Morgunblaðið - 27.08.2002, Side 31

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. ÁGÚST 2002 31
✝ Björg Gunn-laugsdóttir fædd-
ist í Selárdal í Hörðu-
dalshreppi 12. janúar
1904. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ 16. ágúst
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Gunnlaugur Gunn-
laugsson, f. 22.6.
1875, d. 7.11. 1932, og
kona hans Kristjana
Ingiríður Kristjáns-
dóttir, f. 6.5. 1879, d.
13.8. 1977. Björg
fluttist með foreldr-
um sínum til Reykjavíkur 1918.
Hún giftist 23.1. 1926 Jóni Er-
lendssyni, f. 12.5. 1900, d. 7.5.
2000. Foreldrar hans voru Erlend-
ur Jónsson, f. 11.5. 1864, d. 5.10.
1942, og kona hans Guðfinna
Finnsdóttir, f. 13.6. 1867, d. 7.6.
1953. Börn Bjargar og Jóns eru: 1)
Agnar, f. 23.4. 1926, búsettur á
Akranesi, maki Jónína Bryndís
Jónsdóttir, f. 29.5. 1923. Börn
þeirra eru: a) Guðjón Smári, maki
Sigríður Thoroddsen, þau eru bú-
sett í Reykjavík. Þau eiga þrjú
börn og tvö barna-
börn. b) Guðfinna
Björk, maki Sigurð-
ur Sævar Sigurðs-
son, þau eru búsett í
Reykjavík. Þau eiga
tvo syni. c) Ólöf,
maki Sigurjón
Skúlason, þau eru
búsett á Akranesi.
Þau eiga þrjú börn
og þrjú barnabörn.
d) Björg, maki Þór
Arnar Gunnarsson.
Þau eru búsett í
Reykjavík. e) Jón,
búsettur á Akranesi.
2) Ásta, f. 20.8. 1930, maki Jóhann
Þór Sigurbergsson f. 13.3. 1933.
Þau eru búsett í Reykjavík. Þau
eiga fósturdóttur, Halldóru Maríu
Steingrímsdóttur, búsett í Reykja-
vík. Hún á tvo syni, fyrrverandi
maki hennar er Halldór Andri
Halldórsson.
Björg og Jón bjuggu á Mógilsá á
Kjalarnesi 1926–65, en eftir það í
Reykjavík.
Útför Bjargar verður gerð frá
Seljakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Þegar draumur minn um að ger-
ast heimavinnandi húsmóðir rætt-
ist síðastliðið haust, með þeim
hætti að ég missti vinnuna, þá
hugsaði ég að tilgangurinn hlyti að
vera sá að nú ætti ég að heimsækja
hana Björgu sem oftast og sinna
betur þeim sem eru mér kærastir.
Björg var 98 ára gömul, samt var
ekki að sjá fararsnið á henni í vet-
ur. Hún leit alltaf mjög vel út, alltaf
vel snyrt og vel lagað hárið. Hún
var alltaf glaðleg, jákvæð og bros-
andi. Hennar lífsspeki var að horfa
alltaf á björtu hliðarnar.
Ef ég fer aftur á bak í tímanum í
huga mínum, þegar ég kynntist
Björgu og Jóni, þá var ég 9 ára
gömul. Það var þá sem ég var send
af Dalbraut í fóstur til Ástu dóttur
Bjargar. Björg tók mér alltaf opn-
um örmum og ég fann aldrei annað
en að ég væri barnabarnið hennar,
það var ómetanlegt. Ég man vel
eftir heimsóknum til þeirra hjóna á
Laugarásveginn, þar var alltaf tek-
ið vel á móti mér með pönnukökum
og fleira góðgæti, sem Björg bak-
aði.
Þau hjónin héldu heimili, þangað
til fyrir fjórum árum, þegar þau
fluttu að Skógarbæ. Jón andaðist
fyrir tveimur árum. Björg saknaði
Jóns mikið eftir að hann fór yfir
landamærin miklu. Eftir það var
eins og lífsviljinn dvínaði. Hún bað
um að fá að fara til hans, enda var
hann gríðarstór hluti af lífi hennar,
þau voru gift í 74 ár.
Mig langar að kveðja þig Björg
með þessum fátæklegu saknaðar-
orðum, en nú hefur þér orðið að ósk
þinni og þú hlýtur að vera komin
yfir til hans Jóns þíns núna.
Halldóra María
Steingrímsdóttir.
BJÖRG GUNN-
LAUGSDÓTTIR
✝ Hilmar SvanbergÁsmundsson
fæddist í Reykjavík
11. nóvember 1926.
Hann lést 16. ágúst
síðastliðinn. Hilmar
var næstyngstur
fimm sona hjónanna
Ásmundar Jónssonar
og konu hans Rann-
veigar Bjarnadóttur:
Jón járnsmiður,
Björn vélstjóri er lát-
inn, Reynir trésmið-
ur, Hilmar, sem hér
er kvaddur, og Sig-
urður rafvirki, lát-
inn.
Hilmar kvæntist 1954 Sólveigu
Einarsdóttur frá Þúfukoti í Kjós.
Synir þeirra eru fjórir: Ásmundur
trésmiður, kvæntur Ragnheiði
Huldu Bjarnadóttur, Guðmundur
bifvélavirki, kvæntur Gróu
Ágústsdóttur, Pétur Ingi trésmið-
ur, kvæntur Jóhönnu Sigmunds-
dóttur, og Gunnar rafeindavirki,
kvæntur Rósu Ólafsdóttur.
Hilmar lauk
skyldunámi í Aust-
urbæjarskólanum en
byrjaði snemma að
vinna eins og bræð-
ur hans og aðrir úr
verkamannafjöl-
skyldum þess tíma.
Fyrst var hann send-
ill, síðan vann hann í
Landssmiðjunni, þá
hjá Ofnasmiðjunni
og hóf síðan nám í
pípulögnum. Að
loknu sveinsprófi í
þeirri iðngrein vann
hann að iðn sinni í
rúm tuttugu ár, lengst hjá Guð-
mundi Finnbogasyni, þar til hann
hóf störf á járnsmíðaverkstæði
Rafmagnsveitu Reykjavíkur þar
sem hann vann einnig rúm tutt-
ugu ár uns hann hætti störfum
fyrir aldurs sakir í lok ársins
1996.
Útför Hilmars verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku Hilmar minn, það er komið
að kveðjustund. Ég sit hér og læt
hugann reika. Ég kom inn í fjölskyld-
una fyrir rúmlega 30 árum þegar ég
kynntist Gumma syni ykkar. Ég varð
þess fljótt áskynja að fjölskyldubönd-
in voru sterk. Þið Veiga sáuð ekki sól-
ina fyrir strákunum ykkar og strák-
arnir voru miklir og góðir vinir.
Við fyrstu kynni varst þú frekar fá-
máll og dulur en við frekari kynni og
með fjölskyldunni gast þú verið hrók-
ur alls fagnaðar. Og mikið varst þú
greiðvikinn, það var sama hvað við
báðum þig um, þú varst alltaf boðinn
og búinn til að liðsinna og leysa vand-
ann.
Betri afa fyrir börnin okkar var
ekki hægt að hugsa sér. Oft þegar við
komum á Hraunbrautina og krakk-
arnir voru með byrjuðu þau iðulega
að kitla þig í iljarnar og þá upphófust
þessi líka hlaup hringinn úr eldhúsinu
og inn í stofu með tilheyrandi hlátra-
sköllum og hávaða. Það mátti vart á
milli sjá hver hafði mest gaman af.
Þær eru mér einnig kærar minning-
arnar frá áramótum, það var hefð að
stórfjölskyldan, vinir og nágrannar
hittust á Hraunbrautinni í gleðskap á
gamlárskvöld. Kynslóðabilið var ekki
fyrir hendi, eina skilyrðið sem var
sett var að allir skemmtu sér og öðr-
um í leiðinni. Þetta eru ógleymanlegir
tímar.
Sameiginlegt áhugamál fjölskyld-
unnar voru silungsveiðar. Uppáhalds-
staður okkar allra var Hítarvatn, þær
voru ófáar ferðirnar þangað, við köll-
uðum þetta paradís á jörð.
Elsku Hilmar minn, síðustu 5–6 ár-
in voru þér mjög erfið, þessi hræðilegi
sjúkdómur, alzheimer, lék þig illa. Þú
varst heppinn að eiga góða eiginkonu
sem annaðist þig af ástúð og um-
hyggju til hinstu stundar. Elsku
Hilmar minn, takk fyrir allt, far þú í
guðsfriði.
Þín tengdadóttir,
Gróa.
Elsku afi, nú er komið að
ákveðnum tímamótum hjá okkur.
Okkur finnst svo stutt síðan við vor-
um lítil að leika okkur á Hraunbraut-
inni. Þegar við hugsum til baka um
allar minningarnar sem við eigum
getum við ekki annað en brosað. Við
krakkarnir að klæða okkur í gömul
föt af ykkur ömmu og svo veltumst
við um af hlátri. Allir eltingaleikirnir
inni í eldhúsi þar sem við hlupum
hring eftir hring og þegar við náðum
þér kitluðum við þig þannig að þú
komst ekki upp orði. Svo fengum við
að hanga á löppunum á þér og þannig
labbaðir þú með okkur um allt hús.
Svo fannst okkur alltaf jafn fyndið
þegar við settum hurðasprengjur út
um allt hús og alltaf léstu eins og
þetta kæmi þér á óvart þegar spreng-
ingar heyrðust. Þær voru líka ófáar
næturnar sem við fengum að sofa og
var þá allt gert til að dekra við okkur.
Þá var amma iðin við að elda ofan í
okkur og oft voru margir réttir á boð-
stólum svo allir gætu borðað uppá-
haldsmatinn sinn. Og iðulega kom
amma svo með morgunmat í rúmið
fyrir alla.
Svo má ekki gleyma veiðitúrunum
sem við fórum öll í, þið amma, strák-
arnir ykkar, tengdadætur og við
barnabörnin. Þetta eru ferðir sem
aldrei gleymast. Þolinmæði ykkar
ömmu gagnvart okkur krökkunum
var óþrjótandi. Ferðirnar að Hítar-
vatni voru flestar og standa upp úr.
Þá fengum við að sofa í tjaldvagninum
og í morgunsárið var lagt af stað yfir
hraunið og iðulega bar afi þá farang-
urinn okkar og stundum fengum við
að hvíla okkur á bakinu á honum. Það
var fullt starf fyrir ykkur ömmu að
leysa flækjur þegar við köstuðum út
öll í kross og iðulega fengum við að
hjálpa ykkur að draga inn ef aflinn
skiptist ekki jafnt á stangirnar okkar
krakkanna.
Elsku afi, það eru endalausar
minningar sem rifjast upp og allar
eru þær jafn fallegar.
En nú er komið að kveðjustund hjá
okkur.
Elsku amma, þú hefur misst ynd-
islegan eiginmann, vin og lífsföru-
naut. Guð gefi þér styrk í sorg þinni.
En við vitum að afi er nú kominn á
stað sem honum líður vel á.
Elsku afi, guð geymi þig.
Þín barnabörn,
Petrea, Anna Lilja og Hilmar.
Elsku afi minn. Nú er komið að
kveðjustund, ég vil minnast þín með
nokkrum orðum. Þegar ég sest niður
og læt hugann reika hugsa ég um
hversu gott var að koma til þín og
ömmu á Hraunbrautina, þar sem þú
varst alltaf til í hlaup og sprell. Það
eina sem við þurftum að gera var að
taka veskið þitt eða bláa kaffibollann
og þá hófst leikurinn. En einnig gastu
setið með okkur tímunum saman við
að spila eða leggja kapal. Ekki get ég
kvatt þig afi minn án þess að minnast
á veiðiferðirnar sem við fórum gjarn-
an í og áttum skemmtilegar stundir
saman. Elsku afi, takk fyrir allt. Guð
geymi þig. Þín
Svanhvít.
Elsku afi minn, nú ertu farinn frá
mér en ég mun alltaf minnast þín í
hjarta mínu.
Ég kveð þig með þessum sálmi.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson.)
Ég veit að þú verður alltaf hjá mér,
elsku afi minn, ég kveð þig með sökn-
uði, þín
Sólveig Sif.
HILMAR
ÁSMUNDSSON
Kveðja frá
Flugsmíð
Nú hefur Sigurður
Benediktsson verk-
fræðingur safnast til
feðra sinna. Við félagar í Flugsmíð
viljum minnast hans með virðingu
og þakklæti fyrir óeigingjarnt starf
í þágu áhugaflugmanna. Hann lét til
sín taka á flestum sviðum tóm-
stundaflugsins, var svifflugmaður
og kenndi auk þess lengi svifflug og
mótorsvifflug á Sandskeiði. Hann
flaug öllum gerðum eins hreyfils
flugvéla og átti hlut í öflugri flugvél
sem gat dregið svifflugur á loft
(Cessna L-19). Einnig átti hann
lengi hlut í listflugvél (Zlin-Trener-
Master) og stundaði listflug, auk
SIGURÐUR
BENEDIKTSSON
✝ Sigurður KarlLíndal Bene-
diktsson fæddist á
Siglufirði 11. apríl
1930. Hann lést á
Landakotsspítala 13.
ágúst síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Bústaðakirkju
26. ágúst.
þess sem hann flaug
sínum og öðrum flug-
vélum um landið allt.
Árið 1977 ákvað Sig-
urður að smíða frum-
lega plastflugvél (Rut-
an Vari-Eze) ásamt
Þorbirni Sigurbjörns-
syni prófessor. (Þeir
luku að mestu við
smíðina en henni hefur
ekki ennþá verið flog-
ið.) Á Íslandi voru þá
fáar og ófullkomnar
reglur um heimasmíði
loftfara og dreif þá
Sigurður í því að hóa
saman öllum íslenskum meðlimum í
EAA (Experimental Aircraft Assoc-
iation, Alþjóðasamtök flugvéla-
smiða) og stofna deild 668 EAA á
Íslandi. Loftferðaeftirlitið var að
semja og staðfæra reglugerð um
heimasmíði loftfara og liðsinnti Sig-
urður við það verk. Stuðst var við
reglur frá hinum Norðurlöndunum
og þær bandarísku en Bandaríkja-
menn gera mest af því að smíða
flugvélar heima hjá sér og hafa því
mesta reynslu allra þjóða. Reglu-
gerð þessi var samþykkt af sam-
gönguráðuneytinu og er notuð af
loftferðaeftirlitinu til að skoða og
skrásetja „experimental“ flugvélar.
Þær hafa staðist vel tímans tönn því
þær eru notaðar enn þann dag í dag
óbreyttar. Deild EAA 668 á Íslandi
heitir nú Flugsmíð og er sæmilega
öflugur félagsskapur með 18 heima-
smíðaðar flugvélar og aðrar 25 í
smíðum.
Sigurður hafði ómældan áhuga á
flugi og reyndar allri tækni og hafði
gaman af að tala um hugðarefni sín
við aðra. Hann var líka óþrjótandi
fræðabrunnur um alla eðlisfræði og
gott var að leita til hans þegar
tæknileg vafamál komu upp.
Við kveðjum góðan vin og félaga.
Aðstandendum hans vottum við
samúð okkar.
Félagar í Flugsmíð,
Húnn Snædal.
Samstarfsmaður minn til margra
ára og góður félagi, Sigurður Bene-
diktsson verkfræðingur, er látinn 72
ára að aldri. Með Sigurði er genginn
einn úr hópi þeirra verkfræðinga og
vísindamanna sem innleiddu þá
þekkingu og tækni sem gert hefur
nýtingu jarðgufu á Íslandi það sem
hún er í dag. Ég kynntist Sigurði
fyrst í Mývatnssveit 1969 sem
starfsmanni Verkfræðistofunnar
Vermis hf. þar sem hann var að
fylgja eftir hönnunarverki sínu á
gufuveitu og gufurafstöð í Bjarnar-
flagi, þeim fyrstu hér á landi. Um
árabil var Sigurður minn nánasti
samstarfsmaður fyrst hjá Kísiliðj-
unni hf. í eitt ár sem ráðgjafi fyr-
irtækisins en síðar hjá Orkustofnun,
þar sem við störfuðum saman á
vinnslutæknideild jarðhitadeildar í
nokkur ár og síðar í mörg ár í verk-
um tengdum jarðborunum eftir að
hann fluttist til Jarðborana ríkisins
og við eigið fyrirtæki Bene ehf. eftir
1989. Sigurður vann mestan hluta
starfsævinnar að úrlausn verkefna
er voru nýjungar hér á landi, frekar
en að sinna hönnun og umsýslu með
verkum, sem höfðu þekktar lausnir.
Það hentaði vel sköpunargáfu hans
og frjóum anda. Þótt Sigurður væri
menntaður sem flugvélaverkfræð-
ingur urðu viðfangsefnin neðanjarð-
ar „á 10.000 feta dýpi frekar en í
10.000 feta hæð“ eins og hann orð-
aði það. Sem dæmi um verk Sig-
urðar má nefna endurbætur á að-
ferðum og efnum sem notaðar eru
við að steypa fóðringar, svo sem
steyping í gegnum borstengur niður
á allt að kílómetra dýpi og blöndun
bætiefna í sementið á staðnum.
Þetta gerði það að verkum að Ís-
lendingar voru einfærir um að ann-
ast alla þætti borverka. Eftir góðan
árangur á þessu sviði hlaut hann í
virðingarskyni gælunafnið „stey-
puguðinn“. Erlendis eru það nokkur
alþjóðafyrirtæki sem annast steypi-
ngar við boranir fyrir hátt gjald, en
það var metnaður íslenskra tækni-
manna að ekki þyrfti að kalla til er-
lenda aðstoð eða verktaka. Við fór-
um nokkrar ógleymanlegar
kynnisferðir til jarðhitafyrirtækja
og framleiðenda borbúnaðar erlend-
is í þeim tilgangi að meta hvað hent-
aði til nota á Íslandi. Frétt af einni
lenti á síðum Morgunblaðsins í
formi skopmyndar teiknaðri af Sig-
mund. Skörp greining Sigurðar á
vandamálunum og næmi fyrir
mögulegum úrbótum skipti sköpum.
Hann sagði oft í gamni að Krafla
hefði verið „dýrasti borskóli í
heimi“, í jákvæðri merkingu. Þar og
á öðrum háhitasvæðum, svo sem í
Svartsengi og á Nesjavöllum, stóð
hann fyrir stórfelldum endurbótum
á bortækninni og munu jarðboranir
á Íslandi njóta þess í framtíðinni.
Áhugamálin tengdust mjög flug-
inu og fengum við samstarfsmenn
hans á Orkustofnun að njóta þeirra
er hann flaug með okkur útsýnisflug
til að mynda jarðhitamannvirki eða
skoða jarðmyndanir úr þeim fjöl-
mörgu tegundum „flygilda“ er hann
átti hlut í eða hafði aðgang að.
Mikil eftirsjá er að Sigga Ben,
skemmtilegri og frjórri félaga er
erfitt að finna. Votta ég aðstand-
endum hans innilega samúð.
Sverrir Þórhallsson, verkfr.
Elsku Siggi Ben minn, það er svo
leiðinlegt að þú hafir þurft að fara
svona fljótt. Ég sit núna og er að
rifja upp allar stundirnar sem við
áttum saman en þær voru svo marg-
ar. Ég mun t.d. aldrei gleyma öllum
sögunum sem þú sagðir og þegar þú
last Andrésblöðin fyrir mig. Þú
varst svo ljúfur og góður, þú varst
alltaf tilbúinn til að hjálpa mér með
hvað sem er. Nenntir alltaf að
hlusta á mig lesa fyrir skólann og ef
mér leið eitthvað illa gat ég talað
um það við þig og þú komst mér í
gott skap. Ég á eftir að sakna þín
svo ótrúlega mikið en ég er jafn-
framt einstaklega þakklát fyrir að
hafa þekkt þig. Þú varst, ert og
munt alltaf vera yndislegasta mann-
eskja sem ég hef á ævi minni
kynnst. Blessuð sé minning þín.
Megir þú hvíla í eilífum friði.
Ástarkveðja.
Ingibjörg.