Morgunblaðið - 18.01.2003, Side 48

48 LAUGARDAGUR 18. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
UM leið og okkur, sem viljum land-
inu vel, berst liðsauki frá útlöndum,
brjótast ráðamenn okkar um einsog
bitglaðar skepnur. Og á meðan við
fögnum skrifum Bjarkar, sem borið
hefur hróður þjóðarinnar um víðan
völl, vitandi það að hún getur líka
boðið heimsbyggðinni að heyra af
aulagangi íslenskra stjórnvalda, þá
vælir virðulegur iðnaðarráðherra
einsog barinn rakki. Já, virðuleg Val-
gerður mætir í Fréttablaðið og segir:
,,Ég tel að það sé mjög erfitt að vera
á móti þessum framkvæmdum á
grundvelli þess að þetta sé ekki arð-
söm framkvæmd.“
Það er semsagt ekki hægt að vera
á móti virkjuninni þótt hún reynist
botnlaus hít. Og það má ekki heldur
vera á móti henni þótt hún hafi í för
með sér mestu eyðileggingu Íslands-
sögunnar.
Það má auðvitað kalla ýmislegt
lýðræðislegar samþykktir. En hver
hefur barið það inní hausinn á virðu-
legum ráðherra að það kallist lýð-
ræði að banna mönnum að hafa skoð-
anir?
Um leið og við vitum af hundruð-
um þúsunda manna í Evrópu sem
mótmæla byggingu stíflu á hálendi
Íslands, þá heyrum við af skoðana-
könnun sem virðist ekki vera neitt
annað en afsprengi hreinnar skoð-
anakúgunar. Því þeirri óprúttnu
firru er haldið að landsmönnum að
þjóðarbúið krefjist þess að virkjunin
við Kárahnjúka verði reist og ráða-
menn okkar halda því blákalt fram
að atvinnulífið heimti að álver rísi
fyrir austan.
Að sjálfsögðu er mönnum leyfilegt
að hafa slíkar skoðanir. En þeir ættu
þá einnig að draga fram alla myndina
sem hughrif þeirra markast af, þeir
ættu að segja okkur hvað þeir hyggj-
ast gera þegar hinna svokölluðu já-
kvæðu áhrifa fyrirhugaðra fram-
kvæmda hættir að gæta. Er ætlunin
að fara útí aðra eins vitleysu að liðn-
um fimm árum, og síðan á fimm ára
fresti upp frá því?
Á það kannski fyrir okkur að
liggja að gera endalausar kröfur um
byggingar virkjana og álvera, aðeins
vegna þess að skammsýni ræður öll-
um okkar gjörðum?
Kæru landsmenn, ætlið þið að láta
draga ykkur á asnaeyrunum um
landið þvert og endilangt? Gerið þið
ykkur ekki grein fyrir því að málið
snýst ekkert um einhvern þjóðar-
hag? Það snýst um að menn haldi
fast í einhverjar þær vitlausustu
hugmyndir sem þeir hafa fengið og
þeir ætla að halda dauðahaldi í
heimskuna, einungis vegna þess að
þeir geta ekki hugsað sér að skipta
um skoðun. Það að skipta um skoðun
gæti nefnilega verið túlkað sem upp-
gjöf. Og uppgjöf getur hugsanlega
orðið ávísun á það að hrapa útaf
þingi.
Ýmsir kalla það aulalega fram-
göngu, að vera á móti Kárahnjúka-
virkjun. Ég er aftur á móti þeirrar
skoðunar að það lýsi einstakri und-
irgefni og sé einkar hjákátleg smán,
að þora ekki að mótmæla.
Þeir sem eru hlynntir byggingu
Kárahnjúkavirkjunar og vilja sökkva
miklu landflæmi undir uppistöðulón,
ættu að beina hugsun sinni fram á
við, hugsa þó ekki væri nema nokkur
ár fram í tímann. Og þá er allt í lagi
að spyrja: Ætlum við að láta misvitra
menn eyðileggja landið? Ætlum við
að trúa öllu sem við okkur er sagt,
jafnvel því sem er lyginni líkast?
KRISTJÁN HREINSSON,
skáld.
Kárahnjúkar,
hvað svo?
Frá Kristjáni Hreinssyni
NÝVERIÐ skrifaði Linda Samsonar
Gísladóttir ágætt bréf til blaðsins um
mál Aminu Lawal, nígerískrar konu,
sem á að grýta til dauða fyrir hór-
dóm um leið og hún hefur vanið barn
sitt af brjósti. Guðjón Ingi Viðarsson
bætti nokkrum dögum síðar við þessi
skrif frá eigin brjósti.
Bæði nefndu þau umfjöllun Opruh
Winfrey um mál hennar. Við þá um-
fjöllun er rétt að bæta að mannrétt-
indasamtökin Amnesty Internation-
al hafa látið til sín taka, bæði í máli
Aminu Lawal, sem og annarra ein-
staklinga í Nígeríu er hlotið hafa
dóma á grundvelli nýrra íslamskra
laga, svokallaðra Sharia-laga. Amn-
esty International hóf aðgerðir um
leið og ríki í norðanverðri Nígeríu
tóku að innleiða Sharia-lögin. Afleið-
ingar þessara ‘lagasetninga’, sem
brjóta í bága við stjórnarskrá Níger-
íu og alþjóðlegar mannréttinda-
skuldbindingar landsins eru marg-
víslegar. Auk þess að kveða á um
grimmilegan dauðdaga fyrir hórdóm
refsa Sharia-lögin gróflega fyrir ým-
is önnur brot. Þjófar eru handar-
höggnir, ræningjar eru líflátnir, fyr-
ir áfengisneyslu er refsað með hýð-
ingum. Amnesty International hefur
þegar látið til sín taka í ýmsum slík-
um málum. Sérstakt áhyggjuefni
hvað Sharia-dómstólana varðar er að
réttarhald allt er óviðunandi, dómar-
ar ómenntaðir, málsvarnir ákærðra
ófullnægjandi. Þetta er þeim mun al-
varlegra þegar horft er til þeirra
refsinga, sem beitt er.
Hjá Íslandsdeild Amnesty Int-
ernational er að verki hópur sjálf-
boðaliða gegn þessum mannrétt-
indabrotum, sem eiga sér stað í
Nígeríu. Við erum einn af mörgum
hópum sem starfa á vegum Amnesty
International víðs vegar um heim og
reyna að stuðla að því að nígerísk yf-
irvöld sjái að sér og endurskoði
Sharia-löggjöfina alla.
Ég býð þeim sem hafa áhuga á að
leggja sitt af mörkum í þágu Aminu
Lawal og annarra að hafa samband
við skrifstofu Amnesty International
að Hafnarstræti 15 í Reykjavík.
Símanúmer okkar er 551 6940 og
netfangið er amnesty@amnesty.is.
TORFI JÓNSSON,
Laugavegi 137,
105 Reykjavík.
Enn um Aminu Lawal
Torfi Jónsson skrifar