Morgunblaðið - 31.05.2002, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 FÖSTUDAGUR 31. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Magdalena Val-dís Mey-
vantsdóttir fæddist
í Reykjavík 4. jan-
úar 1916. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Eiri fimmtudaginn
23. maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Björg María
Elísabet Jónsdóttir,
f. á Fögrueyri við
Fáskrúðsfjörð 26.
desember 1891, d.
13. janúar 1974, og
Meyvant Sigurðs-
son, Eiði á Seltjarn-
arnesi, f. í Guðnabæ í Selvogi 5.
apríl 1894, d. 8. september 1990.
Systkini Valdísar eru: Sigurbjörn
Frímann, látinn; Þórunn Jónína,
látin; Sigríður Rósa, f. 1918,
Sverrir Guðmundur, f. 1919, Rík-
ar, f. 10. apríl 1946, d. 1. júlí
1948. 4) Gunnhildur Kristín, f.
23. maí 1949, maki Hjalti Ein-
arsson, f. 15. febrúar 1948, dóttir
þeirra er Ragnheiður Erla, f. 14.
september 1972, sambýlismaður
Sigurður Hólmar Jóhannesson
og eiga þau soninn Viktor Snæ.
5) Helga Elísabet, f. 22. júlí 1950,
börn hennar og fyrrverandi eig-
inmanns, Dans Valgarðs Wiium,
eru a) Kristinn Valur, f. 10. febr-
úar 1969, kvæntur Ástu K. Árna-
dóttur og eiga þau tvær dætur,
Arnrúnu og Brynju, b) Gunnar
Dan, f. 1. júlí 1976, sambýliskona
Katrín Sif Michaelsdóttir, c)
Helga Dögg, f. 9. desember 1980,
unnusti Sverrir Steinn Ingimund-
arson.
Útför Valdísar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
harður, látinn, Þór-
ólfur, f. 1923; Elísa-
bet, f. 1927; og
Meyvant, f. 1930.
Hinn 22. maí 1937
giftist Valdís eftirlif-
andi eiginmanni sín-
um, Kristni Krist-
varðssyni,
fyrrverandi kaup-
manni, f. á Hrafna-
björgum í Hörðudal
6. september 1911.
Foreldrar hans voru
Vilhelmína Ragn-
heiður Gestsdóttir
frá Tungu í Hörðudal
og Kristvarður Þorvarðarson frá
Leikskálum í Haukadal. Valdís
og Kristinn eignuðust fimm börn.
1) Vilhelm Ragnar, f. 7. júlí 1937.
2) Óskírður drengur, f. 19. febr-
úar 1942, d. sama dag. 3) Gunn-
Í dag er til moldar borin móðir
mín, Magdalena Valdís Mey-
vantsdóttir. Á sínum yngri árum
gegndi hún nafninu Gógó en þegar
árin færðust yfir kynnti hún sig
gjarnan með nafninu Valdís. Reisn,
æðruleysi, glæsileiki, virðuleiki.
Þessi orð standa mér fyrir hugskots-
sjónum þegar ég hugsa til móður
minnar, enda bar hún höfuð hátt
hvar sem hún kom. Hún var ætíð
reiðubúin að gleðja, hughreysta og
hjálpa þeim sem þess þurftu. Þannig
mun mynd hennar geymast í minn-
ingu minni.
Föður mínum, Kristni Kristvarðs-
syni, kynntist hún hér í Reykjavík,
er hann starfaði við útibú Kaup-
félags Borgfirðinga í Reykjavík. Þau
voru glæsilegt par og gengu í hjóna-
band 22. maí 1937. Þau áttu því 65
ára brúðkaupsafmæli daginn áður
en móðir mín lést. Þau hófu búskap í
húsinu við Grettisgötu 53b í Reykja-
vík. Síðar reistu þau sér einbýlishús í
Langagerði 18, það hús varð þeirra
„óðal“. Þar bjuggu þau okkur systk-
inum fagurt og vistlegt heimili, sem
vitnaði allt, bæði utan húss og innan,
um góða skipulagsgáfu, listhneigð
og smekkvísi. Við systkinin ólumst
þar upp við ást og umhyggju for-
eldra okkar. Minnisstæð eru laug-
ardagskvöldin í stofunni heima þeg-
ar móðir okkar lék á píanóið, slegið
var upp dansiballi og æfð nýjustu
sporin úr danstímunum. Einnig
koma í hugann afmælisveislurnar
sem gjarnan voru haldnar úti í garði,
kræsingar á borðum, hlátur, glað-
værð og leikir. Gamlárskvöldin í
Langagerði voru kapituli út af fyrir
sig, með þátttöku elskulegrar Siggu
frænku og fjölskyldu. Eða veislan,
þegar jarðarberjauppskeran var
tekin í hús. Móðir mín ræktaði jarð-
arberin í reit undir gleri og það var
mikil fyrirhöfn að sækja sér sýnis-
horn, enda algjörlega óleyfilegt.
Ég minnist móður minnar að
verki í fallega garðinum sem svo
mikil alúð og rækt var lögð við. Lit-
ríkar stjúpur í beinum röðum,
bóndarósir og morgunfrúr, allt sett
niður af smekkvísi og alúð eins og
henni einni var lagið.
Á langri ævi gerist margt og
skiptast á skin og skúrir. Foreldrar
mínir urðu fyrir þeim harmi að
missa tvo drengi, annar lést í fæð-
ingu og hinn, Gunnar, gullfallegur
drengur, lést af slysförum aðeins
tveggja ára gamall. Fráfall hans
markaði djúp spor í líf foreldra
minna.
Móðir mín var hannyrðakona af
Guðs náð og eftir hana liggja mörg
listaverk í útsaumi. Á áttræðisaldri
fór hún að sauma yndislega fallega
litla dúka með harðangur- og klaust-
ur útsaumi, svo fíngerða að mörg
yngri konan hefði tæpast ráðið við
nálina. Frægir eru innan ættarinnar
kjólarnir sem hún saumaði á okkur
systur og frænkurnar tvær, Elísa-
betu og Lilju. Þar voru ekki spar-
aðar blúndurnar og pífurnar.
Móðir mín hafði margt til brunns
að bera og góða og mikla kosti fékk
hún í vöggugjöf sem hún fór vel með.
Aðalsmerki hennar var hjálpsemi,
væntumþykja og trygglyndi. Víða
átti hún vini og var hún reiðubúin að
hjálpa, hvernig sem stóð á hjá henni
sjálfri. Aldrei skyldi neitað ef hjálp-
ar var þörf. Hún kunni þá list að
gleðjast með glöðum og lét sig aldrei
vanta og ekki síður á sorgarstundu,
þá var sama tryggðin og ósérhlífnin
til staðar. Hún seildist ekki eftir
metorðum í lífinu, hún var fyrst og
fremst eiginkona, móðir og síðar
amma. Hún lagði grunninn að lífi
okkar og markaði sín spor í það.
Síðustu árin voru móður minni
þungbær. Hún, sem var vön því að
vera veitandi, átti erfitt með að vera
upp á aðra komin. Hún þjáðist af alz-
heimer-sjúkdómi sem markvisst
tærði burt minni hennar og þau ein-
kenni sem mörkuðu persónu hennar.
Hún hætti að geta einbeitt sér, átti
stöðugt erfiðara með að tjá sig og
muna hvar hún var eða hver við vor-
um. Stöðuglyndi vék fyrir kvíða,
óróa og oft depurð. Geta hennar til
að mynda flóknari hugsanir og tjá
sig var svo takmörkuð, að það
reyndist illmögulegt að skilja, hvað
bjó að baki hugarangri hennar. Ein
blessun af fáum við þennan sjúkdóm
er að einstaklingurinn tapar fljótt
innsýn í hömlun sína. Meðvitund um
að þú getir ekki tjáð þig eða hugsað
heila hugsun hlýtur að vera nær
óbærileg og ég tók eftir því hjá móð-
ur minni að depurðin minnkaði eftir
því sem leið á sjúkdóminn. Á sama
tíma eimdi alltaf eftir af þeirri per-
sónu sem móðir mín var. Hún gladd-
ist alltaf við að fá heimsókn og sér-
staklega litlu langömmubörnin og
jafnvel eftir að hún var hætt að geta
nefnt þau brosti hún stórum, teygði
sig til þeirra og strauk litla kolla.
Það var sárt þegar að því kom að
hún þekkti okkur ekki. Samt var
gott að sitja og halda í höndina henn-
ar og „spjalla“ á sama hátt og áður
en hún veiktist. Þótt hún fyndi ekki
réttu orðin, þá „talaði“ hún í gamla
tóninum, brosti og var ánægð. Fram
undir það síðasta gægðist glettnin
fram. Og hún var fljót að sjá ef ég
klæddist nýrri flík, þá rétti hún fram
höndina og skoðaði efnið. Henni lík-
aði ekki ef flíkin var ófóðruð, það var
ekki vönduð flík í huga hinnar full-
komnu saumakonu.
Verðmæti hvers vinnustaðar er
fólgið í því starfsfólki sem þar vinn-
ur. Starfsfólkið á 3. hæðinni á Eir,
þar sem móðir mín dvaldi síðustu
þrjú árin, vinnur starf sitt ekki ein-
ungis af dugnaði heldur og einnig af
einstakri umhyggju og hjartahlýju.
Ég og fjölskylda mín viljum þakka
þeim frábæra umönnun foreldra
okkar og góða viðkynningu.
Fjölskyldu og vinum, sem heim-
sótt hafa móður mína á hjúkrunar-
heimilið Eir, vil ég þakka og ekki síst
honum elsku föður mínum, sem á
sinn yndislega og fórnfúsa hátt hef-
ur borið hana á höndum sér síðustu
árin. Að líta þessi öldruðu hjón sam-
an síðustu árin á Eir gat fengið hörð-
ustu manneskju til að tárast. Í hug-
ann kemur myndin af þeim: Hann á
rölti um gangana með hana í hjóla-
stólnum, staldrað við öðru hvoru og
hlúð að henni, sjali vafið þéttar um
háls eða fótum hagrætt. Hann ann-
aðist hana af einstakri blíðu og natni.
Sporin hans föður míns hafa verið
hæg og þung síðustu daga. Hann
syrgir nú ástina sína sem hann lifði
fyrir í nærri 70 ár. Ég bið algóðan
Guð að styrkja hann í sorginni og
mun sjálf gera mitt besta til að létta
sporin hans.
Undir lokin voru hugur og hönd
móður minnar visin. Það var aug-
ljóst að hverju stefndi. Hún sofnaði
hægt og hljótt. Við trúum því að nú,
eftir erfiða baráttu, hvíli hún í örm-
um Guðs. Sú sannfæring hjartans
færir frið þeim sem eftir lifa.
Elsku besta móðir mín, hvíldu í
friði. Megi góður Guð varðveita þig.
Minningin um þig eins og þú varst
mun áfram lifa og verða mér að leið-
arljósi í lífinu. Þér á ég allt að þakka.
Þín dóttir,
Helga.
Elsku Valdís amma er dáin. Til
þess að takast á við sorgina þarf ég
stöðugt að minna mig á, hve hún
þráði hvíldina Ég sakna hennar svo
mikið. Elsku afi botnar ekkert í því
hvers vegna Guð tók svona fallega
konu frá okkur, en ég hef komist að
því. Guð vissi einfaldlega að hún
hafði skilað sínu hlutverki fullkom-
lega hér á jörð. Betri ömmu var ekki
hægt að hugsa sér. Hlýju hendurnar
hennar og faðmlögin, alltaf var hún
til staðar til að þerra tár af kinn og
leiðbeina okkur. Ég veit að nú er hún
orðin heil heilsu og vakir yfir mér og
öllum í fjölskyldunni eins og hún hef-
ur alltaf gert. Þannig var hún amma
mín.
Þegar ég var yngri var mitt annað
heimili hjá ömmu Valdísi og Kristni
afa. Þangað kom ég daglega og
hvergi leið mér betur. Átta ára göm-
ul átti ég að vera hjá dagmömmu eft-
ir skólatíma. Það leiddist mér óg-
urlega og laumaðist oft til þess að
hringja í Hvassaleitið til ömmu og
afa. Jú, jú, afi var mættur innan
skamms til að „bjarga“ mér. Heima
beið amma þá yfirleitt tilbúin með
kakósúpu eða grjónagraut því hún
vissi að það var í miklu uppáhaldi hjá
litlu dekurrófunni. Allt vildi hún fyr-
ir mann gera. Eitt aðfangadagskvöld
náði ég meira að segja fram samn-
ingum um cheerios og frostpinna í
staðinn fyrir jólasteikina. Hún
amma mín var svo myndarleg. Það
var mikið sport að hjálpa henni við
baksturinn; pönnukökur, vínar-
brauð, kanelsnúðar eða jógúrtkökur,
alltaf var nóg til og lítið mál að snara
í örlítð meir ef von var á gestum.
Þegar amma þurfti að leggjast á
sjúkrahús ætlaði ég aldeilis að hugsa
um hann afa minn og sjá um mat-
seldina fyrir hann. Steikt eggja-
brauð og hrært skyr var víst það
eina sem ég kunni og mikið held ég
að hann hafi nú verið feginn að fá
frúna sína aftur heim.
Mánaðarlega fórum við amma í
„smáferðalag“, er happdrættismið-
inn var endurnýjaður. Þá var leið 3
tekin niður á Hlemm og rölt niður
Laugaveginn. Viðkoma í gamla
Domus var regla, þar sem amma
skoðaði oft kristalskálar en ég fékk
að velja mér nammi í poka. Svo var
rölt niður að tjörn og kíkt á endurn-
ar. Þessar ferðir voru ávallt mikið
tilhlökkunarefni.
Amma var ótrúlega handlagin og
gat galdrað fram gullfallegar mynd-
ir og mynstur með nál og tvinna. Við
barnabörnin fengum að njóta þess
þegar kom að því að skila verkefn-
unum í handavinnu. Hún snaraði
upp ullarsokk á örfáum mínútum og
mig grunar að Gunni bróðir hafi skil-
að lengsta prjónasnák sem um getur
í sögu Hlíðaskóla. Á þriðjudögum
fékk ég að rölta með henni í handa-
vinnuna þar sem ég sat með kon-
unum í húsinu og hlustaði stóreygð á
nýjustu kjaftasögurnar.
Mörgum eftirmiðdögum eyddum
við amma líka við spilamennsku. Við
gátum spilað rommý svo tímunum
skipti og stundum fékk afi að vera
með, en það gekk oft erfiðlega að
spila við hann því hann vildi alltaf
gefa okkur ömmu tvistana sína og
slagina svo við fengjum nú að vinna.
Þá hló amma sínum dillandi hlátri.
Hún amma mín var alltaf svo fín og
pen. Aldrei fór hún út nema vera
óaðfinnanlega klædd, með lakkaðar
neglur og litaðar varir. Hún vildi
hafa allt hreint og fínt í kringum sig.
Þegar þau afi fengu húshjálp til að
þrífa heima hjá sér var amma venju-
lega búin að þurrka ryk og stjórna
afa á ryksugunni svo það væri nú
örugglega nógu snyrtilegt þegar
húshjálpin kæmi. Svo var sest niður
með stúlkunni og spjallað við dúkað
kaffiborð.
Ósjálfrátt lifir maður í þeirri trú
að þeir, sem maður elskar mest,
verði alltaf hjá manni. Þess vegna er
svo erfitt að kveðja þegar kallið
kemur. Við afi höfum þó komist að
þeirri niðurstöðu, að þótt amma sé
farin frá okkur lifir hún ennþá í
hjörtum okkar, sem eru barmafull af
fallegum minningum um þessa ynd-
islegu konu. Minningum, sem enginn
getur tekið frá okkur.
Hvíl í friði, elsku hjartans amma
mín.
Helga Dögg.
Í dag kveðjum við Valdísi eða
Gógó, eins og hún var jafnan kölluð.
Gógó átti við vanheilsu að stríða um
nokkurt skeið og var því hvíldin vel
þegin. Gógó var ekki af þeirri mann-
gerð að gefast upp, en öll verðum við
samt að lúta í lægra haldi fyrir al-
mættinu.
Daginn fyrir andlátið áttu þau
Gógó og Kristinn 65 ára brúðkaups-
afmæli. Kristinn, sem er nú á nítug-
asta og fyrsta aldursári, hefur af fá-
dæma elsku, dugnaði og
karlmennsku sinnt og hjúkrað sinni
góðu konu um árabil. Síðustu árin
hefur hann vart vikið frá henni. Er
þetta táknrænt fyrir Kristin, sem er
einn vænsti maður sem ég hef
kynnst á lífsleiðinni, mannbætandi
og öllum til fyrirmyndar sem honum
hafa orðið samferða.
Þegar ég kynntist þeim hjónum
árið 1967 bjuggu þau á Háaleitis-
braut. Kristinn rak verslunina
Skúlaskeið sem var ein stærsta mat-
vöruverslunin í bænum á sínum
tíma. Gógó aðstoðaði í versluninni
eftir þörfum og oft var vinnudagur-
inn langur. Mér var strax tekið opn-
um örmum af fjölskyldunni og má
segja að manni hafi oft þótt nóg um
umhyggjusemina, en eftir að ég
kvæntist yngri dóttur þeirra, Helgu,
og börnin komu í heiminn var stöð-
ugt samband og samgangurinn mik-
ill. Heimili þeirra varð okkar annað
heimili og matarboðin endalaus.
Gógó gætti elsta barnsins okkar
Helgu, Kristins Vals, meðan ég
stundaði nám og Helga var í námi og
starfi. Ekki var minni samgangur
barnanna við ömmu og afa þegar frá
leið og veit ég að börnin okkar Helgu
sem eru nú fullorðin sakna ömmu
sinnar meira en orð fá lýst.
En Gógó var ekki einvörðungu
stoð okkar og stytta í barnauppeldi,
hún var víkingur til allra verka.
Heimili þeirra var alltaf annálað fyr-
ir snyrtimennsku og góða umgengni.
Hún vílaði ekki fyrir sér að mála og
taka til hendinni. Eftir að þau fluttu
af Háaleitisbraut var keypt hús í
Drekavogi og þar hófst mikið end-
urnýjunarstarf.
Æði oft kom það fyrir, að þegar ég
kom heim til mín var Gógó búin með
aðstoð dóttur sinnar að snúa stof-
unni okkar við. Allt var þetta gert af
smekkvísi, hjálpfýsi og umhyggju-
semi við fjölskyldu sína.
Gógó gat verið nokkuð orðhvöss
og ákveðin, en þeir sem þekktu hana
vissu hvað undir bjó, hún var
hjartahlý kona sem hafði fengið sinn
skammt af erfiðleikum og sorg. Tvö
börn misstu þau Kristinn, annað við
fæðingu og dreng tæplega tveggja
ára sem lést af slysförum.
Ég minnist þess, að ég sagði ein-
hverju sinni í gríni, að ef ég lifði hana
af myndi ég skrifa nokkrar línur um
hana. Hún harðbannaði mér það og
sagðist myndu ganga aftur ef ég
dirfðist að gera það. Ég óttast þó
ekki að Gógó verði mér reið þótt ég
kveðji hana með fáeinum orðum, en
henni og Kristni á ég marga ógoldna
skuldina að gjalda fyrir óeigingjarna
hjálpsemi og sérlega mikla um-
hyggjusemi við börnin mín.
Eftir að við Helga slitum samvist-
um var alltaf samband milli okkar og
þau létu sér mjög annt um drengina
mína sem ég eignaðist síðar. Fyrir
rúmum þremur árum fór ég með þá í
heimsókn til þeirra í Hvassaleiti og
man ég hversu vel þau tóku á móti
okkur. Ég hafði á orði eftir heim-
sóknina hvað Gógó væri hress. Þá
var farið að bera á veikindum henn-
ar, en hún leyndi þeim vel og kvart-
aði ekki. Gógó var stolt kona og
mátti vera það, hennar lífshlaup ein-
kenndist af því að rækta fjölskyldu
sína, hjálpa öðrum og vera öðrum
fyrirmynd.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Það er með virðingu og þakklæti
sem ég kveð fyrrum tengdamóður
mína. Blessuð sé minning hennar.
Dan Valgarð S. Wiium.
Elskuleg systir og mágkona
Magdalena Valdís Meyvantsdóttir,
eða Gógó eins og hún var alltaf köll-
uð, lést á Hjúkrunarheimilinu Eir
23. maí síðastliðinn áttatíu og sex
ára að aldri. Við viljum með nokkr-
um orðum þakka þessari mætu og
góðu konu samfylgd liðinna ára. Eig-
inmaður Gógóar, Kristinn Krist-
varðsson, kveður nú eiginkonu sína
eftir 65 ára farsælt og traust hjóna-
band.
Minningin um samveruna með
þeim hjónum einkennist af gleði og
einlægri vináttu. Ógleymanleg eru
ferðalögin okkar fyrr og síðar, því að
eiga stundir með þeim hjónum var
mikils virði. Oft var komið saman til
að spila og þá var kátt á hjalla. Gógó
var sérlega glæsileg kona og mynd-
arleg húsmóðir, enda snyrtimennsk-
an í fyrirrúmi á heimili þeirra hjóna
og liggja eftir hana margar fallegar
hannyrðir.
Gógó og Kristinn ráku í mörg ár
verslunina Skúlaskeið og kom í ljós
við rekstur þeirrar verslunar hversu
samhent þau hjón voru. Þau reistu
sér snemma fallegt heimili, og er
ógleymanlegt hversu vel þau bjuggu
um sig í Langagerði 18.
Þegar Gógó og Kristinn voru
komin á miðjan aldur byggðu þau
sumarbústað á Mófellsstöðum í fé-
lagi við Sigríði systur hennar og eig-
inmann hennar Björn. Þessi bústað-
ur var sælureitur fjölskyldnanna og
eiga margir góðar minningar er
tengjast heimsóknum að Mófells-
stöðum. Þau voru ávallt mjög gest-
risin og veitandi sínum nánustu, ekki
síst systkinum og systkinabörnum.
Þau létu sig mikið varða hag sinna
nánustu.
Sorgin knúði dyra er þau Gógó og
Kristinn urðu fyrir þeirri þungu
raun að missa son sinn Gunnar á
unga aldri af slysförum. Samheldni
þeirra leiddi þau í gegnum sorgina.
Þau síðustu ár sem Gógó var mik-
ill sjúklingur á Hjúkrunarheimilinu
Eir var fallegt að verði vitni að því
gagnkvæma trausti, væntumþykju
og kærleika sem ríkti á milli
hjónanna. Í gegnum veikindin stóðu
eiginmaður og börn ávallt við hlið
hennar.
Eins og kemur fram í þessari
MAGDALENA VALDÍS
MEYVANTSDÓTTIR