Morgunblaðið - 20.09.2002, Blaðsíða 31

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. SEPTEMBER 2002 31
✝ Haraldur Krist-jánsson fæddist í
Vestmannaeyjum 22.
febrúar 1924. Hann
lést í Reykjavík 12.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Kristján
Jónsson, f. 13.3. 1882,
d. 1957, og Elín Odds-
dóttir, f. 21.1. 1889, d.
1965. Haraldur var
níundi í röð tíu systk-
ina sem komust upp,
en alls fæddust þeim
hjónum 16 börn.
Eldri voru Óskar,
Ólafur, Oddgeir, Laufey, Jóna,
Klara, Gísli og Kristbjörg, sem nú
eru öll látin, og yngri bróðir, Lárus,
sem er á lífi. Hálfbróðir samfeðra
er Svanur.
Árið 1944 kvæntist Haraldur
Perlu Kolka, f. 31.5. 1924. Þau
skildu. Þeirra börn eru: 1) Björg
Kolka, f. 14.9. 1944, hennar maður
er Robin Melkun. Sonur Bjargar og
ín Perla Kolka, f. 23.12. 1957, henn-
ar maður er Ólafur Engilbertsson,
f. 6.9. 1960, sonur hennar og Freys
Njarðarsonar er Úlfur Kolka, f.
1981, unnusta hans er Katrín Ósk
Hafsteinsdóttir, f. 1981, sonur
þeirra Pétur Hafsteinn. e) Páll
Kolka, f. 28.10. 1959, hans kona er
Heiður Óttarsdóttir, f. 11.12. 1965,
þeirra dætur eru Perla Kolka, f.
1991, og Þórunn María Kolka, f.
2001.
Seinni kona Haraldar var Svan-
fríður Jónsdóttir, f. 26.10. 1932, d.
1.1. 1998. Hennar sonur er Jón
Bergþór Hrafnsson, f. 28.11. 1956,
hans kona er Anna Ólafsdóttir,
þeirra börn eru Davíð og Auður.
Haraldur lauk prófi í hárskera-
iðn frá Iðnskólanum í Reykjavík og
starfaði við þá iðn alla sína starfs-
ævi. Hann rak rakarastofu í tæp 50
ár, fyrst á Vesturgötu 3 ásamt Karli
Jónssyni og síðar Steingrími Fær-
seth, og síðan á Vesturgötu 15.
Hann var félagi í Akoges til margra
ára, og söng með karlakórnum
Fóstbræðrum í meira en hálfa öld.
Haraldur var einn af stofnendum
Lúðrasveitar Vestmannaeyja.
Útför Haraldar fer fram frá Há-
teigskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Ómars Axelssonar er
Axel, f. 1965, hans
kona er Þórunn Bergs-
dóttir, f. 1962, þeirra
börn eru Ómar Páll og
Björg. Sonur Bjargar
og Þráins Sveinssonar
er Sveinn, f. 1971. Son-
ur Bjargar og Guð-
mundar Sigurþórsson-
ar er Paul Kolka, f.
1989. 2) Margrét
Kolka, f. 13.11. 1948,
hennar maður Leifur
Agnarsson, f. 12.4.
1948, d. 27.9. 2001.
Þeirra börn eru Mar-
grét Perla Kolka, f. 1972, hennar
maður er Hlöðver Hlöðversson. f.
1972, þeirra börn eru Hekla Kolka
og Margrét Kolka; Haraldur Agn-
ar, f. 1976, unnusta hans er Lilja
Guðmundsdóttir, f. 1976; Unnur
Kolka, f. 1980; Kristján Páll, f.
1983. 3) Ása Kolka, f. 2.2. 1951.
Dóttir hennar og Jean Yves Cour-
ageux er Sara Kolka, f. 1979. 4) El-
Þau eru orðin fimmtán árin frá því
fundum okkar Haraldar Kristjáns-
sonar, tengdaföður míns, bar fyrst
saman. Það var þó ekki fyrr en á und-
anförnum fjórum eða fimm árum sem
við kynntumst að ráði, eftir að síðari
kona hans, Fríða, lést. Haraldur kom
mér ávallt fyrir sjónir sem snyrtileg-
ur maður sem gerði sér far um að
koma vel fyrir, hann var t.d. fyrsti
maðurinn sem ég hef séð nota skóhlíf-
ar. Hann hafði ávallt frá mörgu að
segja og hafði gaman af því að segja
frá gömlum atvikum úr Vestmanna-
eyjum, m.a. þegar hann lék þar sem
ungur maður fyrir dansi á trompet og
hvernig öll sú líkamlega áreynsla skil-
aði sér e.t.v. í því að hann náði sér
undrafljótt af berklum fáum árum
síðar. Hann hætti eftir það að leika á
blásturshljóðfæri en gekk í Karlakór-
inn Fóstbræður og söng með þeim í
hálfa öld og ferðaðist með kórnum
m.a. til Kanada og Sovétríkjanna.
Haraldur rak rakarastofu í tæp 50
ár á Vesturgötunni með Karli Jóns-
syni og síðar með Steingrími Fær-
seth. Þar kynntist hann mörgu fólki
sem hann hafði gaman af að rifja upp
kynni sín við. Haraldur hugsaði oft til
heimaslóða sinna í Vestmannaeyjum
og hafði ætlað sér að fara þangað í
sumar, en heilsan leyfði það því miður
ekki. Honum varð tíðrætt um fjöl-
skyldu sína og systkini, sem voru
mörg. Hann bar hag síns fólks mjög
fyrir brjósti. Hann hafði til að mynda
áhyggjur af því að Ólafur heitinn
bróðir hans skyldi ekki metinn að
verðleikum sem höfundur bygginga í
Vestmannaeyjum, eins og t.a.m. end-
urgerðar turns Landakirkju. Eins var
hann ávallt stoltur af verkum Odd-
geirs bróður síns og söng gjarnan lag-
stúfa eftir hann með sinni millidjúpu
bassarödd.
Hann hafði ekki gengið heill til
skógar síðustu árin, en okkur auðn-
aðist að fara saman í ferðalög norður
á Hofsós og Siglufjörð og um suður-
land þar sem honum þótti gott að
koma í Ásólfsskála, þar sem hann var
í sveit sem ungur drengur og í Skóga
til frænda síns, Þórðar. Við Litta
höfðum það fyrir sið að færa Haraldi
kaffi í fallegu bollastelli frá því fyrir
stríð sem hann hafði fært okkur Littu
skömmu eftir að við tókum saman.
Það fylgdi sögunni að hann hefði
sparað fyrir stellinu heilan vetur til að
geta keypt það handa Elínu, móður
sinni. Blessuð sé minning Haraldar
Kristjánssonar.
Ólafur J. Engilbertsson.
Þetta verður víst að vera hinsta
kveðjan. Ég vil þakka fyrir góðar
samverustundir og er sátt að vita af
afa mínum á betri stað því hér á jörð
var hann þreyttur á að vera. Nú getur
hann látið drauma sína rætast. Mér
eru minnisstæðar sögurnar sem hann
sagði okkur í matarboðunum fjöl-
mörgu – um ferðirnar sem voru farn-
ar með Fóstbræðrum og vorum við
sammála um það að Bretar væru hin-
ir kurteisustu og hjá þeim væri gott
að vera. Hann minntist liðinna tíma
og sagði okkur frá draumum sínum –
hann hefði viljað vera lengur í námi og
kannski gerast rafvirki. Ég held hins
vegar að hann hafi valið rétt, hugs-
anlega er meiri þörf á góðum hár-
snyrti þarna uppi en einhverjum sem
kann á rafmagn! Afi átti góðar minn-
ingar og þannig mun ég minnast
hans. Hann lét sér annt um börnin sín
og barnabörn og vildi að þau fengju
það sem hann ekki fékk – góða
menntun. Sjálfur hvatti hann okkur
til lestrar med góðri bók á hverju ári.
Nú er hann farinn en við höldum
áfram að lesa og minnast hans í því
sem við gerum og njótum lífsins því
að það er, svo sannarlega, alltof stutt.
Kær kveðja.
Sara M. Kolka, Bretlandi.
Þegar menn hittast tvisvar í viku í
áratugi með það að markmiði að ná
samhljómi í söng verður ekki hjá því
komist að samhljómurinn nái út fyrir
sönginn sjálfan. Þannig skapast djúp
og einlæg vinátta milli manna. Gleði-
stundir, bæði heima og erlendis,
hnýta enn fastar vinaböndin.
Fóstbræður kveðja í dag kæran vin
og félaga sem bar djúpa virðingu fyrir
félagi sínu og ræktaði það jafnvel og
hvern þann vinskap sem hann stofn-
aði til.
Haraldur Kristjánsson, eða Halli
rakari eins og við kölluðum hann
gjarnan, var fæddur og uppalinn í
Vestmannaeyjum. Eins og títt er um
Eyjamenn var hann ávallt bundinn
heimahögum sínum sterkum bönd-
um. Tónlistina hlaut hann í vöggugjöf
og fylgdi hún honum allt hans líf.
Hann lék í hljómsveitum ungur mað-
ur, en eftir að hann fluttist upp á land
gekk hann til liðs við Karlakórinn
Fóstbræður, þá rúmlega þrítugur.
Hann var fljótt vinsæll meðal fé-
laga sinna. Hann hafði ákveðnar en
sanngjarnar skoðanir á mönnum og
málefnum og hafði gjarnan á taktein-
um hnyttin tilsvör. Halli kryddaði
einnig félagslífið með skemmtilegum
uppátækjum. Hann var næmur fyrir
því besta sem lífið bauð uppá og naut
þess að vera til. Hann hafði djúpa og
fallega bassarödd sem nýttist vel í 2.
bassa Fóstbræðra, jafnt sem og í þau
skipti sem hann söng einsöng með
kórnum. Á löngum söngferli upplifði
Halli margar stærstu stundir í sögu
Fóstbræðra og marga söngsigra,
enda fylgdi hann kórnum í söng-
ferðum erlendis, bæði austanhafs og
vestan. Auk þess að syngja með
Fóstbræðrum, sinnti Halli trún-
aðarstörfum fyrir kórinn, bæði með
setu í ýmsum nefndum og í stjórn
kórsins.
Þannig lá hann aldrei á liði sínu ef á
þurfti að halda.
Það er okkur jafnan saknaðarefni
þegar komið er að þeirri stund að góð-
ir félagar þurfa að lúta í lægra haldi
fyrir náttúrunni og yfirgefa kórinn,
því góð rödd endist mönnum sjaldn-
ast alla ævi.
Eftir tæplega 40 ára starf í kórnum
flutti Halli sig yfir í „Gamla Fóst-
bræður“ og söng með þeim á meðan
heilsa hans leyfði. Í félagi okkar er
það í raun svo að sá sem einu sinni er
samþykktur í Fóstbræður telst alltaf
til bræðra, því innganga í félagið er
æviaðild. Þannig geta þeir eldri miðl-
að af reynslu sinni og notið á hátíð-
arstundum þess besta sem félagið
býður upp á.
Halli var maður sem tekið var eftir.
Hann var grannur og snaggaralegur,
myndarlegur og ávallt framúrskar-
andi snyrtilegur. Reisn sinni hélt
hann fram á síðasta dag.
Það var okkur ungu mönnunum
jafnan gleðiefni að eiga stund með
mönnum eins og honum sem áttu svo
ríkan hluta af sögu Fóstbræðra. Trú-
mennska Halla við félag sitt var ein-
læg og traust. Kom það vel í ljós hin
síðari ár, því þótt Halli væri orðinn
heilsulítill lét hann sig aldrei vanta
þar sem Fóstbræður komu saman til
söngs eða á hátíðarstundu. Halli
mætti alltaf á tónleika okkar hin síð-
ari ár og það fór ekki framhjá öðrum
áheyrendum ef Halla fannst vel sung-
ið. Þá stóð okkar maður upp og hróp-
aði Bravó! Halli var hættur í starfandi
kórnum þegar undirritaður gekk til
liðs við Fóstbræður þannig að okkar
kynni voru bundin við hátíðarstundir
kórsins. Það breytti því ekki að með
okkur urðu ágætir kærleikar. Halli
fagnaði mér jafnan þegar hann sá mig
og þótti mér afar vænt um það. Við
ræddum um heima og geima, en sér-
staklega er mér minnisstæð stund er
ég ók honum heim eina nótt að lokinni
skemmtun og við sátum tímunum
saman í bílnum fyrir utan Austur-
brúnina og ræddum lífið og tilveruna.
Kynslóðabilið var víðs fjarri enda
efast ég um að Halli hafi nokkurn
tíma kynnst því hugtaki. Mér var sér-
stakur heiður að því að Halli kom í
fertugsafmæli mitt í fyrra, því ég vissi
að hann þurfti svo sannarlega að hafa
fyrir því heilsu sinnar vegna.
Minnist ég hans sérstaklega fyrir
það.
En nú er komið að kveðjustund.
Við í Fóstbræðrum minnumst þessa
göfuga félaga með söknuði, þakklæti
og virðingu.
Við sendum samúðarkveðjur til
þeirra er um sárt eiga að binda vegna
fráfalls hans.
Blessuð sé minning Haraldar
Kristjánssonar.
Fyrir hönd Karlakórsins Fóst-
bræðra,
Eyþór Eðvarðsson.
Ég man það ekki nákvæmlega hve-
nær við Halli hittumst fyrst, líklega á
þeim árum sem Leifur heitinn bróðir
minn og Margrét Kolka, dóttir Halla,
voru að draga sig saman. Okkur varð
strax ágætlega til vina.
Samverustundirnar voru að mestu
tengdar fjölskylduboðum og öðrum
slíkum uppákomum. Þar sem við
Halli vorum miklir lífsnautamenn
hvað varðar ákveðna hluti, sem af
sumum er ekki talið til hollustu, æxl-
aðist það oftar en ekki þannig, að við
Halli drógum okkur aðeins afsíðis og
ræddum á tveggja manna tali lífsins
gagn og nauðsynjar.
Hann rak um áratuga skeið rak-
arastofu í vesturbænum. Ég var að
vísu ekki viðskiptavinur Halla, en átti
mín viðskipti við kollega hans á Leifs-
götunni, sem var ekki yngri stofnun,
en þetta voru menningarstaðir sem
því miður eru að hverfa. Þarna komu
menn saman, jafnvel vikulega, létu
klippa sig, en miklu frekar voru þetta
stundir þar sem menn ræddu málin í
sem víðtækustum skilningi.
Ég þakka fyrir að fá að kynnast
Haraldi. Megi hann hvíla í friði. Að-
standendum votta ég samúð.
Kristján Jóh. Agnarsson.
HARALDUR
KRISTJÁNSSON


 
           



 
 
 ! ! "
#  ! $%"

&'()

         ! " #! "  
       ' ( 
 !* "
+   !
 ,"
,- !
 !* "
. - 
 ,"
!/0"//0, /0)
%  &   &   
 
12
13344 5' "
56 '("
 '  ( !'  )*$ # + $ *,$--$
 7'!* " 8 ( 8  ,"
# (/,'!* " 9 1* ,"
5 !' ,"  /,
6 !* "
1*4)' ,"  ) !* "
0 /0, 0 /0)
('   &    &  :

.
2
.;<

5,  ".  & "
.=/, >#"

&'("
 '  '
  )*$ # + $ *.$.-$
+ :,' !* "
 6 !:,' ! !* "
.  :,' ! !* "
8)"
:,' . 6 :,' ! ,"  6)
 !* "
1*-# :,' ! !* "    ! ,"
5 :,' ! ," )(' "
0:,' ! !* " 5  #)'  ,"
//0,///0)
%  &  &  
4#.#

&'! /*! !"
 !"
,  & "
 '  /'&
/ 
&   )*$ # + $ *,$--$
/     
& 
&  ' 
&  +   '    0  /' & / 
& '
$
     !* " 1*-1 ,"
5&  " :*   ,"
     !* " 1*-4)  ,"
//0,///0)
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
Formáli minn-
ingargreina