Morgunblaðið - 20.09.2002, Síða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. SEPTEMBER 2002 35
litlu börnin hans fái ekki að njóta
hans hlýja hjarta í framtíðinni, en
það er huggun harmi gegn að vita
til þess hvað þau eiga yndislega
móður og endalausa ást og hlýju
hjá fjölskyldunni á Hrafntóftum,
þau eru nefnilega líka einstök. Ég
bið allar góðar vættir að vera með
fjölskyldunni og vinunum í erfið-
leikunum sem fylgja svona miklum
missi.
Björn Baldursson, Efra-Seli.
Ég vil þakka fyrir að hafa kynnst
Ása Páls því tryggari og kærari vin
er vart hægt að hugsa sér. Hann
var hestamaður mikill, dýravinur
og einn mesti mannvinur sem ég
hef kynnst.
Ég kvaddi Ása persónulega en vil
með þessum orðum senda Siggu,
Stefáni, Álfheiði, Ásrúnu, foreldrum
hans, fjölskyldu og ástvinum mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Biðj-
um saman fyrir honum og minn-
umst allra góðu stundanna svo
megi hann í friði hvíla.
Kærar kveðjur.
Ómar Diðriksson.
Við viljum þakka Ása fyrir allar
þær skemmtilegu stundir sem við
áttum saman í hestamennskunni,
alla aðstoð og hjálp sem hann veitti
okkur, og hlátursköstin, þegar hann
smitaði okkur með léttleika sínum
og einstökum húmor. Guð blessi
minningu Ása. Fjölskyldu hans
vottum við samúð okkar.
Arna og Hekla.
Smávinir fagrir, foldar skart,
fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
Prýðið þér lengi landið það,
sem lifandi guð hefur fundið stað
ástar sælan, því ástin hans
alls staðar fyllir þarfir manns.
Faðir og vinur alls, sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig,
– hægur er dúr á daggarnótt, –
dreymi þig ljósið, sofðu rótt.
(Jónas Hallgr.)
Við biðjum góðan guð að styrkja
ástvini Ásmundar Pálssonar.
Björn, Sigríður,
Steinunn og Stefán.
Svíður í sárum,
sorg drúpir höfði,
góður er genginn á braut.
Minningar mildar
mýkja og lýsa
og leggja líkn við þraut.
(Hörður Zóphaníasson.)
Það er erfitt að trúa því að skóla-
bróðir okkar, hann Ásmundur eða
Ási eins og hann var kallaður, sé
látinn aðeins 33 ára gamall. Við
vorum saman alla okkar skólagöngu
í Grunnskólanum á Hellu. Hans
verður minnst fyrir hversu góður
hann var við þá sem minna máttu
sín en stundum hefði hann mátt
hugsa meira um sjálfan sig.
Þökk fyrir allt og hvíl í friði.
Lífsgátan er stundum stríð,
stundum góð og stundum blíð.
Stundum bros og stundum tár,
stundum ljúf og stundum sár.
(Hörður Zóphaníasson.)
Elsku Sigurbjörg, Stefán Smári,
Álfheiður Fanney, Ásrún Ásta,
Anna, Páll, Erla, Ragnar, Guðrún
og aðrir aðstandendur. Megi guð
gefa ykkur styrk á þessum erfiðu
tímum.
Bekkjarfélagar
Grunnskólanum á Hellu.
Línur rofna, líða burt,
leiðir skiljast eina stund.
Hefði ég vitað, hefði ég spurt
hvar við ættum annan fund.
Þitt stríð var langt og lífið stutt,
sárt að horfa á eftir þér.
Lífið líður, líður burt,
samt ertu ennþá hjá mér.
(Rúnar Þór.)
Góður vinur er fallinn frá.
Við systkinin kynntumst Ása
Páls árið 1983, þegar við fluttum á
Hellu. Við urðum strax mjög góðir
vinir, og okkur systkinum varð
fljótlega ljóst að Ási var frábær vin-
ur, góður og heiðarlegur. Við hefð-
um ekki getað fengið betri leiðsögu-
mann en hann til að koma okkur
inn í bæjarlífið því Ási var virtur af
öllum í þessu litla samfélagi.
Ási var manneskja sem þoldi
ekki að sjá neitt aumt. Hann var
mikill dýra- og barnavinur og
krakkarnir á Hellu leituðu oft til
hans um góð ráð. Það var alltaf
hægt að stóla á það að finna Ása í
hesthúsinu sínu. Þar dvaldi hann
nánast öllum stundum og þar undi
hann sér best, þessi óbilandi hesta-
áhugi fylgdi honum alla tíð. Það
voru farnar ófáar ferðir út í hesthús
til Ása til að klappa eða til að fara á
bak Gosa eða Blæ og ekki síður til
þess að kjafta við Ása um lífið, til-
veruna og draumana. Þar var oft
setið tímunum saman í hlöðunni og
þar veltum við fyrir okkur tilgangi
lífsins. Það var hægt að þekkja Ása
langar leiðir, alltaf í hestafötunum
sínum, svörtum reiðbuxum, kúreka-
stígvélum og gráum leðurjakka með
svarthvíta köflótta trefilinn sinn.
Þetta var yndisleg sjón.
Í gegnum árin var að sjálfsögðu
margt brallað. Mörg strákapörin
framin og margt planað. Við ætl-
uðum til dæmis alltaf að hittast á
elliheimilinu og gera allt vitlaust.
Nú verðum við bara að breyta plan-
inu lítilsháttar og hittast annars
staðar og gera allt brjálað þar. Þótt
Ási hafi verið með eindæmum stríð-
inn þá var það svo merkilegt hvað
hann bar mikla virðingu fyrir öðr-
um, hann passaði alltaf að enginn
yrði særður eða neitt yrði eyðilagt.
Þegar við loksins skriðum yfir
unglingsárin tvístraðist þessi vina-
hópur, svona eins og gengur og
gerist. Þó að tímarnir breyttust þá
var samt enn hægt að treysta á
Ása. Það var svo æðislegt að fylgj-
ast með stoltinu í andliti hans þegar
hann sýndi okkur son sinn, Stefán
Smára, í fyrsta sinn, eða þegar
hann kynnti okkur fyrir eiginkonu
sinni, henni Siggu. Ekki var stoltið
minna í andliti hans þegar þau
eignuðust dæturnar tvær, þær Álf-
heiði og Ásrúnu. Alltaf var Ási
fyrstur manna til að mæta upp á
fæðingardeild þegar aðrir úr vina-
hópnum eignuðust börn, það var
alltaf eins og Ási væri að verða
frændi í fyrsta sinn.
Það var sama hvar við vorum eða
hvað við vorum að gera, ef Ási var
með í för þá var sko kátt á hjalla.
Hann varð alltaf að hafa puttana í
öllu og þá sérstaklega í elda-
mennskunni. Það var sko lítið mál
fyrir hann að galdra fram þrírétt-
aðan morgunverð uppi í sumarbú-
stað þar sem hvorki var rennandi
vatn né rafmagn.
Í vinahópnum var Ási alltaf
fyrstur manna til að gera allt. Hann
varð fyrstur af okkur til að eiga
börn, að kaupa hús, að gifta sig og
svo framvegis. Við litum alltaf upp
til Ása, hann var alltaf tilbúinn að
hjálpa til og auðvelda okkur lífið.
Það var harla fátt sem hann gat
ekki. Það var alveg sama hvað Ási
tók sér fyrir hendur, það var vel
gert og gert af alúð. Við systkinin
vitum að við þurfum ekki að kvíða
því þegar okkar tími kemur, því Ási
mun örugglega taka vel á móti okk-
ur.
Elsku Ási. Eins og þú sjálfur
veist þá kynnumst við mörgu sam-
ferðafólki í gegnum lífið, en aðeins
örfáir ná að skilja eftir sig fótspor í
hjörtum okkar.
Við viljum þakka þér, Ási minn,
fyrir að hafa markað spor í hjörtu
okkar og fyrir að hafa verið svona
einstakur vinur og persóna. Þín er
sárt saknað.
Elsku Sigurbjörg, Stefán Smári,
Álfheiður, Ásrún og aðrir aðstand-
endur, við viljum votta ykkur
dýpstu samúð okkar á þessum erf-
iðu tímum.
Þínir vinir,
Sveinn og Vigdís.
✝ Ingólfur Arnar-son fæddist í
Vestmannaeyjum
31. ágúst 1921.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 12.
september síðastlið-
inn. Móðir hans var
Sólrún Eyjólfsdóttir
frá Núpi undir
Eyjafjöllum, f. 26.
maí 1892, d. 10. maí
1973.
Ingólfur kvæntist
31. maí 1946 Beru
Þorsteinsdóttur frá
Laufási í Vestmannaeyjum, f. 31.
maí 1921. Foreldrar hennar voru
Þorsteinn Jónsson, f. 14. okt.
1880, d. 25. mars 1965, og El-
Ingólfur var lærður vélstjóri
og meistari í plötu- og ketilsmíði.
Hann vann við iðn sína til 1960 er
hann gerðist útgerðarmaður og
fiskverkandi í nokkur ár. Hann
starfaði einnig sem fram-
kvæmdastjóri Útvegsbændafé-
lags Vestmannaeyja. Við eldgos-
ið á Heimaey 1973 fluttust
Ingólfur og Bera til Reykjavíkur
og bjuggu þar síðan. Lengst af
eftir að Ingólfur flutti til Reykja-
víkur starfaði hann sem fulltrúi
hjá Fiskifélagi Íslands allt til
1993 er hann lét af störfum fyrir
aldurs sakir.
Ingólfur starfaði mikið að fé-
lags- og íþróttamálum og var
m.a. formaður Íþróttafélagsins
Þórs í tíu ár. Einnig starfaði
hann mikið fyrir Alþýðuflokkinn
og sat meðal annars í bæjar-
stjórn Vestmannaeyja fyrir þann
flokk.
Útför Ingólfs verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
ínborg Gísladóttir, f.
1. nóv. 1883, d. 5.
mars 1974. Ingólfur
og Bera eignuðust
þrjá syni. Þeir eru: 1)
Þorsteinn, f. 19. mars
1948. Eiginkona hans
er Kristrún Gísla-
dóttir, f. 2. mars
1952, og eiga þau tvö
börn. 2) Gylfi, f. 5.
sept. 1951. Eiginkona
hans er Anna Jenný
Rafnsdóttir, f. 15.
apríl 1952, og eiga
þau eina dóttur. 3)
Ingólfur, f. 11. sept.
1955. Eiginkona hans er Júlíanna
Theódórsdóttir, f. 6. ágúst 1962.
Þau eiga tvær dætur og fyrir átti
Ingólfur einn son.
Ég á erfitt með að koma hugs-
unum mínum niður á blað þessa
stundina.
Þú ert farinn, elsku afi, og ég
sakna þín svo sárt. Minningarnar
um allar góðu stundirnar með þér
og ömmu hafa flogið í gegnum hug-
ann undarfarna daga og þær eru
ófáar.
Þessar minningar á ég eftir að
geyma í hjarta mínu um alla fram-
tíð.
Elsku afi, þó það sé sárt að
kveðja þig, þá hugga ég mig við þá
tilhugsun að nú sértu laus við veik-
indin, og kominn á góðan stað til
langömmu Sólu.
Stundin líður tíminn tekur
toll af öllu hér.
Sviplegt brotthvarf söknuð vekur,
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri,
vermir ætíð mig
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
Þú varst ljós á villuvegi,
viti á minni leið,
þú varst skin á dökkum degi
dagleið þín var greið.
Þú barst tryggð í traustri hendi,
tárin straukst af kinn,
þér ég mínar þakkir sendi,
þú varst afi minn.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Ég bið Guð að styrkja ömmu
Beru í hennar miklu sorg og sökn-
uði.
Guð geymi þig, afi minn.
Þín
Berglind Ýr.
Þá hefur hann Ingólfur hennar
Beru móðursystur minnar lagt í
ferðina sem við förum öll fyrr eða
síðar.
Við fráfall Ingólfs hrannast upp
minningar frá bernskuheimili mínu
í Laufási. Þar var sannarlega stór-
fjölskylduheimili. Ég man vel eftir
brúðkaupsdegi þeirra Beru og Ing-
ólfs. Síðan fóru þau að búa á aust-
urloftinu. Á vesturloftinu bjuggu
foreldrar mínir og niðri voru amma
og afi ásamt tveimur yngstu dætr-
unum og uppeldissyninum. Það var
mjög náið með öllu þessu fólki.
Sólrún móðir Ingólfs var dag-
legur gestur og eftir að þau byggðu
húsið sitt flutti hún til þeirra, enda
var Ingólfur einkasonur og var sér-
lega kært með þeim mæðginum alla
tíð.
Mér segir svo hugur að ef ástæð-
ur hefðu leyft hefði Ingólfur gengið
menntaveginn því hann var mjög
vel gefinn og fróðleiksfús. Hann
starfaði mikið að félagsmálum og
þar var Íþróttafélagið Þór í fyrsta
sæti.
Árið 1973 breyttist allt. Bera og
Ingólfur komu sér fyrir í Reykjavík
en foreldrar mínir fluttu aftur
heim. Áfram hélst samt hið góða og
nána samband milli fjölskyldnanna.
Eftir að pabbi dó hefur mamma oft-
ast gist hjá Beru og Ingólfi á ferð-
um sínum í Reykjavík og var Ing-
ólfur alltaf boðinn og búinn að
keyra hana hvert sem var og að-
stoða á allan hátt.
Þau hjónin byggðu sér sumarbú-
stað sem var þeirra sælureitur í
mörg ár og var þeim ekki sárs-
aukalaust þegar svo var komið
heilsu Ingólfs á sl. ári að þau urðu
að selja bústaðinn. En svona er líf-
ið.
Elsku Bera, ég veit að söknuður
þinn er mikill og sár, en góðar
minningar munu létta þér komandi
daga. Minningin um góðan mann
lifir.
Elínborg Jónsdóttir.
Ingólfur heitinn Arnarson kom
inn í líf fjölskyldunnar þegar við
fluttum í Blikahóla 10. Hann og
kona hans, Bera Þorsteinsdóttir,
höfðu komið frá Vestmannaeyjum í
gosinu á Heimaey og ílengst í
Reykjavík eins og margir aðrir
Vestmanneyingar og auðgað mann-
lífið hér í borginni.
Góðir grannar eru sjaldgæfir, en
við fjölskyldan eignuðumst bestu
granna sem hægt er að hugsa sér í
Ingólfi Arnarsyni og konu hans,
Beru Þorsteinsdóttur. Þau miklu
sæmdarhjón voru alltaf boðin og
búin til að rétta sambýlingum sín-
um hjálparhönd, Ingólfur var ræð-
inn maður sem hafði góða kímni-
gáfu og frásagnargáfu og það var
alltaf gaman að rabba við þau um
daginn og veginn. Bæði voru þau
fjölfróð og höfðu gengið í lífsins
skóla og það sem sjaldgæfara er,
þau höfðu lært í þeim skóla og voru
ávallt reiðubúin til að miðla öðrum
af þeim lærdómi.
Ingólfur var af þeirri kynslóð
sem hægt er að kalla „vinnukyn-
slóðina“, þá kynslóð sem vann
myrkranna á milli og kom Íslandi
úr myrkri miðalda og inn í nú-
tímann á einum mannsaldri. Þegar
við kynntumst Ingólfi var hann,
eins og sagt er, „sestur í helgan
stein“ sem auðvitað þýddi bara að
hann var ekki á launaskrá hjá ein-
hverjum vinnuveitanda. Hins vegar
féll Ingólfi aldrei verk úr hendi,
hann sem var lærður plötu- og ket-
ilsmiður átti sér lítið verkstæði í
bílskúrnum sínum, þar sem hann
hugsaði um bílinn sinn, smíðaði
kertastjaka og blómastanda og síð-
ast en ekki síst sá hann um að hús-
eignin í Blikahólum 10 væri í sem
bestu standi. Það var því áfall fyrir
Ingólf þegar hann missti mátt í fót-
um að miklu leyti fyrir nokkrum ár-
um og urðu þau hjón að flytja í íbúð
í lyftuhúsi. Það var mikill missir að
sjá á eftir þeim sæmdarhjónum,
Ingólfi og Beru, úr húsinu.
Nú er Ingólfur látinn. Það er erf-
itt að hugsa sér að eiga ekki eftir
að hitta Ingólf og ræða við hann um
allt milli himins og jarðar. Það er
sár harmur kveðinn að Beru og
þremur sonum þeirra hjóna og fjöl-
skyldum þeirra. Við fjölskyldan
sendum þeim okkar innilegustu
samúðarkveðjur í þeirri vissu að
minning Ingólfs Arnarsonar mun
lifa. Guð blessi Ingólf heitinn Arn-
arson og fjölskyldu hans.
Garðar Jóhann, Þórunn
og Gunnar.
INGÓLFUR
ARNARSON


  
&    
           
   !&  &   .#8;4
 '"
: -* /AB"
8*C', )
# ( /5 !* "
0'  !* " *   ! ,"
' !'  !* " 5   ! ,"
:*'  !* "  !
61* ,"
'  '  ,"  !!* 
,/0)


  
     
          
&  &  
 

 ' " "
  -
/D"8 '()

   ( 
$
&- ! ! !* "  !  ,"
(  ! ,"  /01* !* "
  ! ! ," +6 0'  !* "
//0,///0)