Morgunblaðið - 04.07.2002, Qupperneq 32

32 FIMMTUDAGUR 4. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
kvaðst þá hafa farið í BYKO til að athuga
möguleika á því að opna reikning vegna vænt-
anlegra viðskipta vegna þessa. Hann kvaðst
hafa rætt tvennt við sölumanninn. Annars veg-
ar úttekt sína og hins vegar opnun reiknings
fyrir Þjóðleikhúsið, sem hugsanlega kæmi til
notkunar seinast í júlímánuði, en þá lægi
væntanlega fyrir hver efniskaup yrðu fyrir
leikhúsið. Ákærði kvaðst telja að í þessu sam-
tali sínu við sölumanninn hefðu orðið einhver
mistök eða misskilningur, þar sem ákærði
kvaðst hafa tekið skýrt fram að þegar hann
væri búinn að taka sína vöruúttekt þá myndi
hann ganga frá reikningnum, en ákveðið hefði
verið að vöruúttektin, sem lýst er í 10. ákæru-
lið, færi á biðreikning. Ákærði staðfesti að
hafa skrifað undir reikning vegna úttektarinn-
ar hjá BYKO, sem lýst er í 10. lið ákæru, en sá
reikningur er stílaður á Þjóðleikhúsið og á
hann ritað að um sé að ræða beiðni vegna leik-
munageymslu. Ákærði kvaðst hafa skrifað á
reikninginn án þess að lesa áritunina á hann.
Reikningurinn vegna viðskiptanna í 10.
ákærulið var hinn 31. maí 2001 bakfærður af
reikningi Þjóðleikhússins á biðreikning.
Ákærði kvað handritað blað, sem liggur
frammi, sýna vöruúttektina sem lýst er í 10. lið
ákæru og á þetta blað er ritað efst „Bygging-
arnefnd Þjóðleikhússins“. Ákærði kvaðst ekki
sjá betur en það væri sín skrift. Aðspurður
kvað hann ástæðu þess að þetta væri ritað á
miðann vera þá, að það væri vegna þess að
hann hefði haft meðferðis blöð, bæði gömul og
ný, sem tengdust þessum samningum um fyr-
irkomulag á reikningnum.
Ákærði kvaðst hafa rætt við annan sölu-
mann er hann tók út vörurnar sem lýst er í 12.
tölulið ákæru. Hann kvaðst hafa sagt sölu-
manninum að hann væri með reikning hjá
BYKO og hefði sölumaðurinn sagst vita það.
Sölumaðurinn hefði flett upp í tölvu án þess að
ákærði hefði þurft að gefa nokkrar upplýs-
ingar. Eftir að ákærði hefði gefið upp það sem
hann ætlaði að kaupa hefði talið borist að þak-
rennum, sem ákærði kvaðst hafa fengið tilboð
í fyrr um veturinn. Hann kvað sölumanninn
sem hann ræddi þarna við vera hinn sama og
gerði honum tilboðið í þakrennurnar og að því
hefði hann vitað að ákærði var að panta vörur
fyrir sjálfan sig. Ákærði lýsti því að sér hefði
fundist svolítið skrýtið er sölumaðurinn spurði
ákærða að því hvort úttekt hans nú væri á
sama reikning, en ákærði kvaðst hafa sagt að
svo væri. Ákærði kvað aldrei hafa staðið til að
þessar vöruúttektir hjá BYKO færu á reikning
Þjóðleikhússins. Ákærði kvað sér hafa brugðið
er hann sótti vörurnar, sem lýst er í ákærulið
12, en þær hefðu verið kirfilega merktar Þjóð-
leikhúsinu. Hann kvaðst hafa gert sér grein
fyrir því að einhver mistök hefðu átt sér stað
og kvaðst hann því hafa breytt merkingunum
fyrir allra augum. Þá kvað ákærði einn starfs-
mann BYKO hafa breytt merkingum fyrir sig
að hluta til.
Guðmundur Haukur Reynisson, sölumaður
hjá BYKO, kvaðst hafa afgreitt ákærða Árna
með vörurnar sem lýst er í ákærulið 10. Hann
kvað ákærða hafa komið að máli við sig og
beðið sig um að lista upp fyrir sig efni eftir
lista sem ákærði hafði meðferðis á handskrif-
uðu blaði. Guðmundur kvað hafa vafist fyrir
ákærða á hvaða kennitölu ætti að skrifa pönt-
unina. Hann kvað ákærða hafa afhent sér
bréfsnepil, þar sem kennitala Ríkiskaupa kom
fram. Guðmundur kvaðst þá hafa listað upp
efnið á kennitölu Ríkiskaupa. Er Árni kom síð-
ar til að sækja pöntunina kvað Guðmundur að-
stoðarframkvæmdastjóra hjá BYKO hafa haft
samband við Ríkiskaup en að þeir hefðu ekki
kannast við framkvæmdir hjá Þjóðleikhúsinu.
Guðmundur kvað Árna hafa beðið um að pönt-
unin yrði skrifuð á Þjóðleikhúsið og beðið sig
um að færa pöntunina á biðreikning þar til
verkinu yrði lokið. Hann kvaðst hafa skrifað
pöntunina út á Þjóðleikhúsið, en bakfært síðar
á biðreikning, sem átti að bíða í 6 til 8 vikur
meðan á verkinu stæði. Guðmundur kvað Árna
hafa greint sér frá því að vörurnar ætti að nota
í viðbyggingu við Þjóðleikhúsið í leikmuna-
geymslu. Guðmundur mundi eftir því að
ákærði hefði auk kaupanna fyrir Þjóðleikhúsið
rætt kaup fyrir sjálfan sig.
Steingrímur Birkir Björnsson, sölustjóri hjá
BYKO, kvað Guðmund Hauk Reynisson sölu-
mann hafa komið að máli við sig og beðið um
leyfi til þess að setja efni sem fara átti í Þjóð-
leikhúsið á biðreikning þar til framkvæmdum
þar lyki. Steingrímur kvað upphaflega hafa
verið gefna upp kennitölu Ríkiskaupa. Hann
kvaðst til skýringar hafa hringt bæði í Rík-
iskaup og Framkvæmdasýsluna vegna þessa
máls. Eftir það kvaðst hann hafa hringt í
ákærða og beðið hann um að gefa upp kenni-
tölu til að skrá á pöntunina. Þá hefði verið gef-
in upp kennitala Þjóðleikhússins og varan
skráð á viðskiptareikning Þjóðleikhússins.
Steingrímur lýsti því er Jón Bjarni Jónsson
sölumaður kom að máli við hann vegna pönt-
unar, sem lýst er í ákærulið 12. Hann kvað Jón
Bjarna hafa talið að ekki væri allt með felldu
með þessa úttekt. Steingrímur kvað Brynju
framkvæmdastjóra þá hafa haft samband við
Þjóðleikhúsið til að ganga úr skugga um það
hvort ekki væri í lagi að ákærði tæki út vörur
fyrir leikhúsið. Eftir að jákvætt svar fékkst
kvaðst Steingrímur ekki hafa haft frekari af-
skipti af málinu.
Jón Bjarni Jónsson, sölumaður hjá BYKO,
kvað ákærða hafa komið að máli við sig og
pantað vörur á kennitölu Þjóðleikhússins
vegna leikmunageymslu. Jón Bjarni kvaðst
hafa hringt í ákærða og greint frá því að búið
væri að taka pöntunina til. Ákærði hefði þá
komið og sótt hana. Jón Bjarni kvað ákærða
ekki hafa rætt um sín persónulegu viðskipti er
þessi pöntun var gerð. Það hefði hann gert áð-
ur og það kvað Jón Bjarni ótengt þessu máli.
Hann lýsti því er hann afhenti ákærða tiltekt-
armiða svo að hann gæti sótt vörurnar sem
merktar voru Þjóðleikhúsinu vegna leikmuna-
geymslu, en vörurnar hefðu verið merktar eft-
ir tiltektarseðlinum, þar sem fram komu upp-
lýsingar um kaupanda. Jón Bjarni kvað
ákærða hafa kvittað á reikninginn vegna kaup-
anna og ákærða verið afhent afrit reiknings.
Meðal gagna málsins er handskrifað blað,
meðal annars með kennitölu. Jón Bjarni kvað
kennitöluna vera þá sem honum var sagt að
skrá vörurnar á. Honum hefði jafnframt verið
greint frá því að ekki ætti að skrá þessa kenni-
tölu fyrr en í ágúst. Reikningur vegna við-
skiptanna í ákærulið 12 er stílaður á versl-
unarstjórn BYKO. Jón Bjarni kvað þetta
reikning sem notaður væri þegar varan er
ekki strax skráð á ákveðinn viðskiptavin. Þá
væri þessi reikningur eini biðreikningurinn
sem notaður er.
Sigurður Egill Ragnarsson er fram-
kvæmdastjóri timburdeildar BYKO. Hann
kvað þá Steingrím Björnsson, Jón Bjarna
Jónsson og Guðmund Reynisson, alla starfs-
menn BYKO, hafa komið að máli við sig 2. eða
3. júlí 2001 og greint sér frá því að hugsanlega
væri eitthvað skrýtið við viðskipti ákærða
Árna við BYKO. Þeir hefðu velt fyrir sér hvort
ákærði væri að taka út vörur í nafni Þjóðleik-
hússins, byggingarnefndar Þjóðleikhússins
eða fyrir sjálfan sig. Sigurður kvað alveg
öruggt að Steingrímur hefði sagt við sig eftir
ákærða að hann væri að gera kaupin fyrir
byggingarnefnd Þjoðleikhússins og að Stein-
grímur hefði sagt sér eftir ákærða að fjárveit-
ing væri ekki komin fyrir úttektinni. Fjárveit-
ingin kæmi og þess vegna var úttektin færð á
biðreikning, að sögn Sigurðar, en hann kvað
þessa úttekt hvorki hafa verið færða á bygg-
ingarnefndina né á reikning Þjóðleikhússins. Í
framhaldinu kvaðst Sigurður hafa hringt í
Brynju Halldórsdóttur fjármálastjóra og rætt
við hana í sambandi við úttekt ákærða. Að
sögn Sigurðar hringdi Brynja í Þjóðleikhúsið
til að kanna heimild ákærða til að taka út
vörur á nafni þess. Hann kvað Brynju síðan
hafa haft samband við sig og sagt að ákærði
hefði heimild til að taka út vörur í nafni bygg-
ingarnefndar Þjóðleikhússins. Vörurnar hefðu
síðan verið færðar á svokallaðan biðreikning.
Sigurður kvað blaðamann DV hafa hringt í sig
í vikunni á eftir og spurt um þessa vöruúttekt
ákærða. Hann kvaðst í framhaldinu hafa
hringt í ákærða og greint honum frá hringingu
blaðamannsins sem hefði verið að kanna hvort
vöruúttektin hefði verið fyrir leikhúsið eða
fyrir ákærða sjálfan. Sigurður kvaðst hafa
spurt ákærða að þessu og hefði hann greint
sér frá því að pöntunin væri fyrir hann sjálfan.
Sigurður kvað þá hafa rætt eitthvað í fram-
haldinu og kvaðst Sigurður hafa spurt ákærða
hvort hann vildi ekki greiða úttektina. Ákærði
hefði gert það og sent tékka síðar sama dag en
tékkann kvaðst Sigurður hafa geymt í nokkra
daga uns hann var innleystur í banka.
Brynja Halldórsdóttir, fjármálastjóri hjá
BYKO, lýsti því er hún hringdi á skrifstofu
Þjóðleikhússins vegna kaupanna sem lýst er í
þessum ákærulið en hún kvaðst hafa verið að
kanna heimild ákærða og hvort afgreiða mætti
úttektina eins og reikningurinn var úr garði
gerður og þá hefði hún einnig hringt vegna
þess að byggingarnefndin hafði ekki kenni-
tölu. Í ljós hefði komið að ákærði hafði heimild
til að taka út vörur í nafni byggingarnefnd-
arinnar. Hún kvað kennitöluvandann hafa ver-
ið leystan með því að skrá úttektina á Þjóð-
leikhúsið.
Niðurstaða 10. töluliðar
Ákærði Árni neitar sök og kveður mistök
hafa orðið er vörurnar í þessum ákærulið voru
skráðar eins og lýst er í ákærunni. Hann
kvaðst hafa keypt vörurnar fyrir sjálfan sig.
Hann hefði skrifað undir reikning vegna kaup-
anna án þess að lesa hann, en fram kemur á
reikningnum að hann sé vegna Þjóðleikhúss-
ins og vegna leikmunageymslu. Þá kveðst
ákærði ekki sjá betur en hann hafi sjálfur
skrifað „Byggingarnefnd Þjóðleikhússins“ efst
á handskrifað blað, sem hefur að geyma upp-
talningu á pöntuninni, sem í þessum ákærulið
greinir. Dómurinn telur skýringar ákærða á
þessari áritun á miðanum mjög ótrúlega og að
áritunin á miðanum og vitnisburður Guðmund-
ar Hauks og Steingríms Birkis bendi eindreg-
ið til þess að ákærði hafi ætlast til þess að
kaupin yrðu skráð á þann hátt sem lýst er í
ákærunni.
Vitnið Guðmundur Haukur Reynisson kvað
hafa vafist fyrir ákærða á hvaða kennitölu ætti
að skrifa pöntunina, sem hér um ræðir.
Ákærði hefði síðan afhent sér miða með kenni-
tölu Ríkiskaupa. Síðar hefði pöntunin verið
færð á Þjóðleikhúsið eins og vitnið greindi frá.
Vitnið Steingrímur Birkir Björnsson
greindi einnig frá því hvernig til þess kom að
pöntunin var skráð á Þjóðleikhúsið. Vísað er
til vitnisburðar þessara vitna í heild hér að
framan.
Ákærði skrifaði undir reikninginn án þess
að lesa hann að sögn, en samskiptin við starfs-
menn BYKO áður vegna kennitölu, sem skrá
átti kaupin á, hefðu átt að gefa ákærða ríka
ástæðu til að ganga úr skugga um að rétt væri
skráð.
Að virtum vitnisburði Guðmundar Hauks
Reynissonar og Steingríms Birkis Björnsson-
ar og því að ákærði skrifaði undir reikninginn,
sem stílaður var á Þjóðleikhúsið, þrátt fyrir að
margt hefði komið upp í samskiptum við
starfsmenn BYKO að sögn ákærða sjálfs og
samkvæmt vitnisburði vitnanna sem vísað var
til, er gaf ákærða ástæðu til að ganga úr
skugga um að það sem hann skrifaði undir
væri rétt, og með því að ákærði afhenti hand-
skrifaðan pöntunarmiða með yfirskriftinni
,,Byggingarnefnd Þjóðleikhússins“ telur dóm-
urinn sannað, gegn neitun ákærða, að hann
hafi látið skrá vöruúttektina á viðskiptareikn-
ing Þjóðleikhússins, eins og lýst er í þessum
ákærulið, og hann hafi dregið sér þau verð-
mæti sem lýst er í ákærunni og fram kom á
reikningi, dags. 23. maí 2001.
Þessi háttsemi ákærða varðar við þau laga-
ákvæði sem lýst er í ákærunni.
Niðurstaða 12. töluliðar
Ákærði neitar sök. Hann kvað aldrei hafa
staðið til af sinni hálfu að vörurnar, sem hér
um ræðir, hafi átt að færa á reikning Þjóðleik-
hússins. Í ákærunni eru vörurnar sagðar tekn-
ar út samkvæmt reikningi, dags. 3. júlí 2001,
að fjárhæð 1.016.069 krónur í nafni bygging-
arnefndar Þjóðleikhússins vegna leikmuna-
geymslu. Dagsetning reikningsins og fjárhæð
er eins og lýst er í ákærunni. Hins vegar eru
engar áritanir á reikningnum um það, að hann
sé vegna byggingarnefndar Þjóðleikhússins,
leikmunageymslu. Á reikninginn er ritað „v/
Þjóðleikhúsið umb Árni“. Reikningurinn er
merktur verslunarstjórn BYKO timbursölu.
Eins og rakið var kvaðst ákærði hafa pantað
þessar vörur á sínu nafni og að mistök hefðu
orðið hjá BYKO, sem hann hefði orðið var við
er hann sótti vörurnar og sá merkingarnar,
sem hann kvaðst hafa breytt fyrir allra augum
og að starfsmaður BYKO hefði að hluta að-
stoðað sig við að breyta merkingunum.
Vitnið Jón Bjarni Jónsson sölumaður kvað
ákærða hafa pantað vörurnar vegna Þjóðleik-
hússins, leikmunageymslu.
Vísað er til vitnisburðar Jóns Bjarna Jóns-
sonar, Steingríms Birkis Björnssonar og
Brynju Halldórsdóttur um könnun á því hvort
ákærði hefði heimild til að taka út vörur í nafni
Þjóðleikhússins.
Sigurður Egill Ragnarsson hringdi í ákærða
og spurði um vöruúttektina og kvað hann
ákærða þá hafa sagt að hann hefði gert kaupin
fyrir sjálfan sig og greiddi hann úttektina síð-
ar sama dag.
Samkvæmt vitnisburði Jóns Bjarna Jóns-
sonar hringdi hann í ákærða er pöntunin var
tilbúin. Ekki verður annað ráðið af þessu en að
ákærði hafi ekki verið viðstaddur er pöntunin
var tekin til. Engin gögn benda til þess að
ákærði hafi vitað um eftirgrennslan starfs-
manna BYKO er þeir könnuðu heimild hans til
úttektarinnar í nafni byggingarnefndarinnar
eða í nafni Þjóðleikhússins. Samskipti ákærða
og starfsmanna BYKO voru samkvæmt þessu
nokkuð á annan veg að þessu leyti en þau sem
lýst var í 10. tl. ákærunnar. Ákærði hafði
þannig ekkert með reikningsfærsluna að gera
en ekki er ákært vegna hennar heldur er
ákært fyrir að hafa tekið út vörurnar í nafni
byggingarnefndar Þjóðleikhússins vegna leik-
munageymslu. Eftirgrennslan Jóns Bjarna og
starfsmanna BYKO getur bent til þess að
ákærði hafi tekið út efnið eins og ákært er fyr-
ir. Þar sem ákærði vissi ekkert um þetta og
hafði þess vegna ekki ástæðu til að bregðast
við af þessum sökum telur dómurinn þetta eitt
og sér ekki lögfulla sönnun um að ásetningur
hans hafi verið sá sem í ákæru greinir gegn
neitun ákærða. Ákærði áritaði reikninginn.
Hann breytti merkingum á pöntuninni fyrir
allra augum og aðstoðaði starfsmaður BYKO
hann við það. Þetta getur gefið til kynna að
ákærði hafi pantað vöruna á sínu nafni. Merk-
ingin átti jafnframt að gefa honum tilefni til
þess að kanna hvort einhver mistök hefðu átt
sér stað sem hann gerði ekki. Niðurstaðan
veltur ekki á þessum atriðum einum.
Ákærði og Jón Bjarni eru tveir til frásagnar
um það hvað þeim fór á milli er ákærði pantaði
vöruna. Af frásögn þeirra einni og samkvæmt
öllu því sem nú hefur verið rakið verður engu
slegið föstu um það hvernig pöntunin var gerð.
Samkvæmt þessu og gegn eindreginni neitun
ákærða og jafnframt með vísan til 45. og 46.
gr. laga nr. 19,1991 um meðferð opinberra
mála er ósannað að ákærði hafi framið þá hátt-
semi sem hér er ákært fyrir og ber því að
sýkna hann.
11. töluliður
Ákærði neitar sök. Hann kvað þéttidúkinn
hafa verið pantaðan í þágu Þjóðleikhússins.
Hann kvað lekavandamál hafa verið á smíða-
verkstæði leikhússins lengi. Hann kvaðst hafa
stefnt að því að gera tiltölulega ódýra og ein-
falda tilraun til að ráða bót á þessu og var ætl-
unin að setja þéttidúk á þakið. Hann lýsti síð-
an efnum sem til stóð að setja ofan á dúkinn.
Hann kvaðst hafa haldið í Gróðurvörur og tek-
ið út þéttidúk sem ætlaður var í þessu skyni,
en áður hefði ákærði fengið upplýsingar um að
í Gróðurvörum fengist tiltölulega ódýr dúkur.
Ákærði lýsti því að þennan dag hefði verið
mikill asi á verkum. Hann hefði ætlað með
dúkinn niður í Þjóðleikhús, en áður þurft að
koma við í Sundahöfn með vörur, sem hann
þurfti að senda til Vestmannaeyja. Hann
kvaðst hafa fengið leyfi til að geyma þéttidúk-
inn á vörubretti hjá flutningafyrirtækinu með
það í huga að sækja dúkinn síðdegis sama dag.
Hann kvaðst hafa komið aftur um klukkan
17.30, en þá hefði verið búið að loka fyrirtæk-
inu. Er hann kom í fyrirtækið daginn eftir
kvað hann hafa verið búið að senda þéttidúk-
inn til Vestmannaeyja. Það hefðu verið mistök.
Þéttidúkurinn hefði verið í vörugeymslu í
Vestmannaeyjum uns hann var sendur til
baka.
Aad Gröneweg, sölumaður hjá Gróðurvör-
um, kvað ákærða hafa komið að máli við sig og
keypt tvær rúllur af þéttidúk sem skrifaðar
voru á Þjóðleikhúsið. Ákærði hefði sagst ætla
að sækja dúkinn seinna sem hann gerði. Hann
kvað ákærða hafa lýst því að dúkinn ætti að
nota til að lagfæra leka í Þjóðleikhúsinu.
Stefán Baldursson þjóðleikhússtjóri kvað
þak smíðaverkstæðisins hafa verið lekt. Hann
kvað geta verið að ákærði Árni hefði gert ráð-
stafanir vegna lekans án þess að Stefán vissi
af því og jafnvel keypt dúk í því skyni, þótt
Stefán lýsti því að hann hefði ekki sérfræðileg-
ar forsendur til að meta hvort dúkur hefði
leyst málið.
Óskar Bragi Valdimarsson, forstjóri Fram-
kvæmdasýslu ríkisins, kvað eðlilegan fram-
gangsmáta að aðalverktaki að verkum sendi
reikning til Framkvæmdasýslunnar til uppá-
skriftar eftir að formaður byggingarnefndar
Þjóðleikhússins hefði farið yfir reikninginn og
samþykkt. Þannig hefði verið í því tilviki sem
hér um ræðir. Framkvæmdasýslan hefði ekki
farið ofan í efnisatriði hvers reiknings eftir að
formaður byggingarnefndarinnar samþykkti
þá.
Óskar Bragi kvað reikninginn sem hér um
ræðir hafa verið stöðvaðan í samráði við rík-
isendurskoðun, sem þá hafði haft mál ákærða
Árna til skoðunar. Óskar Bragi kvað reikning-
inn ella hefðu verið greiddan eins og aðra
reikninga, sem byggingarnefndarformaðurinn
hefði samþykkt.
Niðurstaða 11. töluliðar
Ákærði neitar sök og kveður dúkinn hafa
fyrir mistök verið sendan til Vestmannaeyja.
Hjá lögreglunni greindi ákærði frá því að hann
hefði sent dúkinn til baka tveimur dögum eftir
að mál hans kom til umfjöllunar hjá fjölmiðl-
um, en lögreglan lagði hald á dúkinn 27. júlí sl.
Vitnið Aad Gröneweg kvað ákærða hafa lýst
því að dúkurinn hefði verið ætlaður til að lag-
færa leka í Þjóðleikhúsinu.
Vitnið Stefán Baldurssson þjóðleikhússtjóri
kvað geta verið að ákærði hefði gert ráðstaf-
anir eins og þá, að kaupa dúkinn fyrir bygg-
ingarnefndina, án þess að Stefán vissi af því.
Hvorki hafa verið leidd vitni né lögð fram
skjöl, sem eru til þess fallin að hrekja fram-
burð ákærða um það, að hann hafi þennan dag
sent vörur til Vestmannaeyja eins og hann
lýsti. Á sama hátt eru engin gögn um það að
loku sé fyrir það skotið að dúkurinn hafi verið
sendur þangað fyrir mistök, en ákærði sendi
dúkinn til baka skömmu síðar eins og rakið
var og verður að telja það eðlileg viðbrögð
hans miðað við það að mál hans hafði þá komið
til umræðu fjölmiðla eins og hann lýsti. Dúk-
urinn hafði verið nokkra daga í Vestmanna-
eyjum er hann var endursendur. Þótt nokkur
ólíkindablær sé á atburðarásinni þykir dómn-
um hún ein og sá tími sem dúkurinn var í Vest-
mannaeyjum áður en hann var endursendur
ekki nægja til að unnt sé að slá því föstu gegn
eindreginni neitun ákærða að hann hafi dregið
sér dúkinn. Eins og rakið var voru engin vitni
leidd til að bera um sendingu ákærða til Vest-
mannaeyja eða um það hvort dúkurinn kynni
að hafa verið sendur þangað fyrir mistök eins
og ákærði heldur fram. Er því ekki við annað
að styðjast í þessu efni en framburð ákærða.
Að öllu þessu virtu og gegn eindreginni
neitun ákærða er ósannað að hann hafi dregið
sér dúkinn og ber að sýkna ákærða af þessum
ákærulið.
13. töluliður
Ákærði neitar sök. Hann kvaðst hafa pantað
þessar vörur fyrir sjálfan sig og ekki hlutast
til um að reikningurinn yrði stílaður á bygg-
ingarnefnd Þjóðleikhússins. Ákærði kvaðst
hafa talið að hjá Fagtúni fengist 7 mm þykkur
jarðvegsdúkur, sem hentaði fyrir Þjóðleikhús-
ið vegna viðgerða. Ákærði kvaðst í upphafi
hafa greint viðmælendum sínum í Fagtúni frá
því að hann væri að panta dúk fyrir leikhúsið.
Eftir að í ljós kom að dúkurinn hjá Fagtúni
var mun þynnri, eða 2 mm, þá kvaðst ákærði
hafa ætlað að kanna málið betur. Hann lýsti