Morgunblaðið - 31.05.2002, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 FÖSTUDAGUR 31. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Eggert Jónssondr. med. bæklun-
arlæknir fæddist á
Húsavík 30. júlí
1950. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
mánudaginn 20. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans eru Jón Ár-
mann Jónsson, f. 23.
okt. 1925 á Húsavík,
og Eva Sigurjóns-
dóttir, f. 31. mars
1929 í Flatey á
Skjálfanda. Foreldr-
ar Jóns voru Jón Að-
algeir Jónsson, f. 7. ágúst 1895 á
Húsavík, d. 8. apríl 1977, og k.h.
Guðrún Eggertsdóttir, f. 7. nóv.
1894 á Húsavík, d. 27. maí 1936.
Foreldrar Evu voru Sigurjón Jón-
asson, f. 15. apríl 1895 í Flatey á
Skjálfanda, d. 17. jan. 1984, og k.h.
Jakobína Pálsdóttir, f. 17. júlí 1896
á Brettingsstöðum á Flateyjardal,
d. 17. apríl 1983. Eggert er elstur
þriggja bræðra. Bræður hans eru:
1) Jakob, f. 9. júní 1953, k.h. Marín
Jónsdóttir, f. 21. des. 1954. 2) Að-
algeir, f. 9. febr. 1956, k.h. Drífa
Leifsdóttir, f. 29. jan. 1958.
Hinn 17. apríl 1976 kvæntist
Eggert Petrínu Halldórsdóttur
aði sérnám á handlækningadeild
Landspítalans frá júní 1980–maí
1981 og á Karnsjukhuset Skövde,
bæklunardeild, svæfingardeild og
handlæknisdeild frá júní 1981–
ágúst 1985. Hann hlaut sérfræði-
leyfi í bæklunarskurðlækningum í
Svíþjóð í mars 1985 og hér á landi
21. febrúar 1986. Eggert stundaði
doktorsnám í Lundarháskóla frá
sept. 1985–sept. 1988, dr. med.
þaðan í sept. 1988. Doktorsritgerð
hans nefndist: Surgery of the
Rheumatiod Shoulder, with spec-
ial reference to cup hemiarthro-
plasty and arthrodesis. Hann rit-
aði greinar í erlend læknatímarit.
Eggert var formaður félags ís-
lenskra bæklunarlækna í eitt ár. Í
stjórnarnefnd European Society
for Surgery of Shoulder and El-
bow frá 1989–1994. Að loknu dokt-
orsnámi hóf Eggert störf á FSA í
stuttan tíma en síðan á bæklunar-
lækningadeild Landspítalans frá
sept. 1988–febr. 1990. Hann rak
læknastofu, Skyndimóttöku, í
Skurðstofu Reykjavíkur frá apríl
1990–1994, var yfirlæknir á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu í Neskaupstað
frá mars 1994–febr. 1996. Hann
var sérfræðingur á læknastofum í
Reykjavík frá 1996, m.a. í Domus
Medica og Glæsibæ. Frá 1998
starfaði Eggert í Læknastöðinni í
Áltamýri þar til hann veiktist í
mars á síðasta ári.
Útför Eggerts verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
hjúkrunarfræðingi, f.
1. júní 1954. Foreldrar
Petrínu eru Halldór
Stefán Vigfússon, f.
11. sept. 1929, í Hrís-
nesi á Barðaströnd, og
k.h. Þórunn Sesselja
Magnúsdóttir, f. 16.
apríl 1935, í Reykja-
vík. Systur Petrínu
eru 1) Guðbjörg, f. 3.
okt. 1958, gift Ólafi
Einarssyni, f. 10. sept.
1950. 2) Guðrún, f. 28.
feb. 1967, sambýlis-
maður hennar er Orri
Sigurður Gíslason.
Börn Eggerts og Petrínu eru: 1)
Guðrún, f. 13. jan. 1976, sambýlis-
maður hennar er Þorsteinn Ólafs-
son, f. 2. mars 1972, búsett á Pat-
reksfirði, dóttir Þorsteins er
Heiðdís Fanney, f. 11. des. 1992. 2.
) Halldór, f. 9. júní 1980, búsettur í
Kópavogi.
Eggert varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík árið
1969 og cand. med. frá Háskóla Ís-
lands 25. júní 1977. Hann stundaði
kandídatsnám á sjúkrahúsum í
Reykjavík frá jan. 1977–sept.
1981. Eggert hlaut almennt lækn-
ingaleyfi á Íslandi 21. nóv. 1978 og
í Svíþjóð í nóv. 1981. Hann stund-
Það rigndi fyrir norðan þegar mér
bárust fréttir af andláti Eggerts
frænda míns Jónssonar og regnið
féll í vorjörðina þar sem lífið var að
kvikna.
Á ferð með strætisvagni lífsins
kynnist maður mörgum góðum sam-
ferðamönnum sem sitja manni nær
eða fjær, langa stund eða skamma
og þeir koma og fara eins og gengur.
Eggert var alltaf í sætaröðinni
minni og nánast bróðir og þegar
maður fékk vit og þroska var það
hann sem benti mér og bræðrum
sínum, Kobba og Aðalgeiri, á það
sem fyrir augu bar og fræddi, leið-
beindi og verndaði okkur. Nú er
Eggert stiginn af vagninum eftir
glímu við krabbamein og sætið autt,
svo autt, en vagninn heldur áfram
og hinir óbornu setjast brátt hjá
okkur og vekja okkur gleði sem
deyfir söknuðinn eftir þeim sem af
vagninum eru stignir og bílstjórinn
rekur í gír og vagninn heldur áfram
endalaust. Eggert var Húsvíkingur,
óháð búsetu hér heima eða erlendis.
Gatan hans á Húsavík var Hring-
brautin sem svo hét þá, en nú Laug-
arbrekka. Á vori lífsins var allur
skari barnanna mættur til leiks.
Þeir bræður úr Garði og börnin
hans Þorvaldar, Salla og frá Venna
þar sem Lincoln eða Buick stóð í
hlaðinu. Stebbi Jón og Annarúna,
Gurra, Óli og Ási, Geiri og Palli og
Oggi og fleiri og frændi minn, Eddi
spesi, sem tók það nafn úr föðurætt,
sakir afburða gáfna og greindar sem
fleytti honum hratt um skólakerfið
og til doktorsgráðu í sérgrein sinni í
Svíþjóð. Í Hringbrautarhópnum var
doktor Eggert þessi rauðhærði,
freknótti, glottandi, granni strákur
með stríðnisglampann í gráum
skörpum augunum og köflótta
skyrtuna uppúr. Hann kunni þá sem
jafnan að krydda málfar sitt blóts-
yrðum svo eftir var tekið og gat
spunnið það kjarnyrðum í slíkan
ræðukaðal að binda hefði mátt með
honum hafskip. Silkiþræðirnir og
mýktin voru innávið og lágu nær
hjartanu. Og það var mikið smíðað í
þá daga og víða viðað að sér timbr-
inu og Jóhann Sigvalda bátasmiður
átti alltaf afgangsspýtur og góð ráð
handa þeim sem stóðu í stórræðum.
Svo var farið í kríuegg út í Bakka og
ber upp í Skjólbrekku og hornsílin
veidd í Botnsvatni og komið heim til
Evu eða Millu og tekið hraustlega til
matarins meðan afrek dagsins voru
tíunduð.
Á menntaskólaárum sínum kom
Eggert heim til Húsavíkur og reri á
bát föður síns og vel stýrði hann um
ólgusjóinn, þegar við höfðum frænd-
ur róið dýpra og lengra á Mán-
áreyjahrygginn en áður og brast á
með versta veður, enda frændi ætíð
góður og traustur í raun.
Eggert sýndi sínum fæðingarbæ
mikla ræktarsemi og hann og eig-
inkona hans, Petrína Halldórsdóttir,
bjuggu börnum sínum, Guðrúnu og
Halldóri, þar heimili um tíma. Fyrir
samfylgdina og allt er þakkað og
fjölskyldunni sendar samúðarkveðj-
ur frá stórum norðlenskum frænd-
garði og vinahópi.
Örlygur Hnefill Jónsson.
Mér er tregt tungu að hræra …
Hann Eggert vinur okkar er dá-
inn.
Það var fyrir meira en 30 árum að
leiðir okkar Eggerts lágu saman í
læknadeildinni og með okkur tókst
vinátta sem reyndist verða ævilöng.
Vinátta þar sem ýmislegt gekk á og
margt var brallað. Til dæmis barátta
okkar „5-kallanna“ við kerfið í
læknadeild og þá einkum fyrirkomu-
lag prófa og einkunnagjöf. Þar leiddi
barátta okkar til breytinga sem enn
eru við lýði í Háskólanum. Þarna
kom greinilega í ljós sá eiginleiki
Eggerts að vera óhræddur við að
berjast fyrir sannfæringu sinni jafn-
vel þótt við ofurefli væri að etja.
Eiginleiki sem gekk eins og rauður
þráður gegnum lífsferil hans.
Mikill samgangur var okkar á
milli og var Eggert nánast daglega
hjá okkur Völu í kjallaranum í
Skeiðarvoginum þar sem talað var
um lífið og tilveruna og lausnir
fundnar á flestum þeim vanda-
málum sem mannkynið hrjá, enda
slíkt einkennandi fyrir ungt fólk.
Þessi samgangur hélt áfram eftir að
Eggert og Petrína kynntust en með
árunum varð hann stopulli eins og
eðlilegt er þegar menn stofna sína
eigin fjölskyldu og koma sér upp
heimili.
Eftir útskrift úr deildinni og að
loknu kandidatsári urðu samskipti
okkar meira úr fjarlægð. Þó svo að
leiðir okkar lægju saman til Svíþjóð-
ar í sérnám voru talsverðar vega-
lengdir okkar á milli. Samt náðum
við að hittast nokkrum sinnum og
taka upp þráðinn þar sem frá var
horfið. Líklega einkennir það
trausta vináttu að tíminn milli funda
okkar skipti ekki máli, við héldum
bara áfram þar sem frá var horfið.
Þannig hafa árin liðið. Alltaf hefur
verið samband okkar á milli þó svo
að vegalengdirnar hafi á tíðum verið
miklar. Þessi trausta vinátta kom
hvað gleggst í ljós þegar við hjónin
fluttum með fjölskyldu okkar fyrir
nokkrum árum og vorum í mikilli
tímaþröng. Eitt símtal og Eggert og
Petrína voru mætt eftir liðlega
klukkustund þótt meira en 100 km
væru á milli okkar. Og ekki kom til
mála að fara af vettvangi fyrr en öllu
var lokið.
Eggert var skarpgreindur og góð-
ur námsmaður. Hann var heill í öllu
sem hann tók sér fyrir hendur og
minnisstætt þegar hann var að
vinna að doktorsverkefni sínu í
Lundi í Svíþjóð. Þá var hann sann-
arlega í essinu sínu. Færni hans sem
læknis á sínu sérsviði getur enginn
dregið í efa því hann var með okkar
fremstu sérfræðingum. Þeir sem
leituðu til hans geta staðfest það.
Því miður hafa aðstæður hagað því
þannig að færri hafa fengið að njóta
hæfni hans en æskilegt hefði verið.
Eggert var ávallt hreinn og beinn í
samskiptum sínum við aðra og sagði
hlutina tæpitungulaust en þó á þann
hátt að ekki var hægt að fyrtast við
hann. Þetta gilti jafnt um vini og
sjúklinga og held ég að allir sem
kynntust Eggerti hafi kunnað að
meta þennan eiginleika. Ég minnist
þess ekki að hafa heyrt nokkurn
sjúkling koma óánægðan frá honum,
jafnvel þótt lítið hafi verið hægt að
gera.
Ekkert virtist geta bugað þennan
vin okkar, jafnvel erfiður sjúkdómur
náði ekki að brjóta hann niður. Þeg-
ar við náðum að hittast og tala sam-
an nokkrar stundir fann ég svo vel
að þrátt fyrir að vinur minn væri
veikur og kraftlítill var enginn
skortur á lífs- og baráttuvilja. Við
ræddum um liðna tíma og einnig
framtíðina og lögðum drög að ferða-
lögum saman. Nú hefur hann verið
kallaður yfir móðuna miklu og ekki
að vita hve langur tími líður þar til
við hittumst aftur en ég veit að það
verður ekkert mál að taka upp þráð-
inn aftur eins og enginn tími hafi lið-
ið.
Elsku Petrína, Guðrún og Hall-
dór, sendum ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Drottinn minn
gefi dauðum ró,
hinum líkn, er lifa.
(Úr Sólarljóðum.)
Halldór og Vala.
Við stúdentar útskrifaðir frá
Menntaskólanum í Reykjavík 1969
höfum um nokkurt skeið minnst
horfinna skólafélaga þegar við höld-
um upp á stúdentsafmæli okkar með
því að gróðursetja trjáplöntu í lítinn
reit við skólasel M.R. fyrir innan
Hveragerði. Næst þegar við förum
austur verður Eggerts Jónssonar,
bekkjabróður míns og vinar, minnst
á þennan hátt.
Við Eggert kynntumst fyrst í
Menntaskólanum og urðum fljótt
vinir. Það er á þessum aldri, þegar
við erum að þroskast hratt á ýmsum
sviðum, að hnýtt eru vináttubönd
sem endast allt lífið og þannig var
það með okkur Eggert. Hann varð
brátt fjölskylduvinur og hreif for-
eldra mína og bræður með einstak-
lega ljúfri framkomu og drenglyndi
og réttsýni.
Eggert vakti fljótt athygli okkar
bekkjarfélaganna fyrir frábærar
námsgáfur og gilti þá einu hvort um
var að ræða tungumál eða raun-
greinar. Eftir stúdentspróf frá
máladeild lá leið hans í læknisfræði
og lauk hann doktorsprófi frá Há-
skólanum í Lundi í Svíþjóð. Á há-
skólaárunum kynntist hann eigin-
konu sinni, Petrínu, og þau stofnuðu
yndislegt heimili og eignuðust
mannvænleg börn, Guðrúnu og
Halldór.
Þegar ég kveð hann Eggert vin
minn langar mig að hugga fjölskyldu
hans, sem nú á um sárt að binda, en
mér verður orða vant. Eitt get ég þó
sagt: Þegar tréð hans Eggerts vex
og dafnar í lundinum við Selið og
nemendur Menntaskólans virða það
fyrir sér, þá mega þeir vita að hann
var allt það sem þeir vilja verða.
Ágúst A. Ragnarsson.
Það var glaðbeittur hópur sem ár-
ið 1977 valhoppaði út í vorið og sum-
arið – námi við læknadeild Háskóla
Íslands var lokið – allt lífið fram-
undan – óendanlega langt – tæki-
færin ótakmörkuð. Eggert Jónsson
hittum við fyrst meðal þess unga
fólks sem kom saman sex árum áður
og hugðist lesa læknisfræði. Eggert
var þá í hópi fjögurra annarra sem
gjarnan voru nefndir fimmkarlarnir
og bárum við nýstúdentarnir vissa
virðingu fyrir þessum reynda og
baráttuglaða hópi. Það var þó fyrst
eftir að inntökuprófum lauk og í ljós
kom hverjir héldu áfram að menn
tengdust vináttuböndum og við
kynntumst Eggerti fyrir alvöru.
Sum kynni þessara ára hafa enst
stutt, en önnur ævilangt. Þannig var
um vináttu okkar við Eggert.
Námsárin eru áreiðanlega ein-
hver skemmtilegasti tími ævinnar,
áhyggjur ekki miklar hjá flestum og
mikið félagslíf. Menn héldu sín
partý og skemmtu sér vel þrátt fyrir
alvöru námsins enda slíkt öllum
nauðsynlegt. Nú rifjast upp góð
samkvæmi á Fálkagötunni, fyrsta
heimili Eggerts og Petrínu, þar sem
mjólkin var sett út í glugga til kæl-
ingar til að pláss væri fyrir réttu
veigarnar í ísskápnum. Það var gott
að vera í návist þeirra hjóna – þau
voru stórkostlega samhent, enda
alltaf nefnd í sömu setningunni:
„Eggert og Petrína.“
Sjálfur var Eggert einstaklega
ljúfur félagi, vinur vina sinna, hlýr
og hreinskiptinn. Á flestum málum
hafði hann mjög ákveðnar skoðanir
– skoðanir sem einkenndust af
sterkri tilfinningu fyrir því hvað
væri rétt og hvað væri rangt. Hann
flutti mál sitt skorinort og skipti þar
engu við hvern var rætt. Þó fundu
þeir sem áttu á einhvern hátt undir
högg að sækja hjá honum traustan
málsvara og bandamann. Þessir eig-
inleikar Eggerts komu e.t.v. ennþá
skýrar fram er hann hóf störf sem
læknir og ýmsir aðrir vöndust á lit-
lausara tungutak.
Að loknu námi í Háskólanum tók
alvaran við og hópurinn dreifðist.
Leið Eggerts lá m.a. til Húsavíkur
þar sem hann hafði alist upp. Eggert
hafði þegar frá unga aldri haft mik-
inn áhuga á bílum og tók fljótlega að
gera upp gamlan Mercedes Bens-bíl
og þegar hann hélt til Húsavíkur
eignaðist hann fyrstur í hópnum al-
vöru bíl, Range Rover-jeppa.
Ástæðulaust að fljúga þegar maður
á svona fínan bíl!
Eggert hélt síðan með fjölskyld-
unni til Svíþjóðar og settist þar fyrst
að í Skövde. Hann hóf nám í bækl-
unarlækningum og fannst okkur fé-
lögum hans það hæfa vel skaphöfn
hans; láta verkin tala. Hann hélt svo
áfram námi í Lundi þar sem hann
lauk doktorsnámi í læknisfræði með
glæsibrag, enda Eggert mikill og
góður námsmaður. Þegar heim var
komið hóf hann fyrst störf á Land-
spítala, en opnaði síðar eigin slysa-
deild í húsakynnum Fæðingarheim-
ilisins. Næst lá leiðin á Neskaupstað
þar sem hann starfaði í tvö ár en eft-
ir það kom hann til Reykjavíkur að
nýju og var með stofurekstur.
Eggert veiktist fyrir um ári af fá-
tíðum en illvígum sjúkdómi. Fram-
undan var ár hetjulegrar baráttu.
Það eru grimm örlög að lúta í lægra
haldi í slíkri baráttu og illskiljanlegt
þar sem Eggert var alla tíð einstakt
hraustmenni og einstakur baráttu-
maður. Barátta Eggerts og fjöl-
skyldunnar hefur verið erfið og
Petrína staðið eins og klettur við
hlið manns síns eins og jafnan áður.
Við úr útskriftarhópnum 1977 send-
um Petrínu og börnunum tveimur,
Guðrúnu og Halldóri, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur um leið og við
kveðjum góðan félaga og vin.
Bryndís, Þórarinn og Björn.
Eggert Jónsson skólabróðir okk-
ar og vinur er látinn, langt um aldur
fram. Eggert var fágætum hæfileik-
um gæddur, skemmtilegur og góður
félagi, hvarvetna hrókur alls fagn-
aðar, afburða námsmaður og jafn-
vígur á allar greinar. Þegar Eggert
flutti sig úr stærðfræðideildinni yfir
til okkar í máladeildina í Mennta-
skólanum í Reykjavík þá var það
ekki vegna þess að raungreinar ættu
ekki við hann. Þvert á móti stóð
hann flestum öðrum í stærðfræði-
deild framar í námsárangri í raun-
greinunum en honum þótti hins veg-
ar eftirsóknarvert að læra tungumál
og við trúðum því alla vega, að hann
hefði í bland flutt sig yfir til okkar
vegna þess að í máladeildinni væri
meira líf og fjör. Hvað um það, einn-
ig á þessum vettvangi stóð Eggert
sig með afbrigðum vel. Ekki muna
menn hverjar voru einkunnir Egg-
erts enda lagði hann aldrei mikið
upp úr þeim. Hitt er minnisstætt
hve auðvelt hann átti með námið.
Hann meðtók fræðin eins og að
drekka vatn. Enda eins gott því
maðurinn hafði í mörg horn að líta
og áhugasviðið vítt.
Snemma vaknaði áhugi Eggerts á
mótorhjólum og naut hann þess að
geysast áfram á öflugustu farar-
tækjum sem völ var á. Um Eggert á
baki slíkra fararskjóta eru til ýmsar
sögur. Einhverntíma mun hann hafa
verið að leita eftir hentugu leigu-
húsnæði og segir sagan að í húsaleit-
inni hafi hann haft þann hátt á að
byrja á því að fara í bílskúrinn til að
sjá hver aðstaða þar væri búin til
viðgerða. Síðan var litið á vistarver-
ur.
Að loknu menntaskólanámi lagði
Eggert stund á læknisfræði. Hann
var góður læknir enda hafði hann
allt til þess að bera. Hann var geysi-
lega vel að sér og sýndi öllu því sem
hann tók sér fyrir hendur mikla al-
úð. Hann var einkar laginn en ekki
skiptir minna máli að hann var bæði
næmur og skilningsríkur maður.
Það voru einmitt þeir mannkostir
sem urðu þess valdandi að bekkj-
arsystkin Eggerts báru sérstakan
hlýhug til hans. Á þessum árum
bundust menn traustum vinabönd-
um sem halda vel fram á þennan
dag. Sumir hafa ræktað þennan vin-
skap, aðrir hafa hist sjaldnar. En
þegar hópurinn hefur hist, lifna
minningarnar og tíminn verður að
engu.
Eggert Jónsson er óaðskiljanleg-
ur hluti af dýrmætum minningum
okkar bekkjarfélaga hans og vina í
6. DE í MR. Hans verður sárt sakn-
að í okkar hópi. Hann lifði alltof
stutt en hann lifði kraftmiklu lífi og
kom miklu í verk. Eggert Jónsson
fór hratt yfir.
Bekkjarfélagar Eggerts Jónsson-
ar færa konu hans, börnum, foreldr-
um og öðrum aðstandendum inni-
legar samúðarkveðjur.
Bekkjarfélagar.
Mig langar að minnast vinar míns
og starfsfélaga sem nú er horfinn úr
þessum heimi löngu fyrir aldur fram
eftir mjög erfið veikindi. Hann gaf
aldrei upp vonina um að koma aftur
til starfa þar sem hans góða lífsstarf
og verkefni biðu ákaft eftir honum.
Nafnið Eggert er dregið af þýska
nafninu Edelhard, er merkir harður.
Persónulýsing á því passar ótrúlega
vel við manninn sem ég þekkti og er
honum lýst sem „dugmiklum, iðju-
sömum og hugmyndaríkum. Sumum
EGGERT
JÓNSSON