli. Alltaf svo
glöð og einlæg, hvar og
hvenær sem ég sá þig,
listræn og gerðir heim-
ili þitt svo aðlaðandi.
Ég sakna þessa þegar
lengist bilið milli okkar,
en ég man þig eins og
þú varst til hinstu
stundar.
Margt er það, já margt er það,
sem minningarnar vekur, þær eru
það eina sem enginn frá mér tekur.
Hafðu þökk fyrir allt.
Guð blessi þig og þína.
Guðrún Magnúsdóttir.