Morgunblaðið - 31.05.2002, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 31. MAÍ 2002 43
grein var samheldni hjónanna slík,
að vart er hægt að minnast á annað
þeirra án þess að nefna hitta á sama
tíma.
Gógó var búin að vera sjúklingur
undanfarin ár og dauðinn því ákveð-
in lausn á hennar þjáningu. Við hjón-
in og börn okkar vottum Kristni,
Ragnari, Gunnhildi, Helgu og þeirra
fjölskyldum samúð okkar.
Nú hnígur sól að sævar barmi
sígur húm á þreytta jörð.
Nú blikar dögg á blómahvarmi,
blundar þögul fuglahjörð.
Í hljóðrar nætur ástarörmum,
allir fá hvíld frá dagsins hörmum.
(Axel Guðmundsson.)
Guðrún, Þórólfur
og fjölskylda.
Yfir tindum öllum
er ró,
friður á fjöllum,
fugl í tó
hljóðnaður hver;
Það bærist ei blær eða kliður.
Einnig þinn friður
framundan er.
(Goethe. Þýð. Yngvi Jóhannesson.)
Mig langar að minnast elskulegr-
ar frænku minnar, Magdalenu Val-
dísar Meyvantsdóttur. Frænku sem
opnaði hús sitt þegar ég kom til
Reykjavíkur að eiga mitt fyrsta
barn.
Frænku sem kom og var viðstödd
fermingar barna minna. Frænku
sem studdi okkur þegar sorgin
kvaddi dyra, og gladdist með okkur
á gleðistundum.
Gógó, eins og hún var alltaf kölluð,
var glæsileg kona og vakti athygli
hvar sem hún kom.
Hún var listræn og smekkvís, og
allt sem viðkom saumaskap lék í
höndunum á henni. Hún og Kristinn
maður hennar áttu yndislegt heimili,
og áttum við þar margar ánægju-
stundir. Fyrir nokkrum árum lær-
brotnaði hún, og eftir það reyndist
allt erfiðara. Skömmu síðar fór að
bera á minnisleysi og hún fjarlægð-
ist smátt og smátt. Fyrir stuttu
heimsótti ég hana og þá var hún
ferðbúin. Á þeim árstíma þegar trén
laufgast og náttúran endurnýjast
var henni búin kyrrlát brottför.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Kæri Kristinn, frá mér, eiginmani
mínum og börnum berast innilegar
samúðarkveðjur til þín og fjölskyld-
unnar.
Sigrún.
Mig langar til þess að minnast
hennar frænku minnar, hennar
Gógóar. Frá því að ég man eftir mér
hefur hún verið stór þáttur í mínu
lífi.
Móðir mín og Gógó voru systur,
ekki bara systur, þær voru líka
bestu vinkonur. Það var mjög mikill
samgangur á milli fjölskyldna þeirra
systra.
Björn og Sigga og Gógó og Krist-
inn. Þessi nöfn voru alltaf sögð öll í
einu. Það var eins og þetta væri ein
fjölskylda. Skilja sem þekkja.
Frá því að ég man eftir mér fyrst,
var Kristinn með Verslunina Skúla-
skeið á Skúlagötu, Þar vann
mamma, og þar hittust allir í fjöl-
skyldunni.
Ég á í þó nokkrum erfiðleikum
með að lýsa henni frænku minni, það
þykir kannski ekki góð íslenska að
nota bara sterkustu lýsingarorðin en
þau eru ekki of sterk um hana Gógó.
Hressilegri og betri manneskju er
varla hægt að hugsa sér. Ég gleymi
aldrei heimabökuðu snúðunum og
vínarbrauðunum með súkkulaðinu
sem hún bakaði svo oft.
Heimili þeirra hjóna eru ógleym-
anleg í mínum huga, hvort sem
minnst erá Langagerði, Háaleitis-
braut, Drekavog eða Hvassaleiti.
Allir þessir staðir voru svo sér-
stakir, vel um gengnir og hlýlegir
eftir þeirra hendur.
Gógó og Kristinn og Mamma og
Pabbi byggðu sér lítið sumarhús
saman og eyddu þar mörgum stund-
um við störf og leik, og þá aðallega
spilamennsku og var þá oft glatt á
hjalla. Og ætla ég að fá að muna eftir
henni frænku minni um ókomin ár
eins og hún var áður en hún veiktist.
Ég votta Kristni, Ragnari, Helgu,
Gunnhildi og Hjalta, börnum þeirra
og barnabörnum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hvíl í friði kæra frænka.
Steindór Björnsson
og fjölskylda.
Nú þegar komið er að leiðarlokum
viljum við hjónin af alhug þakka
heiðurskonunni Magdalenu Valdísi
eða Gógó eins og við kölluðum hana
þrátt fyrir að Valdísarnafnið yrði
henni stöðugt kærara eftir því sem
árin liðu fyrir langa og elskuríka
samfylgd. Fljótlega eftir að við
stofnuðum til hjónabands árið 1972
hófst sérstök og mjög náin vinátta
milli okkar og Gógóar og Kristins.
Þau kynni efldust og stækkuðu þeg-
ar Lilja missti móður sína, Þórunni
Jónínu, á besta aldri árið 1981, en
hún og Gógó voru systur.
Það sem fyrst og fremst ein-
kenndi Gógó í okkar huga var hin
einstaka reisn sem ávallt fylgdi
henni og hennar góða, opna og
trausta nærvera. Gestrisni var henni
í blóð borin og fengum við svo sann-
arlega að finna fyrir henni hvort sem
heimsókninni var stefnt í Drekavog-
inn, Blikahólana eða í Hvassaleitið,
en á þessum stöðum stóð heimili
þeirra hjóna þann tíma sem við vor-
um í mestum samvistum við þau.
Ekki spillti sú einstaka ást sem
börnin okkar festu á bakkelsinu
hennar Gógóar en þar fann hvert
þeirra uppáhald við sitt hæfi. Einna
frægast í okkar huga er salatið sem
hún að öllu jöfnu sérlagaði fyrir dótt-
ur okkar Þórunni Jónínu og sú
ágæta stúlka hámaði í sig nánast í
skálavís eða þar til við foreldrarnir
gerðum netta athugasemd við borð-
haldið.
Það varð okkur hjónum döpur
upplifun þegar Gógó fyrir u.þ.b. 8
árum gekkst undir læknisaðgerð á
fæti sem ætlað var að lina þrautir og
auka göngufærni að sú aðgerð
heppnaðist ekki sem skyldi. Engu að
síður hélt Gógó reisn sinni og tók
áfram á móti gestum og gangandi í
Hvassaleitinu allar götur til ársins
1999 er þau hjón fluttust á dvalar-
heimilið Eiri. Þar nutu þau í öllu
góðs atlætis og umhyggju bæði
starfsfólks og sinna nánustu.
Í dag stendur okkur hjónum of-
arlega í huga laugardagurinn 12.
janúar sl. þegar niðjar Meyvants
Sigurðssonar og Elísabetar Jóns-
dóttur frá Eiði, sem voru foreldrar
Gógóar, komu saman í félagsheimili
Orkuveitu Reykjavíkur að þá nutum
við samveru við Gógó sem þrátt fyrir
sjúkleika geislaði allri sinni fallegu
reisn. Sú stund sem við þar nutum
verður öllum viðstöddum hlý og
geislandi minning um mæta konu
sem nú hefur hlotið hvíld hjá góðum
Guði.
Við þau leiðarlok lútum við höfði
og biðjum Guð að blessa eiginmann
Gógóar, Kristin Kristvarðsson, sem
með sinni einstöku nærgætni, hóg-
værð og hlýju stóð við hlið hennar í
full sextíu og fimm ár frá 22. maí sl.
að telja og annaðist hana allt til
hinstu stundar. Einnig biðjum við að
mildi Guðs megi búa með börnum
þeirra hjóna, þeim Ragnari, Gunn-
hildi og Helgu, ásamt niðjum þeirra
öllum. Gógó þökkum við einstaka
samfylgd og allar gjöfulu stundirnar
í hennar návist. Það er vissa okkar
að þeirri mætu konu verður búin góð
vist á himnum eftir langa og fallega
jarðvist.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Lilja og Hafþór.
✝ Kristín Snorra-dóttir fæddist á
Hólum í Fljótum 6.
október 1917. Hún
andaðist á Landspít-
alanum við Hring-
braut 22. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Aðal-
björg Guðmunds-
dóttir, f. 11.8. 1895,
d. 6.8. 1984, og
Snorri Jónsson, f.
17.12. 1892. Hann
fórst í sjóslysi 13. eða
14.5. 1922. Kristín
ólst frá tíu ára aldri
upp hjá Jóhannesi Friðbjarnar-
syni og Kristrúnu Jónsdóttur á
Illugastöðum í sömu sveit. Systur
Kristínar eru Jódís Snorradóttir,
f. 30.5. 1921, og Helga Jónsdóttir,
f. 10.12. 1933, maki Hafsteinn
Hólm Þorleifsson, f. 3.2. 1935.
Maki Kristínar var Sigurður
Pálsson frá Hvammi í Fljótum, f.
19.11. 1908, d. 12.3. 1994. For-
eldrar hans voru Páll Arngríms-
son, f. 9.10. 1875, d. 2.11. 1955, og
Ingveldur Hallgrímsdóttir, f.
15.12. 1881, d. 4.12. 1971. Kristín
og Sigurður hófu búskap á Ill-
ugastöðum í Austur-Fljótum en
fluttu til Siglufjarðar 1946. Til
Reykjavíkur fluttu þau 1954 og
bjuggu þar síðan. Börn Kristínar
og Sigurðar eru: 1) Erla Ingi-
björg, f. 18.9. 1938, maki Ingi Vil-
hjálmsson, f. 30.7. 1936. Börn
þeirra eru: a) Sig-
urður, f. 4.1. 1960, d.
2.9. 1983, og b) Guð-
laug Helga, f. 1.3.
1961, maki Þór
Sveinsson, f. 30.6.
1947. Dóttir Erlu er
María Gröndal, f.
15.1. 1957. 2) Jó-
hannes Sigurðsson,
f. 13.5. 1946, maki
Hanna María Krist-
jónsdóttir, f. 2.4.
1948. Synir þeirra
eru: a) Anton Már, f.
23.7. 1970, maki
Fjóla María Lárus-
dóttir, f. 18.7. 1971, b) Sigurður
Már, f. 19.11. 1972, maki Guðrún
Björk Reynisdóttir, f. 19.1. 1973,
og c) Arnar Már, f. 17.11. 1977,
maki Svandís Jónsdóttir, f. 10.6.
1974. 3) Sigurður Sigurðsson, f.
4.1. 1964, maki Sveinlaug Atla-
dóttir, f. 26.12. 1967. Börn þeirra
eru a) Atli Snædal, f. 29.9. 1990,
b) Stefán Fannar, f. 25.7. 1994, og
c) Kristín Snæfríður, f. 24.10.
1996. Barnabarnabörn Kristínar
talin í aldursröð eru Sigurður
Ingi Einarsson, f. 22.1. 1985, Kort
Þórsson, f. 23.7. 1997, Magdalena
Þórsdóttir, f. 17.11. 1999, María
Sól Antonsdóttir, f. 22.10. 2000,
og Reynir Sigurðarson, f. 16.4.
2001.
Útför Kristínar fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast mömmu minnar. Hún var
sú stoð sem ég leitaði til þegar ég
var í vanda staddur eða þegar mig
langaði að gleðjast yfir einhverju.
Hún studdi mig á erfiðum stundum
og hvatti mig þegar þess var þörf.
Hún gladdist með mér og hún grét
með mér. Hún ýtti mér áfram þeg-
ar ástæða var til en hún hélt einnig
aftur af mér þegar henni þótti ég
fara offari. Hún tók þátt í sigrum
mínum og ósigrum. Hún hefur allt-
af verið þarna og mun ætíð fylgja
mér í öllu sem ég kem til að taka
mér fyrir hendur. Æskuminningar
eru fullar af litlum atvikum sem
erfitt er að tengja saman í eina
heildstæða mynd heldur eru sem
leiftur sem líða um hugann. Lítill
drengur sem ekki var hægt að
skilja eftir á gæsluvelli. Ungling-
urinn sem hélt að hann gæti spilað
með mömmu gömlu en komst að því
að hún hafði reyndar alltaf betur
þótt hljótt færi. Áhyggjur af velferð
ungs manns sem var að stíga sín
fyrstu spor út í lífið án þess að
njóta leiðsagnar móður.
Gleði yfir barnabörnum og
barnabarnabörnum sem komu, uxu
í skjóli hennar og nutu leiðsagnar á
fyrstu æviárunum. Alltaf tími til að
spila veiðimann eða teikna mynd,
skoða myndabók, finna fram eitt-
hvert góðgæti sem foreldrum finnst
við hæfi á tyllidögum. Heimili þar
sem var athvarf fyrir fjölskylduna
til að koma saman. Sorg yfir missi
ástvina og gleði yfir nýjum. Enda-
laus áhugi á öllu sem viðkom þeim
verkum sem afkomendur tóku sér
fyrir hendur. Áhugi á ættum og
tengslum manna á millum, sérstak-
lega ef hægt var að rekja ættir á
æskuslóðirnar.
Þetta var mamma, hún var alltaf
að passa að allir væru sáttir og
hefðu nóg fyrir sig.
Hún mun lifa áfram í hjarta mínu
en ég mun einnig sakna hennar
óumræðilega. Farðu í friði og megi
góður Guð geyma þig.
Sigurður Sigurðsson.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Ben.)
Margar minningar sækja á hug-
ann þegar við kveðjum kæra
tengdamóður okkar Kristínu
Snorradóttur. Hjá henni áttum við
og fjölskyldur okkar skjól. Hverja
helgi hittist fjölskyldan á Berg-
þórugötunni og var þá oft þröng á
þingi. Þessar stundir voru henni og
okkur mikils virði. Þar var rætt um
allt milli himins og jarðar og skipst
á skoðunum. Hún fylgdist jafnan
vel með því sem var að gerast í fjöl-
skyldunni. Hógvær var hún og ætíð
reiðubúin að aðstoða ef þörf var á.
Þarfir annarra voru oftar ofar
hennar eigin. Hún stóð sem klettur
við hlið tengdapabba í erfiðum veik-
indum og annaðist hann þar til yfir
lauk.
Kristín var ættfróð kona og
áhugasöm um menn og málefni.
Hún var í Kvenfélagi Hallgríms-
kirkju og hin síðari ár, tók virkan
þátt í félagsstarfi aldraðra í kirkj-
unni og var þetta henni mikils virði.
Síðustu mánuði átti hún við erfið
veikindi að stríða. Við þökkum Jó-
dísi systur hennar kærlega fyrir að
gera henni kleift að dvelja að mestu
heima þennan tíma.
Kæra tengdamamma, við þökk-
um þér fyrir samfylgdina, um-
hyggju þína og kærleik. Óskum þér
góðrar ferðar á nýjar slóðir.
Þínar tengdadætur
Hanna María og Sveinlaug.
Elsku amma. Við þökkum fyrir
okkur, að eiga alltaf uppáhaldsmat-
inn okkar, leyfa okkur að leika með
dótið í kjallaranum, nota glerskálar
fyrir „coco puffsið“, mala kaffibaun-
ir. En fyrst og fremst þökkum við
fyrir tíma þinn, væntumþykju og
umhyggju.
Atli Snædal, Stefán Fann-
ar og Kristín Snæfríður.
Nú verða þær víst ekki fleiri,
heimsóknirnar á Bergþórugötuna.
Minningarnar um allar stundirn-
ar sem við áttum á þessu góða
heimili munu þó alltaf lifa með okk-
ur. Þeir voru ófáir sunnudagarnir
sem við bræðurnir ásamt foreldrum
okkar héldum í heimsókn til ömmu
og afa á Bergþórugötunni.
Þar hittum við oftar en ekki fyrir
aðra fjölskyldumeðlimi, enda var
heimili þeirra sem félagsmiðstöð
fjölskyldunnar. Yfir kaffibolla og
hinum ógleymanlegu kleinum, sem
amma bakaði og ávallt var nóg af,
skröfuðu ólíkar kynslóðir um gamla
og nýja tíma, menn og málefni. Það
sem stendur upp úr hafsjó minning-
anna er sá góði andi sem á heim-
ilinu ríkti. Róin og kyrrðin var slík
að stundum fannst okkur sem við
hyrfum aftur til gamalla tíma þegar
streita stórborgarlífsins var enn
ekki orðin eins og við þekkjum hana
nú. Þessi tími var þeim afa og
ömmu einmitt svo hugleikinn og
töluðu þau oft um þá við okkur
bræður. Þau létu ekki amstur dags-
ins ná tökum á sér; verkin voru
unnin án þess að mikið færi fyrir
þeim, af einurð og festu. Því sem
þurfti að sinna var sinnt án þess að
gert væri veður úr því. Hvernig
sem viðraði var blöðunum, sem þau
afi og amma báru út síðustu starfs-
árin, komið til skila og heimilinu
stýrði amma af óaðfinnanlegum
myndarskap og dugnaði.
Það sem einkenndi ömmu framar
öðru var óendanleg virðing og
áhugi fyrir fólki. Hún var hlédræg
og vildi helst ekki láta hafa mikið
fyrir sér þótt hún teldi það aldrei
eftir sér að hlaupa undir bagga með
öðrum. Frá henni stafaði góðvild og
hlýja sem ekki fór framhjá neinum
sem hana hittu, enda áttu margir
hjá henni athvarf. Hún átti það til
að hafa miklar áhyggjur af okkur
bræðrunum, sérstaklega eftir að við
vorum orðnir nógu gamlir til þess
að koma sjálfir niður á Bergþóru-
götu í strætó enda leyndust ýmsar
hættur á leiðinni frá Hlemmi. Okk-
ur fannst við líka komnir í örugga
höfn þegar amma opnaði dyrnar.
Elsku amma. Við söknum þín
sárt en vissan um að þú sért á góð-
um stað er okkur huggun. Það er þó
efst í huga þakklætið fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum með
þér og afa. Minninguna um þig
geymum við um aldur og ævi og
mun hún ávallt hlýja okkur um
hjartarætur.
Arnar Már, Sigurður Már
og Anton Már.
Mig langar að kveðja hana ömmu
mína með fátæklegum orðum. Orð
geta aldrei komið því til skila sem í
hjartanu býr. Það þarf meira til .
Amma hefur alltaf verið til staðar í
mínu lífi og eftir því sem ég hef
sjálf elst, hef ég fundið hversu dýr-
mætt það var að fá að eiga hana að.
Lífið er svo sannarlega ekki sjálf-
sagt og mikil forréttindi að fá að
hafa sitt fólk hjá sér svo lengi.
Amma hefði orðið 85 ára á þessu
ári hefði hún lifað. Það er hár aldur.
Amma var barn síns tíma og
hennar metnaður var fólginn í því
að sjá að sínu fólki gengi vel og
hefði góða heilsu. Hún var alltaf
með á nótunum og fylgdist vel með
þjóðfélagsmálum. Hún fylgdist líka
vel með öllum sínum og ef hún
heyrði ekki frá manni hafði hún
samband. Mér fannst það gott og
reyndi að sýna henni þakklæti fyrir.
Það var þó ekki alltaf þannig, því
meðan ég var enn ung og óþroskuð
fannst mér það stundum vera af-
skiptasemi. En sú upplifun átti eftir
að breytast og ég reyndi því að
sýna henni að mér þætti vænt um
hennar hug til mín og minnar fjöl-
skyldu.
Bergþórugatan var svona vin í
eyðimörkinni, ef svo má að orði
komast. Þangað gátum við öll kom-
ið fjölskyldan, spjallað og fengið
kaffi og með því. Já, og frétt hvert
af öðru, því amma vissi alltaf hvað
var að gerast hjá öllum. Á stundum
hittust líka ættingjarnir á Berg-
þórugötunni og þá var oft kátt á
hjalla.
Það er söknuður í hjarta mínu er
ég hugsa til þess að nú geti ég ekki
komið við á Bergþórugötunni og
mætt ömmu í dyrunum sem tók á
móti mér og mínum með hlýlegu
viðmóti. Ég veit að bæði eiginmað-
ur minn, Þór Sveinsson, og börn,
Sigurður Ingi, Kort og Magdalena,
munu sakna ömmu sárt. En við vit-
um líka að amma var tilbúin að fara
og mæta frelsara sínum, þangað
sem hann hefur búið henni stað.
Það er gott að vita að þar líður
henni vel, laus við allar þjáningar.
Við kveðjum þig, elsku amma.
Megi Drottinn Jesús blessa minn-
ingu þína.
Þín
dótturdóttir
Helga og fjölskylda.
KRISTÍN
SNORRADÓTTIR