Morgunblaðið - 01.02.2003, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 1. FEBRÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Róbert BirkirViggósson fædd-
ist í Reykjavík 9. maí
1976. Hann lést 23.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Viggó Rúnar Einars-
son og Elísa Berg-
lind Adólfsdóttir.
Foreldrar Viggós
eru Einar Klemens-
son og Hrefna Finn-
bogadóttir í Prests-
húsum í Mýrdal.
Foreldrar Elísu eru
Adólf Sigurgeirsson,
búsettur í Grindavík,
og Stefanía Guðmundsdóttir.
Fósturfaðir Elísu er Eiríkur Ein-
arsson, en þau búa í
Hallskoti í Fljóts-
hlíð.
Systkini Róberts
eru: a) Jón Ingi, f.
30.3. 1971, sonur
hans er Daníel Ingi,
f. 26.7. 1998, b)
Lovísa Dögg, f. 7.3.
1979, gift Sigurði
Rúnari Kristbjörns-
syni, sonur þeirra er
Viggó Rúnar, f.
10.7. 2000, og c)
Hlynur Freyr, f. 5.1.
1986.
Útför Róberts
verður gerð frá Reyniskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Kæri Róbert.
Ég skrifa þessa minningu sem bréf
til þín. Því miður fórstu allt of fljótt
og ekki gafst tími til að kveðjast. Þín
er sárlega saknað. Þessa síðustu
daga hef ég rifjað upp bæði ein og
með ástvinum þínum ýmsar góðar
stundir með þér. Það sem stendur
upp úr þegar þín er minnst er glað-
værðin, brandararnir og uppátækin.
Það var alltaf stutt í spaugið hjá þér
og hugdetturnar sem þú fékkst voru
ótrúlegar. Mér detta til dæmis í hug
ýmsar matreiðslutilraunir sem voru
mislystilegar og alls konar sprell. Til
dæmis hefði eftirfarandi verið dæmi-
gerð hugdetta hjá þér: ,,Hvernig
væri nú að prófa að renna sér niður
þessa bröttu brekku á snjóþotu og
snúa öfugt?“ Einnig hafðirðu enda-
laust gaman af því að stríða og það
vissu ég og Lovísa Dögg systir þín
mætavel þar sem við vorum nú
stundum fórnarlömb þeirrar stríðni
en þó kom fyrir að við værum sam-
sekar. Uppátækin voru af ýmsum
toga. Hjá mömmu og pabba er til
gömul mynd af þér, Lovísu og mér
þar sem við erum í sundfötum og bú-
in að troða okkur í þvottabala fullan
af vatni úti í garði. Þetta var ,,sund-
laugin“ okkar og skemmtum við
okkur konunglega. Það var frekar
fyndið að sjá þennan ,,stóra“ bala
mörgum árum síðar og var hann tölu-
vert öðruvísi en í minningunni –
svona 20 númerum minni eða svo.
Þú varst mikill dýravinur og naust
þín vel í sveitinni hjá ömmu og afa.
Mér varð hugsað til samræðna okkar
þegar þú fékkst far með mér á Sel-
foss síðast og við rifjuðum upp
skemmtilega tíma frá því að þú og
Jón Þór frændi voruð í sveitinni. Þá
var nú ýmislegt brallað. Einnig
ræddum við um fjölskylduna, sam-
eiginlega vini og kunningja og fleira
og ferðin leið eins og örskot. Það var
alltaf gaman að spjalla við þig og eins
og fyrr segir þá var oft stutt í grínið.
Þú varst ávallt hress og léttur í lundu
þegar þú komst í heimsókn í Víkina
og ég man eftir þér spjallandi, hlæj-
andi, kurteisum, spilandi á píanóið og
gítarinn eða lesandi. Þú varst hinn
besti drengur sem því miður villtist
af leið og er það synd að þú skulir
ekki hafa fengið að blómstra því þú
varst svo sannarlega mörgum góðum
kostum gæddur. Því miður er um-
hverfið ekki öllum hliðhollt og getur
reynst sumum erfiðara en öðrum. Líf
manns byggir að mestu á því sjálfs-
trausti og sjálfsáliti sem maður hefur
og einelti getur haft afdrifaríkar af-
leiðingar og tel ég að í þínu tilfelli
megi rekja mikið af ógæfu þinni
þangað. En þrátt fyrir erfiðleika í lífi
þínu þá varstu ávallt glaðlegur og
ræðinn en depurð þína faldirðu ef-
laust á bak við gleðina. Ég kýs að
minnast þín eins og þú varst í raun
skapaður – glaðlyndur, góðhjartaður
og elskulegur frændi sem alltaf var
gaman að spjalla við.
Ég vona að þú munir nú finna frið
og gleði í sálu þinni. Ég og Þorgeir
biðjum kærlega að heilsa þér, elsku
frændi, og vottum fjölskyldu þinni
okkar dýpstu samúð.
„Dáinn, horfinn“ – harmafregn!
hvílíkt orð mig dynur yfir!
En eg veit að látinn lifir;
það er huggun harmi gegn.
Hvað væri annars guðleg gjöf,
geimur heims og lífið þjóða,
hvað væri sigur sonarins góða?
Illur draumur, opin gröf.
(Jónas Hallgrímsson.)
Þín frænka,
Hrefna Sigurjónsdóttir.
Elsku frændi.
Það er sárt að þurfa að kveðja þig
svona allt of fljótt. Mér finnst ég allt-
af hafa átt svolítið í þér síðan þú varst
lítið barn. Þú komst oft til mín ásamt
Lovísu systur þinni. Stundum til að
leika við Hrefnu frænku ykkar, sem
er á svipuðu reki, og stundum var ég
að passa þig. Svo liðu árin og þú flutt-
ist til Selfoss ásamt fjölskyldu þinni.
Samt áttir þú alltaf heima í Mýrdaln-
um og varst mikið hjá afa þínum og
ömmu í Presthúsum. Það lýsir sér vel
í ljóðinu sem þú ortir um Mýrdalinn
hvar þér leið best. Ég var að skoða
fleiri ljóð sem þú samdir og segja þau
manni margt. Þú virtist eiga svo gott
með að tjá þig í rituðu máli.
Líf þitt var ekki alltaf dans á rós-
um, elsku Róbert minn. Þú hafðir
fengið að kynnast hinum harða heimi
en þú áttir líka þínar góðu stundir. Þú
varst duglegur í vinnu og vel liðinn
starfskraftur. Fyrir nokkrum árum
varstu að vinna í Víkurskála og síðan
í verslun K.Á. hér í Vík. Margir við-
skiptavinir söknuðu þín úr búðinni.
Þú þóttir sérstaklega lipur og
skemmtilegur í þínu starfi. Þú varst
músíkalskur og hafðir til dæmis gam-
an af að spila á gítar. Þegar þú komst
til okkar fórstu oftast að píanóinu og
spilaðir á það eða gítarinn minn.
Já, Róbert minn, við eigum eftir að
sakna þín sárt. Þú varst svo góður,
einkum við litlu frændur þína. Þeim
fannst þú svo skemmtilegur og
kunnu vel að meta þína góðlátlegu
stríðni en það var alltaf stutt í glettn-
ina hjá þér.
Elsku Róbert minn. Ég veit það
verður tekið vel á móti þér þar sem
þú varst einstakt ljúfmenni og vildir
öllum vel. Þá bið ég góðan Guð að
styrkja foreldra þína, systkini og fjöl-
skyldu í þeirra miklu sorg.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
(Bubbi Morthens.)
Þín frænka,
Kristín Einarsdóttir.
Undir háu hamrabelti
höfði drúpir lítil rós
þráir lífsins vængja víddir
vorsins yl og sólarljós.
Ég held ég skynji hug þinn allan
hjartasláttinn rósin mín
er kristaltærir daggardropar
drúpa milt á blöðin þín.
Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað
krjúpa niður kyssa blómið
hversu dýrlegt fannst mér það.
RÓBERT BIRKIR
VIGGÓSSON
✝ Bjarney Ingi-björg Ólafsdóttir
fæddist á Flateyri 20.
október 1923. Hún
lést á Landspítalan-
um 23. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Anna
Filippía Bjarnadótt-
ir, f. 9.7. 1899, d.
15.4. 1992, og Ólafur
Guðbrandur Jakobs-
son, f. 27.10. 1892, d.
5.1. 1963. Bjarney
var elst sjö systkina
sem eru: Guðbjörg,
Dagrún, Guðrún,
Arndís, Jakob, Fjóla og Anna
Ólafía, sem er látin. Auk þess ólu
Anna og Ólafur upp dóttur Dag-
rúnar, Steinunni Kjartansdóttir.
Hinn 26.2. 1944 giftist Bjarney
Guðmundi Sveinsyni netagerðar-
meistara frá Góustöðum f. 9.4.
1913, d. 9.4. 1987. Börn þeirra
eru: 1) Magni Örvar. f. 30.6. 1944,
maki Svanhildur Þórðardóttur og
eru dætur þeirra: a) Harpa, maki
Baldur Trausti Hreinsson, börn
þeirra, Tómas Helgi og Eva. b)
Marta Hlín, sambýlismaður Ólaf-
ur Sigurðsson, sonur þeirra
Rökkvi Sigurður. Úr fyrra hjóna-
bandi á Marta dæturnar Mögnu
Rún og Kötlu Rúnarsdætur. c)
Guðbjörg Halla, maki Þröstur Jó-
hannesson, synir þeirra Andri
Pétur, Steinn Daníel, Fróði Benja-
mín og Magni Jóhannes. 2) Anna
Lóa f. 15.11.45, maki Gunnlaugur
Einarsson, börn þeirra: a) Bjarney
Ingibjörg, sambýlismaður Árni
Ingason, börn þeirra Brynja Sól-
rún og Hlynur Ingi. Úr fyrra
hjónabandi á Bjarney Ingibjörg
soninn Daða Má Guðmundsson. b)
Einar, maki Barbara
Gunnlaugsson dóttir
þeirra Kolfinna Brá.
Úr fyrra hjónabandi
á Barbara dótturina
Patrycju, c) Magnús.
3) Þórdís, f. 5.7.
1947, maki Halldór
Guðmundsson. Synir
Þórdísar úr fyrri
hjónaböndum eru:
Ólafur Jónasson,
dóttir hans er Elísa-
bet Ósk, Ágúst Guð-
mundur Atlason,
sambýliskona
Hrefna Jónsdóttir,
sonur hans er Sverrir Úlfur og
Atli Geir Atlason, sonur hans er
Aron Viðar. Dóttir Halldórs er
Helena, sambýlismaður Haraldur
Halldórsson. 4) Sveinn f. 20.3.
1949 maki Bergljót Ása Haralds-
dóttir, dætur þeirra: a) Þórdís,
sambýlismaður Jozeph Guy Eng-
land, með fyrri sambýlismanni á
Þórdís dótturina Ásu Guðmunds-
dóttur. b) Ásdís, sambýlismaður
Þorvaldur Þór Þorvaldsson.
Bjarney var virkur þátttakandi
í starfi kvenfélaga á Ísafirði og sat
m.a. í stjórn Kvenfélagsins Hlífar í
mörg ár og var þar heiðursfélagi,
hún var einn af stofnendum Kven-
félags Ísafjarðarkirkju og var for-
maður þess í nokkur ár. Hún söng
til fjölda ára í Sunnukórnum og
Kirkjukórnum á Ísafirði. Hún var
félagi í Oddfellowstúkunni Þórey
á Ísafirði. Bjarney vann lengst af
á Vefstofu Guðrúnar Vigfúsdótt-
ur hf. og var einn af eigendum
hennar.
Útför Bjarneyjar verður gerð
frá Ísafjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku Eyja. Þegar við töluðum
saman síðast varstu svo vongóð og
mér fannst þú vera svo viss um að þú
ættir betri líðan fram undan. Ég trúi
því að svo sé, þrátt fyrir allt.
Þó að ég muni ekki eftir því, þegar
við Lóló heitin, systir okkar, vorum
skírð, sama daginn og þú fermdist,
þá eru minningar mínar um þig
margar, góðar og fjölbreytilegar. Ég
get varla greint á milli minninga um
þig og Guðmund Sveinsson, eftir að
þið tókuð saman. Þess vegna verður
þessi grein til minningar um ykkur
bæði, þó að ég ávarpi þig sérstak-
lega.
Ég minnist þess að þú eignaðist
svo fallegt grænt reiðhjól, þegar þú
varst að vinna á sjúkrahúsinu. Mig
langaði til að læra á hjól og þú leyfð-
ir systur okkar að fara með mér nið-
ur í Túngötu og þar lærði ég að
hjóla. Ég kunni ekki að stoppa, en
allt fór vel. Síðan fékk ég hjólið oft
að láni hjá þér á þessum tíma, í þín-
um fríum, þegar þið mamma sátuð
saman að spjalli og störfum heima á
Urðarvegi 11.
Ég man vel eftir því þegar þið
Guðmundur giftust. Það var gaman
að koma að Góustöðum. Barnið
skynjaði vel þá reisn sem ríkti á
heimilinu hjá þeim Guðríði og Sveini,
tengdaforeldrum þínum.
Ef ég ætti að nefna eitt orð um þig
þá væri það orðið ,,alúð“. Þú lagðir
svo mikla alúð við allt sem þú tókst
þér fyrir hendur og ég veit að Pollý
konan mín hreifst af þér strax við
fyrstu kynni vegna gæsku þinnar og
góðvildar í okkar garð og barnanna
og sameiginlegra áhugamála ykkar,
sem reyndust vera mörg.
Mér þótti það ævintýri líkast að
koma til ykkar Guðmundar inn í
Rafstöðina að Fossum í Engidal, þar
sem Guðmundur var vélgæslumað-
ur, en þar bjugguð þið fyrstu árin
ykkar. Þetta var nokkuð langur
göngutúr í þá daga fyrir stutta fæt-
ur. Þar var margt að skoða og Guð-
mundur gerði sér far um að fræða
mig og systur okkar um þennan æv-
intýraheim sem mér fannst vera
þarna og þú sýndir okkur blómin,
gróðurinn og aðra fegurð í umhverf-
inu og hvernig börnin ykkar döfn-
uðu, fyrst Magni og svo Anna Lóa,
síðan kom Þórdís eftir að þið fluttuð
í nýja húsið á Engjaveginum. Ég
man líka eftir því þegar Guðmundur
var að steypa hleðslusteinana í húsið
ykkar á frívöktum inni í Rafstöð.
Það var einnig stórkostlegt að kynn-
ast stöðvarstjóranum Jóni Guð-
mundssyni, sem var fyrsti stöðvar-
stjóri Rafstöðvarinnar að Fossum,
konu hans, og dætrum sem voru á
mínum aldri. Ég veit að þetta fólk
var þér alltaf hugstætt, enda komu
þær systur, Harpa og Gulla, fyrir
fáum árum hingað til að hitta þig og
gistu í Engidal. Þú fékkst mig til að
sýna ykkur stöðina og voru þær him-
inlifandi að koma aftur til æsku-
stöðvanna. Stærsta breytingin var
að þeirra áliti sú, að nú sáust ljósin
skær á Ísafirði, frá Engidal, en svo
var ekki fyrir nærri 60 árum síðan.
Þó að ég væri lítill bógur á þessum
tíma, þá hafði ég vilja til og fékk leyfi
til að taka þátt í því þegar Guðmund-
ur fór að byggja húsið ykkar, Engja-
veg 24. Helsta verkefni mitt var að
rétta úr gömlum nöglum með hamri,
á steðja, þeir voru misjafnlega bogn-
ir. Þetta þótti mér skemmtilegt
verkefni. Á þessum tíma var næstum
ekkert efni fáanlegt. Þetta var fyrsta
húsið sem var byggt á „Þórutúni“.
Þó að húsið væri frá upphafi með
götunafni og númeri, þá var engin
gata komin, – enginn Engjavegur.
Ég man vel eftir mörgum vinnusöm-
um mönnum, bræðrum Guðmundar,
frændum hans og vinum ykkar, sem
þarna voru að verki. Þarna voru eng-
ar vinnuvélar, en járnkarlinn, hak-
inn og skóflan voru til staðar, en þá
voru líka til vinnuaðferðir sem gerðu
þetta auðveldara og menn kunnu að
beita þeim við þessar aðstæður. Þá
reyndi á útsjónarsemi og hún var í
ríkum mæli hjá þessum mönnum.
Eina tækið sem ég man eftir við
gröftinn á grunninum er þrífættur
timburgálgi með sveif og með kló á
vírendanum, sem klemmd var á stór-
grýtið sem þurfti að hífa upp.
Það var gott að vera í návist og
undir leiðsögn Guðmundar. Þess
naut ég bæði á Netagerðinni, en ekki
síður þegar byrjað var á byggingu
háspennulínanna vegna Mjólkár-
virkjunar. Guðmundur Sveinsson
stýrði fyrsta vinnuflokki Rarik á
Vestfjörðum við reisingu staura í 33
kV línunum. Hann var línuverkstjóri
fyrsta sumarið, en þá var lítið að
gera í netunum.
Við byrjuðum á Patreksfirði vorið
1956. Helsta hjálparhella Guðmund-
ar var Óli frá Árbæ, sem er mikill
verksnillingur. Þeir höfðu reynslu
sem slíkir við byggingu Súðavíkur-
línu 1955, en þar var efnisflutningur
úr Rauðkollshvilft, upp á Rauðkoll
vandasamt verkefni, sem þeir leystu
af hendi með slíkum myndarbrag, að
frægt varð á meðal línumanna.
Elsku Eyja. Það var ómetanlegt
fyrir mig að eiga þig að á bernsku-
og unglingsárunum, eiga börnin
ykkar að félögum, njóta alúðar þinn-
ar og umburðarlyndis og hafa Guð-
mund, þennan sterka persónuleika í
nálægð.
Þegar Magni fæddist, fannst mér
eins og ég eignaðist bróður. Þetta
var mikilvægt fyrir mig þá, eina
strákinn í kvennaskaranum á Urð-
arvegi 11. Þetta entist mér lengi og
vel. Mér varð tíðförult á Engjaveg-
inn í mörg ár og mætti alltaf þinni
hlýju og umhyggju.
Einu sinni sem oftar, bankaði ég
upp á á Engjavegi 24 á miðjum degi.
Þá kom Guðmundur til dyra. – Þetta
hlaut að vera eitthvað merkilegt.
Guðmundur tók mér vel eins og æv-
inlega, en sagði: „Farðu heim, Jakob
minn, og segðu mömmu þinni að hún
Eyja sé búin að eignast dreng.“
Þessu átti ég ekki von á og varð
mjög hissa. Ég fór heim og sagði
mömmu tíðindin, en hún skammaði
mig fyrir að segja ósatt og bað guð
að hjálpa mér, en hún fór strax inn á
Engjaveg. Þarna var Svenni kominn
í heiminn.
Ég minnist þess, þegar Guðmund-
ur hafði mig 15 ára gamlan árið 1952,
með sér til Siglufjarðar. Ég kunni
auðvitað ekkert í faginu, en hafði
hnýtt net hjá honum í Hæstakaup-
staðarhúsinu. Hann kenndi mér að
skera úr neti, sauma og bæta, telja
möskva á fellilínu og hvað þetta allt
heitir. Ég lærði praktísk atriði, eins
og það að talan 20 héti ,,strik“, það
var alltaf verið að telja eitthvað út.
Svo voru mikilvægar mælieiningar
notaðar, svo sem faðmur, alin, fet og
þumlungur.
Guðmundur hafði aðsetur í her-
bergi í bragganum hjá Skapta í Nöf
og þar sváfum við. Þarna á Siglufirði
var margt af merku fólki, að mér
fannst, bæði Ísfirðingum og öðrum,
sem við fórum í heimsóknir til.
Það sem gerir mér þessa stuttu
Siglufjarðardvöl minnisstæða, auk
þess hve veðrið var gott, fjörðurinn
fallegur og iðandi mannlífið, var það,
að það var svo frjálst að vera einn
með Guðmundi Sveinssyni. Ég
kynntist honum á minn hátt. Guð-
mundur gat verið svolítið utan við
sig stundum, þá var hann þungt
hugsi og talaði við sjálfan sig og oft-
ast nær var hann þá að skrifa eitt-
hvað á blað. Þá hafði ég mig hægan
og gerði mér eitthvað til dundurs.
Þegar best lá á Guðmundi, þá
söng hann eða raulaði lagstúf við
vinnuna, eða þegar við vorum tveir
einir. Þetta þótti mér skemmtilegt,
því að sumt af þessu voru lög sem
þið systurnar á Urðarvegi 11 sunguð
oft í gamla daga. Mér er minnisstæð-
ast lagið ,, Nú andar hinn blíði blær,
la-lí-la“. Og ennþá man ég hvernig
hann söng það.
Þegar ég fluttist aftur til Ísafjarð-
ar, árið 1974, tókuð þið Guðmundur
fjölskyldu minni opnum örmum. Það
var gaman að koma heim og við
Pollý og börnin nutum þess vel. Þið
Pollý voruð alltaf bestu vinkonur og
höfðuð mörg sameiginleg áhugamál,
þrátt fyrir aldursmuninn, svo sem
félagsmál, hannyrðir, garðrækt, og á
tímabili vefnað. Ég minnist sérstak-
lega umburðarlyndis Guðmundar
gagnvart ykkur Pollý. Þið Guð-
mundur komuð oft í heimsókn í Tún-
götuna til okkar og þá komust þið
konurnar jafnan á flug í samræðun-
um. – Allt í einu segir þá Guðmund-
ur, sposkur á svip: ,, Jæja kona, ertu
ekki að koma? Við ættum að fara að
fara.“ – Þið tókuð þessu vel, en fram-
kvæmdinni var skipt í áfanga. Þið
mjökuðuð ykkur fram á gang til að
BJARNEY INGIBJÖRG
ÓLAFSDÓTTIR