Morgunblaðið - 28.12.2002, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. DESEMBER 2002 41
Þau 16 ár sem ég
hef tengst fjölskyld-
unni í Miðvangi 143
hefur það verið mér
mikil gæfa að hafa kynnst Hinnu.
Allt frá fyrsta degi var það þægi-
legt og notalegt að vera í návist
Hinnu og Sigga og hef ég sótt mik-
inn styrk til þeirra.
Hinna var einstök og það leið
ekki langur tími að maður var tek-
inn eins og einn af börnum hennar.
En það sem mér hefur fundist
mikilvægast af öllu er að hún var
mikill vinur og alltaf gat maður
sest niður með henni og rætt málin
og fundið lausnir á þeim flestum.
Helst af öllu vil ég þakka Hinnu
fyrir allan þann tíma sem hún gaf
börnum mínum. Á fyrstu árum sín-
um urðu þau þeirrar gæfu aðnjót-
andi að vera með ömmu sinni
nokkra daga í viku. Það var vegna
þess að hún kaus að minnka við sig
vinnu til þess að geta gefið þeim
þennan dýrmæta tíma. Tel ég
þetta hafa verið mikil forréttindi
og munu Sigurður Darri og Salvör
Svanhvít byggja á þessari samveru
í framtíðinni.
Við öll höfum misst mikið við
fráfall Hinnu og ekki síst barna-
börn hennar því allt frá því að
fyrsta barnabarnið kom í heiminn
hefur hugur Hinnu verið hjá þeim.
Hún var mikill vinur þeirra og
nutu þau öll návistar hennar.
Megi Guð styrkja Sigga, Siggu,
Rannveigu og Bigga á þessari erf-
iðu stundu.
Björn Arnar Magnússon.
Elsku amma, nú ert þú farin til
himna.
Það var alltaf svo gaman að fara
með þér gangandi á föstudögum
eftir skóla í bókabúð Böðvars,
Sparisjóðinn og stundum í bak-
aríið. Við eigum eftir að sakna
þessara ferða okkar.
Við fengum oft að gista hjá þér
og afa og það var alltaf svo nota-
legt. Þó þú sért orðinn engill mun-
um við áfram gista hjá afa eins og
þú baðst okkur um.
Við munum alltaf hugsa til þín á
sunnudögum þegar við borðum
með afa, mömmu, Rannveigu,
Birgi og fjölskyldum þeirra kvöld-
matinn eins og við höfum alltaf
gert.
Þú varst besta amma í heimi og
við munum alltaf sakna þín.
Þínar ömmustelpur
Hinrika og Steinunn.
Elsku besta amma. Skrýtið er að
þú sért ekki lengur hjá okkur. Jól-
in verða ekki söm án þín. Takk fyr-
ir allt sem þú kenndir okkur, gerð-
ir fyrir okkur, prjónaðir og
saumaðir út og ekki síst allar sam-
verustundirnar. Við vitum að guð
mun taka vel á móti þér og að þar
eigum við eftir að hittast á ný.
Sigurður Darri og
Salvör Svanhvít.
Hvað boðar nýárs blessuð sól?
Hún boðar náttúrunnar jól,
hún flytur líf og líknarráð,
hún ljómar heit af drottins náð.
(M. Joch.)
Þegar kær vinur er kvaddur
verða orð svo sannarlega fánýt og
fátækleg, en það eru tilfinningarn-
ar sem tala sínu máli og kalla fram
í hugann fallegar minningar.
Við nutum þeirra forréttinda að
HINRIKA
HALLDÓRSDÓTTIR
✝ Hinrika Hall-dórsdóttir fædd-
ist á Ísafirði 6. maí
1942. Hún lést á
Landspítalanum –
Háskólasjúkrahúsi
hinn 18. desember
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Víðistaðakirkju í
Hafnarfirði 27. des-
ember.
kynnast þeim hjónum,
Hinriku og Sigurði, er
sonur okkar kynntist
dóttur þeirra, Sigríði,
fyrir um það bil 20 ár-
um. Ekki er ætlun
okkar að rekja lífs-
hlaup Hinriku, heldur
að þakka henni fyrir
aðdáunarverða hjálp
og góðsemi við ömmu-
börnin okkar. Hún var
hörkudugleg, fylgin
sér og mikil hannyrð-
arkona, og sá um allt
sem laut að prjóni og
saumaskap á barna-
börnin með miklum myndarskap.
Við hjónin sáum og reyndum hvað
Hinrika var góð fyrirmynd um
samheldni fjölskyldu sinnar, um
góða móður, tengdamóður og
ömmu. Þessi samheldni hópur,
börnin hennar, sýndi henni mikla
umhyggju í hennar erfiðu veikind-
um, en þó verður hlutur eigin-
manns hennar, Sigurðar, þar þó
mestur, hann stóð við hlið hennar
alla tíð eins og best mátti sjá. Því-
lík umhyggja og ástúð er einstök.
Full þakklætis munum við hjónin
kveðja Hinriku með söknuði, og
biðjum algóðan Guð styrkja þig,
Sigurður, og sendum innilegar
samúðarkveðjur til barna þinna,
tengdabarna og barnabarna.
Steinunn og
Gunnlaugur Fjólar.
Þetta eru undarlegir dagar, nú á
hátíð ljóss og friðar er hugurinn á
fleygiferð. Ótal spurningar koma
upp í hugann en við finnum engin
svör og engar skýringar, ekki enn.
Samkvæmt okkar trú og sannfær-
ingu hljóta einhver svör að koma
þótt síðar verði, Hinnu var greini-
lega ætlað annað og meira hlut-
verk en við gerðum ráð fyrir.
Henni var margt til lista lagt og
hún var mikil hannyrðakona. Það
voru margir hlutir sem enginn gat
bjargað betur en hún, því listakona
var hún í höndunum og því fín-
gerðara efni, því betra fyrir hana.
Oft undraðist maður hvernig hægt
væri að búa til hinar ýmsu flíkur
sem hún gerði, þá var hún líka
mikill bókaormur og las mikið.
Alltaf hafa verir sterk tengsl
milli fjölskyldna Sigga, Diddu og
Grétu.
Á árum áður voru samveru-
stundirnar auðvitað fleiri enda
krakkahópurinn þeirra á svipuðum
aldri. Margar skemmtilegar minn-
ingar fylla hugann eins og jólaböll
hjá Loftleiðum, leikhúsferðir, sum-
arbústaðaferðir, veiðiferðir, skíða-
ferðir, kartöflurækt, aðfangadags-
kvöldin hjá ömmu og afa á
Strandgötunni og nú síðustu árin
gamlárskvöldin. Í öllu þessu skip-
aði Hinna stóran sess og var alltaf
gott að leita til hennar.
Hún fylgdist líka vel með krökk-
unum og var dugleg að hvetja þá
áfram og hafði mikinn metnað til
að þeim farnaðist vel.
Þegar barnabörnin fóru að koma
í heiminn var sama sagan hjá
Hinnu, hún hélt áfram á sömu
braut með þau og bera þau mikla
virðingu fyrir henni.
Dýrmæt mun minning ömmu-
barnanna hennar verða því ekki er
öllum gefinn jafn ríkulega hæfi-
leikinn til að samlagast börnum,
skilja þeirra þarfir og áhugamál.
Þann hæfileika átti Hinna og
hún gaf sér tíma til að rækta hann,
hún gat vakið barnið í sjálfri sér,
og það var gott að eiga svoleiðis
ömmu. En eftir eiga þau góðan afa.
Hinna háði tiltölulega stutt stríð
við þann sjúkdóm sem ekki virðist
vera auðvelt að greina fyrr en of
seint og þá fá eða engin ráð til
varnar. Hennar barátta var ströng,
en Siggi og börnin þeirra börðust
með henni þar til yfir lauk. Veittu
þau henni þann styrk sem þeim
var gefið að veita, en stöðug nær-
vera nánustu ástvina hlýtur að
vera fársjúkum huggun og hug-
arró, þótt ekki sé þróttur til að
láta það í ljós.
En minningin um Hinnu verður
falleg og hún mun lifa með okkur
um ókomin ár.
Elsku Siggi, Sigga, Rannveig,
Birgir og fjölskyldur, hugur okkar
og samúð er hjá ykkur á þessum
erfiðu tímum. Megi minningin um
Hinnu verða okkur öllum styrkur í
söknuði okkar.
Gréta, Erling, Hermann,
Þórður, Hildur
og fjölskyldur.
Við börnin hennar Siggu viljum
með örfáum orðum kveðja Hinnu,
litlu systur hennar mömmu. Í okk-
ar augum var Hinna glæsileg og
góð kona, og þótt hún flíkaði ekki
tilfinningum sínum duldist okkur
ekki að henni þótti vænt um okkur.
Hún átti mikið í okkur öllum, þó
ekki síst Ásgeiri, en á milli þeirra
var alltaf sérstakur strengur frá
því hún passaði hann sem barn.
Mamma og Hinna voru mjög
nánar og við fráfalll mömmu leit-
uðum við til Hinnu og fundum hjá
henni einlæga hlýju og styrk. Þó
að samskipti okkar hafi minnkað
með árunum létum við systkinin
það alltaf verða okkar fyrsta verk,
ef boðið var til mannfagnaðar inn-
an fjölskyldunnar að leita Hinnu
og Sigga uppi og setjast hjá þeim.
Það er þyngra en tárum taki að
þurfa að kveðja þessa góðu
frænku, en gott til þess að vita að
mamma hefur örugglega tekið á
móti litlu systur sinni og létt henni
fyrstu sporin í eilífðinni.
Elsku Siggi, börn og barnabörn,
hugur okkar er hjá ykkur.
Ásgeir, Fríða og Svana.
Í dag kveð ég góða vinkonu og
samstarfsmann til margra ára. Ég
kynntist Hinnu þegar ég hóf störf
hjá Sparisjóði Hafnarfjarðar 1988.
Frá þeim tíma vann ég við hlið
hennar og naut hennar leiðsagnar
og vináttu. Mér er efst í huga í dag
þakklæti. Þakklæti fyrir alla þá
vináttu og þann velvilja í minn
garð svo og barna minna sem hún
var alltaf svo góð.
Tendrast sól í sálu mér,
sút í burtu strýkur.
Ætíð mun ég þakklát þér,
þar til yfir lýkur.
Allar stundir okkar hér
er mér ljúft að muna.
Fyllstu þakkir flyt ég þér
fyrir samveruna.
(Har. S. Mag.)
Kæra fjölskylda, Siggi, Sigga,
Rannveig, Biggi, tengdabörn og
barnabörn. Guð gefi ykkur styrk á
þessum erfiðu tímum en minning
um góða konu mun lifa.
Kveðja,
Helga Guðmundsdóttir.
Mér er ljúft að minnast Hinriku
Halldórsdóttur eða Hinnu eins og
hún var alltaf kölluð. Okkar kynni
hófust á Vitastígnum í Hafnarfirði
þegar hún dvaldi þar vetrarlangt
hjá Sigríði systur sinni, þrettán
ára gömul, sótti skóla í Flensborg
og var fermd frá Þjóðkirkjunni í
Hafnarfirði þá um vorið. Foreldrar
hennar höfðu búið vestur á Ísa-
firði, en þennan vetur voru þau á
vertíð í Grindavík og fluttu síðan
alfarið að vestan og settust að í
Reykjavík. Það sem mér er eft-
irminnilegast við Hinnu frá þeim
vetri var hin yfirvegaða og geð-
fellda framkoma sem einkenndi
hana alla tíð. Einnig er mér minn-
isstætt að hún var öllum stundum
að fást við handavinnu og oftar en
einu sinni heyrði ég Ingibjörgu
Jónsdóttur handavinnukennara í
Flensborg ljúka lofsorði á mynd-
arskap Hinnu.
Síðan skildu leiðir og Hinna bjó
sín unglingsár í Reykjavík, ein-
stöku sinnum hittumst við á götu
og töluðum saman. Hún sótti sér
menntun í Samvinnuskólann á Bif-
röst. Það næsta sem ég frétti af
henni var að hún væri gift Sigurði
Þórðarsyni jafnaldra mínum og
bekkjarbróður. Örlögin höguðu því
þannig að þau urðu sambýlisfólk
okkar hjóna á Arnarhrauni 18 í
Hafnarfirði og það var ósköp auð-
velt að rifja upp vináttuna á nýjan
leik. Þarna bjuggum við saman í
sex ár og þá fluttu báðar fjölskyld-
urnar í norðurbæinn á Miðvanginn
og þar hélst áfram sá góði kunn-
ingsskapur sem stofnað hafði verið
til. Börnin okkar voru á svipuðum
aldri og urðu góðir vinir.
Þegar Hinna hóf búskap vann
hún skrifstofustörf hjá Heildversl-
un Ágústs Ármann og hélt því
áfram eftir að dæturnar Sigga og
Rannveig fæddust. Sex árum
seinna þegar Birgir kom í heiminn
tók hún sér hlé í nokkur ár frá úti-
vinnu. Mörg hin síðari ár vann hún
hlutastarf í Sparisjóði Hafnarfjarð-
ar.
Þau voru á margan hátt ólík
hjón Siggi og Hinna, en að sama
skapi voru þau samhent. Það var
þeirra metnaðarmál að hlúa vel að
heimilinu og þar ríkti einstök
snyrtimennska og reglusemi. Í eðli
sínu voru þau bæði stórtæk og afar
rausnarleg. Við þetta ólust börnin
upp og hin gömlu góðu siðferð-
islegu gildi. Þegar þau voru upp-
komin og flutt að heiman og barna-
börnin komin til sögunnar nutu
Hinna og Siggi þess að hafa hóp-
inn sinn hjá sér og Hinna notaði
mikið frístundir sínar við að passa
þau. Það voru mörg kvöldin sem
ungu fjölskyldurnar komu í föð-
urrann og snæddu hjá þeim kvöld-
verð.
Mér fannst Hinna hvergi una
sér betur en heima með fjölskyld-
unni. Það átti aldrei vel við hana
að vera í margmenni og hún kveið
því alltaf undir niðri að fara á fjöl-
mennar samkomur. Það var alltaf
ákaflega gott að líta inn til hennar,
maður var alltaf aufúsugestur og
fór betri manneskja út, enda afar
notalegt að vera í návist hennar.
Hún hafði lag á að laða hið góða
fram í fólki og sýndi fólkinu sínu
og vinum alltaf svo mikla vænt-
umþykju. Hún var afar raungóð og
lagði alltaf gott til málanna. Henni
var líka svo lagið að sjá spaugilegu
hliðar mannlífsins og var oft óspör
á að gera grín að sjálfri sér, en var
samt einkar raunsæ og heilbrigð í
skoðunum.
Alla tíð var handavinna hennar
aðaláhugamál. Hún var ávallt með
margt í einu á prjónunum og allt
sem hún gerði var fallega og
smekklega unnið. Við hittumst
aldrei svo að ekki bæri handavinnu
á góma eða að hún sýndi mér eitt-
hvað sem hún var að vinna að þá
og þá stundina. Ef ég var í vand-
ræðum með uppskrift eða hvernig
átti að gera hlutina, þá átti hún
alltaf ráð við því. Síðast í vetur átt-
um við notalega stund saman þar
sem við sátum og prjónuðum. Og
eftir að hún var orðin veik leitaði
ég til hennar og hún kenndi mér
saumspor sem ég hafði ekki kunn-
að áður. Hún hugsaði allt sem hún
gerði í þaula, en valdi síst auðveld-
ustu leiðina og stykkin hennar
urðu alltaf hrein listaverk sem
hefðu sómt sér hvar sem var og
unun var á að líta. Það veitti henni
einnig mikla lífsfyllingu að skapa
og vinna úr garn- og efnisafgöng-
um, þó að hún þyrfti þess ekki
með.
Eins og áður er getið var Hinna
ekki mikið fyrir veisluhöld, en á
sextugsafmæli Sigga í desember í
fyrra var brugðið út af vananum
og þau héldu veglega veislu og
buðu ótal manns. Þar stóð hún
glæsileg og geislandi af gleði við
hlið Sigga og þannig vil ég muna
hana.
En fljótt skipast veður í lofti, því
að nú á haustdögum greindist
Hinna með illvígan sjúkdóm. Eig-
inmaður og börn bjuggu eins vel
að henni og frekast var kostur og
þau lögðu sig í framkróka við að
gera henni þann tíma sem eftir var
eins bærilegan og unnt var. Hún
greip í prjóna og skoðaði hann-
yrðablöð eins lengi og hægt var.
Oft á lífsleiðinni hafði hún glímt
við veikindi og stundum gat hún
miklað fyrir sér smámuni, en á ög-
urstundu sýndi Hinna hversu sterk
hún var og lét hún þá ekki æðrast.
Að leiðarlokum vil ég, fyrir hönd
okkar á Miðvangi 116, þakka henni
og fjölskyldunni þá tryggð og hlý-
hug sem þau sýndu okkur alla tíð
og þá sérstaklega Helgu dóttur
minni. Ég votta Sigga og börn-
unum innilegustu samúð og vitna í
orð skáldsins „ …aldrei er svo
svart yfir sorgarranni að eigi geti
birt fyrir eilífa trú“.
Véný Lúðvíksdóttir.
Um nokkurt skeið höfum við úr
fjarlægð fylgst máttvana með
hetjulegri baráttu Hinriku Hall-
dórsdóttur við illvígan sjúkdóm,
sem nú hefur lagt hana að velli.
Sem eiginkona ríkisendurskoð-
anda var hún jafnan virkur þátt-
takandi í starfi og leik tengdum
embætti eiginmanns hennar. Hin-
rika var þannig manneskja að fólki
leið vel í návist hennar enda var
hún bæði ákaflega alþýðleg í fasi
og notaleg í viðmóti. Kynna sinna
af henni minnist starfsfólk Rík-
isendurskoðunar með hlýju og
söknuði. Um leið og þau kynni eru
þökkuð sendum við Sigurði, börn-
um þeirra hjóna og öðrum að-
standendum og vinum innilegustu
samúðarkveðjur okkar.
Starfsfólk
Ríkisendurskoðunar.
Góð og elskuleg kona Hinrika
Halldórsdóttir er látin. Hinrika
eða Hinna eins og hún var kölluð
bæði af fjölskyldu og vinum var
eiginkona Sigurðar Þórðarsonar
eins af mínum bestu vinum.
Það eru liðin nærri fjörutíu ár
síðan ég fyrst kynntist Hinnu. Á
þessum langa tíma hefur vinátta
okkar leitt til þess að sjóður minn-
inganna er stór. Það er erfitt að
sitja á jólunum og rita þessar fá-
tæklegu línur vitandi um sorg og
missi Sigurðar vinar míns. Þungt
er fyrir brjósti og illa gengur að
festa einhverjar línur á blað.
Það sem stendur upp úr þegar
litið er til baka er minning um
konu sem alla tíð var góður félagi,
hafði ávallt nægan tíma ef aðrir
þurftu á henni að halda, konu sem
hafði til að bera fórnfýsi og kær-
leikslund í ríkari mæli en almennt
gerist. Þessir eiginleikar Hinnu
komu glöggt fram þegar börnin
þeirra Sigurðar fæddust. Um-
hyggjan og natnin í kringum þau
vakti athygli margra og sú vinna
sem lögð var á sig í saumaskap og
öðrum hannyrðum til þess að búa
börnin sín vel úr garði bar af.
Sama má líka segja um heimili
þeirra hjóna, það bar allt natni og
umhyggjusemi Hinnu fallegt vitni.
Þegar barnabörnin fæddust var
þeim tekið með sama hætti og
þeirra eigin börnum. Þó að Hinna
væri útivinnandi og hefði oftast
nóg að gera var aldrei talinn eftir
sá tími sem barnabörnunum var
veittur. Þegar við ræddum saman
um barnabörnin, en það var æði
oft, tók ég eftir því að fas Hinnu
breyttist, það kom glampi í augun,
glampi sem lýsti ást og kærleika.
Sá ég þá að allar hennar góðu
dygðir endurnýjuðust í ást hennar
og umhyggju fyrir komandi kyn-
slóð. Oft geislaði svo af Hinnu í
þessum umræðum að við sem við-
stödd vorum hrifumst með.
En allt í einu bar skugga á.
Hinna deyr eftir stutta en erfiða
sjúkdómslegu, aðeins 60 ára að
aldri. Við sem eftir sitjum fyllumst
sorg og söknuði, sem þó er smá-
vægilegt hjá því sem Sigurður og
fjölskyldan þurfa að bera. Þegar
tími sárustu tilfinninganna, sárs-
auka, saknaðar og missis líður hjá,
eigum við þó eftir minninguna um
fallega og góða konu, eiginkonu,
móður og ömmu. Hinna helgaði allt
sitt líf fjölskyldunni og í því fólst
hennar lífshamingja og lífsfylling,
af því getum við sem eftir lifum
margt lært.
Ég vil að lokum senda Sigurði
og fjölskyldunni allri mínar inni-
legustu samúðarkveðjur og bið
góðan Guð að styrkja ykkur öll og
styðja á þeirri erfiðu vegleið sem
nú er gengin. Ég veit að undir það
tekur fjöldi vina og samstarfs-
manna Hinriku Halldórsdóttur.
Þór Gunnarsson.