Morgunblaðið - 01.02.2003, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. FEBRÚAR 2003 51
ömmu, á Víðimel 65, hennar fasti
punktur í höfuðborginni. En örlögin
gripu í taumana og Dúlla eignast
dótturina Margréti Sigríði með Árna
Þór Víkingi, en hann flutti til Banda-
ríkjanna. Um sama leyti fluttust for-
eldrar hennar til Húsavíkur og þar
bjó Dúlla með Margréti sína litla
þegar hún kynntist lífsförunautinum
Jóhanni Kr. Jónssyni. Hann gekk
Margréti í föðurstað og reyndist
henni afar vel. Sem kaupfélags-
stjórahjón bjuggu Dúlla og Jóhann á
þremur stöðum og var þá ærið er-
ilsamt hjá Dúllu því heimili kaup-
félagsstjóra á þessum árum gegndu
stóru hlutverki því samgöngur og all-
ar aðstæður voru með öðrum hætti
þá en nú er. Þá voru hvorki veitinga-
hús né hótel á smærri stöðum og kom
þá í hlut eiginkonu kaupfélagsstjór-
ans að bjóða kaffi og mat, gistingu og
aðstoð fyrir þá sem voru á ferð. Dúlla
var snillingur í matargerð og gat æv-
inlega töfrað fram dýrindis veitingar
af mikilli hugkvæmni. Mikill gesta-
gangur átti eftir að fylgja Dúllu hvar
sem hún var, alla hennar ævi, því hún
var einstök heim að sækja. Dúlla tók
ung bílpróf, sem var fremur óvana-
legt fyrir konur á þessum árum og
hafði ávallt áhuga á bílum og átti eft-
ir að eiga marga fallega og góða bíla.
Hún hafði það hlutverk alla tíð að
vera bílstjóri á sínu heimili því Jó-
hann hafði ekki bílpróf.
Það var á Þórshafnarárunum sem
ég, þá þriggja ára gömul, kynntist
Dúllu fyrst. Þá kom ég ásamt móður
minni og systur í heimsókn og kom
strax í ljós að það var einhver ósýni-
legur þráður á milli okkar. Hún sá
aumur á mér hrakfallabálkinum og
taldi víst að óeðlilegur flumbrugang-
urinn stafaði af sjóndepru. Það kom
seinna í ljós að þetta var rétt hjá
henni, ég þurfti sterk gleraugu.
Fimm ára var ég fyrst skilin eftir hjá
henni þegar fjölskylda mín heimsótti
þau hjónin á Raufarhöfn, en átti eftir
að vera hjá þeim í mörg sumur og
bindast ævarandi tryggðaböndum.
Það varð einnig upphafið að því að ég
fór að kalla hana fóstru, Jóhann
fóstra og hún kallaði mig fósturdótt-
ur fóstru. Dóttir þeirra, Margrét,
hefur ávallt verið mér sem systir og
besti vinur. Dúlla var ákaflega blíð
og góð við mig allt frá fyrstu tíð. Ég
fékk að vera aðstoðarmaður í eldhús-
inu þar sem oft var mikið að gera,
vaska upp, skera út kleinuhringi,
rulla fyrir hana þvottinn og sækja
mjólk í brúsa út í Kaupfélag. Hún var
alla tíð mjög hagsýn og fór vel með
hráefni og hluti og drýgði með því
heimilistekjurnar. Ísskápurinn
hennar, glæsilegur Westinghouse, er
t.d. að verða 50 ára en er enn í full-
komnu lagi og rispulaus að utan-
verðu, þrátt fyrir að hafa flutt með
henni á milli byggðarlaga. Meira að
segja klakabakkarnir í frystinum eru
upprunalegir. Ég fékk einnig að
fylgja henni í mörgum ferðum yfir
holt og heiðar og kynnast þannig í
gegnum hana fólkinu í Kelduhverfi, á
Hvoli við Kópasker, á Gunnarsstöð-
um í Þistilfirði, í Sandfellshaga og
víðar. Dúlla var einstakt náttúrubarn
og naut þess að vera úti í náttúrunni.
Hún elskaði bjartar sumarnætur og
að komast í berjamó á haustin. Það
sló henni enginn við í berjamó, hún
var afar fundvís á ber og eljusöm við
að tína og svo nýtti hún berin á marg-
víslegan máta. Það var sannarlega
ekki út í bláinn að hún var kölluð
berjadrottningin á NA-landi í Dag-
blaðinu þegar verið var að kanna
berjasprettu. Hún kenndi mér að
skynja náttúruna og sagði mér sögur
af liðinni tíð. Hún var hafsjór af fróð-
leik og sagði skemmtilega frá. Bróðir
minn, Gunnar Þór, naut þess eins og
ég að vera „í sveit“ hjá Dúllu og
bundust þau einnig tryggðaböndum
sem varað hafa alla tíð síðan. Hann
og Atli Steinarr, bróðir okkar, áttu
báðir athvarf hjá henni þegar þeir
voru í sveit í Skógarhlíð í nágrenni
Húsavíkur.
Tryggð og samviskusemi voru rík-
ir eðlisþættir hjá Dúllu. Hún reynd-
ist foreldrum sínum afar góð dóttir
og bjó þeim öruggt skjól á ævikvöld-
inu. Jóu, sem var kaupakona í Garði,
bjó hún einnig skjól og sinnti henni
þar til yfir lauk og margir fleiri, ætt-
ingjar hennar og aðrir, nutu góðs af
þegar hún sendi þeim heimagert
rúgbrauð og kæfu, aðalbláber eða
annað góðgæti. Þessir eðlisþættir
Dúllu hafa erfst í ríkum mæli til Mar-
grétar dóttur hennar sem ævinlega
hefur verið til staðar fyrir mömmu
sína, er ákaflega gestrisin og höfð-
ingi heim að sækja.
Árið sem Dúlla varð fimmtug,
eignaðist Margrét dótturina Hönnu
Björgu, sem ber nöfn afa síns og
ömmu. Hún varð augasteinn þeirra,
stolt og eftirlæti og tóku þau hjónin
mikinn þátt í uppeldi hennar. Í dag
eru þær mæðgur mér ákaflega kær-
ar og okkar vinskapur þess eðlis að
ekkert getur rofið hann.
Sá eiginleiki Dúllu sem ég hreifst
sérstaklega af var næmi hennar fyrir
fallegum ljóðum. Eftir að ég komst á
fullorðinsár voru ljóð og lausavísur
okkar sameiginlega áhugamál og var
hún þar minn lærimeistari. Hún
kunni mörg ljóð utanbókar og hafði
ævinlega fallegar hendingar úr
ljóðum á hraðbergi við öll tækifæri.
Uppáhaldsskáldin hennar voru
Davíð Stefánsson, Einar Benedikts-
son og Matthías Jochumsson en
ýmsir fleiri, s.s. Ólöf frá Hlöðum,
Kristján fjallaskáld og fleiri, voru
líka hátt skrifaðir hjá henni. Eitt af
okkar uppáhaldserindum er úr
kvæði eftir Þorstein Erlingsson en
ég tel það táknrænt fyrir kynni okk-
ar:
Hver vinur annan örmum vefur
og unga blómið krónu fær.
Þá dansar allt sem hjarta hefur
er hörpu sína vorið slær.
Að leiðarlokum hugsa ég til þess
hve lánsöm ég var að hafa fengið að
þekkja og njóta Dúllu og allra þeirra
sem ég tengdist í gegnum hana. Fyr-
ir það verð ég ævinlega þakklát. Ég
óska þess að góður Guð haldi vernd-
arhendi sinni yfir Margréti, Hönnu
Björgu og Halla og muni um alla
framtíð blessa minningu fóstru
minnar, Dúllu.
Ása Steinunn Atladóttir.
Er dimmum skuggum yfir byggðir brá,
sló bjarma út um alla hennar glugga.
Þá bar hún hæst, er byljir skullu á,
og braust gegn þeim, sem væri
hríðarmugga.
Með fórn og elsku vann hún vegsemd þá,
er veitist þeim, sem gefa líf og hugga.
Hún fann hvað þegn og þjóðir mestu
varðar
var þerna guðs, en dóttir sinnar jarðar.
(D. Stefánsson.)
„Hafi ég einhvern tímann haldið
að ég væri við dauðans dyr, þá var
það um daginn, en nú er ég öll að
hressast og hjarna við.“ Þessi orð
voru með þeim fyrstu sem hún Dúlla
mín sagði við mig í síðasta símtali
okkar í byrjun ársins.
Hvorugu okkar mun þó hafa kom-
ið til hugar að þetta væri síðasta
samtalið. Þegar við vorum að kveðj-
ast voru kveðjuorð hennar þessi:
„Við fáum okkur kaffi og sherry þeg-
ar við hittumst næst. Vertu svo kært
kvaddur nú og ævinlega.“
Síðustu orð kveðjunnar voru þau
sem hún notaði alltaf í hverju símtali
okkar, en segja má að nokkurn veg-
inn í hverri viku hafi annað hvort
okkar hringt í hitt, alltaf seint á
kvöldin og oft dróst símtalið fram á
nótt, enda við bæði nátthrafnar í eðli
okkar.
Í þau rúmu þrjátíu ár sem kynni
okkar hafa staðið minnist ég ekki að
hafa heyrt hana leggja illt til nokk-
urrar manneskju, hvorki á bak né
brjóst. Enda var hún einhver heil-
steyptasti persónuleiki sem ég hef
kynnst.
Hennar stærsta áfall mun hafa
verið er hún missti Jóhann snögg-
lega eftir fjörutíu ára búskap, og
henni fannst hún því aldrei vera
nema hálf þennan síðasta áratug,
enda voru þau samhent um allt.
Heilsa hennar sjálfrar var líka lé-
leg, hjartað mátti ekki við miklu erf-
iði en hún bar sig alltaf vel og gerði
miklu meira en hún var manneskja
til. Það var ekki hennar stíll að leita
aðstoðar annarra þó alltaf væri hún
sjálf boðin og búin til að snúast með
fólk og fyrir fólk, fram og aftur.
Kæra Margrét, Hanna og Hall-
grímur, megi æðri máttarvöld veita
ykkur styrk nú á sorgartímum.
Það verður tómlegt að koma til
Húsavíkur á næstunni, þar sem enga
Dúllu verður framar að finna. Megi
hún vera ævinlega kært kvödd og
hvíla í friði.
Sveinn V. Jónasson.
Góður vinur okkar Kristrúnar,
Þórhildur Björg Kristjánsdóttir, allt-
af kölluð Dúlla, er til moldar borin í
dag. Hún hafði fengið krabbamein og
síðasta lotan verið erfið en nú hefur
hún fengið hvíldina. Svipmikil kona
og sviphrein, drengur góður. Í móð-
urætt var hún úr Kelduhverfi, af Vík-
ingavatnsætt og Gottskálksætt, en
föðurafi hennar, Eggert Jochumsson
í Grímsey, var bróðir séra Matthías-
ar. Ég kynntist þeim hjónum, Dúllu
og Jóhanni Kr. Jónssyni, fljótt eftir
að ég fór að hafa afskipti af pólitík.
Þau tóku mér ávallt vel, enda átti ég
oft erindi til þeirra bæði til þess að
kynna mér menn og málefni og einn-
ig til að fá stuðning og uppörvun sem
öllum stjórnmálamönnum er svo
mikils virði. Samræðurnar á Ketils-
braut voru alltaf hreinskilnar. Ég
man eftir stundum þegar við Jóhann
vorum ekki sammála og hvessti á
milli okkar. Þá kom Dúlla og bar
klæði á vopnin með hlýju sinni og
léttri gamansemi. En þessir eðlis-
þættir voru mjög ríkir í hennar skap-
gerð. Hún var margfróð um mannlíf í
Kelduhverfi frá uppvaxtarárum sín-
um og sagðist vel frá. Frásögnin var
lifandi og glögg, einatt gamansöm og
ávallt hlý.
Dúlla átti fallegt heimili og þar var
gestkvæmt enda þótti vinum hennar
og frændum sjálfsagt að líta inn þeg-
ar þeir áttu leið til Húsavíkur. Frá
heimili hennar eru mér sérstaklega
minnisstæð málverk eftir Svein Þór-
arinsson, frænda hennar og vin, mál-
uð á árum hans í Ásbyrgi. Þau eru
meðal bestu verka Sveins. Eitt
þeirra er af Herðubreið, annað frá
Núpskötlu og af Vatnsbæjunum og
svo átti hún frægt málverk af hesti úr
Kelduhverfi sem miklar sögur fara
af.
Á þessari stundu er mér efst í
huga þakklæti fyrir góða vináttu og
stuðning á liðnum áratugum. Ég á
margar kærar minningar frá Ketils-
braut. Þar kynntist ég Sigríði Stef-
ánsdóttur frá Garði, fóstru Dúllu,
sem hafði verið góður vinur afa míns,
Benedikts Sveinssonar, á þeim árum
sem hann var þingmaður Norður-
Þingeyinga. Hún gaf mér rauðvíns-
glas sem langamma mín, Kristjana
Sigurðardóttir, hafði átt og þykir
mér það mikil gersemi.
Þessar línur bera ykkur, Margrét
Sigríður og Hanna Björg, samúðar-
kveðjur okkar Kristrúnar. Guð blessi
minningu Dúllu.
Halldór Blöndal.
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð, vináttu og hlýhug við andlát og útför
elskulegs föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
BOGA ÓLAFSSONAR
skipstjóra,
Dalbraut 18,
Reykjavík.
Jón Örn Bogason,
Guðrún Kristín Antonsdóttir,
Sigurbjörg Auður Jónsdóttir, Marteinn Karlsson,
Bogi Jónsson, Laufey Oddsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hugheilar þakkir til allra þeirra, er auðsýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
móður okkar, tengdamóður, ömmu, langömmu
og langalangömmu,
MARGRÉTAR SÆMUNDSDÓTTUR
frá Miðhúsum,
Garði.
Sérstakar þakkir til starfsfólksins á hjúkrunar-
heimilinu Garðvangi.
Guð blessi ykkur öll.
Börn, tengdabörn, barnabörn,
barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Þökkum öllum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför
ARNDÍSAR RAGNARSDÓTTUR
frá Súðavík.
Guðlaugur Þorsteinsson,
Ragnar Þorbergsson,
Rannveig Ragnarsdóttir,
Jónas Ragnarsson,
Eiríkur Ragnarsson
og Anna Lind Ragnarsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, vináttu
og hlýhug við andlát og útför föður okkar,
tengdaföður og afa,
STEINGRÍMS JÓNS BIRGISSONAR.
Birgir Steingrímsson, Steinunn Áskelsdóttir,
Ásgeir Hermann Steingrímsson, Anna Guðný Aradóttir,
Steingrímur, Þórný, Áskell Geir,
Auður Karitas og Arna Sigríður.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, vináttu
og hlýhug við andlát og útför móður okkar,
BORGHILDAR MARÍU
RÖGNVALDSDÓTTUR,
Þórunnarstræti 115,
Akureyri.
Sigríður Traustadóttir,
Trausti Pétur Traustason
og fjölskyldur.
Um miðja síðustu öld
komu nokkrar ungar
konur sér saman um að
stofna með sér fé-
lagsskap. Þær voru
æskuvinkonur og áttu það sameig-
inlegt að hafa átt sín æskuár í Hafn-
arfirði auk þess sem sumar þeirra
voru skólafélagar úr Flensborg.
Kaflaskipti voru nú orðin í lífi
þeirra, þær búnar að eignast sín
heimili maka og börn. Tilgangurinn
með því að halda hópinn í sínum
saumaklúbbi var ekki aðeins sá að
iðka hannyrðir sem þær allar stund-
uðu af kappi heldur líka og ekki síður
að hittast reglulega og skiptast á holl-
ráðum um uppeldi barna sinna og allt
það sem að gagni mátti koma við hús-
hald og velferð fjölskyldunnar.
ARNDÍS
ÞORVALDSDÓTTIR
✝ Arndís Þor-valdsdóttir fædd-
ist í Hafnarfirði 23.
mars 1924. Hún lést
á hjúkrunarheimil-
inu Sóltúni fimmtu-
daginn 23. janúar
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Bústaðakirkju
31. janúar.
Óhætt er að fullyrða
að árangurinn af sam-
starfinu var góður og
skilaði sér vel til fólks-
ins þeirra.
Á klúbbfundunum
var líka iðkaður margs-
konar listiðnaður sem
ber vott um smekkvísi
og dugnað. Þessi lista-
verk skarta enn og
prýða mörg heimili.
Þar var líka margt
sér til gamans gert
einsog geta má nærri í
svo glaðværum hópi
enda voru alltaf næg
tilefni til að vekja hlátur og fjörlega
umræðu.
En tíminn líður hratt og með tím-
anum hefur félögunum í klúbbnum
góða fækkað.
Enn er höggvið skarð í hópinn,
Arndís hefur kvatt okkur öll.
Minningin um hana hressa og
glaða, einsog henni var svo eiginlegt
er sú mynd af Arndísi sem ekki
gleymist okkur.
Eiginmanni Arndísar og fjöl-
skyldu hennar vottum við okkar
dýpstu samúð.
Klúbbfélagarnir.