Morgunblaðið - 28.12.2002, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. DESEMBER 2002 43
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
um kvöldin sólbjört og hljóð.
Það varpar á veg þinn rósum
og vakir við rúmið þitt
leggur hóglátt að hjarta þínu
hvítasta blómið sitt.
Ég veit ég öfunda vorið
sem vekur þig sérhvern dag,
sem syngur þér kvæði og kveður þig
með kossi hvert sólarlag.
Þó get ég ei annað en glaðst við
hvern geisla er á veg þinn skín,
og óskað að söngur, ástir og rósir
sé alla tíð sagan þín.
(Tómas Guðm.)
Agnes Guðlaugsdóttir.
Elsku Jói afi, ég trúi því varla
að þú sér farinn.
Jói afi minn, sem alltaf hafðir
tíma fyrir okkur systkinin.
Þú sagðir okkur söguna af hon-
um Palla sem datt í sjóinn, bjóst
til bestu kleinur í heimi, sast með
okkur tímunum saman í búðarleik
og hafðir endalausa þolinmæði í að
versla við okkur. Ég á ekki til orð
sem lýsa því hve þakklát ég er fyr-
ir að hafa átt þig, afi minn, og
hversu þakklát ég er fyrir að hún
Aldís mín fékk að kynnast þér á
sama hátt og ég gerði.
Þegar ég hugsa til baka sé ég
hversu mikil forréttindi það eru að
hafa alist upp á lítilli eyju svo ná-
lægt þér. Þar sem alltaf var hægt
að labba við hjá ömmu og afa á
leið heim, jafnvel þó að það hafi
oft á tíðum ekki verið beint í leið-
inni.
Þú varst alltaf svo glaður og
stutt í brosið, hræðilega stríðinn
og alltaf jákvæður. Ég man þegar
þú sagðir okkur sögur af stráka-
pörum pabba þegar hann var lítill.
Eins og sagan af því þegar hann
fleygði skólatöskunni sinni í næsta
kálgarð og stalst niður á bryggju í
stað þess að mæta í skólann. Þú
sagðir okkur þetta með bros á vör
og af svo mikilli væntumþykju að
manni duldist ekki að þó að maður
færi augnablik út af sporinu þá
væri ást þín alltaf til staðar.
Ég veit að þér líður vel þar sem
þú ert núna og við sem bíðum þess
að hitta þig aftur eigum margar
fallegar minningar um þig. Þegar
ég hugsa um þig, afi minn, þá sé
ég þig setja upp hattinn og ganga
um eyjuna með aflestrarbókina
undir hendinni og líklega nokkra
sykurmola í vasanum.
Afi minn, ég sakna þín.
Sigríður Elín.
Við söknum þín. Þú verslaðir við
búðina mína. Í leiðinni talaðir þú
um ævi þína.
Ljós þitt mun alltaf skína. Ég
mun minnast þín.
Aldís Sif.
Látinn er í Eyjum eftir langan
vinnudag, Jóhann Kristjánsson,
kenndur við Reykjadal. Aðeins fá-
ein minningarorð við leiðarlok. Jói
var mikils metinn dugnaðarmaður,
mikill kokkur, hugmyndaríkur í fé-
lags- og trúmálum. Fylginn sinni
stefnu hvort heldur var í stjórn-
málum eða trúmálum. Hann var
lifandi persónuleiki, átti létt með
að slá á létta strengi, stutt í húm-
orinn og engum leiddist í návist
hans.
Hann var mikill heimilisfaðir,
þannig kom hann mér fyrir sjónir.
Hann var einn af sterkum máls-
vörum aðventuhreyfingarinnar í
Eyjum, mikill trúmaður og sat í
stjórnum og nefndum safnaðarins
til fjölda ára.
Ég man eftir honum þegar hann
kom með sálma sem hann átti í
fórum sínum sem ekki höfðu verið
sungnir í nokkur ár, allt til þess að
glæða safnaðarlífið.
Á söngstundum safnaðarins
þegar um óskalög var að ræða, bað
hann oft um sálm, nr. 25 í gömlu
aðventsálmabókinni:
Brjóttu nú lífsins brauð
blessa mér það
eins og það áður fyrr
sér átti stað.
Og eins og segir í þriðja erindi
sálmsins:
Æ, sendu anda þinn
ofan til mín
guðdómleg gæskan hans
mér gefi sýn
sannleika huldan sjá
sem er þitt orð
máttarins mikla ljós
á myrkurs storð.
Til hinstu stundar stundaði Jó-
hann sína kirkju, þrotinn að kröft-
um við háan aldur. Þau hjónin Ella
og Jói gáfu söfnuðinum af tíma
sínum í gegnum árin. Jói minn, nú
er komið að leiðarlokum, þú bíður
upprisudagsins, að orð heilagrar
ritningar rætist:
„Ekki viljum vér bræður, láta
yður vera ókunnugt um þá sem
sofnaðir eru, til þess að þér séuð
ekki hryggir eins og hinir, sem
ekki hafa von. Því að ef vér trúum
því að Jesús sé dáinn og upprisinn,
þá mun Guð sömuleiðis fyrir Jes-
úm leiða ásamt honum fram þá
sem sofnaðir eru; því það segjum
vér yður og höfum fyrir oss orð
Drottins, að vér sem lifum og er-
um eftir við komu Drottins, mun-
um alls ekki fyrri verða en hinir
sofnuðu; því að sjálfur Drottinn
mun með kalli, með höfuðengils
raust og með básúnu Guðs, stíga
niður af himni, og þeir sem dánir
eru í trú á Krist, munu fyrst upp
rísa; síðan munum vér sem lifum,
sem eftir erum, verða ásamt þeim
hrifnir burt í skýjum til fundar við
Drottinn í loftinu; og síðan munum
vér vera með Drottni alla tíma.
Huggið því hver annan með þess-
um orðum.“ (1. Þess. 4:13–18)
Þessum orðum trúði bróðir Jó-
hann, hann deildi þessum boðskap
meðal vina og kunningja, sam-
ferðamanna sinna.
Hann vissi að:
Við hástól Drottins allt vér aftur sjáum
er eilíft gildi hinum megin ber.
En engar stjörnur aðrar þar vér fáum
en þær sem kveiktum meðan dvöldum hér.
Ættingjum og vinum votta ég
dýpstu samúð. Blessuð sé minning
látins vinar.
Karl Vignir Þorsteinsson,
frá Vestmannaeyjum.
,,Þá var mikið sungið.“
Ég var svo heppinn að heim-
sækja Jóhann nokkrum dögum áð-
ur en hann lézt þar sem hann lá á
sjúkrahúsi Vestmannaeyja. Miðað
við kringumstæður var hann hress
og glöggur.
Á vængjum minninganna svifum
við yfir þá rúmlega hálfu öld, sem
kynni okkar spanna. Hann kom
víða við og rifjaði sitthvað upp úr
lífi og starfi safnaðarins varðandi
samkomuhald og félagslíf, æsku-
lýðsmót, skemmtikvöldvökur og
fleira. Á sama hátt minntist hann
margs úr bæjarfélaginu – einnig
úr eigin starfi. „Maður var alltaf í
rafmagninu,“ sagði hann. Ekki að
hann væri rafvirki, heldur að hann
annaðist aflestur fyrir rafveituna.
Í allri þessari myndríku upp-
rifjun virtist eitt þó bera öðru
hærra. Það var söngurinn, því
hann endurtók aftur og aftur: ,,Já,
þá var mikið sungið...“
Jóhann var mjög söngelskur,
tónnæmur, lagviss, söng blæfal-
legri tenórrödd og var smekkmað-
ur á tónlist. Hann rifjaði upp söng-
inn í kirkjukórnum, tvöfalda
karlakvartettinum og tilnefndi ým-
is lög, sem við sungum. ,,Svo
varstu líka með kvennakór,“ sagði
hann, ,,Já, það var mikið sungið...“
Þetta var allt satt. Við sungum
mikið, og ekki lét hann sig vanta á
söngæfingarnar. Í því var hann
áreiðanlegur, samvizkusamur og
traustur, sem og í öllu öðru. ,,Svo
munum við nú eftir sjómannasam-
komunum okkar á vertíðinni, þeg-
ar kirkjan var full fram í dyr. Já,
þá var mikið sungið...“
Hér dró hann andann djúpt,
brosti eftir smáþögn og sagði: ,,Já,
Jón minn. Svo syngjum við saman
á hinni nýju jörð – í eilífðinni. Þar
verður mikill og fagur söngur.“
Þó röddin hans sé hljóðnuð hér,
mun hún samkvæmt fyrirheitum
Guðs og trausti trúarinnar, óma
annað sinn. Ég kvaddi vin minn og
fól hann Guði.
Kæra Ella, allir fjölmörgu ást-
vinirnir, ættingjarnir og góðvin-
irnir allir. Við sendum ykkur
hjartnæma samúð. Erum ásamt
ykkur einnig þakklát fyrir hvíldina
sem fengin er eftir langan og far-
sælan ævidag.
Blessuð sé minning Jóhanns.
Sólveig og
Jón Hjörleifur Jónsson.
skyldu fyrir einstaka umhyggju og
ósérhlífni til margra ára.
Hvíl þú í friði.
Baldur.
Í nálægð helgra jóla kvaddi
tengdamóðir mín þessa jarðvist og
lagði upp í langferð á vit hins
óræða. Það var vel við hæfi að hún
valdi þennan tíma til að ljúka jarð-
vist sinni því hún var alla tíð mikið
jólabarn. Mikil kyrrð og rósemi
hvíldi yfir ásjónu hennar er við
stóðum við dánarbeð hennar. Hún
hafði lokið sínum jólaundirbúningi
og heldur nú jólin hátíðleg á öðru
tilverustigi með frelsara sínum eins
og hún trúði staðfastlega að myndi
gerast. Langri og farsælli ævi var
lokið og barátta við ellihrörleika og
þverrandi líkamskrafta á enda.
Göfuglynd kona og merkur per-
sónuleiki er horfinn af sjónarsvið-
inu og skilur eftir sig hugljúfar
endurminningar í hugum okkar er
áttu með henni samleið.
Regína fæddist í Suðursveit og
ólst þar upp í skjóli fagurra fjalla
og margbreytilegs umhverfis sem
þar er að finna. Þar naut hún upp-
vaxtar síns í systkinahópi og
kynntist hinum ýmsu hliðum mann-
lífsins, bæði gleði og sorgum.
Henni var snemma mikil ábyrgð á
herðar lögð. Er hún var á ferming-
araldri veiktist móðir hennar af
mjög erfiðum sjúkdómi sem læknar
þeirra tíma höfðu engin ráð við.
Kom þá forsjá heimilisins að mestu
í hlut Eyjólfs sem var elstur þeirra
systkina og Regínu, en faðir þeirra
var oft langdvölum að heiman við
smíðavinnu. Kom þá fljótt í ljós
myndugleiki hennar til allra verka
og trúmennska gagnvart öllu því
sem henni var trúað fyrir. Á þess-
um árum var þríbýli á Kálfafelli og
margt af ungmennum þar sam-
vista. Það kom oft glampi í augun,
þegar hún minntist þeirra dýrðar-
daga. Þrátt fyrir ýmsa erfiðleika
ríkti söngur og gleði á heimili
hennar.
Öll voru þau systkinin frá Kálfa-
felli glaðsinna og jákvæð í hugsun
og hrifnæm og söngelsk svo af bar.
Ég get hugsað mér að þegar amst-
ur og erfiðleikar daglegs lífs voru
orðnir yfirþyrmandi hafi þau systk-
inin tyllt sér niður og sungið burt
leiðindin eins og lóan í kvæði Jóns
Thoroddsen. En hugur Regínu stóð
til að afla sér menntunar. Þegar
hún stóð á tvítugu hleypti hún
heimdraganum og hélt austur á
Hallormsstað þar sem hún hafði
fengið skólavist. Þar tók á móti
henni sú merka kona Sigrún Blön-
dal, skólastjóri húsmæðraskólans
og reyndist hún þessum nemanda
sínum afar vel. Regína stundaði al-
mennt nám í skólanum fyrri vet-
urinn og síðari veturinn kenndi hún
við skólann samhliða náminu. Um
sumarið var hún vinnukona á heim-
ili Sigrúnar. Hún minntist þessara
ára með mikilli gleði. Hún stundaði
kennslu við barnaskólann í Suður-
sveit í tvö ár. Á þeim tíma bjó hún í
Suðurhúsum í Borgarhöfn með
unnusta sínum Gísla Jónssyni. Sú
sambúð var sorglega stutt því hann
lést langt um aldur fram.
Árið 1938 urðu mikil umskipti í
lífi Regínu er hún flutti til Hafnar
til Gísla Björnssonar sem einnig
hafði kynnst sorginni er hann
missti eiginkonu sína frá fjórum
börnum. Þau hófu sambúð og þá
skein sól í heiði yfir Grímsstöðum á
ný. Þau voru gefin saman í hjóna-
band á sumardaginn fyrsta 1945.
Þau eignuðust saman tvö börn,
Kristínu og Baldur. Á Grímsstöð-
um bjuggu þau lengst af með mik-
illi rausn og myndarskap. Var sá
staður í þjóðbraut í þess orðs
fyllstu merkingu og ætíð opið gest-
um og gangandi. Við húsið er stór
garður sem þau hjón ræktuðu af al-
úð og nærfærni og var hann augna-
yndi þeirra sem leið áttu um að-
algötu Hafnar á þeim tíma. Þau
voru mjög samhent hjón sem báru
virðingu fyrir þörfum og áhugamál-
um hvors annars og sýndu börnum
sínum og venslafólki öllu mikla um-
hyggju. Ekki síst einkenndist líf
þeirra af löngun þeirra til að láta
gott af sér leiða.
Árin sem þau bjuggu á Gríms-
stöðum voru annasöm. Bóndinn
fullur atorku og alls staðar nær-
staddur þar sem eitthvað var að
gerast. Eiginkonan stóð dyggilega
að baki hans og studdi hann með
ráðum og dáð. Skrifstofa rafveitu-
stjórans var lengi á heimilinu og
margir áttu erindi þangað. Regína
aðstoðaði bónda sinn við bókhaldið
og gekk í hús til að lesa af raf-
magnsmælum og rukka fyrir raf-
magnsnotkun. Hún átti líka sín
hugðarefni sem öll snerust um að
vinna að velferð byggðarlagsins.
Hún var mikil félagshyggju- og
samvinnumanneskja, trúði á kaup-
félagið og átti öll sín viðskipti við
það. Þó gat hún ekki haldið jól fyrr
en hún hafði keypt eitthvað smá-
ræði af kaupmanninum á horninu
svo enginn væri settur hjá.
Regína fann í kvenfélaginu Tíbrá
vettvang til að vinna að ýmsum vel-
ferðarmálum og var virkur félagi
þar og í Kvenfélagasambandi A-
Skaft. í áratugi. Þegar aldurinn
færðist yfir var húsnæðið á Gríms-
stöðum óhentugt með sínum bröttu
stigum og garðurinn of stór svo
þau keyptu sér minna húsnæði á
Vesturbraut 13. Það var þeim erfið
ákvörðun að selja Grímsstaði, en
fljótlega fóru þau að festa rætur á
nýja heimilinu og brátt fóru litfög-
ur blóm að breiða þar krónur sínar
móti sólu og fuglar voru farnir að
gera sér hreiður í limi trjánna þeim
hjónum til mikils yndisauka. Þarna
upplifðu þau hamingju sína í kyrrð
hinna efri ára. Þau unnu saman að
ýmsum hugðarefnum svo sem söfn-
un og skráningu margskonar fróð-
leiks úr sinni heimabyggð. Ferða-
lög voru þeim mikil nautn og fáir
blettir á landinu sem þau höfðu
ekki heimsótt. Hálendið var þeirra
draumaland og á ferðum sínum
eignuðust þau marga góða vini.
Á björtum maímorgni árið 1988
urðu þáttaskil er Gísli lauk jarðvist
sinni eftir langan og fjölbreyttan
lífsferil. Regína saknaði sárt bónda
síns en tók mótlætinu með æðru-
leysi. Hún lauk þeim verkefnum
sem þau áttu ólokið sem var skrán-
ing félagatals Kaupfélags Austur-
Skaftfellinga frá stofnun þess. Fyr-
ir það veitti stjórn félagsins henni
viðurkenningu. Henni hlotnuðust
fleiri viðurkenningar fyrir óeigin-
gjörn störf að félagsmálum. Hún
var kjörin heiðursfélagi í Kven-
félagasambandi Íslands og kven-
félaginu Tíbrá.
Regína hélt áfram heimili á Vest-
urbraut eftir lát Gísla og þar var
alltaf að mæta hlýju og umhyggju-
semi jafnt og áður. Þegar heilsa
hennar og þrek fóru að bila tók hún
þá ákvörðun að færa sig um set á
dvalarheimili aldraðra sem hún
hafði átt stóran þátt í að gera að
veruleika og síðar lá leið hennar á
hjúkrunarheimilið þar sem hún
hefur notið frábærrar aðhlynning-
ar.
Þrátt fyrir að samband hennar
við umheiminn færi sífellt þverr-
andi hélt hún ávallt reisn sinni.
Starfsfólki hjúkrunarheimilisins er
ofarlega í huga ljúfmannleg fram-
koma hennar og þakklæti fyrir allt
sem fyrir hana var gert. Hún fékk
lengi að halda líkamlegu atgervi
sínu, eða þangað til hún fékk blóð-
tappa fyrir tveimur vikum. Dauð-
inn var í nánd og um hádegisbilið
19. desember slokknaði síðasti lífs-
neistinn. Við sem eftir stöndum
finnum til tómleika í sálinni. Á ní-
ræðisafmæli tengdamóður minnar
síðastliðið haust bað konan mín mig
að lesa fyrir hana ljóð sem hún
vissi að var henni hugleikið. Mig
langar til að kveðja hana með er-
indi úr þessu ljóði sem mér finnst
að gæti verið ort í orðastað hennar.
Nú dreymir allt um dýrð og frið
við dagsins þögla sálarhlið
og allt er kyrrt um fjöll og fjörð
og friður drottins yfir jörð.
(Davíð Stefánsson.)
Fjölskyldan á Hæðagarði 13
kveður móður, tengdamóður,
ömmu og langömmu með virðingu
og þökk.
Krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
(Jónas Hallgrímsson.)
Guð varði vegferð þína alla.
Hreinn Eiríksson.
Hún sat með mig í fanginu og
sagði mér að mamma væri dáin.
Það var 25. júní 1964. Ég var sex
ára. Síðan hefur ekkert dauðsfall
komið mér á óvart. Ég var þá far-
inn að kalla hana ömmu og hef gert
síðan, þótt hún væri föðursystir
mín. Og Gísla afa. Hann sauð sel-
kjöt heilan morgun, hið eina sem
ég gat tuggið það sumar. Sjö árum
síðar spurði ég hana hvort ég ætti
fyrst að verða jarðfræðingur og
síðan garðyrkjumaður. Hún taldi
að þá tæki ég niður fyrir mig. Vissi
sennilega að ég hefði ekki sans fyr-
ir garðyrkju. Ég varð ekki jarð-
fræðingur heldur. Ég fór að heim-
sækja hana með konu og börn
sumarið 1992. Hún sauð ýsu og við
gistum hjá henni í nýja húsinu. Það
var gaman. Nýja húsið var allt, allt
öðru vísi í laginu en Grímsstaðir.
Svo sáumst við á elliheimilinu vorið
1995. Þá var amma aðeins farin að
gleyma, eins og föðurættin gerir.
Ég flutti til útlanda og frétti að hún
gleymdi áfram. Ég átti ekki leið um
Hornafjörð í bili.
Stefán Steinsson.