Morgunblaðið - 04.07.2002, Side 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. JÚLÍ 2002 51
✝ Arndís Guð-mundsdóttir var
fædd í Magnússkóg-
um í Hvammssveit í
Dalasýslu 5. desem-
ber 1953. Hún lést 17.
júní síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Guðmundur
Halldórsson bóndi
þar, f. 16. ág. 1905, d.
4. maí 1993, og Ólöf
Jónasdóttir, f. 16. júlí
1921. Arndís var
fjórða í röð sex barna
foreldra sinna. Systk-
ini hennar eru: Ingi-
björg Sigríður, f. 19. sept. 1949;
Jónas Kristinn, f. 24. nóv. 1950;
Halldór, f. 10. ág. 1952, d. 1. nóv.
2001; Guðbjörn, f. 25. maí 1955, og
Jensína, f. 23. febr. 1957. Arndís
giftist 3. apríl 1976 Helga Þor-
valdssyni, f. á Selfossi 14. mars
1954. Foreldrar hans eru Arnheið-
ur Helgadóttir og Þorvaldur Þor-
leifsson. Arndís og Helgi eiga tvo
syni, Þóri, f. 6. júlí 1982, og Þor-
vald Pál, f. 4. ág. 1989.
Arndís ólst upp í
foreldrahúsum í
Magnússkógum. Hún
stundaði nám í
barnaskólanum að
Laugum og Héraðs-
skólanum að Laugar-
vatni og lauk þaðan
gagnfræðaprófi
1971. Veturinn
1973-4 stundaði hún
nám við Húsmæðra-
skóla Suðurlands að
Laugarvatni en hafði
þá verið aðstoðar-
stúlka þar áður. Síð-
ar fór hún í öldunga-
deild Fjölbrautaskóla Suðurlands
Selfossi og lauk stúdentsprófi það-
an 1989. Arndís og Helgi settust að
í Hveragerði árið 1977 og hafa bú-
ið þar síðan, lengst af að Lyngheiði
7. Arndís vann sem ráðskona í
Eden meðan heilsan leyfði og við
launabókhald þar nú síðustu ár.
Einnig vann hún við saumaskap á
heimili sínu.
Útför Arndísar fór fram í kyrr-
þey frá Hveragerðiskirkju 26. júní.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast hennar Dísu frænku, eins
og við kölluðum hana alltaf í sveit-
inni. Í minningunni kom vorið í sveit-
inni með Dísu og fallegu blómunum
hennar sem hún kom með vestur ár
hvert. Fyrir mér sem barni og ung-
lingi voru þetta hátíðisdagar, dag-
arnir sem fóru í að snyrta garðana í
sveitinni og gróðursetja fallegu
blómstrandi sumarblómin. Þessi iðja
hennar Dísu vakti snemma hjá mér
mikla aðdáun. Ég lagðist yfir skrúð-
garðabækurnar og keypti mér svo
fræ til að gera tilraunir, því þetta
virtist jú lítið mál hjá henni Dísu.
Þetta lék allt saman í höndunum á
henni og ég man eftir að hafa sem
barn horft aðdáunaraugum á vín-
berjaklasana sem henni hafði tekist
að rækta í sólstofunni. Tilraunirnar
mínar gengu upp og ofan. Ég fékk
stundum hrós frá Dísu fyrir stjúp-
urnar mínar og fagurfífilinn en ann-
að var erfiðara að rækta í glugga-
kistunum í Magnússkógum. Ég var
ekki há í loftinu þegar ég var farin að
óska mér gróðurhúss eins og hún
Dísa frænka átti í Hveragerði. Ég
tók mig stundum til með nokkrar
spýtur, nagla og plast og klambraði
saman litlum gróðurkössum sem
gerðu sitt gagn meðan þeir stóðu en
veturnir grönduðu nú yfirleitt þess-
um smíðum mínum. Þessi áhugi sem
hún Dísa náði að kveikja hjá mér
hefur síst dvínað og enn í dag læt ég
mig dreyma um gróðurhúsið.
Dísa gerði ekki mikið úr vinnunni
sem fór í að rækta fallega garðinn
þeirra Helga í Hveragerði. Hún var
ósérhlífin dugnaðarkona sem lét
virkilega til sín taka í því sem hún
tók sér fyrir hendur. Sama virtist
gilda um uppeldi blóma og barna hjá
þeim hjónum, hvort tveggja
blómstraði í skjóli hlýju og ástúðar á
góðu og fallegu heimili.
Elsku Dísa. Takk fyrir samfylgd-
ina í gegnum lífið og sérstaklega fyr-
ir þau ánægjulegu áhrif sem þú hef-
ur haft á mitt líf. Ég læt drauminn
minn um gróðurhúsið rætast og
reyni að feta í fótspor þín með því að
lita lífið með fallegum blómum.
Knúsaðu hann Dóra frá okkur öllum
og hafið það gott í nýju heimkynnum
ykkar. Við eigum eftir að finna ykk-
ur síðar – verkin ykkar eiga eftir að
vísa okkur veginn.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku Helgi, Þórir og Þorvaldur
Páll, megi góður Guð styrkja ykkur í
þessari miklu sorg.
Björk.
Sumarsólstöður voru óvenju fagr-
ar þetta ár. Veröldin skartaði sínum
fegursta sumarskrúða og söngur
fuglanna fyllti loftið í geislum mið-
nætursólarinnar.
Snemma þessa fagra dags hringdi
síminn. Það var Ingibjörg Guð-
mundsdóttir skólameistari sem til-
kynnti mér að systir hennar, Arndís,
væri dáin.
Hugur minn reikar áratugi aftur í
tímann þegar Jensína Halldórsdótt-
ir, þáverandi skólastjóri Húsmæðra-
skólans að Laugarvatni, ævivinkona
mín og föðursystir Arndísar, býður
mér með sér á æskustöðvar sínar
vestur í Dölum að Magnússkógum í
Hvammssveit. Þegar við keyrðum
heim að bænum skein sólin í heiði,
túnið var orðið fagurgrænt og ilm-
urinn af nýsprottnu grasinu fyllti
loftið af angan sinni.
Fjölskyldan kom öll út þegar við
renndum í hlaðið og tók á móti okkur
fagnandi. Það var óðalsbóndinn Guð-
mundur, bróðir Jensínu, sem nú er
látinn og Ólöf, eiginkona hans,
ásamt börnum þeirra fjórum, en tvö
áttu eftir að bætast í systkinahóp-
inn, sem tóku á móti okkur svo fal-
lega þarna á hlaðvarpanum. Það var
eftirminnilegt að koma á þetta
myndarlega sveitaheimili, þar sem
hin margrómaða íslenska gestrisni
var í hávegum höfð. Börnin voru öll
gjörvuleg, glöð og frjálsleg. Ég veitti
strax yngsta barninu sérstaka at-
hygli, henni Dísu litlu, sem þá var
fjögurra ára gömul. Hún var lítil og
grönn, ljóshærð með falleg, blá og
tindrandi augu. Hún hafði þá þegar
hinn sterka persónuleika til að bera
og lét ekki deigan síga í leikjum sín-
um við eldri systkini sín. Hún varð
að gera allt eins og þau og jafnvel
betur.
Mörgum árum síðar eftir að Dísa
hafði lokið grunnskólaprófi í sinni
heimasveit kom hún að Laugarvatni
og hóf nám við héraðsskólann þar.
Hún bjó hjá Jensínu, frænku sinni, í
Heimakletti, kennarabústað, ný-
byggðu parhúsi, sem við Jensína
bjuggum í.
Dísa var okkur mikill gleðigjafi þá
þrjá vetur sem hún bjó í Heima-
kletti. Hún var létt í lund, mjög sjálf-
stæð og hafði sínar eigin skoðanir á
lífinu og tilverunni. Hún var ábyrg í
öllum sínum gjörðum þótt ung væri
og stundaði námið af dugnaði og
eljusemi. Hún þorði alltaf að vera
hún sjálf. Næstu tvo vetur var Dísa í
Húsmæðraskólanum á Laugarvatni,
bæði sem nemandi og síðar aðstoð-
arstúlka. Hún var óvenju fjölhæf
bæði til munns og handa, vel skipu-
lögð, vinnuglöð og vandvirk. Hún
var vinsæl bæði hjá kennurum og
nemendum.
Dísa var gæfusöm í einkalífi sínu.
Á Laugarvatnsárunum kynntist hún
eiginmanni sínum, Helga Þorvalds-
syni, einstökum öðlingsmanni. Helgi
varð stúdent frá Menntaskólanum
að Laugarvatni. Með Dísu og Helga
var mikið jafnræði.
Helgi er framhaldsskólakennari
við Fjölbrautaskólann á Selfossi, en
þau bjuggu sér fallegt heimili í
Hveragerði. Þau eignuðust tvo efni-
lega drengi, Þóri nýstúdent og Þor-
vald grunnskólanema.
Á sínum tíma áttum við Jensína
kvöldstund á heimili Dísu og Helga
sem seint gleymist. Dísa hafði útbúið
dýrindis matarveislu, þar sem engu
var til sparað. Þau voru frábærir
gestgjafar og lögðu sig fram um að
gestum sínum liði sem allra best.
Þar var rabbað saman um heima og
geima og rifjaðar upp góðar minn-
ingar frá Laugarvatni. Ekki fór það
leynt hve einlægan áhuga þau höfðu
á þroska, námi og félagslífi drengj-
anna sinna. Dísa kynnti sér náms-
efnið sem drengirnir glímdu við
hverju sinni og fylgdist grannt með
námsframvindu þeirra.
Þegar hér var komið sögðu hafði
Dísa greinst með alvarlegan sjúk-
dóm, en ekki var á það minnst þetta
kvöld. Dísa tókst á við sjúkdóm sinn
af æðruleysi og viljafestu. Hún var
ákveðin í að sigra og það gerði hún í
mörg ár. Hún tók að stunda útiveru,
gönguferðir og fjallgöngur með eig-
inmanni sínum og sonum. Hún lifði í
hvívetna heilbrigðu lífi, studd dyggi-
lega af ástríkum og traustum eig-
inmanni sínum og sonum.
Nú er löngu sjúkdómsstríði hjá
Dísu lokið. Fátt lýsir betur dugnaði
hennar og kjarki þegar hún fór með
Ingu, systur sinni, vestur í Dali að-
eins einni viku fyrir andlát sitt til að
leggja blóm á leiði föður þeirra og til
að hitta veika móður sína sem nú býr
á heimili aldraðra í Búðardal.
Eftir lát Dísu hefur mér oft verið
hugsað til Jensínu, vinkonu minnar.
Jensínu þótti óendanlega vænt um
öll systkini sín frá Magnússkógum,
alla þeirra niðja og þá sem þeim
tengdust. Hún fylgdist grannt með
þeim öllum á meðan henni entist líf
hér á jörðu. Ég veit að bænir hennar
og hlýhugur fylgja þeim öllum um
ókomna tíð. Blessuð sé minning
Jensínu.
Við Egill sendum öllum ástvinum
Arndísar Guðmundsdóttur einlægar
samúðarkveðjur.
Arndísi kveð ég með djúpri virð-
ingu og þökkum fyrir samskiptin öll.
Gerður H. Jóhannsdóttir.
ARNDÍS
GUÐMUNDSDÓTTIR
 

 
 ,
 
 

,
 



0 #01/

&  - 9G
 7& 83
 

  *  
 

 !   "$4$
 3   3.
# 3   3. 1  @ ;" * +! 
!  3.  3   ! 
* +,-  3!  ?.   %: 
:&'   3!  3- * -.
. :  :' "
=

 5

 +

>

  &>
& 

     


   
 
  
 



# ; 4
 7 H26 ' "
8   7! 
-& ;  !  .+ !, .

- +3 " !-+!  !
 D@ .

  #" !-+. 0  /'  ! 
! .+ !-+.
 :&'  -& !-+! 
4.  !."
=

 5

 +

>

 


  

 


   



 



/4 *


>  
!-8 -- ' 
 7& 83"
7  ! 
  ;   -8.
*  1 3  -8!    D6-.
2  3  -8!   8 .
* -  -8.
-  : 
:  :'  . :  :  :' "
=

 5

 +

>

  &>& 

     





   
 


 


 ',
 B ?
 1 ' 
 3 7"
)

 5


 
,  &
&


 )
 :
 

/+
!  ?! 1  ! 
*-
 !  * --! !, .
?.  
 ! 
 !, .
1  
 . 1  -  D .
:  :'  . :  :  :' 
 --  +6!  D@ ?.   ."
=

 5

 +

>

 


     4
 ;

, + % 
* :% ((I
 7& 83"
)

 5


 
, &

&

 ;'3  
 

 1
 8

 1


+
 &+  &> * +,- *  ! 
&   8 .
 * - ! 
2 !-3 8 ! 
.  8 .
;  8 .
  ;  .
  ;  .
* + ;  !
. :  :' "