Morgunblaðið - 25.08.2002, Síða 26

LISTIR
26 SUNNUDAGUR 25. ÁGÚST 2002 MORGUNBLAÐIÐ
DJANGÓDJASSHÁTÍÐIN á Ak-
ureyri hefur fest sig í sessi og er
yngst ísenskra djasshátíða. Elst er
Djasshátíð Egilstaða sem var hald-
inn í fimmtánda sinn í júlí sl. Árni Ís-
leifsson er við stjórnvölinn, en helst-
ur hugmyndafræðingur Djangóhá-
tíðarinnar á Akureyri er hinn
kraftmikli tónlistarfrömuður Jón
Hlöðver Áskelsson. Að þessu sinni
voru erlendu gestirnir Paul Weeden,
tríó Robin Nolans, Randy Greer og
Hot Club of San Fransisco; þeir ís-
lensku voru Björn Thoroddsen og
Hrafnasparkið akureyrska. Það tríó
óx uppúr námskeiðum sem haldin
hafa verið í tengslum við heimsóknir
Robin Nolan tríósins til Akureyrar
og áður en þriggja daga hátíðin
hófst í ár var námskeið í fjóra daga
þar sem Robin Nolan og félagar
leiðbeindu.
Sl. fimmtudagskvöld lék Robin
Nolan-tríóið í Deiglunni, kvöldið eft-
ir kom Hot Club of San Fransisco
fram á sama stað og á laugardags-
kvöld voru haldnir þrennir tónleikar
á Glerártórgi. Hófust þeir fyrstu
laust fyrir hálftíu og lauk þeim
þriðju rétt fyrir tvö er Jón Hlöðver
söng Á Sprengisandi með öllum
hljóðfæraleikurunum er léku á torg-
inu þetta kvöld.
Á áttunda hundrað manns mættu
á tónleikana og er það engin smá að-
sókn á djasstónleika í ekki stærra
bæjarfélagi. Að vísu er Glerártorg
ekki heppilegur tónleikastaður, erf-
itt er að ná góðu hljóði en það batn-
aði er á leið og hljóðmaðurinn skildi
að ekki þarf að magna djass í þeim
styrkleika er rokkmúsíkantar krefj-
ast.
Hrafnaspark og
Björn Thoroddsen
Björn Thoroddsen, Jóhann Guð-
mundsson og Ólafur Haukur Árna-
son gítara, Pétur Ingólfsson bassa.
Hrafnaspark lék fyrst opinber-
lega í fyrra enda eru drengirnir ekki
gamlir að árum. Gítaristarnir rétt
átján ára en bassaleikarinn nokkru
eldri. Þeir spruttu uppúr Nolan-
kennslunni er Jón Hlöðver hefur
skipulagt um árabil á Akureyri.
Þetta eru efnilegir og fjörugir strák-
ar, en eiga eftir að taka út þroska og
slípa spilamennsku sína. Þó djangó-
isminn sé allra góra gjalda verður,
er hættulegt ungum mönnum að
festast í þeim trúarbrögðum, en ég
hef litlar áhyggjur af að þeir leiti
ekki á víðari djasslendur í framtíð-
inni. Það var dálítið skemmtilegt að
heyra þá leika tvo söngdansa eftir
Jón Múla, Augun þín blá og Söng
jólasveinanna, auk Django og Park-
ers. Síðan birtist gestur Hrafna-
sparks á sviðinu, Björn Thoroddsen,
og eftir langan inngang hljómaði
hinn þekkti ópus Caravan eftir
takkabásúnuleikara Ellingtons, Ju-
an Tizol. Það var gaman að virða
Hrafnasparkspiltana fyrir sér með-
an gítarmeistarinn lék innganginn.
Þeir settu upp saman svipinn og
hrynsveit Erroll Garners gerði jafn-
an er píanistinn spann ótrúlega inn-
ganga sína að kunnum söngdönsum.
Það þarf sosum ekkert að segja Ís-
lendingum hvílíkur virtúós Björn er,
einn af fremstu gítaristum Evrópu í
heðbundnari djassi, og sóló hans í
Caravan var meistaralegur. Næst
var einn af frægustu ópusum
Django leikinn: Minor Swing. Hann
fór dálítið út og suður og hrynleikur
Hrafnasparks sullkenndur og sóló
Björns vantaði þá dýpt sem maður
hefur oft heyrt hjá honum í þessum
ópus. Sweet Georgia Brown var
næst á dagskrá og síðan All Of Me
og Björn brá fyrir sig djangótökt-
unum án þess að missa sjónar á eig-
in stíl. Það er vandinn mesti fyrir
gítarista sem hafa hljóðfærið full-
komlega á valdi sínu að láta Django
ekki gleypa sig með húð og hári og
mega Hrafnasparksdrengirnir hafa
það í huga þegar þeim vex fiskur um
hrygg. Ólafur Haukur lék ágætan
sóló í lok All Of Me og lék síðan lag-
línuna til enda. Wallerópusinn, Hon-
eyscukle Rose, var síðastur á dag-
skrá Björns og Hrafnasparks og
glæsihlaup Björns í sóló hans voru
verðugur endir á þessum upphafs-
tónleikum ,,grand finale“ Djangó-
djass 2002. Það var gaman að heyra
þessa óreyndu drengi leika óhrædda
með meistaragítaristanum. Hann er
þeim verðug fyrirmynd.
Hot Club of San Francisco
Paul Mehling sólógítar og söngur,
Evan Price fiðlu, Louis Matthee og
Dave Ricketts hryngítara og Ari
Munkres bassa.
Django Reinhard var fyrsti Evr-
ópubúinn er tókst að skapa sér eigin
djassstíl. Kannski var orsökin sú,
auk snilligáfunnar, að hann var síg-
auni. Hann tók arfleið kynþáttar
síns og bræddi saman við djass-
sveifluna og söngdansa þá er helst
voru á efnisskrá djassmanna fyrir
stríð. Oft hefur mér þótt Evrópubú-
ar eiga erfitt með að ná klassískri
Basiesveiflu eða trylltu Parkerboppi
og ekki höfðu þeir félagar í Hot Club
of San Fransisco náð þeirri glóð er
sígunasveifla Djangó kveikir jafnan.
Þetta var þægileg tónlist og ágæt-
lega spiluð, sér í lagi var bassaleik-
arinn, Ari Munkres skemmtilegur.
Þeir félagar léku fyrst tvo Djangó-
ópusa sem hvorki voru fugl né fiskur
í túlkun þeirra, þá kom ágætur
flutningur á meistaraverki Duke
Ellingtons frá 1928: The Mooche,
þótt sólóarnir væru ansi andlausir.
Mehling raulaði þarnæst I Surrend-
er Dear sýnu verr en Freddy Tayl-
or, sem oft var til vandræða á plöt-
um Heita klúbbsins í París. Eftir
Django/Grappelli ópusinn Speevy
hellti kvintettinn sér útí Subconsc-
iouslee sem Lee Konitz samdi yfir
hljómaganginum í Porterdansinum
What Is the Thing Called Love.
Þetta varð miklu meiri Porter en
Konitz, en þarna lék fiðlarinn Price
besta sóló sinn og fraseraði mel-
ódíuna dimmt. Price vantar þó allan
þann kraft sem bestu fiðlarar djass-
ins hafa búið yfir allt frá Stuff Smith
til Svend Asmussens og Finn Ziegl-
ers og Stephane Grappelli átti í rík-
um mæli þótt á stundum kæfði hann
sjálfan sig í yfirmáta rómantískri til-
finningasemi – og þegar þann kraft
vantar verður fiðlan heldur hjáróma
djasshljóðfæri. Mikið hefði verið
gaman að heyra einn heitasta ung-
fiðlara í djangógeiranum, þann
norska Ola Kvernberg í stað Price.
Þeir félagar léku þrjú lög í viðbót og
best að hafa sem fæst orð þarum, því
aldrei hef ég heyrt My Buddy spilað
jafn dauflega – þetta lag sem Bas-
iebandið sveiflaði svo meistaralega
að betur verður aldrei gert.
Robin Nolan-tríóið ásamt Paul
Weeden og Randy Greer
Robin Nolan sólógítar, Kevin Nolan
hryngítar og Paul Meader bassa.
Randy Greer söngur og Paul Weed-
en gítar.
Ég heyrði Robin Nolan-tríóið er
það kom fyrst til Íslands og lék hjá
Dodda á Fógetanum. Það var ansi
hresst djangótríó og Robin mikill
virtúós sem kunni öll djangótrixin
frá a til ö. Maður varð fyrir miklum
vonbrigðum með leik þeirra á Gler-
ártorgi, í það minnsta þartil gest-
irnir komu til sögunnar og slógu á
sjóið sem var illþolanlegt. Þeir léku
m.a. All of me og Tea for Two sem
mestan part var eytt í allskyns fífla-
gang sem kom tónlist lítið við. En
hvað um það; þetta heldur þeim
kannski gangandi útí hinum stóra
heimi þarsem lífsbaráttan er hörð og
óvægin. Þegar söngvarinn Randy
Greer, en Ellingtontrommarinn
Sonny Greer var frændi hans, sté á
svið var sjóið að mestu búið og tón-
listin tók völdin. Randy söng af
ágætum þokka. Hann er á stundum
nokkuð líkur Freddie Cole sem er
nokkuð líkur bróður sínum Nat King
Cole og er það kostur. Greer er ekki
djasssöngvari heldur djassskotinn
dægurlagasöngvari einsog Raggi
Bjarna og fleiri góðir menn. Hann
fór smekklega með það sem hann
söng og náði á stundum fínni sveiflu
og Nolan tríóið kompaði vel. Take
The A Train og Flat Floot Floogie
voru á m.a. á dagskrá og svo kom
Paul Weeden og þá ljómaði tónlistin
af þessum óútskýranlegu töfrum
sem gera djass að djassi. Paul verð-
ur bráðlega áttræður og honum er
farin að förlast tæknin en það gerir
bara ekkert til. Hann hefur þessa
miklu alltumlykjandi djasssál sem
fær mann til að gleyma stund og
stað þegar best lætur. Ég nefni bara
eitt dæmi: Greer söng The Shadow
of Your Smile með latíntakti einsog
hinn ágætasti næturklúbbasöngvari,
síðan kom sóló Pauls og söngdans-
inn umbreytist í eitt mikilfenglegt
djassljóð. Þetta er fæstum gefið.
Það var gaman að fá að vera við-
staddur þessa maraþontónleika á
Glerártorgi og þó tónlistin væri mis-
jöfn var hún frábær þegar best lét
og Björn Thoroddsen og Paul Weed-
en fóru á kostum. Ég saknaði bara
eins að Paul, Björn og Robin leiddu
ekki saman hesta sína einsog aug-
lýst hafði verið á heimasíðu hátíð-
arinnar. Það hefði verið stuð og
Robin þá sleppt öllum leikaraskap.
Djangógeggjun á Akureyri
DJASS
Glerártorg
DJANGÓDJASS 2002 Á AKUREYRI
Vernharður Linnet
Morgunblaðið/Kristján
Robin Nolan, Paul Weeden og Björn Thoroddsen á Djangódjass 2002.
segull