Morgunblaðið - 06.09.2002, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. SEPTEMBER 2002 37
✝ Erla Jónsdóttirfæddist að Múla í
Álftafirði 23. maí
1948. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 25 ágúst
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru hjónin
Sigurborg Björns-
dóttir og Jón Karls-
son. Systkini Erlu eru
Dagný (látin), Guðný,
Hjalti, Auður, Björn,
Katrín og Karl.
Erla flutti til Seyð-
isfjarðar árið 1979 og
hóf búskap með Sig-
mari Svavarssyni bifreiðastjóra.
Eignuðust þau dótturina Lilju Sig-
urborgu, f.2. 12. 1980. Hennar
sambýlismaður er Páll Þórir Páls-
son. Fyrir átti Erla synina Svan
Þór Pálsson, f. 25.5.
1971, og Jón Viðar
Gestsson, f. 8.3. 1975.
Svanur Þór á synina
Örn Blævarr, f. 2.1.
1997, og Theodór
Breka, f. 28.9. 1999.
Erla ólst upp á
Múla við leik og
störf. Í gegnum tíð-
ina vann hún hin
ýmsu störf, meðal
annars kaupavinnu
og ráðskonustörf, en
lengst við störf hjá
SR-mjöli á Seyðis-
firði. Erla lauk prófi
frá Húsmæðraskólanum á Staðar-
felli vorið 1969.
Útför Erlu verður gerð frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Erla, af hverju þú? Það er svo
erfitt að sætta sig við það að sjá þig
hverfa svo fljótt. Við systkinin elsk-
uðum þig öll svo heitt en létum þig
alltof sjaldan vita af því. Öll erum
við stolt af því hvað þú barðist
hetjulega gegn þeim sjúkdómi sem
að lokum dró þig til dauða, og alltaf
var viðkvæðið hjá þér: Það þýðir
ekki annað en að bíta á jaxlinn og
berjast, en varst við öllu búin.
Okkur langar að minnast þín með
örfáum orðum. Efst í huga okkar er
þakklæti fyrir það fórnfúsa starf
sem þú vannst heima á Múla, segja
má að þú hafir tekið við heimilinu
ásamt yngri systur þinni fljótlega
eftir að móðir okkar dó en þá
gekkst þú í þau störf aðeins 14 ára
gömul, kom þar dugnaðurinn og
myndarskapurinn vel í ljós. Bakstur
og eldamennska var eitthvað sem
þú hafðir með þér frá þessum tíma
sem veganesti út í lífið. Umgengnin
við skepnur veitti þér mikla ánægju.
Kjarkurinn og áræðið að taka að sér
hin ólíklegustu störf og leysa þau
vel af hendi var oft með ólíkindum.
Þú hafðir svo jákvæð viðhorf til
alls og allra og mast gullið í mann-
inum sjálfum en ekki ytri umgjörð.
Glaðværðin og örlætið var svo ríkur
þáttur í þínu lífi. Andleg málefni
voru þér ætíð mjög hugstæð, og þú
efaðist aldrei um líf eftir dauðann.
Fallegi draumurinn sem þig
dreymdi segir okkur að þú þarft
engu að kvíða. Að tala við þig í síma
eða heimsækja þig á sjúkrahúsið
gaf okkur svo mikið og þar varst þú
sú sterka, sagðir brandara og gerðir
góðlátlegt grín sem við varðveitum
með okkur að eilífu.
Þú skilur eftir þig svo margar fal-
legar minningar, börnin þín og
barnabörn. Við systkinin söknum
þín mikið.
Elsku Simmi, Lilja, Palli, Nonni,
Svanur og litlu drengirnir, megi guð
styrkja ykkur í sorginni.
Guð blessi ykkur öll.
Systkinin frá Múla.
Elsku Erla Jónsdóttir, frænka
mín, hefur kvatt þessa tilvist í
hinsta sinn. Enn og aftur er höggvið
stórt skarð í myndarlegan systkina-
hóp fimm systra og þriggja bræðra.
Öll orð verða svo máttvana og fá-
tækleg þegar ástvinur fellur frá, en
um Erlu á ég margar góðar minn-
ingar sem ég nú hugga mig við að
rifja upp og hugsa um. Hún gaf mér
mikið af kærleika sínum og þegar
ég var stelpa í sveitinni á Múla í
Álftafirði, sá hún um það með
hjartahlýju sinni og kátínu að mér
liði alltaf vel og dekraði við mig á
allan hátt. Hún var glæsileg ung
kona, ávallt glaðleg, hláturmild og
stríðin og leit ég ákaflega upp til
hennar. Meðan ég dvaldi á Múla hjá
afa, Erlu og Kalla frænda, leiddist
mér aldrei, Erla sá alveg um það og
á ég dásamlegar æskuminningar frá
þeim tíma. Hún meira að segja
kenndi mér á traktor. Eins og oft
vill verða skildu leiðir þegar ég varð
fullorðin og Erla fór að búa með
Sigmari Svavarssyni á Seyðisfirði,
ásamt sonum hennar Svani Þóri og
Jóni Viðari, sem Sigmar gekk í föð-
urstað. Saman eignuðust þau dótt-
urina Lilju Sigurborgu og var hún
augasteinn þeirra allra. Þegar við
fórum síðan að hafa samband á ný,
hafði Erla lítið breyst, var ung í
anda sem áður fyrr og sami grall-
arinn og fannst mér við vera meira
orðnar jafnöldrur, enda aðeins átta
ár á milli okkar. Svo komu slæmu
fréttirnar þegar Erla greindist með
krabbamein í fyrra og fór í aðgerð,
sem virtist síðan hafa tekist vel.
Mér fannst það aðdáunarvert
hvernig hún tók þessum veikindum,
aldrei heyrði maður kvart eða kvein
og virtist ekkert geta raskað ró
þessarar atorkukonu. Fór hún fljót-
lega að vinna aftur og allt virtist
vera í góðu lagi. Símtölin sem ég
átti við hana voru aðeins jákvæð og
skemmtileg, en Erlu var það líka
eðlislægt að vilja ekki valda neinum
áhyggjum sín vegna. Það var því
áfall í sumar þegar veikindin tóku
sig aftur upp og Erla var komin
suður í meðferð. Þótt útlitið hafi
ekki verið gott lét Erla ekki á því
bera, hún hélt sinni reisn, var glað-
vær og gerði sín plön og gat maður
ekki annað en hrifist og haldið í
vonina með henni sem virtist aldrei
dvína. En þrátt fyrir lífsviljann náði
sjúkdómurinn að lokum að buga
hana. Fyrir okkur sem eftir lifum
þá minnumst við hennar eins og hún
ávallt var, glaðleg og hjartahlý
kona, sem fyrst og fremst hugsaði
um aðra. Hún hafði meiri áhyggjur
af heilsu þeirra sem lágu með henni
á stofu heldur en eigin heilsu. Það
eru aðeins tvö ár síðan elsta systir
hennar og móðir mín Dagný lést og
er það mikil raun fyrir alla ná-
komna að upplifa slíka sorg aftur.
En það er huggun í harmi að gera
sér í hugarlund að nú séu þær syst-
ur komnar saman á ný og lausar við
sínar þjáningar. Kannski eru þær
núna fyrir austan og horfa yfir fal-
legu átthagana sína. Fyrir tveimur
árum fóru allar systurnar fimm í
stutt frí til Portúgals og upplifðu
yndislegan tíma saman, þrátt fyrir
veikindi Dagnýjar. Árið áður hafði
allur systkinahópurinn ásamt mök-
um og afkomendum átt frábærar
samverustundir á æskuslóðum
þeirra á Múla í Álftafirði og er svo
gott að hugsa til þess núna, að þau
náðu öll að hittast þar aftur, heil og
sæl.
Elsku Simmi, Svanur, Örn Blæv-
arr, Theodór Dreki, Nonni, Lilja og
Páll Þór, sem og allir aðrir ætt-
ingjar og ástvinir, ykkar missir er
mikill. Megi guð styrkja ykkur og
hugga.
Harpa Harðardóttir.
Okkur feðginin langar með
nokkrum fátæklegum orðum að
senda Erlu vinkonu okkar hinstu
kveðju. Þrátt fyrir að hún hefði
glímt við erfiðan sjúkdóm undanfar-
ið hvarflaði ekki að okkur að hún
yrði kölluð jafn skjótt í burtu og
raun ber vitni. Ófáum stundum höf-
um við eytt saman sem samstarfs-
menn hjá SR-Mjöli og óhætt að
segja að þær stundir hafi verið
gleðilegar, þó svo við hefðum kosið
að þær hefðu orðið miklu fleiri.
Erla var dugleg og gerði kröfur
til sjálfrar sín sem sést vel á því að
stuttu eftir erfiða aðgerð var hún
mætt aftur til vinnu, staðráðin í að
sigrast á veikindunum.
Þegar ég, 18 ára gömul, vann
mitt fyrsta sumar hjá SR pössuðu
Erla og Addý vel upp á mig, að mér
liði ekki illa í því karlasamfélagi
sem bræðslan annars er. Báðar
voru mér alla tíð mjög góðar og
hugsa ég til baka með söknuði enda
má segja að á þessum tíma hafi SR
verið mitt annað heimili.
Því miður gafst mér hins vegar
ekki tími til að endurgjalda Erlu
góðsemina, já, svona er það þegar
örlögin grípa í taumana.
Það var stutt í brosið hjá Erlu og
vorum við, og þá pabbi sérstaklega,
búin að láta reyna á það. Glaðværð-
in var sannarlega fyrir hendi og
hefur án efa átt sinn þátt í öllum
þeim krafti sem hún Erla bjó yfir.
Erla var góð og kærleiksrík
manneskja sem lét sér annt um
náungann.
Samkenndin var sterk og þegar
erfiðleikar komu upp í lífi pabba
fékk hann hvatningu og alúð frá
henni sem við munum aldrei
gleyma.
Þegar við lokum augunum og
hugsum um Erlu sjáum við hana
bæði fyrir okkur þar sem hún situr í
bláa bræðslugallanum við gula
skúrinn á bryggjunni fyrir utan SR,
glaðbeitt, bjartsýn og jákvæð. Erla
var nefnilega ein af þessum mann-
eskjum sem sjá litlu hlutina er gefa
lífinu gildi. Það var einmitt það sem
við kunnum svo vel að meta við
hana, hvað hún var sátt við sitt hlut-
skipti og hamingjusöm.
Elsku Erla, við þökkum þér fyrir
að hafa verið hluti af lífi okkar um
tíma. Þín verður sárt saknað.
Við vottum Simma, Svani, Nonna,
Lilju, tengdabörnum og barnabörn-
um samúð okkar. Megi minningin
um góða konu lifa.
Harpa Hrönn og
Stefán Pétur.
ERLA
JÓNSDÓTTIR
✝ Hörður Trausti Friðfinnssonfæddist í Reykjavík 8. nóvem-
ber 1953. Hann lést á heimili sínu
30. ágúst síðastliðinn. Foreldrar
hans eru Rut Gíslína Gunnlaugs-
dóttir, f. 21.9. 1928, d. 28.9. 1970,
og Friðfinnur Guðjónsson, f.
7.5.1929. Alsystkini Harðar eru: 1)
Sævar Bjarni, f. 3.2. 1951. 2) Garð-
ar Borg, f. 29.10. 1955, maki
Hulda Sigurðardóttir. 3) Ólafur
Guðjón, f. 8.6. 1957, d. 3.2. 1993,
hann á tvö börn. 4) Rut, f. 17.9.
1958, maki Tómas Kristinn Sig-
urðsson og eiga þau þrjú börn. 5)
Björk, f. 29.4. 1960, maki Jón Ósk-
ar Hauksson og eiga þau tvö börn.
6) Viðar Már, f. 25.2. 1963, kvænt-
ur Moniku Rusnáková, hann á
fimm börn. 7) Jökull Ægir, f.
23.12. 1964, d. 8.4. 1999. Hann á
þrjú börn. Hálfbræður Harðar
sammæðra eru: 1) Guðjón Hilmar
Jónsson, f. 16.6. 1946. 2) Brandur
Kristinsson, f. 10.10. 1948, d. 26.4.
2001. 3) Hilmar Hlíðberg Gunn-
arsson, f. 28.11. 1949.
Útför Harðar verður gerð frá
Fossvogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Í dag kveðjum við Hödda, föður-
bróður okkar. Hann var besti vinur
okkar og frændi. Hann var alltaf til
staðar fyrir okkur með kærleik og
umhyggju. Hann kom svo til daglega
til okkar og fylgdist með öllu okkar
lífi. Höddi var alltaf tilbúinn að hjálpa
okkur með allt sem hann gat og hann
gat allt. Höddi á stóra svarta sendi-
bílnum var líka vinur vina okkar og
við fengum alltaf að vita hvar og hve-
nær þeir sáu Hödda í umferðinni.
Þegar við og vinir okkar sáum svarta
bílinn í Seljahverfinu, þá eltum við
hann, hlaupandi eða hjólandi, og með
miklum látum. Stundum svindlaði
Höddi og tók okkur öll inn í bílinn
sinn.
Höddi sagði okkur oft sögur frá því
þegar hann og pabbi voru litlir, og
hann kenndi okkur mörg prakkara-
strik. Hann var stóri prakkarinn og
við þeir litlu. Stundum plötuðum við
Hödda. Þá hjóluðum við upp á Vatns-
enda, fengum að hringja hjá einhverj-
um og báðum Hödda að sækja okkur
því við værum of þreyttir til að hjóla
heim. Þá kom Höddi á stóra svarta
bílnum, skutlaði hjólunum aftur í bíl-
inn, og svo var brunað í næstu sjoppu.
Hann fór einnig oft með okkur í bíl-
túr, og þá fórum við alltaf út fyrir bæ-
inn, en fyrst var alltaf komið við í
sjoppu og keypt nesti. Höddi skamm-
aði okkur líka. Hann vildi ákveðnar
reglur og vildi að við bærum virðingu
fyrir ákveðnum hlutum. Einnig vildi
hann að við værum duglegir að læra í
skólanum og lærðum að gera sjálfir
við hjólin okkar og það ætlaði hann að
kenna okkur. Hann ætlaði líka setja
saman tölvu fyrir okkur og kenna
okkur á hana, því hann var svo mikill
tölvukarl. En nú er Höddi okkar dá-
inn og við söknum hans strax mikið.
Hann fer núna og hittir pabba okkar
og afa, Óla bróður sinn og Rut
mömmu sína. Við ætlum að reyna að
vera duglegir og góðir eins og Höddi
vildi.
Takk fyrir allt elsku frændi og vin-
ur.
Eyvindur Árni og
Ólafur Ægir Jökulssynir.
Stundum verður vetur
veröld hjartans í.
Láttu fræ þín lifa
ljóssins guð í því.
Gef oss þitt sumar
sólu þinni frá.
Kristur kom og sigra
kom þú og ver oss hjá.
(Sigurbjörn Eiríksson.)
Lífsganga okkar flestra skiptist í
gleði og sorg, skin og skúrir. Þannig
var það einnig hjá Herði systursyni
mínum, sem nú hefur lokið sinni lífs-
göngu hér. Ég þakka honum sam-
fylgdina, sem stundum var slitrótt, en
að lokum urðum við samstiga og sátt.
Með virðingu kveð ég frænda minn,
og óska honum Guðs blessunar.
Björg Svava Gunnlaugsdóttir.
Orð mega síns lítils er við nú kveðj-
um Hörð Trausta Friðfinnsson.
Höddi eins og hann var gjarnan kall-
aður var maður verka, heiðarleika og
með hjarta úr gulli. Á yfirborðinu
hafði hann þykkan skráp og hleypti
ekki hverjum sem er að sér. Fyrir
þær sakir var hann af sumum talinn
einfari sem fór sínar eigin leiðir.
Hann hafði ákveðnar skoðanir, og oft
á tíðum lítt sveigjanlegar, á mönnum
og málefnum. Hann hafði einnig
sterkan persónuleika, hafði kjark og
dug til að standa með þeim sem hann
tengdist í blíðu sem stríðu. Einlægur
var hann, svo auðvelt var að hrífast
með, var léttur í lundu og mjög barn-
góður.
Fyrstu kynni mín af Hödda voru
eftir að Jökull bróðir hans lést langt
fyrir aldur fram. Sá ég þá að þarna
fór enginn meðal-Jón. Hann hafði
góða nærveru og mína aðdáun fyrir
hversu vel hann náði til sona Jökuls,
sem áttu um sárt að binda vegna föð-
urmissisins. Höddi með sinn stóra
faðm var til staðar og brást aldrei.
Hann varð tíður gestur á heimili
Hönnu, fyrrverandi mágkonu sinnar,
og hefur í gegnum tíðina tekið þátt í
gleði og sorgum bróðursona sinna.
Einnig tengdist hann Sæunni Birtu,
dóttur Hönnu, sterkum böndum.
Eftir lifa minningar tengdar lífs-
hlaupi hans, m.a. við eldhúsborðið þar
sem málefni líðandi stundar voru rök-
rædd fram og aftur og ræðusnilld
Hödda naut sín. Þótt við sæjum ekki
alltaf hlutina í sama ljósi virtum við þó
skoðanir hvort annars. Hann var þús-
undþjalasmiður og bóngóður með ein-
dæmum. Allt sem viðkom viðgerðum
á bílum jafnt sem heimilistækjum lék
í höndunum á honum. Við Hanna
höfðum ráðgert ferðalag með honum,
en hann kvaddi þessa jarðvist nokkr-
um dögum áður en til þess kom.
Mikill er söknuðurinn og sorgin
sem fylgja brottför hans. Ljós hans
mun þó skína áfram og alla þá góðu
mannkosti sem hann stóð fyrir skilur
hann eftir sem veganesti fyrir þá sem
tengdust honum tilfinningaböndum.
Megi Guð styrkja fjölskyldu hans
og veita huggun í sorginni.
Þú skilur eftir auðlegð þá sem enginn tekið
fær.
Ást í hjarta, blik á brá, og brosin silfurtær.
Mesta auðinn eignast sá er öllum reynist
kær.
(G.Ö.)
Ásdís S. Arnljótsdóttir.
Í dag verður til moldar borinn mað-
ur sem ekki var allra, en við vorum
svo lánsöm að hann var okkar. Ein-
stakur vinur. Höddi, eins og hann var
jafnan kallaður, var að mörgu leyti
einstæðingur þó að úr stórri fjöl-
skyldu kæmi. Móður sína missti hann
árið 1970, þá 17 ára gamall. Næst-
elstur af átta systkinum. Hann hafði
tímabundið athvarf hjá frændum sín-
um og móðursystur, en stofnaði fljót-
lega heimili með elsta bróður sínum.
Systkinum sínum og fjölskyldum
þeirra var Höddi kær. Sérstaklega
systrum sínum tveimur og elsta bróð-
ur.
Höddi var kletturinn sem alltaf var
til staðar fyrir aðra, fullur af kærleik
og hjálpsemi. Sem unglingur átti
Höddi sér ákveðna drauma og vann,
einn og óstuddur, markvisst að því að
láta þá rætast. Flogaveikin varð til
þess að Höddi varð að hætta námi og
snúa sér að öðrum starfsvettvangi.
Fyrir valinu varð sendibílaakstur og
vann Höddi við það starf í rúm tutt-
ugu ár, hjá Sendibílastöðinni hf. Að
mörgu leyti má segja að þjónustu-
starf þetta hafi hentað honum vel,
hann réð sér og sínum vinnutíma og
gat þar af leiðandi stundað öll sín
áhugamál, sem voru mörg.
Höddi var stakur reglumaður allt
sitt líf, strangheiðarlegur, vandvirkur
og nákvæmur á öllum sviðum. Hann
hafði ákveðnar skoðanir á öllum hlut-
um og stóð fastur á sínu. Síðustu árin
urðu samskipti okkar enn nánari.
Hann var ljós í lífi okkar, traustur og
öruggur, í gleði sem sorg.
Með ást og virðingu kveðjum við
Hödda okkar, en minning hans lifir
áfram.
Hanna Eyvindsdóttir,
Gunnar B. Gunnarsson.
Flýt þér, vinur, í fegra heim,
krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa Guðs um geim.
(Jónas Hallgrímsson.)
Með virðingu og þökk kveð ég vin
minn Hödda. Manni eins og honum er
mannbætandi að kynnast. Hann var
heiðarlegur, traustur og kærleiksrík-
ur. Hann var boðinn og búinn ef að
það var eitthvað sem hann gat gert
fyrir aðra. Barnabörnum mínum og
fjölskyldu reyndist hann traustur vin-
ur og öruggur klettur í lífsins ólgusjó.
Systrum hans og fjölskyldum
þeirra, barnabörnum mínum, dóttur
og tengdasyni, votta ég samúð mína.
Megi minning Hödda lifa með ykkur
og lýsa veginn.
Anna María Guðmundsdóttir.
Höddi minn er dáinn. Hann var
vinur minn. Ég var litla konan hans
og hann var stóri maðurinn minn.
Hann var Jón og ég var Gunna. Hann
var villihesturinn minn sem hljóp með
mig á hestbaki.
Höddi var líka góður við dúkkurn-
ar mínar og hann lék sér alltaf við
mig. Stundum fórum við á bílnum
hans og keyptum okkur ís, það fannst
okkur gaman. Höddi var líka vinur
Eyja, Óla og mömmu og pabba.
Höddi var alltaf góður og ég sakna
hans. Höddi minn verður núna á
himnum og borðar súkkulaðirúsínur
með afa mínum.
Bless Höddi minn.
Sæunn Birta Gunnarsdóttir.
HÖRÐUR TRAUSTI
FRIÐFINNSSON