Morgunblaðið - 05.03.2003, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 MIÐVIKUDAGUR 5. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jónatan Guð-mundsson fædd-
ist í Hjörsey á Mýr-
um 18. ágúst 1914.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut í
Reykjavík 20. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Guðmundur Halldór
Jónatansson frá
Hjörsey, f. 6. mars
1876, d. 28. maí
1947, og Margrét
Guðnadóttir frá
Valshamri á Mýrum,
f. 31. mars 1884, d. 7. júlí 1968.
Jónatan átti eina systur, Jónu El-
ísabetu, f. 8. september 1909, d.
28. júlí. 1930.
Jónatan kvæntist 3. desember
ena Sól, f. 1995, Aþena Örk, f.
1998, og Gabríel Máni, f. 2002, b)
Helgi, f. 1971, sambýliskona Katr-
ín Rós Gýmisdóttir, f. 1971, og c)
Sandra Margrét, f. 1981, sam-
býlismaður Júlíus Valdimar Finn-
bogason, f. 1975. 2) Sigríður
hjúkrunarfræðingur, f. 3. apríl
1948, gift Bergsveini Þorkelssyni,
f. 23. júní 1952, barn: Lea Valdís,
f. 1982. 3) Örlygur rafeindatækni-
fræðingur, f. 7. október 1950,
kvæntur Láru Sveinbergsdóttur,
f. 31. október 1956, börn: Bergr-
ún Brá, f. 1977, Harpa Lind, f.
1984, og Jónatan Arnar, f. 1988.
4) Ragnar bifvélavirki, f. 6. októ-
ber 1957, kvæntur Hugrúnu
Gunnarsdóttur, f. 27. júlí 1955,
börn: a) Margrét Gígja, f. 1977,
sambýlismaður Jón Þorgrímur
Stefánsson, f. 1975, börn: Ragnar
Vilji, f. 1996, og Benedikt Sólon, f.
2001, b) Ragnhildur Anna, f. 1986,
og c) Brynhildur Lea, f. 1992.
Útför Jónatans verður gerð frá
Seltjarnarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
1938 eftirlifandi konu
sinni Leu Kristjáns-
dóttur, f. á Bakka í
Tálknafirði 11. mars
1920. Foreldrar
hennar voru Kristján
Jakobsson, f. 7. maí
1898, d. 10. septem-
ber 1990, og kona
hans Sigríður Odds-
dóttir, f. 3. maí 1897,
d. 16. nóvember 1983.
Börn Jónatans og Leu
voru fimm og eru
fjögur á lífi, en eitt dó
í frumbernsku: 1)
Guðmundur Halldór
viðskiptafræðingur, f. 7. apríl
1944, kvæntur Sigríði Guðmunds-
dóttur, f. 18. nóvember 1944 börn:
a) Ómar, f. 1966, kvæntur Ingu
Guðrúnu Birgisdóttur, börn: Hel-
Mig langar á þessum tímamótum í
lífi fjölskyldu minnar að kveðja minn
ástkæra föður Jónatan Guðmunds-
son með þessari minningargrein.
Pabbi ólst upp í foreldrahúsum við
mikið ástríki og góða siði. Fyrstu
tólf æviár hans bjó fjölskyldan í
Hjörsey á Mýrum. Pabbi var alla tíð
þakklátur fyrir að hafa átt æsku sína
á þessari fallegu eyju. Í byrjun tutt-
ugustu aldarinnar á æskuárum
pabba var í Hjörsey mannmargur
búskapur þar sem lífið snérist um
fjárrækt og veiðar, bæði fiskveiðar
og fuglaveiðar. Ekki síst nú á síðast-
liðnum árum eftir að pabbi komst á
efri ár, hafði hann mikla ánægju af
að segja frá þessari paradísareyju,
Hjörsey. Af sögum pabba úr sveit-
inni fékk ég mynd af fólki sem engu
síður var hamingjusamt en fólk nú-
tímans með öll sín lífsgæði.
Þegar pabbi var 12 ára hafði Jóna
Elísabet systir hans veikst alvarlega
af berklum, sem varð til þess að fjöl-
skyldan flutti búferlum til Reykja-
víkur í von um að þar væri lækn-
ingar að leita fyrir einu dóttirina.
Svo varð þó ekki og hún lést fjórum
árum seinna af veikindum sínum.
Það var mikið áfall fyrir pabba sem
hann varð að vinna úr, samtímis því
að breytast úr sveitadreng í borg-
arungling.
Að loknu skyldunámi stundaði
pabbi nám við kvöldskóla verslunar-
skólans í Reykjavík og í framhaldi af
því lauk hann námi frá Samvinnu-
skólanum í Reykjavík. Stuttu seinna
hóf hann verslunarstörf hjá Verslun
O. Ellingsen og starfaði þar alla sína
starfsævi til 71 ára aldurs.
Árið 1938 var mikið hamingjuár
hjá pabba, en 3. desember þetta ár
gekk hann í hjónaband með móður
minni, Leu Kristjánsdóttur. Fyrstu
árin bjuggu þau saman með foreldr-
um pabba, afa mínum Guðmundi
Jónatanssyni og ömmu minni Mar-
gréti Guðnadóttur. Níu árum seinna,
þ.e. 1947 lést afi minn Guðmundur,
en amma Margrét bjó hjá syni sín-
um og fjölskyldu þar til hún lést
1968. Ég tel það forréttindi að hafa
alist upp á heimili með góðri ömmu.
Pabbi var mikill fjölskyldumaður,
fjölskyldan átti hug hans allan. Árið
1947 flutti hann með fjölskylduna í
eigið hús við Sörlaskjól, sem ætíð
var hans mesta stolt. Ég undraði
mig eitt sinn á því við hann, hvernig
hann hefði ráðið við þessa húsbygg-
ingu. Hann benti mér á að hugsa
mér minn eigin hag með eftirtöldum
sparnaði: enginn sími, ekkert sjón-
varp, enginn bíll, engar sólarlanda-
ferðir og fl. Grunnur hússins var
grafinn með haka og skóflu, timbrið
flutt á reiðhjóli og mest öll vinna
unnin með handafli. Pabbi var mjög
handlaginn og ég man að fram eftir
minni barnæsku var hann sífellt að
smíða og bæta húsið. Þetta voru
hans bestu stundir, þá leið honum
vel. Hann var vandvirkur og sam-
viskusamur, trygglyndur og vina-
fastur. Hann var hlýr maður, hæg-
látur, en glaður og líflegur í sínum
hópi.
Þegar ég stóð við dánarbeð föður
míns komu upp í hugann margar
góðar minningar frá þeim 52 árum
sem við áttum saman. Þetta voru
minningar sem voru gleymdar en
komu nú fram og áttu allar það sam-
eiginlegt að innihalda gleðileg
augnablik. Allt í einu kom upp minn-
ing frá því að ég var lítill strákur í
sveit og pabbi kom óvænt í heim-
sókn, hvað við vorum báðir glaðir og
hamingjusamir. Minning frá því að
ég var við nám í Kaupmannahöfn og
mamma og pabbi komu í heimsókn.
Þá man ég eftir sömu gleðitilfinning-
unni sem gagntók okkur þegar við
hittumst. Og gleðistund þegar ég
sagði honum frá því að nú mundi
hann eignast nafna, þegar sonur
minn var skýrður. Og margt, margt
fleira. Þetta voru hamingjurík
augnablik sem byggðust ekki á
mörgum orðum heldur góðri tilfinn-
ingu. Samskipti okkar feðga voru
alla tíð náin og fylgdist pabbi af
miklum áhuga með öllu sem fram fór
í lífi mínu.
Þegar ég keypti mína fyrstu íbúð
tilbúna undir tréverk, var áhugi
pabba svo mikill að taka til hendinni
við smíðar, að ég mátti hafa mig all-
an við til að fylgja honum eftir.
Á seinni árum eftir að ég var kom-
in út í viðskipti, hafði hann alltaf
mikinn áhuga á að fylgjast með. Og
þar kom fram hans mikla reynsla og
samskiptahæfileiki, því að þegar vel
gekk hjá mér gladdist hann, en þeg-
ar illa gekk var einstaklega gott að
kryfja málið til mergjar með honum
hvers vegna svo hefði farið, en ásök-
un var aldrei inni í umræðunni.
Foreldrar mínir voru mjög sam-
rýnd hjón. Þau hafa búið saman í 64
ár. Þau voru góðir uppalendur sem
vert er að taka sér til fyrirmyndir.
Þau byggðu ekki á boðum og bönn-
um, en höfðu skýra stefnu sem við
systkinin bárum virðingu fyrir.
Missir eftirlifandi móður minnar er
mikill og munum við gera allt okkar
til að létta henna framtíðina.
Þegar við fjölskyldan fylgjum
pabba síðasta áfangann, finnst okk-
ur mikill sjónarsviptir að hvarfi hans
úr okkar hópi. En það sem mest er
um vert er það, að hann skilur eftir í
hugum okkar allra bjarta og hreina
minningu um persónu sem bar með
sér góðvild og hlýju og gerði um-
hverfið bjartara. Gott er að minnast
hans og minningin um hann mætti
verða okkur áminning til eftir-
breytni. Eftir er mikill söknuður,
enginn fyllir hans skarð, en minn-
ingin um góðan, tryggan og göfugan
mann lýsir okkur sem þekktum
hann best.
Sonarkveðja
Örlygur Jónatansson.
Kæri tengdapabbi.
Mig langar með örfáum orðum að
þakka þér allt. Já þitt þétta hlýja
faðmlag sem ætíð mætti mér frá
þér, sem var svo gott og sem sagði
mér meira en nokkur orð hvað þér
þótti vænt um okkur. Margar minn-
ingar koma upp í hugann á svona
stund, allar svo ljúfar og góðar.
Meðan börnin mín voru lítil var ynd-
islegt að búa í nágrenni við afa og
ömmu og geta komið við hvenær
sem var og alltaf var boðið upp á
eitthvað gott. Allar jólaveislurnar og
afmælisveislurnar hjá ykkur á Eið-
istorgi eru okkur eftirminnilegar
þar sem börnin sýndu leikrit og
sungu fyrir afa og ömmu. Þetta voru
vel æfð skemmtiatriði og tilhlökkun
þeirra var mikil.
Við vorum sammála um hvað sund
er holl íþrótt og oft hittumst við í
sundlauginni á Seltjarnarnesinu,
sem þú stundaðir upp á hvern dag í
áratugi, eða þar til síðasta æviárið
þitt. Ég hef og mun sakna þess að
hitta þig ekki þar. Mig langar að lok-
um að þakka þér hve vel þú reyndist
okkur jafnt í gleði, sem og erfiðleik-
um. Það var svo gott að spjalla um
lífið og tilveruna við þig. Blessuð sé
minning tengadaföður míns.
Elsku Lea, missir þinn er mikill.
Þið áttuð langa og farsæla ævi sam-
an og eruð góð fyrirmynd fyrir okk-
ur.Við erum nágrannar Lea mín og
skulum nýta okkur það að eiga
áfram góðar stundir saman.
Þín tengdadóttir
Lára.
Elsku afi minn, nú ert þú farinn
og er það okkur öllum þeim sem
þekktu þig mikill missir. En þú varst
sjálfur tilbúinn að fara, sem er hugg-
un að vita.
Elsku afi, það var svo gott að
heimsækja þig og ömmu, þú tókst
alltaf svo vel á móti okkur, sast í
stólnum þínum og spjallaðir, það var
svo gaman og gott. Nú er enginn afi
í stólnum lengur, en ég er nú samt
viss um að þú situr stundum þar
ennþá og passar hana ömmu. Þetta
er svo mikill missir fyrir hana og
okkur öll.
Í nóvember síðastliðinn gerði ég
ritgerð fyrir skólann sem fjallaði um
fjölskyldu mína. Ég heimsótti ykkur
og þú last fyrir mig ljóð um Hjörsey,
eyjuna sem þú ólst upp á og þér
þótti svo vænt um. Þú sagðir mér
margt, en ég tók samt eftir því að þú
hreyktir þér ekkert af afrekum þín-
um sem mér fannst svo mikið til um,
t.d. þegar þú byggðir húsið í Sörla-
skjóli og þú hjólaðir á reiðhjólinu
þínu með spýtur og annað efni sem
þurfti til byggingarinnar á milli
staða. Elsku afi, þér fannst engin
ástæða að hreykja þér af því, heldur
hafðir mest gaman af að segja mér
frá æskustöðvum þínum á Hjörsey.
Elsku afi minn, ég þakka þér fyrir
þessi átján yndislegu ár með þér, ég
á eftir að sakna þín, en við sjáumst
seinna. Hér að lokum langar mig að
birta tvö seinustu erindin úr ljóði
eftir Sigurðar Sigurðssonar skáld
frá Arnarholti sem þú last fyrir mig
þegar ég kom til þín til að fá efni í
ritgerðina mína. Ljóðið er um
Hjörsey, eyjuna þína.
Um hug til þín þótt fari ég fjarri
það fær ei neinu breytt.
Mér fannst þú verða kærri og kærri,
sem kjörin þín og mín sé eitt.
Mín ástar skuld er orðin stærri
en að ég fái hana greitt.
Vertu nú sæl og söng minn þiggðu
við sjáumst vona ég enn.
Verndari allt til hennar hyggðu
þá haust og kuldar koma senn.
Þú hýrust sveit á bóli byggðu
blessi þig bæði guð og menn.
Þín sonardóttir
Harpa Lind.
Margar minningar koma fram í
hugann á stundu sem þessari. Afi
var alltaf léttur í skapi og góður við
allt og alla. Það var hægt að tala við
hann um allt milli himins og jarðar,
og áttum við mörg skemmtileg og
fræðandi samtöl, sem ég mun lengi
minnast með hlýjum hug.
Það verður því undarlegt að fá
ekki að hitta hann aftur og spjalla
við hann um alla heima og geima, en
þess í stað á ég fjölda góðra minn-
inga um hann sem munu lifa með
mér í gegnum árin og minna mig á
þann yndislega afa sem ég fékk að
eiga.
Að lokum vil ég með þessum fal-
lega sálmi kveðja elsku afa minn,
hann afa Jónatan;
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ragnhildur Anna
Ragnarsdóttir.
Elsku afi minn og nafni, mig lang-
ar að minnast þín með þessum orð-
um. Daginn áður en þú fórst frá okk-
ur ætlaði ég að heimsækja þig og
ömmu og færa þér gjöf (sokka) sem
ég hafði keypt handa þér í síðasta
danskeppnisferðalagi. Þann dag var
ég svo upptekinn svo ég ákvað að
koma daginn eftir, en eftir skólann
kom mamma og sótti mig og færði
mér þær sorgarfréttir að þú værir
dáinn, svo ég heimsæki þig bara í
huganum, því ég hef alltaf tíma í
það. Ég man eftir mörgum góðum
heimsóknum þegar ég kom með fjöl-
skyldu minni að heimsækja þig og
ömmu, við komum nánast hvern ein-
asta sunnudag þegar ég var yngri,
eða hittum ykkur í fjölskylduboðum
þar sem var svo gaman að heilsa upp
á ykkur, því að ykkur fannst alltaf
jafn gaman að sjá okkur. Þú heils-
aðir mér alltaf ,,Sæll nafni“ eða
sagðir ,,Nafni mættur“ og varst
ánægður að sjá mig, svo settumst
við niður og spjölluðum um ýmislegt
á meðan að amma var að laga kaffi
handa okkur. Þú varst skemmtileg-
ur að tala við því þú hafðir margt
fróðlegt að segja og þú hafðir mikinn
áhuga á því að vita hvernig mér
gengi í skólanum og almennt í lífinu.
Svo er mér líka minnistætt þegar ég
mætti þér stundum í sundi í Nes-
lauginni þegar ég var yngri og þegar
þú gast mætt í ferminguna mína
seinasta vor og sást mig dansa. Ég
sá hvað þér þótti gaman að því og
þótti mér vænt um það. Ég er stolt-
ur af því að bera nafn þitt og er ég
þakklátur því að hafa fengið að
kynnast þér. Ég kveð þig með sökn-
uði og Guð blessi minningu þína.
Þinn sonarsonur og nafni
Jónatan Arnar Örlygsson.
Traustur, frændrækinn, hjálp-
samur og góður hlustandi. Það eru
fyrstu orðin, sem lýsa þér í mínum
huga, þegar litið er til baka. Þú varst
20 árum eldri en ég, svo ég naut þín
við í uppvextinum og félagsskapar
ykkar Leu systur og barna ykkar,
ætíð af mikilli ánægju.
Mér þótti ávallt vænt um þig og í
haust kom ég orðum að því við þig,
að þú hafir löngum verið mér fyr-
irmynd. Ekki kann ég að nefna betri
eftirmæli en þessi, frá mínum sjón-
arhóli séð.
Við Kristjana, börnin mín og
tengdabörn þökkum ykkur Leu góð-
ar stundir, þegar málefni líðandi
tíma og eilífðarmálin voru krufin.
Nú ertu kominn með forskot, sem ég
vona að þú njótir sem lengst, áður
en þú leiðir mig í allan sannleikann.
Í Guðs friði og blessun og huggun
til lifenda.
Vilhelm Heiðar.
JÓNATAN
GUÐMUNDSSON
Ástkær eiginmaður minn,
SVEINN GUÐFINNUR RAGNARSSON,
Fannborg 1,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju fimmtu-
daginn 6. mars kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Svanfríður Eygló Ívarsdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist)
eða á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að til-
greina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Tekið er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi
Morgunblaðsins, Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgun-
blaðsins Kaupvangsstræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar
og hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum,
sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum. Um hvern látinn ein-
stakling birtist ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar
greinar séu um 300 orð eða 1.500 slög (með bilum) en það eru um 50 línur
í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast
við eitt til þrjú erindi. Einnig er hægt að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að það sé gert
með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en
ekki stuttnefni undir greinunum.
Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum fyrr. Ef útför er á sunnudegi, mánudegi
eða þriðjudegi þurfa greinarnar að berast fyrir hádegi á föstudegi. Ber-
ist greinar hins vegar ekki innan hins tiltekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að
fresta birtingu greina, enda þótt þær berist á réttum tíma.
Birting afmælis- og
minningargreina