Morgunblaðið - 06.03.2003, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. MARS 2003 39
elskað. Þú varst besti vinur minn og
bara langlangbesti vinur minn sem
ég hef eignast. Þótt þú sért farinn
þá ertu alltaf hjá mér, vinur minn.
Nú veit ég að þér líður vel, elsku
Bjössi.
Ég sakna þín mikið en þinn tími
var kominn þannig að þú skalt bara
hvíla í friði.
Guð og afi taka vel á móti þér og
allir og ég hlakka mikið til að sjá þig
aftur þegar ég kem.
María.
Kær vinur okkar er látinn, langt
fyrir aldur fram. Okkur setti hljóð
þegar fréttin barst. Fjölskyldan var
tiltölulega nýflutt til Íslands og nýtt
líf framundan þegar áfallið kom.
Halli kynntist Bjössa þegar þeir
störfuðu saman hjá Rafmagnsveitu
Reykjavíkur. Bjössi stóð stutt við
þar því hugur hans stóð til frekara
náms. Glaðværðin var einkenni
Bjössa hvar sem hann var.
Þegar Halli heimsótti þau Álf-
heiði til Danmerkur þá varð til sag-
an um Amager. Þeim var sent kjöt-
læri og það átti að vera úti á
Amager. Við fórum með lestinni en
hún fór ekki alla leið svo ganga
þurfti restina. Var gengið og gengið,
því ekki var alveg á hreinu hvar
lambakjötið væri niðurkomið. Það
fannst að lokum eftir göngu fram og
til baka um Amager. Þegar heim
var komið voru fætur Halla alveg að
niðurlotum komnir. Hann sagði við
Bjössa að hann færi aldrei aftur út á
Amager. Gerðum við mikið grín að
þessu eftir þetta. Þau fluttu svo
seinna út á Amager og Halli sagði
þá við Bjössa: „Þú veist hvað þetta
þýðir, ég kem aldrei að heimsækja
þig út á Amager!“
Þau komu heim sumarið 1992 til
að gifta sig og bjuggu hjá okkur
meðan þau voru í Reykjavík. Bjössi
fékk vinnu úti á Granda og hjólaði á
hverjum degi til og frá vinnu. Hann
var að koma sér í gott form fyrir
giftinguna. Ógleymanlegt var þegar
Bjössi kom til að sýna okkur gifting-
arskóna. „Eru þeir ekki flottir?“
Þarna stóð hann í baðsloppnum, í
sokkum og skóm og ljómaði svo yfir
skónum sem hann ætlaði að gifta sig
í. Hann var ekki að spá í neitt ann-
að.
Eftirminnilegt er líka þrítugsaf-
mæli þeirra beggja, sem haldið var í
hlöðunni á Barkarstöðum. Flottari
sal var ekki hægt að hugsa sér, með
heyböggum og öllu og gestirnir
tjölduðu úti á túni og svo grillaði
Bjössi ofan í gestina.
Börnin þeirra voru hans líf og
yndi. „Broskallarnir“ voru hans að-
ferð til að þroska þau. Og það síð-
asta sem hann gerði var að smíða
dúkkuvagn fyrir Arndísi Úllu, guð-
dóttur okkar, sem hún fékk í afmæl-
isgjöf tveimur dögum áður en hann
dó.
Elsku Álfheiður, Úlfar Þór,
Freyja Björt og Arndís Úlla, sökn-
uður ykkar er mikill því góður
drengur er genginn. Guð gefi ykkur
styrk til að takast á við sorgina. Við
sendum Arndísi og Ragnari og
systkinum Bjössa samúðarkveðjur,
sem og öðrum ættingjum og vensla-
fólki.
Hallgrímur S. Hallgrímsson,
Helga S.L. Bachmann.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund,
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði,
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgr. Pét.)
Lífið lætur ekki að stjórn og er
svo skammvinnt hjá sumum að erf-
itt er að sætta sig við svo skjót
endalok. Fyrir ári síðan var fram-
tíðin björt hjá vinum mínum, Álf-
heiði og Bjössa, og börnunum þeirra
þremur. Síðan greindist Bjössi með
krabbamein og baráttan við það
varð öllum öðrum hlutum yfirsterk-
ari. Það var þó aðdáunarvert hversu
vel þau nýttu þetta ár, hlúðu að fjöl-
skyldunni og efldu fjölskyldu- og
vinabönd. Þau gerðu sér oft daga-
mun og fóru til dæmis, í miðri lyfja-
meðferð Bjössa, í eftirminnilega
ferð til Danmerkur og Þýskalands í
fyrrasumar til að heimsækja vini og
létu í raun aldrei deigan síga þrátt
fyrir myrkar stundir og tíðindi er
urðu æ dapurlegri er á árið leið.
Lífsgleði og kraftur einkenndu
Bjössa. Það þurfti enginn að kvíða
því að kringum hann væri deyfð eða
leiðindi. Hann naut sín sem hrókur
alls fagnaðar, hló hátt og mikið og
hleypti fjöri í mannskapinn. Hann
átti auðvelt með að eignast vini og
kunningja, eins og sýndi sig best
þegar fjölskyldan fluttist milli
landa, fyrst til Danmerkur þar sem
Bjössi var við nám og síðar störf og
svo til Þýskalands. Hann lét ekki ný
tungumál eða annað umhverfi aftra
sér heldur leit á það sem ögrandi
verkefni og virtist þekkja fjölda
fólks eftir skamman tíma.
Þessi kraftur, dugnaður og ósér-
hlífni kom berlega í ljós þegar
Bjössi veiktist. Hann hélt bjartsýn-
inni og voninni og leit á þetta fram-
an af sem hvert annað verkefni sem
hann þyrfti að leysa.
Það var ekki hægt annað en að
hrífast af Bjössa. Hann hafði stórt
hjarta og hlýja framkomu. Alltaf
fagnaði hann manni sérlega vel,
heilsaði með kossi, faðmlagi, hlátri
og gamansögum. Hann gat verið
stríðinn, slegið einhverju fram
svona eins og til að athuga hvort
hann gæti ergt mig en alltaf endaði
það í hlátri.
Fyrst og síðast var Bjössi fjöl-
skyldumaður. Það er mikill harmur
að fjölskyldunni kveðinn en minn-
ingar um góðan föður og eiginmann
veita þeim vonandi styrk er fram í
sækir. Ég á margar minningar um
Bjössa, tengdar gleðistundum með
honum og fjölskyldunni. Fyrir þær
vil ég þakka.
Ég votta Álfheiði vinkonu minni,
börnunum Úlfari Þór, Freyju Björt
og Arndísi Úllu, Úllu Árdal, for-
eldrum og systkinum og öðrum ná-
komnum mína dýpstu samúð. Minn-
ing um góðan dreng lifir.
Sigurlaug Anna.
Mig langar að minnast Björns
Ragnarssonar starfsfélaga míns
með örfáum orðum. Ég kynntist
Birni skömmu eftir að hann hóf
störf hjá Samskipum fyrir tæpum
þremur árum. Hann bar ábyrgð á
hugbúnaðar- og þróunardeild fé-
lagsins og var ekki búinn að vera
lengi við störf þegar ég dró hann
inn í þau verkefni sem ég var að
vinna að vegna vöruhúsastarfsem-
innar. Það voru ófáir klukkutíma-
rnir sem við áttum saman við grein-
ingu, skipulagningu, úrvinnslu og
innleiðingu á sviði hugbúnaðar og
tölvumála. Ég get í hjarta mínu
staðfest að betri starfsfélaga hefði
ég vart getað fengið, hann tók á öll-
um verkefnum af miklum áhuga og
krafti, þannig að ekki þurfti að ótt-
ast um þá málaflokka sem hann
fékk inn á sitt borð. Ég og mínir
starfsmenn áttum það til að hlæja
að því ef upp komu vandamál í
deildinni að þetta væri nú ekkert
mál, „við skreppum bara upp til
Björns og afgreiðum þetta yfir ein-
um kaffibolla“. Stærsta verkefnið
sem við unnum saman að var strika-
merkjavæðing Vörudreifingarmið-
stöðvarinnar. Björn lagði ómælda
vinnu í það verkefni og átti stóran
þátt í því hversu vel það tókst til.
Björn var ekki aðeins góður
starfsfélagi, heldur var hann einn af
þessum mönnum sem maður kynn-
ist í gegnum starfs sitt og fer að
þykja vænt um. Það kom fyrir að
við gleymdum okkur á spjalli um
heima og geima og ég minnist sér-
staklega þess æðruleysis og styrks
sem hann sýndi þegar veikindi hans
komu upp fyrir tæpu ári síðan.
Ég átti þess kost að kynnast fjöl-
skyldu Björns síðasta sumar í fjöl-
skylduferð Samskipa til Vestmanna-
eyja. Við áttum þar góðar stundir
með fjölskyldum okkar á ferðalagi
um eyjuna með Vestmanneyinginn
og vinnufélaga okkar Hlöðver
Guðnason í hlutverki leiðsögu-
mannsins. Minningar mínar um þær
stundir í afslöppun og gleði munu
lifa þegar mér verður hugsað til
Björns.
Björns Ragnarssonar er sárt
saknað af okkur sem störfuðum með
honum. Megi góður Guð styrkja Álf-
heiði og börnin í þessari miklu sorg.
Halldóra Káradóttir,
Samskipum.
Gangur lífsins er oft á tíðum
óskiljanlegur. Hvað veldur því að
„maðurinn með ljáinn“ knýr að dyr-
um hjá ungu fólki í blóma lífsins?
Þessari spurningu get ég ekki svar-
að og mig setti hljóðan þegar Benni
sagði mér að Bjössi bróðir hans
hefði látist af völdum krabbameins,
aðeins 36 ára gamall.
Ég man fyrst eftir Bjössa þegar
við vorum saman í Laugarbakka-
skóla, hann 8 ára og ég 11. Þar sem
þriggja ára aldursmunur var á okk-
ur þá hafði ég ekki mikið samneyti
við þennan unga dreng á þessum ár-
um. Á unglingsárunum lágu leiðir
okkar saman á knattspyrnuvellinum
en þar stóð hann í marki, stæðilegur
og fastur fyrir. Þar hvatti hann okk-
ur til dáða þegar illa gekk og sam-
gladdist þegar menn lögðu sig fram
og uppskáru sigur.
Árin liðu og frétti ég annað slagið
af Bjössa og hvað hann var að bar-
dúsa. Vissi að hann var á beinu
brautinni á menntaveginum og ætl-
aði sér þar stóra hluti sem síðar
urðu að veruleika.
Það var síðan einn dag þegar ég
mætti til vinnu við veiðihúsið í Mið-
fjarðará að þar var Bjössi í öllu sínu
veldi. Komst ég fljótt að því að það
var búið að ráða hann sem leiðsögu-
mann og fór það svo að við unnum
saman þetta sumar og það næsta. Í
veiðihúsinu var oft glatt á hjalla og
var Bjössi hrókur alls fagnaðar. Á
þessu tímabili kynntist ég honum
betur en ég hafði gert áður og urð-
um við mestu mátar.
Áfram leið tíminn og það var ekki
fyrr en fyrir tæpum tveimur árum
að við hittumst á skrifstofu Sam-
skipa hf. þar sem hann starfaði til
dauðadags. Eins og hans var von og
vísa var hann þá hress og kátur eins
og hann hafði alltaf verið.
Já, svona er minningin um
Bjössa, alltaf stutt í brosið og létt-
leikinn ávallt til staðar. Það er erfitt
til þess að hugsa að fá ekki framar
að njóta samvistar við þennan glað-
lega pilt úr Húnaþingi sem átti svo
margt ógert.
Eftirlifandi eiginkonu, börnum og
aðstandendum votta ég mína dýpstu
samúð og bið ég Guð almáttugan að
veita ykkur styrk í sorginni.
Sigurður T. Jack.
Okkur langar til þess að kveðja
Björn Ragnarsson vin okkar með
nokkrum orðum.
Það var sönn ánægja að starfa
með Birni. Verkefnin voru ótalmörg
en samt sem áður tókst honum að
sinna þeim öllum af krafti og fag-
mennsku. Við áttum saman ótal
stundir við að finna lausnir á erf-
iðum verkefnum.
Orðið vandamál var ekki til í
orðabók Björns, heldur viðfangsefni
sem alltaf var hægt að leysa. Smátt
og smátt, oft með miklum rökræð-
um, færðumst við alltaf nær mark-
inu þar til verkefnið var leyst. Já-
kvæður og þolinmóður og oftar en
ekki skellihlæjandi fékk Björn hóp-
inn til þess að taka höndum saman
og klára. En Björn lét sér ekki
nægja að láta sig mál tengd starfinu
varða. Hann var sannur vinur og
tilbúinn til þess að aðstoða okkur
við hvaðeina sem okkur lá á hjarta.
Það er af ótalmörgu að taka ef við
ætlum að rifja upp góðar stundir á
þessum rúmlega tveimur árum.
Langar setur yfir erfiðum verkefn-
um og uppskera erfiðisins, nám-
skeiðsferðirnar á Bifröst og
skemmtilegar samverustundir utan
vinnutímans eru stundir sem við
eigum eftir að minnast um ókomin
ár.
Við samhryggjumst fjölskyldu
Björns af heilum hug en erum jafn-
framt fullviss um að hún eins og við
á eftir að ylja sér við góðar minn-
ingar um stórkostlegan mann.
Félagar hjá Samskipum,
Vignir J. Sveinsson,
Georg Garðarsson,
Ruth Elfarsdóttir,
Þröstur Á. Gunnarsson.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓHANNA FRIÐRIKSDÓTTIR,
Kirkjuvegi 11,
Keflavík,
sem lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
laugardaginn 1. mars, verður jarðsungin frá
Keflavíkurkirkju föstudaginn 7. mars kl. 14.00.
Friðrik Georgsson, Anna Jónsdóttir,
Vilborg Georgsdóttir, Guðmundur Björnsson,
Lovísa Georgsdóttir, Brynjar Hafdal,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær sambýlismaður minn og fósturfaðir,
bróðir okkar, faðir og afi,
SIGURÐUR FRIÐRIK SIGURÐSSON,
varð bráðkvaddur á heimili sínu í Gautaborg
mánudaginn 3. mars sl.
Minningarathöfn fer fram í Skårskirkju í Gauta-
borg mánudaginn 10. mars kl. 18.00.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Ásta Georgsdóttir,
Aron Kári,
Magnea Sigurðardóttir,
Jón Sigurðsson,
börn og barnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
HALLDÓR GUÐMUNDSSON
pípulagningameistari,
Þangbakka 8,
(áður Akurgerði 8),
Reykjavík,
andaðist á Hrafnistu, Reykjavík, föstudaginn
28. febrúar sl.
Jarðarförin fer fram frá Bústaðakirkju föstudaginn 7. mars kl. 13.30.
Anna Steinunn Jónsdóttir,
Helga Halldórsdóttir,
Guðmundur Halldórsson, Elín Snæbjörnsdóttir,
Jón Árni Halldórsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
ÞÓRDÍS SMITH (WIIUM),
fædd á Vopnafirði {Fagradal},
lést í London miðvikudaginn 19. febrúar.
Útför hennar fer fram fimmtudaginn 6. mars kl. 16.00.
Inga Smith.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐRÚN EGILSDÓTTIR,
Hæðargarði 35,
Reykjavík,
andaðist á líknardeild Landspítalans Landa-
koti þriðjudaginn 4. mars.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Guðrún J. Óskarsdóttir, Magnús S. Magnússon,
Svanborg E. Óskarsdóttir, Guðjón Antonsson,
Ragna S. Óskarsdóttir, Bergsveinn Jóhannsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Ástkær sonur okkar,
SVEINBJÖRN ÞÓR KRISTMUNDSSON,
Krummahólum 2,
Reykjavík,
lést mánudaginn 3. mars.
Sveinbjörg Guðmundsdóttir, Gunnar Sigurðsson.