Morgunblaðið - 21.01.2003, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 ÞRIÐJUDAGUR 21. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðrún Jóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 20. ágúst
1913. Hún andaðist á
hjúkrunarheimilinu
Skjóli 11. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Jón
Einarsson múrari, f.
30. desember 1878,
d. 8. júní 1939, og
Anna Jónsdóttir, f.
7. júlí 1878, d. 29.
október 1970, bæði
ættuð úr Flóanum.
Systkini Guðrúnar
eru: Salvör, f. 27.
október 1903, d. 8. desember
1989, Ingibjörg Guðrún, f. 22.
nóvember 1905, d. 27. maí 1976,
Kristín, f. 24. mars 1908, d. 3.
október 1971, Einar, f. 16. apríl
1912, d. 14. ágúst 1991, Jón, f. 30.
september 1914, d. 14. júlí 1981,
maki Salvör Guðmundsdóttir, f.
16. október 1918, Gunnlaugur, f.
ari, f. 11. apríl 1968, sambýlismað-
ur Þórir F. Ásmundsson rafvirki,
f. 14. desember 1966, börn Auður
Sólrún og Alexander Freyr; Guð-
rún lánafulltrúi, f. 14. mars 1970,
maki: Hörður F. Harðarson lög-
maður, f. 3. júlí 1970, börn Daníel
og Mikael; Jón kerfisfræðingur, f.
19. júní 1971, sambýliskona Guð-
rún Indriðadóttir hársnyrtimeist-
ari, 3. apríl 1979, barn Brynjar
Aron; Valdimar blikksmiður, f.
14. desember 1972, sambýliskona
Ólöf Jóhannsdóttir leikskólakenn-
ari, f. 16. mars 1972, börn: Lovísa
Þóra og Jóhann Karl.
Guðrún fæddist og ólst upp í
Reykjavík og bjó þar mestan hluta
ævi sinnar. Hún gekk í barnaskóla
en hóf ung að vinna við fisk-
vinnslu og á síldarárunum fluttist
hún til Djúpuvíkur og vann þar í
mötuneyti í nokkur ár. Næst varð
hún matreiðslukona á Bíóbarnum
og síðan gerðist hún matráðskona
hjá Sláturfélagi Suðurlands og
starfaði þar í rúm 30 ár, eða þar
til hún lét af störfum sökum ald-
urs.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
12. nóvember 1918, d.
15. september 1981,
Ágústa, f. 1. septem-
ber 1922, maki Krist-
inn Óskarsson, f. 30.
júlí 1918.
Guðrún giftist Öss-
uri Friðrikssyni raf-
virkja og hóf búskap
á Grundarstíg 8, en
síðar slitu þau sam-
vistum. Dóttir Guð-
rúnar er Auður Ped-
ersen húsmóðir, f. 12.
október 1942, maki
hennar er Valdimar
K. Jónsson blikk-
smíðameistari, f. 29. febrúar
1940. Börn þeirra eru: Gunnar
blikksmiðameistari, f. 15. október
1962, barn Margrét Guðrún; Anna
María hársnyrtimeistari, f. 24.
ágúst 1964, sambýlismaður Bjarni
Brandsson viðskiptastjóri, f. 2.
október 1961, börn: Ingimar Alex,
Ísak og Georg; Sigrún tækniteikn-
Tek ég úr gleymsku myrkri, móðir,
minninganna spjöld,
það er eins og englar góðir
að mér svífi í kvöld,
ástar stjarna eilíf skíni
inn í myrkrið svart,
er sem kalinn hugur hlýni,
húmið verði bjart.
Man ég alla ástúð þína,
öll þín tryggðabönd,
yfir barnabresti mína
breiddirðu milda hönd,
stundum vil ég vera góður
vænsta yndið þitt.
Það er svo gott að eiga móður
sem elskar barnið sitt.
Hver þekkir mátt, er móðir veitir,
mild og kærleiksrík?
Allri sorg í unað breytir,
engin er henni lík.
Hvar finnst vinur hlýr, svo góður,
hjartans mýkja sár?
Hvað er betra en blíðrar móður
bros og hryggðartár?
(Kristján Jónsson frá Skarði.)
Elsku mamma. Í dag kveð ég þig
og fylgi þér hinsta spölinn. Við erum
búnar að fylgjast að í nær 60 ár. Það
er langur tími og margs að minnast.
Ég vil þakka fyrir allar góðar stundir
á þessum árum. Þú bjóst alla tíð hjá
okkur og aðstoðaðir við uppeldi
barnanna og svo margt annað. En
þetta var orðin löng ævi og þú orðin
þreytt í lokin, svo við gleðjumst yfir
að þú fékkst hægt og hljótt andlát.
Far þú í friði, friður guðs sé með þér.
Þín
Auður.
Elskuleg amma mín hefur nú
kvatt þetta líf eftir langa ævi. Amma
heima, eins og við systkinin kölluð-
um hana, var stór þáttur í lífi okkar
þar sem hún bjó alla tíð á heimili for-
eldra okkar. Hún passaði okkur og
lagði okkur lífsreglurnar. Stundum
stjórnsöm en aldrei var það illa
meint. Hún vildi alltaf vera fín og vel
til höfð, sem hún var alla tíð. Amma
hafði gaman af fólki og var frænd-
rækin, fylgdist vel með öllum í starfi
og leik. Allt fram á síðasta dag sagði
hún okkur fréttir af fjölskyldunni.
Hún hafði gaman af því að ferðast.
Fór ég með henni í mína fyrstu utan-
landsferð, ásamt Gunna bróður og
ömmu á Skúló, til Noregs og Dan-
merkur að hitta frændfólkið þar.
Einnig fór hún með mér í sína síð-
ustu utanlandsferð ásamt yngsta
syni mínum til Guðrúnar systur sem
bjó þá í Englandi. Þetta var fyrir
tveimur og hálfu ári, svo hress var
hún þá 87 ára gömul. Svo fékk hún
heilablæðingu en náði sér þó ótrú-
lega vel eftir það. Síðustu mánuði
ævi sinnar bjó hún á Skjóli og naut
þar góðrar umönnunar starfsfólks.
Elsku mamma og pabbi, það var
ekki lítið sem þið gerðuð fyrir hana
alla tíð og hún fyrir ykkur. Þær voru
ófáar ferðirnar þínar til hennar,
mamma mín, eftir að hún fluttist á
Skjól, eins Gústu og Kidda, sem og
Nönnu og Olla. Ég veit vel hvað
henni þótti vænt um það.
Far þú í friði, elsku amma mín.
Megi guð og englarnir taka á móti
þér og umvefja þig.
Þín
Anna María.
„Þegar dyrnar til himins opnast í
hálfa gátt við það að einhver ástvinur
vor gengur þar inn, þá berst um leið
til vor eitthvað þaðan af hinum him-
neska andvara.“ (J. A. Bengel.)
Með þessum orðum vil ég kveðja
hana elsku ömmu mína. Ömmu sem
hefur reynst mér stoð og stytta í lífi
mínu. Ömmu sem gerði svo margt
fyrir mig sem ég mun áfram njóta í
mínu lífi. Ótal margs er að minnast,
en hvatningar hennar og áhugi fyrir
velferð minni og annarra, jafnt í leik
sem og starfi eru manni ofarlega í
huga.
Megi góður guð varðveita þig,
amma mín, og veita okkur blessun til
að viðhalda öllum þeim fjölmörgu
minningum sem við eigum um þig í
hjörtum okkar.
Þig kveð ég nú, í þeirri trú, að við
sjáumst aftur um síðir.
Jón Valdimarsson.
Við systkinin urðum þess aðnjót-
andi að alast upp á frekar öðruvísi
heimili, en það vorum við sex systk-
inin, mamma, pabbi og amma sem
við kveðjum núna. Mamma var
heimavinnandi en amma vann úti og
fyrir okkur var þetta ósköp eðlilegt.
Hún var ekki svona eins og maður
ímyndar sér ömmur, heima, prjón-
andi sokka og vettlinga á ömmu-
börnin heldur meira svona eins og
ammadreki í bókinni Jón Oddur og
Jón Bjarni. Hún lærði reyndar aldrei
á bíl en var þess í staðinn alltaf á
ferðinni með strætó og leigubílum.
Aldrei fór hún út án þess að vera
með hatt á höfðinu eða annað höf-
uðfat. Hún fór reglulega með okkur
systkinin í bíó, á leiksýningar eða
hinar ýmsu uppákomur sem í boði
voru út um allan bæ. Hún ferðaðist
líka mikið til útlanda og þá aðallega
til Noregs og Danmerkur að heim-
sækja frændfólk okkar sem þar býr.
Alltaf ríkti mikil spenna þegar hún
kom heim því alltaf mátti maður bú-
ast við einhverju frá henni. Hún var
líka iðin við að gefa okkur systkinun-
um ýmsa stóra hluti eins og skíði,
skauta og hjól. Alltaf var gaman að
spila við hana og hún kenndi okkur
fjöldann allan af spilaköplum. Eins
man ég þegar hún var að vinna í
mötuneytinu í Sláturfélagi Suður-
lands, hvað það var gott að kíkja þar
inn og fá kex og mjólk.
Amma var ýtin við okkur systk-
inin að vera dugleg að læra og hvatti
hún okkur duglega í því. Eins var
það hún ein sem stóð við hlið mér
þegar ég útskrifaðist og var það mér
ánægja að hafa hana hjá mér. Hún
hafði unun af barnabörnunum sínum
og var það ósjaldan sem hún passaði
þau.
Þú varst alltaf svo mikið jólabarn,
elskaðir jólin og á seinni árum þá
vissi maður ekki hvort þú eða barna-
börnin þín voru spenntari fyrir jól-
unum. Það var leiðinlegt að þú skyld-
ir ekki komast í jólaboðið til Önnu
Maríu systur á aðfangadag vegna
veikinda þinna en góð minning að
hafa verið með þér á annan í jólum
hjá mömmu og pabba þar sem þú
náðir svona restinni af jólunum.
Amma, það var yndislegt að fá að
alast upp með þig sér við hlið og er
kveðjustundin erfið. Ég vona að þér
líði vel núna, elsku amma, það er sárt
að kveðja þig en þetta er víst leiðin
sem við öll þurfum að fara.
Ástarkveðja, elsku amma
Þín Strúna,
Sigrún og fjölskylda.
Elsku amma, þó svo að mig grun-
aði að stutt væri í aðskilnað grunaði
mig ekki að hann yrði svona sár. Sér-
staklega þótti mér vænt um að fá að
sitja hjá þér undir það síðasta og
halda í hönd þína. Friðsældin sem
ríkti yfir þér þá veitti mér þá trú að
þú sért komin á betri stað, þar sem
þjáningar þekkjast ekki.
Þú varst okkur meira en amma
þar sem þú bjóst heima með okkur
systkinunum öll okkar uppvaxtarár
og alltaf var hægt að reiða sig á
stuðning frá þér, sérstaklega þegar
nám var annars vegar. Þú varst svo
áhugasöm um nám okkar barna-
barnanna og langömmubarnanna.
Alltaf var stutt í húmorinn og
hnyttin svör. Ekki vantaði gjafmild-
ina og þú vildir öllum vel. Þegar þú
gafst okkur gjafir og við þökkuðum
fyrir okkur svaraðir þú: „Fyrirgefðu
það,“ því í þínum augum var þetta
alltaf lítilræði sem vart var vert að
minnast á.
Einnig er mér það minnisstætt
hve oft þú ruglaðir saman nöfnum
okkar systranna þegar við vorum
litlar. Oft sagðir þú mér hverju ég
svaraði þér í eitt af þessum mörgu
skiptum: „Þú segir alltaf Sigrún mín
og Guðrún mín en ég heiti Guðrún.“
Þetta er bara lítið brot af þeim
fjársjóði minninga sem ég mun
geyma um aldur og ævi. Bið ég góð-
an guð að geyma þig, elsku amma
mín, og hughreysta okkur sem á eftir
þér horfum.
Svo leggur þú á höfin blá og breið
á burt frá mér og óskalöndum þínum,
og stjarna hver, sem lýsir þína leið,
er lítill gneisti, er hrökk af strengjum mín-
um.
Þú skilur eftir minningar hjá mér
um marga gleðistund frá liðnum árum,
og alltaf mun ég fagna og þjást með þér
og þú skalt vera mín – í söng og tárum.
(Davíð Stef.)
Ég kveð að sinni en veit að við
munum hittast síðar.
Þín
Guðrún og fjölskylda.
GUÐRÚN
JÓNSDÓTTIR
✝ Mikael Gabr-ielsson fæddist í
Króatíu 23. júlí 1936.
Hann lést í Landspít-
alanum við Hring-
braut 6. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Gabriel
Benkovic bóndi, f.
1895, d. 1983, og Ana
Benkovic húsmóðir,
f. 1894, d. 1946.
Hann var yngstur
sex systkina, elst var
Barbara, þá Ivan,
Rudolf, Angela,
Zvonomir og loks
Mikael.
Mikael flúði ungur frá Júgóslav-
íu. Hann dvaldist um skeið á Ítalíu
en kom til Íslands árið 1958.
Mikael kvæntist árið 1969 Sig-
nóvember 1991, Þórunni Önnu, f.
25. september 1996, Baldur Hann-
es, f. 11. mars 2002, og Stefán
Þórð, f. 11. mars 2002. 3) Elísabet,
f. 26. maí 1969, maki Ólafur H.
Jónsson, f. 22. október 1967, þau
eiga þrjú börn, Kolbrúnu Ósk, f.
10. nóvember 1993, Ólaf Jökul, f.
29. desember 2000, og Maríu Rós,
f. 2. október 2002.
Mikael var sjómaður í mörg ár
en lenti árið 1972 í alvarlegu slysi
sem batt enda á þann feril. Hann
vann um hríð við húsaviðgerðir en
gerðist síðan bílstjóri, fyrst á
sendibíl hjá Þresti en síðan á leigu-
bíl hjá Steindóri, síðar hjá Bæjar-
leiðum og undir það síðasta hjá
Hreyfli eftir sameininguna við
Bæjarleiðir.
Mikael sat um tíma í stjórn Bif-
reiðastjórafélagsins Frama. Hann
var einnig í stjórn Vináttufélags
Íslands og Króatíu.
Útför Mikaels fer fram frá
Kristskirkju í Landakoti í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
ríði Ósk Guðmunds-
dóttur, f. 1. október
1930, dóttur Guð-
mundar Jónssonar
verslunarmanns í
Reykjavík, f. 14. októ-
ber 1893, d. 31. des-
ember 1947, og Ólínu
Guðbjargar Ólafsdótt-
ur húsmóður, f. 28.
október 1891, d. 10.
apríl 1936. Börn Mika-
els og Sigríðar eru
þrjú: 1) Anna, f. 18.
nóvember 1963, maki
Paula van der Ham, f.
22. ágúst 1971, þær
eiga einn son, Tómas Þór Mikael, f.
1. janúar 2003. 2) Stefán, f. 7. jan-
úar 1966, maki Hildur Björg Haf-
stein, f. 6. október 1966, þau eiga
fjögur börn, Sigrúnu Ósk, f. 27.
Elsku pabbi, ég byrja þessa hinstu
kveðju á að rifja upp þegar þú sagðir
mér ekki alls fyrir löngu frá því þeg-
ar þú varst lítill strákur að leika þér
með vinum þínum í heimalandi þínu
Króatíu. Það var mjög dimmt úti og
þið vinirnir fóruð að Myllunni sem
stendur skammt frá þínu heimili.
Þar földuð þið ykkur í trjágróðri og
þóttust heyra í draugum og hættuð
ekki fyrr en þið voruð búnir að
hræða hver annan og sannfærðir um
að þar væri draugur á ferð. Þegar þú
varðst eldri ákvaðst þú að flýja land
þitt og eflaust hefur hræðsla verið til
staðar er þú fórst en viljinn og hark-
an komu þér áfram. Svo komstu
hingað til Íslands 1958, kynntist
mömmu og áttuð þið saman rúm 40
ár.
Ein af mínum fyrstu minningum
er þegar pabbi lofaði að gefa mér
kubba þegar ég hafði lært að segja
R. Ekki leið langur tími er pabbi fór
með mig stoltur og ánægður í bæinn
að kaupa kubba og tók þéttingsfast
um hár mitt og klappaði því eins og
honum einum var lagið. Það sama
gerði hann þegar hann tók um hár
dóttur minnar, hennar Kolbrúnar
Óskar, svo oft og kallaði hana stund-
um óvart Elísabetu. Pabbi sagði að
konur ættu að vera með sítt hár og
var ekki sáttur þegar lokkarnir mín-
ir fengu að fjúka.
Pabbi var ríkur af barnabörnum
og elstu afastelpunum fannst gaman
að atast í afa sínum, „potipot“ heyrð-
ist í þeim og var stundum hamagang-
urinn þvílíkur að oft endaði þessi
leikur á að það þurfti að segja afa að
hætta, svo gaman var hjá þeim.
Á síðustu tveimur árum komu svo
fimm barnabörn til viðbótar og
varstu svo glaður þegar ég sýndi þér
mynd af drengnum hennar Önnu
systur sem fæddist 1. janúar
skömmu fyrir andlát þitt.
Pabbi minn, þó að síðustu vikurn-
ar fyrir andlát þitt hafi verið þér erf-
iðar áttum við okkar tíma saman sem
ég mun ávallt varðveita og geyma í
hjarta mínu.
Elsku pabbi, takk fyrir að fá að
eiga þig að og ég kveð þig með sökn-
uði um leið og ég þakka fyrir allt það
góða sem við höfum átt saman.
Megi góður guð geyma þig.
Þín
Elísabet (Lísa).
Stuttu eftir að við fengum að vita
að sá tími sem við ættum eftir með
elskulegum tengdaföður okkar væri
stuttur heyrðist á tal afastelpna um
að allir byggju yfir einhvers konar
ofurkrafti. Svo sannarlega bjó Mika-
el yfir ofurkrafti sem var einkum
frelsisþrá og sjálfstæði. Það að vera
sinn eigin herra og frelsi til að móta
líf sitt voru mikilvægir þættir í lífs-
sýn hans. Ungur ákvað hann að yf-
irgefa foreldra, systkin og ættland
sem hann ann svo mjög vegna
stjórnarfars sem honum þótti tak-
marka þessa þætti. Til að laumast yf-
ir landamæri í skjóli nætur og vita
ekki hvað tæki við eða hvar leiðin
myndi enda hefur þurft kjark, sterk-
an vilja og óþrjótandi frelsisþrá. Í
þeirri baráttu sem Mikael átti í síð-
ustu vikurnar komu þessir eiginleik-
ar skýrt í ljós.
Leiðir Mikaels lágu til Íslands þar
sem hann festi fljótt rætur. Það hlýt-
ur að hafa verið erfitt fyrir ungan
mann að koma frá bændasamfélagi í
Suður-Evrópu og gerast sjómaður
við Ísland. En fyrir hann var aldrei
spurning hvort eitthvað væri erfitt
heldur hvað þyrfti að gera. Hann
bast Íslandi sterkum böndum og var
stoltur af því að vera Íslendingur þó
svo að Króatía stæði hjarta hans
nærri.
Okkur tengdabörnunum tók hann
hlýlega og auðvelt var að koma inn á
fallega heimilið þeirra Siggu á Ljósó.
Eftir að barnabörnin komu fundum
við hve vel hann fylgdist með okkur
þó vinnan tæki mikinn tíma. Þau
voru stolt hans og yndi. Það var oft
fjör þegar litlir fjörkálfar voru að fá
afa sinn með í eltingarleik eða fengu
að „gera hárið fínt“. Þá mátti vart sjá
hver skemmti sér betur.
Nú eigum við minningarnar einar
eftir um góðan mann sem kenndi
okkur hvers virði það er að hlusta á
rödd hjartans og fylgja henni.
Tengdabörn.
Ég hitti afa ekki oft, hann vann
svo mikið, en alltaf þegar ég hitti
hann fann ég hvað honum þótti vænt
um mig og okkur öll. Hann var alltaf
mjög góður afi og fylgdist vel með
okkur. Nú verður skrýtið að koma
heim til ömmu og afi kemur ekki
fram, heilsar okkur sem erum inni í
eldhúsi eða borðstofu með kossi,
kveður síðan og fer að vinna. Ég
kannski þekkti afa ekki mjög vel en
veit samt að hann var afskaplega
góður maður.
Sigrún Ósk.
MIKAEL
GABRIELSSON