Morgunblaðið - 06.03.2003, Blaðsíða 44

44 FIMMTUDAGUR 6. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
KALLINN kom til mín um daginn og
sagðist vera í smávandræðum með
þetta virkjana/álversmál. Með því að
hrúga þessu saman myndi ástandið
fyrir austan lagast tímabundið en svo
yrðu það líklega mest Pólverjar og
Króatar sem myndu vinna þarna að
lokum.
Ástæðan væri að það mætti auðvit-
að ekki borga of há laun þarna né
heldur borga of mikið fyrir blessað
rafmagnið. Það væri jú verið að fram-
leiða hráefni og það vissi hvert
mannsbarn, sem eitthvað vissi, að
hráefni til iðnaðar væri grunnfram-
leiðsla og mætti ekki kosta neitt. „Allt
verður að vera hundódýrt svo að
hægt sé að selja hráefnið á nógu lágu
verði“.
Svo sagði hann: „Það er svo aldrei
að vita nema að afkomendur okkar
geti komið jökulleirnum í verð þegar
lónið verður orðið fullt af drullu –
hver veit!. Ef leirinn fýkur svo út um
allt þá verður nóg af honum og allir
verða drulluríkir!!“ ...og bætti svo við:
„Það er ekki hægt að láta fólkið kjósa
um þetta því að það hefur ekki hunds-
vit á þessu og myndi kolfella málið.“
Svo klóraði hann sér í kollinum og
sagði hugsandi: „Hvað eigum við líka
að gera við þessar ca þrjátíuþúsund
milljónir sem við erum búnir að láta
skína í að séu til í kassanum til að nota
í framkvæmdir og uppbyggingu?“
Ég hallaði mér fram og horfði stíft í
augun á honum og sagði: „Veistu,
þetta mál hefur líka verið að valda
mér hugarangri og mér finnst heldur
leiðinlegt hvernig þetta hefur þróast.
Þetta er eins og að hafa fengið léleg
spil á hendi í góðu spili. Eða sem
verra er, þetta er eins og hafa fengið
góð spil á hendi en spilað illa úr
þeim“.
„Já, þetta er hundleiðinlegt en eitt-
hvað verðum við að gera. Hvað finnst
þér?“
Þarna kom tækifærið til að láta ljós
mitt skína svo að ég smellti saman
fingrunum, dreif mig úr jakkanum og
stökk uppá stól. Breiddi út faðminn,
fyllti lungun af lofti og byrjaði: „Ef
það á á annað borð að rústa hálend-
inu, af hverju gerum við bara ekki
helling af svona göngum og bjóðum
þetta sem geymslur fyrir geislavirk-
an úrgang og þessháttar gúmmelaði.
Það fæst hellingspeningur fyrir svo-
leiðis. Loka vel og vandlega fyrir og
planta blómum ofaná …??“
Kallinn varð eins og þrumuský í
framan svo að ég dró samstundis í
land. Þetta var ekki rétti tíminn til að
grínast. Ég ákvað að leggja fram hina
hugmyndina.
„Sjáðu til. Í staðinn fyrir að fara
verksmiðjuleiðina, af hverju förum
við ekki grænu leiðina. Tökum þessar
þrjátíuþúsund milljónir og notum
þær til að gera til að byrja með Aust-
firðina og hálendið norðan jökuls og
síðar önnur svæði að ferðamanna-
stöðum fyrir Ís- og útlendinga. Við
gætum til dæmis búið til nokkra upp-
hitaða golfvelli, við gætum sett niður
eins og eittþúsund heilsárshús víðs-
vegar um hálendið, borað nokkrar
holur eftir heitu vatni og hitað allt
upp og sett upp heilsulindir, gert
fjallahjólastíga um allt, slatta af fín-
um tjaldsvæðum, tvo til þrjá kláfa til
að koma fólki uppá valda fjallstinda,
nokkrar skíðalyftur, lagað vegina og
gert allt þetta nokkuð aðgengilegt.
Það væri hægt að eyða í þetta svona
tuttuguþúsundmilljónum og helling-
ur af fólki fengi vinnu við að setja
þetta allt upp og svo vinnu við þjón-
ustu o.s.frv. Síðustu tíuþúsundmillj-
ónirnar myndum við nota til að aug-
lýsa herlegheitin í útlandinu!!! Það
væri hægt að keyra svona heilsu-
svæði og útivistarsvæði allt árið ef
rétt er á málunum haldið. Við mynd-
um reyna að byggja upp náttúru-
væna ímynd og reyna að hafa heild-
arplanið sæmilega heillegt!!!“
Ég steig niður af stólnum, lagaði
bindið, settist niður og beið eftir við-
brögðum. Kallinn hallaði sér aftur í
stólnum og horfði á mig drykklanga
stund og ég horfði stíft á móti. Mér
leið stórvel.
Svo hallaði kallinn sér fram og sló í
borðið. „Fínt. Stórfín hugmynd og
miklu betri en verksmiðjuhugmynd-
in. Nú drífum við í þessu. Ég ætla að
hringja í hina og kalla saman fund“.
Ég fékk mér vatnssopa og hugsaði:
„Toppmaður“.
HALLDÓR KVARAN,
Giljasel 1, Reykjavík.
Stóriðjufram-
kvæmdir
Frá Halldóri Kvaran
ÞAÐ er með ólíkindum hvað eitt lítið
og stutt bréf getur dregið upp skýra
mynd af ýmsum málum þótt orðin
sem eru notuð séu ekki endilega svo
mörg.
Þetta hugsaði ég þegar ég las bréf
hér fyrir nokkru, frá karlkyns nafna
mínum á Eskifirði.
Hann fer þar nokkrum orðum um
fyrirlitningu sína á því fólki sem berst
fyrir því að verja landið fyrir mestu
náttúruspjöllum í sögunni, af manna
völdum. Hann lýsir fyrirlitningu sinni
á listamönnum af hverju tagi, hvort
sem þeir tjá hug sinn með myndlist,
orðlist, leiklist eða sönglist og virðist
sem hann ætli að hætta að lesa, hætta
að skoða myndverk, hætta að hlusta á
tónlist, hætta að fara í bíó og hætta að
fara í leikhús. Eflaust mun þessi mað-
ur hafa mikið að gera við að loka aug-
unum fyrir hvers kyns fegurð sem á
vegi hans kann að verða.
Að hans mati er aðeins það starf
göfugt sem unnið er „með höndun-
um“, svo ég noti hans orð.
Hvernig hann fær að skilið hug og
hönd er mér ráðgáta. En, skítt með
það.
Í þessu bréfkorni hefur honum tek-
ist að segja allt sem segja þarf um það
af hverju fólk á Austurlandi er ragt að
tjá hug sinn varðandi Kárahnjúka-
virkjun. Bréf hans lýsir viðmóti því
sem þeir sem vilja verja sitt land fá
hér á Austurlandi. Þá skilur þjóðin
betur þögn okkar.
Þökk sé þér, nafni á Eskifirði.
GRÉTA ÓSK
SIGURÐARDÓTTIR,
Vaði, Skriðdal.
Eitt lítið „letters bréf“
Frá Grétu Ósk Sigurðardóttur