Morgunblaðið - 03.10.2002, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. OKTÓBER 2002 47
Hinn 15. september
sl. andaðist gamall og
góður vinur minn, Guð-
mundur Hafsteinn
Þórðarson, 87 ára að
aldri. Gummi, eins og hann var
ávallt nefndur í daglegu tali, var eitt
af tíu börnum heiðurshjónanna Sig-
ríðar Grímsdóttur og Þórðar Þórð-
arsonar. Af þessum stóra barnahópi
voru fimm stúlkur og fimm drengir,
en einn bróðir Gumma, Steingrímur
að nafni, dó langt um aldur fram.
Ein systranna fimm, Kristín Þórð-
ardóttir Kimmel, sem býr í Banda-
ríkjunum, er síðust úr þessum hópi.
Heimilisfaðirinn, Þórður, fórst í
Halaveðrinu mikla árið 1925 með
enska togaranum Field Marshal Ro-
bertson, sem gerður var út frá
Hafnarfirði. Þá var Gummi aðeins
tíu ára og flest systkini hans fáum
GUÐMUNDUR H.
ÞÓRÐARSON
✝ Guðmundur Haf-steinn Þórðarson
fæddist í Hafnarfirði
15. október 1915.
Hann andaðist á Sól-
vangi í Hafnarfirði
15. september síðast-
liðinn og var hann
jarðsunginn frá
Hafnarfjarðarkirkju
25. september.
árum eldri. Það kom
því í hlut móðurinnar
að ala önn fyrir hópn-
um og gefur að skilja
að börnin urðu að
hjálpa til að framfleyta
heimilinu um leið og
aldur leyfði, sem vel að
merkja var miklu lægri
en nú tíðkast.
Á yngri árum stund-
aði Gummi íþróttir
með Haukum ásamt
yngri bróður sínum
Sibba og léku þeir
bæði handknattleik og
knattspyrnu með úr-
valsliði félagsins og voru þeir bræð-
ur dyggir félagsmenn í Haukum til
æviloka. Í fyllingu tímans og með
samheldni systkinahópsins lauk
Gummi prófi frá Iðnskólanum í
Reykjavík, en verklegt nám í raf-
magnsfræðum stundaði hann hjá
Júlíusi Björnssyni, rafvirkjameist-
ara. Um árabil stundaði Gummi
þessa iðngrein og var eftirsóttur
vegna meðfæddra og áunninna hæfi-
leika á þessu sviði svo og eðlislægrar
ljúfmennsku.
Síðustu starfsár sín stundaði
Gummi prentmyndagerð ásamt
Sibba bróður sínum sem var prent-
myndasmiður að menntun.
Að lokum vil ég þakka Gumma
vini mínum fölskvalausa vináttu í
nærfellt þrjá aldarfjórðunga sem
hvorki fyrr né síðar bar skugga á og
veit að hann á góða heimkomu. Ást-
vinum sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Vilhjálmur G. Skúlason.
Guðmundur, frændi minn, Þórð-
arson er látinn áttatíu og sex ára að
aldri. Guðmundur var einn fimm
bræðra í hópi tíu systkina sem öll ól-
ust upp í Hafnarfirði. Ein systranna,
Kristín, lifir bróður sinn.
Í æskuminni mínu er Guðmundur
sveipaður ævintýraljóma. Margt
kemur til. Hann var í siglingum á
Tröllafossi og fyrsti áratugur minn-
ar ævi er fullur af skínandi dýrgrip-
um sem hann færði mér og okkur
frændsystkinunum þegar hann kom
frá útlöndum: orrustuskip með turn-
um og fallbyssum, gullsleginn
Mercedes Bens, blokkflauta úr ang-
andi eðalviði. Það hlutu að vera
merkileg lönd sem gátu af sér þess
konar hluti. Reyndar átti ég síðar
eftir að ganga úr skugga um það.
Annan áratug lífs míns fyllti Guð-
mundur einnig af verðmætum. Gildi
þeirra hefur verið að renna upp fyrir
mér fram á þennan dag. Guðmundur
var menntaður rafvirki. Hann átti
og rak rafvélaverkstæði í kjallara
Selvogsgötu 1 þar sem hann bjó þá
ásamt systkinum sínum. Þar leiddi
hann mig inn í undraheima verk-
tækninnar því að hann var gæddur
handlagni sem fáum er gefin. Það
var engu líkara en hugur og hendur
væru eitt. Það var alveg sama hvað
hann lét sér detta í hug, hann fann
alltaf leið til að efnisgera það, að því
er virtist fyrirhafnarlaust. Stundum
seig að vísu brúnin og lítið var talað
langtímum saman, en hann sá alltaf
til þess að ég fylgdist með því sem
hann var að gera og tæki þátt í því.
Það voru smíðaðir bátar sem enginn
félaga minna lét sig dreyma um,
snúnir saman alvöru rafmótorar og
byggð jólahús með ljósum. Mesti
ljóminn stafar af jólatrésseríu sem
hann setti saman. Hún skreytti tréð
á heimili bróður hans, föður míns,
árum saman meðan enn var algengt
að nota kerti í þeim tilgangi. Ég las
um Edison og Ford í bókum, en bjó
við það að hafa beinan aðgang að
töframanni.
Auðvitað sáu allir sem kynntust
Guðmundi þessa sérstöku hæfileika
og mönnum þóttu þeir harla góðir til
hversdagsbrúks. Aldrei linnti
kvabbi um að gera við þetta og hitt,
jafnt frá ættingjum sem fjærstu
kunningjum. Alltaf brást Guðmund-
ur við ljúflega og bjargaði málum.
Þegar hann setti rafvélaverkstæðið
á stofn, varð fljótt mikil eftirspurn
eftir þjónustu. Ekki voru samt allir
jafn fljótir að ganga frá greiðslum
og þá kom fram veikleiki Guðmund-
ar. Hann var ófær um að rukka og
því fór sem fór. Fyrirtækið lagðist af
en Guðmundur gekk til samstarfs
við bróður sinn, Sigurbjörn, í Prent-
myndagerð Hafnarfjaðar sem þeir
ráku meðan báðir störfuðu. Þeir
bræður voru óaðskiljanlegir. Meðal
annars byggðu þeir saman stórt
íbúðarhús á Ölduslóð 28 þar sem
þeir bjuggu á efri hæðum en höfðu
prentmyndagerðina í kjallara.
Guðmundur var einhleypur og að
ýmsu leyti einfari, en hann bjó samt
alla ævi í stórfjölskyldu með systk-
inum sínum og fjölskyldum þeirra.
Þannig kom hann fyrir sem blanda
af einstaklingshyggjumanni og fé-
lagsveru. Hann var einn af stofn-
endum knattspyrnufélagsins Hauka
og söng í mörg ár með karlakórnum
Þröstum.
Þau systkin misstu föður sinn í
febrúar 1925, er breski togarinn Ro-
bertson fórst á Halamiðum. Þá
reyndi á þrautseigju og samtaka-
mátt stórrar fjölskyldu. Með hjálp
góðra manna tókst ekkjunni, móður
þeirra, að halda fjölskyldunni sam-
an. Þessi reynsla og atvinnuástand
áratugarins á eftir mótaði stjórn-
málaskoðanir Guðmundar. Hann var
eindreginn vinstrimaður meðan vit-
undin var í líkamanum. Oft minntist
hann þess að hafa mótmælt á Aust-
urvelli 1949 daginn sem alþingi
ákvað inngöngu Íslands í Atlants-
hafsbandalagið og var ekki laust við
að vottaði fyrir stolti. Hann hafði
heldur engan áhuga á því að taka að-
ild að Evrópusambandinu á dag-
skrá.
Ég kveð kæran frænda minn með
þakklæti sem hann hafði aldrei hug-
mynd um.
Sigurþór Aðalsteinsson.
Ásmundur Jón Páls-
son, vinur minn og svili,
er látinn langt fyrir ald-
ur fram. Ég man tilfinn-
inguna þegar hann kom fyrst inn í
fjölskylduna að biðla til hennar Siggu
mágkonu minnar, að það væri sem
ferskir vindar blésu. Og þannig var
hann alla tíð eins og fjörugur vorvind-
ur, ávallt glettinn og hress í lund.
Hann kom með góðan heimanmund
með sér, nefnilega son sinn Stefán
Smára, og svo hestana sína og kunn-
áttu alla í tengslum við þá. Fjölskyld-
an á Hrafntóftum og allir angar henn-
ar voru snöggtum ríkari eftir þennan
happafund hennar Siggu.
Ásmundur var einstaklega greið-
vikinn og ljúfur drengur. Allt vildi
hann gera fyrir vini sína og fjölskyldu
og það með gleði. Hann var skynugur
og næmur á líðan fólks og dýra og sá
meira en við hin. Hestar voru hans líf
og sál og hann naut þess að lifa og
hrærast í því umhverfi. Við hin nutum
öll góðs af reynslu hans og þekkingu á
því sviði. Fyrir hans tilstilli fékk ég og
fjölskylda mín að kynnast hesta-
mennsku og þeirri dýrð sem það er að
ferðast um Ísland á hestbaki. Það er
sárt að hugsa til þess að hann verði
ekki framar með í för.
Mér finnst ég eiga Ásmundi margt
að þakka og vil að lokum þakka hon-
um kærlega fyrir samfylgdina. Elsku
Sigga, Stefán Smári, Álfheiður Fann-
ey, Ásrún Ásta, Páll, Anna og Ragn-
ar, ég votta ykkur mína dýpstu sam-
úð. Ykkar missir er mikill. Hann var
góður drengur.
Sigríður Þóra.
Elsku Ási minn. Það er sárt að
hugsa til þess að við eigum aldrei eftir
að sjást aftur. Að ég eigi aldrei eftir að
halda undir hóf með þér og hlusta á
frægðarsögur og fimmaurabrandara
eða elta þig á hestbaki um fjöll og
firnindi með bros á vör. Þegar ég sá
þig fyrst leist mér ekkert á þig, þenn-
an ógurlega töffara og hafði áhyggjur
ÁSMUNDUR JÓN
PÁLSSON
✝ Ásmundur JónPálsson fæddist í
Reykjavík 18. febr-
úar 1969. Hann lést á
Hellu á Rangárvöll-
um sunnudaginn 8.
september síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Oddakirkju
á Rangárvöllum 20.
september.
af systur minni. En þeg-
ar ég kynntist þér hurfu
slíkar hugsanir út í veð-
ur og vind. Þegar ég
kynntist þessum dugn-
aði og hörku og fann
hvernig léttleikinn
gerði allt svo skemmti-
legt í kring um þig. Það
þarf mikið innsæi til að
ná slíku lagi á dýrum
sem þú hafðir, enda
voru þau, og þá sérstak-
lega hestar, þitt hjart-
ans mál. Ég geri ráð
fyrir að það hafi verið
þeir eiginleikar sem færðu ykkur
Siggu saman. Þið voruð svo frábær
saman, tveir dýra- og náttúruunnend-
ur og börnin ykkar stefna í sömu átt.
Þær stundir sem við áttum saman
skilja eftir góðar minningar sem ég
mun varðveita.
Ég sendi þér hlýjar hugsanir og
kveð þig með söknuði. Þú ert góður
drengur.
Þá er lokið þínum degi,
þú mátt engu kvíða.
Héðan mjúka moldarvegi
munt þú aðeins ríða.
Þú heiminn skilið hefur við,
hættur streði, frjáls þinn andi.
Ég veit að guð þér gefur frið
í gleðinnar og ljóssins landi
(B.B.)
Bergsteinn.
Það haustar. Ásjóna landsins
breytist, sölnað laufið feykist um og
það er kul í lofti. Við þekkjum gang
náttúrunnar og teljum okkur vita
hvað gerist næst, veturinn tekur brátt
við, síðan kemur vorið og svo sumarið.
Að því búnu slær fölva á gróður á ný
og við skynjum að árstíðaskipti eru í
nánd. En í þetta sinn stöndum við
frammi fyrir því að ekkert er sjálf-
gefið, allra síst lífið. Þetta haust er
frábrugðið öðrum.
Góður drengur fellur frá og hans er
sárt saknað. Við horfum til baka,
skoðum myndbrot og sjáum Ása fyrir
okkur, glaðbeittan, ungan mann ríð-
andi á hvítum fáki í íslensku landslagi.
Hann hefur vafið tauma og beisli um
sig miðjan og það glymur í hófjárn-
um. Þar fer einstaklega gefandi og
hjartahlýr maður. Hann er miðpunkt-
urinn í hestaferð sem farin er með
samheldinni tengdafjölskyldu hans
og vinum. Að mörgu er að hyggja og
er Ási ætíð fyrstur til að aðstoða sína
nánustu, aðra samferðamenn og fer-
fætlinga. Maðurinn er í sínu elementi
þegar þeyst er um græna grundu og
fær spaugsemin vel notið sín þegar áð
er á fögrum stað og sögur eru sagðar
á blíðviðrisdegi í góðra vina hópi. Þeg-
ar í náttstað er komið er það svo al-
varan sem leynist í augum hans sem
gefur tilefni til djúpra samræðna um
lífið og tilveruna. Þær eru sterkar
minningarnar sem eftir standa í huga
okkar og hjörtum. Fyrir það erum við
þakklát.
Það leyndist engum að auðæfi Ása
voru fólgin í yndislegri fjölskyldu, eig-
inkonunni Sigurbjörgu, gullmolunum
hans þremur, Stefáni Smára, Álfheiði
Fanneyju og Ásrúnu Ástu, vensla-
fólki og nánum vinum. Þeim öllum
sendum við okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Megi ljúfur drengur hvíla í friði.
Telma L. Tómasson,
Karl Óskarsson.
Elskulegi mágur minn, mig langaði
til að kveðja þig. Þú varst alltaf boð-
inn og búinn að hjálpa öðrum.
Þú gleymdir ekki smáfólkinu,
börnin löðuðust að þér. Daginn áður
en þú fórst tókstu það upp hjá sjálfum
þér að koma með reiðhesta á leik-
skólaskemmtun til að gleðja lítil síli,
sem spyrja oft um þig.
Svona varstu alltaf. Ég vil þakka
þér alla þá gleði sem þú færðir fjöl-
skyldu minni með öllum þeim hesta-
ferðum sem þú leiddir okkur í. Þú
varst náttúrubarn, góðhjartaður og
laus við eigingirni nútíma samfélags.
Megi góður Guð geyma þig. Ég votta
Sigurbjörgu systur minni, börnum
þínum, foreldrum, bróður og fjöl-
skyldu samúð mína og öllum sem voru
þér kærir, íbúum á Hellu og í ná-
grannasveitum sem minnast þín og
vita hve góður drengur þú varst.
Vertu blessaður og gakktu inn í ljósið,
blíði drengur.
Þín mágkona,
Berglind Björgúlfsdóttir,
Oakland, Kaliforníu.
Nú er amma á Akur-
eyri dáin, 94 ára gömul.
Síðasta skiptið sem ég
hitti hana söng hún og brosti breitt.
Það finnst mér lýsa henni vel. Ég
settist hjá henni, fékk söngbók og
reyndi af mætti að fylgja henni í
söngnum, en hún virtist kunna alla
texta. Hún og afi höfðu bæði yndi af
tónlist og sem krakkar sátum við
systkinin oft í fangi afa við píanóið í
Hrafnagilsstræti en þaðan eru flest-
ar minningar okkar tengdar þeim.
Þær voru einnig margar góðu stund-
irnar á stóra eldhúsbekknum þegar
amma útdeildi kandís og uppi á
stigapalli þar sem maður gleymdi
sér við lestur gamalla bóka frá pabba
og Gága bróður hans.
Í hvert sinn sem leið mín liggur til
Akureyrar fer ég löturhægt fram hjá
húsinu sem afi og amma byggðu í
Hrafnagilsstræti. Þar er pabbi alinn
upp, seinna bjó Steini bróðir í her-
berginu hans og svo ég. Og hlutirnir
óbreyttir. Það þótti mér svo vænt
um, og datt ekki í hug að breyta því
eða gera nýtískulegra. Í mínum huga
er Hrafnagilsstræti 6 enn húsið
þeirra, eða eiginlega okkar. Ég sé
fyrir mér Óla bróður éta ánamaðka í
bakgarðinum, okkur Steina taka af
okkur skíðin eftir að hafa rennt okk-
ur úr Hlíðarfjallinu, skoðunarferðir
um stórt húsið þar sem mátti skjót-
ast milli ótal herbergja og ýmislegt
forvitnilegt var að finna í hverju
skúmaskoti. Bílskúrinn var ævin-
týraheimur í huga okkar systkin-
anna. Einnig voru ómissandi báts-
ferðirnar á Pollinum þar sem veitt
var í soðið, óteljandi nestisferðir í
dýrðina í Lystigarðinum, Rauðahús
þar sem vaða mátti í læknum og bíl-
túrar í Vaglaskóg þar sem amma
sofnaði undantekningarlaust á leið
upp Vaðlaheiðina. Og svo auðvitað
við með afa að ýta bílnum fyrir horn
og af stað niður brekkuna á meðan
amma sat uppábúin inni í bíl.
ÞÓRHILDUR S.
STEINGRÍMSDÓTTIR
✝ Þórhildur Sigur-björg Stein-
grímsdóttir fæddist
á Végeirsstöðum í
Fnjóskadal 31. mars
1908. Hún andaðist á
Hjúkrunarheimilinu
Hlíð á Akureyri 12.
september síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá Ak-
ureyrarkirkju 24.
september.
Þegar við komum í
heimsókn beið hún
ávallt prúðbúin við
gluggann og þegar við
fórum veifaði hún okk-
ur þar til við hurfum
sjónum hennar. Vetur-
inn eftir að afi dó bjó ég
hjá ömmu. Þá héldum
við uppteknum hætti
við spilamennsku í
borðstofunni og hún
bankaði næstum jafn
fast í borðið og hann
hafði gert. Ólsen og
rommí, aftur og aftur,
og alltaf hló hún, hvor
okkar sem vann.
Þennan vetur horfðum við saman
á „Hildi“, kennsluþætti í dönsku, þá
var eins gott að enginn hringdi eða
kæmi við. Seinna rauluðum við sam-
an upphafsstef þáttanna og hlógum
dátt. Þegar ég kom heim úr skólan-
um stóð hún oftar en ekki við ein-
hvern gluggann og dáðist að útsýn-
inu. Engin furða, þar sem fögur
fjallasýn er til allra átta.
Í fjöldamörg ár bjuggu mennta-
skólanemar í kjallaranum í Hrafnó.
Stundum var þar mikil gleði hjá íbú-
unum, sem áttu það til að gleyma sér
og hafa heldur hátt, en aldrei sagði
amma orð. Ég man sérstaklega eftir
einum sem átti það til að koma upp
daginn eftir og afsaka hávaðann um
leið og hann settist við píanóið og lék
fimlega á það dágóða stund. Þá sett-
ist amma hjá honum og fylgdist hug-
fangin með. Sennilega hefur hún
beðið spennt eftir næsta partýi.
Eftir skólavetur minn fyrir norðan
vann ég tvö sumur hjá Norðurleið og
hitti ömmu annan hvern dag, og allt-
af fagnaði hún mér innilega eins og
hún hefði ekki hitt mig lengi. Eftir að
hún flutti í Víðilundinn eignaðist ég
son minn, Birgi Stein, og hún hafði
gaman af að heyra prakkarasögur af
honum, rétt eins og hún rifjaði upp
prakkarasögur af strákunum sínum
og tók þá gjarnan nokkrar hláturs-
rokur. Og henni þótti sniðugt að son-
ur minn skyldi kalla sig Bibba, án
þess að hafa hugmynd um að afi hans
var alltaf kallaður því nafni í æsku.
Birgir Steinn var viss um að
langamma á Akureyri yrði 100 ára
og þegar hann frétti lát hennar
faðmaði hann mig þétt að sér og
sagði huggandi: „Mamma, nú er
langamma glænýjasti engillinn hjá
Guði.“
Anna Björk Birgisdóttir.
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur