Morgunblaðið - 12.06.2003, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 FIMMTUDAGUR 12. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Það voru skelfilegar
fréttir þegar kom í ljós
að Skúli okkar hafði
greinst með illvígan
sjúkdóm. Skúli sem alltaf var svo lif-
andi í áhuga sínum á ólíklegustu mál-
efnum. Það var þó hin íslenska nátt-
úra sem heillaði hann mest. Hann var
þeirrar skoðunar að við ættum að lifa
af og með náttúrunni.
Skúli var mikill frumkvöðull og réð-
ust hann og Anna í að hefja fasana-
rækt hér á Íslandi. Hafa þau náð góð-
um tökum á ræktuninni en björninn
er ekki unninn með því. Þau hjón hafa
mátt fást við ýmsar hindranir og erf-
iðleika í okkar skriffinnskubákni til
þess að fullreyna þessa skemmtilegu
nýbreytni í íslensku atvinnulífi. Því
miður eru þær hindranir ekki yfir-
stignar ennþá, svo að það bíður Önnu
að fást áfram við þau vandamál.
Áhugi hans á þjóðmálum og stjórn-
málum var lifandi. Það upplifði ég sem
þingmaður, því að hann var óþreyt-
andi að mæta á stjórnmálafundi og
einnig að hafa samband við okkur
þingmenn þegar hann vildi leggja
eitthvað til mála sem voru í umfjöllun
hverju sinni. Ég undraðist oft hversu
vel hann fylgdist með framgangi
þeirra mála á Alþingi, sem voru á
hans helstu áhugasviðum. Var það
sérstaklega á sviði náttúruverndar,
umhverfismála, menningarmála og
því sem sneri að hreindýrum og ferða-
mennsku.
Skúli var duglegur liðsmaður okkar
sjálfstæðismanna. Hann var ötull í fé-
lagsstarfinu og lét svo sannarlega
ekki sitt eftir liggja í umræðunni,
hvort sem var á sveitarstjórnavett-
vangi eða í landsmálunum. Það var
honum mikið hjartans mál undir það
síðasta að geta tekið þátt í nýliðnum
alþingiskosningum. Fór það svo að
það var með hans síðustu verkum að
kjósa utankjörstaðar. Fylgdu síðan
ströng fyrirmæli um hvernig atkvæð-
inu yrði komið til skila. Það snart okk-
ur djúpt og hvatti að vita af slíkum
áhuga manns sem taldi síðustu stund-
irnar.
Ég hitti Skúla síðast þegar við vor-
um að fagna undirskrift samninga um
álver á Reyðarfirði. Hann lagði á sig
ferðalag til að geta orðið vitni að því
þegar þetta mikla hagsmunamál okk-
ar Austfirðinga var í höfn. Gleði hans
var innileg, þrátt fyrir að hinn vondi
sjúkdómur hefði gengið nærri honum.
Hann var þó sannarlega ekki á þeim
buxunum að gefast upp frekar en
fyrri daginn og var bjartsýnn um að
hann myndi hafa sigur. Það fór þó svo
að hann varð að láta í minni pokann.
Ég votta Önnu og fjölskyldunni
innilega samúð mína og bið góðan guð
um að styrkja þau í sorg sinni.
Arnbjörg Sveinsdóttir.
Frumherji, ástríðuveiðimaður og
fashanabóndi er fallinn frá, Skúli
Magnússon er allur.
Okkur setur hljóða við þessa frétt.
Dánarfregnin kom kannski ekki á
óvart, við vissum að hann greindist
með sjúkdóm upp úr áramótunum en
áttum síst von á að sjúkdómurinn
mundi leggja þennan baráttumann að
velli svo fljótt.
Skúli var frumherji hvað eftirlit og
leiðsögn með hreindýraveiðum varð-
aði, var eftirlitsmaður frá upphafi
þess kerfis, sem nú hefur verið við lýði
í rúm tíu ár hvað hreindýraveiðar
varðar og síðar leiðsögumaður þegar
lögunum var breytt.
Skúli var óþreytandi að leita sér
þekkingar á leiðsögumannsstarfinu
og leitaði fanga víða. Fór sjálfur til
veiða erlendis, las sér til í bókum og
tímaritum, auk þess að flakka um net-
SKÚLI
MAGNÚSSON
✝ Skúli Magnús-son fæddist í
Reykjavík 5. október
1944. Hann lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi við
Hringbraut 8. maí
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Egilsstaðakirkju 17.
maí.
ið, og varla er til sú
veiðislóð á netinu sem
hann þekkti ekki.
Hann var duglegur
að ausa okkur hinum
sem störfuðum í faginu
af viskubrunni sínum,
stundirnar í eldhús-
króknum á Tókastöðum
og samverustundir við
veiðar á fjöllum eru
ógleymanlegar.
Nú á seinustu árum
þegar fast form var
komið á það eftirlits-
manna- og leiðsögu-
mannakerfi, sem mótað var á tíunda
áratug síðustu aldar, beitti Skúli sér
fyrir því að stofnað var „Félag leið-
sögumanna með hreindýraveiðum“
um miðjan febrúar síðastliðinn og
varð hann fyrsti formaður þess.
Við undirbúning að stofnun félags-
ins kom þrautseigja og frumkvæði
Skúla sér vel. Hann var búinn að tala
fyrir þessari félagsstofnum í nokkur
ár, fyrir daufum eyrum og reyndar
virtist borin von að hægt væri að sam-
eina svo sundurleitan hóp eins og leið-
sögumenn með hreindýraveiðum eru
í eitt félag. Þetta tókst Skúla og hann
uppskar laun erfiðis síns, eftir mikla
undirbúningsvinnu, hvergi banginn,
þótt hann gengi ekki heill til skógar
lengur, þegar að félagsstofnuninni
kom.
Skúli var einnig frumherji á sviði
fashanaræktar á Íslandi, með sinni
óbilandi þrautseigju tókst honum
ásamt Önnu konu sinni að fá innflutn-
ingsleyfi fyrir fashanaeggjum sem
þau unguðu út og varð upphafið að
fyrsta og eina fashanabúinu sem er
starfandi hér á landi.
Skúli var vel ritfær og skrifaði
meðal annars bók um íslensku rjúp-
una, hann var vel hagur bæði á tré og
járn, sem sér víða merki, auk þess að
vera liðtækur byssusmiður.
Við félagarnir viljum að endingu
senda Önnu eftirlifandi eiginkonu
Skúla, börnum þeirra og öðrum að-
standendum innilegar samúðarkveðj-
ur. Við biðjum Guð að fylgja Skúla á
nýjum stigum um hinar eilífu veiði-
lendur.
Stjórn Félags leiðsögumanna
með hreindýraveiðum.
Skúli Magnússon var höfðingi;
gestrisinn, glæsilegur, herramanns-
legur og gjafmildur. Hann var veiði-
maður út í fingurgóma og naut þess
að vera úti í náttúrunni og eyddi hann
ófáum stundunum í veiðar og leið-
sögn. Skúli var einstaklega fjölhæfur
og tel ég mig heppna að hafa átt hann
að samstarfsmanni. Ég leitaði til hans
með flesta hluti; hann smíðaði, teikn-
aði upp sýningar, tók á móti gestum
og sagði frá. Alltaf með hugmyndir,
frjór og jákvæður. Þegar ég var á yf-
irsnúning róaði hann mig niður og
benti mér á að njóta lífsins og draga
andann rólega, – heimurinn myndi
líklega ekki farast. Hann sá um
„kaffiseremóníuna“ á hverjum
morgni, hellti upp á og kallaði alla í
kaffi, enda kynntumst við samstarfs-
fólk hans hvert öðru best á þessum
stundum. Skúli hafði svo sannarlega
húmorinn í lagi og létti mikið lund
okkar sem umgengust hans, hann var
svo skemmtilegur og gaman að hlusta
á sögurnar hans.
Eitt sinn tókum við á móti erlend-
um vinnuhópi í tvær vikur. Ég var svo
stressuð, enda nýtekin við mínu starfi
og hugsaði um allt sem myndi fara úr-
skeiðis. En hann Skúli vissi alltaf ráð
við öllu og það endaði með því að hann
sá að mestu leyti um verkið, enda lék
allt í höndunum á honum. Ég veit
ekki hvað ég hefði gert án hans. Ég
mat hann virkilega mikils og þótti
óskaplega vænt um hann.
Nú þurfum við að halda áfram án
hans. Það verður erfitt, en þó ekkert í
líkingu við það sem hans nánustu
þurfa að takast á við.
Ég mun geyma með mér góðu
minningarnar um Skúla, skemmtileg-
ar vinnustundir, vikurnar sem við
unnum í Geirsstaðakirkju og ferða-
lagið til víkingabúðanna í Ribe í Dan-
mörku, þar sem Skúli naut sín í botn
við útskurð, eldsmíði og aðra víkinga-
iðju. Við enduðum ferðina á því að
gista í langhúsi, þar sem langeldurinn
logaði og dansað var við fiðluleik í
rökkrinu. Þetta var stórkostleg upp-
lifun sem ég veit að Skúli hefði ekki
viljað missa af.
Skúli var félagslyndur, hann eign-
aðist vini hvar sem hann kom og verð-
ur hans saknað sárt víðsvegar um
heiminn. Margir þeirra sem hann hef-
ur kynnst í gegnum vinnuna hafa sent
sínar samúðarkveðjur til fjölskyldu
Skúla: Alexia Gaitanou frá Grikk-
landi, Donald Gunn, og Georgia Cro-
ok frá Skotlandi, Kiran Williams frá
Írlandi og Vala Snæbjarnardóttir.
Libby Urquhart og Martin Clark hjá
Grampus Heritage and Training í
Skotlandi senda einnig sínar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Donald segir í
sinni kveðju: „Skúli var hjartahlýr og
rausnarlegur maður, sem augljóslega
naut þess að deila lífsgleði sinni og
lífskrafti með öðrum“. Í þessum
kveðjum er þér rétt lýst og má sjá hve
fólk mat þig mikils, elsku Skúli minn.
Við söknum þín hérna í Safnahús-
inu. Ég er þakklát fyrir að þú fékkst
að vera edrú síðustu þrjú árin. Takk
fyrir samfylgdina, hvort sem var í
vinnunni eða deildinni okkar, takk
fyrir vinskapinn og góðu ráðin. Mikið
er ég glöð að hafa kynnst þér.
Elsku Anna, Jódís, Heiða, Eyvi og
fjölskyldur. Þið eigið mína samúð
alla. Megi Guð gefa ykkur styrk til að
lifa lífinu áfram án Skúla. Geymum í
hjörtum okkar minningu um góðan
dreng.
Rannveig Þórhallsdóttir.
Ég kynntist Skúla Magnússyni
þegar hann flutti til Egilsstaða fyrir
20 árum. Síðan þá höfum við margt
brallað, marga fjöruna sopið og ekki
alltaf borið gæfu til að fara beina veg-
inn, nema helst á seinni árum.
Samskiptin og samveran með
Skúla verður alltaf sérstök og
ógleymanleg í minningunni. Hann
var mikið náttúrubarn, veiðimaður af
ástríðu og átti fáa sína líka af ákafa
við það sem hann tók sér fyrir hend-
ur. Það var þannig með Skúla, að
fengi hann hugmynd var hún fram-
kvæmd, væri hún á annað borð fram-
kvæmanleg. Hann unni sér aldrei
hvíldar fyrr en hann var búinn að
koma áhugamálum sínum í höfn.
Skúli var aðalhvatamaður að stofn-
un Skotfélags Austurlands og Félags
leiðsögumanna með hreindýraveiðum
og formaður beggja félaganna í ár-
daga þeirra. Hann var óþreytandi að
sinna öllu er viðkom veiðum, fræðum
þeim tengdum og skrifaði meðal ann-
ars bók um Rjúpuna. Hann kenndi
okkur að búa veiðivopn upp í hend-
urnar á okkur, miðlaði okkur af þekk-
ingu sinni á skotfærum og kenndi
mér að það er oftast manninum fyrir
aftan byssuna að kenna hitti hann
ekki í mark.
Það gefur auga leið að jafnmikill
eldhugi og Skúli, oft með mörg járn í
eldinum, komst ekki alltaf beina veg-
inn að takmarki sínu. Hann fékk ekki
alltaf þann stuðning við hugmyndir
sínar sem hann vænti, eins og gengur
um menn sem oft eru á undan sinni
samtíð. Samt var aðdáunarvert hvað
hann komst samt áfram þegar öll
sund virtust lokuð og kannski auð-
veldast að leggja árar í bát, uppgjöf
var ekki til í hans orðabók.
Gott dæmi um þetta er þegar Skúli
fékk þá hugmynd að flytja inn fas-
hana eftir að hafa stundað fashana-
veiðar úti á Spáni. Með dyggri aðstoð
konu sinnar Önnu Einarsdóttir tókst
honum það samt eftir mikla þrauta-
göngu milli ótal „byrókrata“ í hinu ís-
lenska stjórnkerfi sem oftar en ekki
rís fyrir framan hugmyndir manna
eins og ókleifur hamar.
Það er með miklum söknuði að ég
kveð Skúla vin minn eins snemma og
raun ber vitni, hann tókst á við sjúk-
dóm þann er dró hann til dauða, af
sama ákafanum og annað sem hann
tók sér fyrir hendur um dagana. Það
leið ekki langur tími frá því að bana-
mein hans greindist þar til hann var
allur, þetta var stíll Skúla, það var allt
eða ekkert.
Anna, Eyjólfur, Heiða, Jódís og
aðrir aðstandendur, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð.
Sigurður Aðalsteinsson.
Kveðja frá göngu-
klúbbnum
Elsku vinkona. Það
eru forréttindi að fá að
vaxa og þroskast sam-
an í góðum hópi samstarfsmanna.
Við höfum orðið þessarar gæfu að-
njótandi, þú varst þessi ljúfi og
góði félagi sem gafst þér alltaf
tíma til að hlusta á aðra og velta
tilverunni fyrir þér. Þú varst afar
nákvæm og skilaðir þinni vinnu
alltaf óaðfinnanlega. Þú varst
mjög gefandi í samstarfi sem er
ómetanlegt í okkar starfi.
Við, nokkrir samkennarar Vil-
borgar, ákváðum fyrir tveim árum
að ganga reglulega einu sinni í
viku í nágrenni Hafnarfjarðar eða
spila golf yfir sumartímann. Þess-
ar samverustundir verða seint
fullþakkaðar, hún smitaði okkur
með bjartsýni sinni og dillandi
hlátri. Vilborg bjó yfir miklum
innri styrk og kjarki sem hún
miðlaði til okkar hinna í göngu-
klúbbnum. Síðasta gangan okkar
var í Hellisgerði í blíðskaparveðri
núna um miðjan maí og gerðum
við okkur allar grein fyrir að tím-
inn okkar saman yrði ekki miklu
lengri.
Nú þegar sól hækkar á lofti er
komið að kveðjustund. Vilborg
hefur lokið erfiðri baráttu við hinn
illvíga sjúkdóm sinn. Við stöndum
eftir máttvana með tómarúm í
hjarta og skarð í vinahópnum.
Við sendum Skúla, Þorfinni,
Halldóru og fjölskyldunni allri
okkar einlægustu samúðarkveðj-
ur. Orð mega sín lítils en ef við
hugsum um þá einstöku yfirvegun,
æðruleysi og hlýju sem einkenndi
Vilborgu hjálpar það okkur við að
stíga skrefin fram á við, án elsku
Vilborgar okkar sem við söknum
öll.
Að eiga góða nágranna er góð
gjöf og því er erfitt að kveðja Vil-
borgu, konuna sem ekki var bara
nágranni heldur líka vinkona.
Fyrstu kynni okkar af Vilborgu
voru í heimboði hjá henni á Arnar-
hrauninu eftir skemmtikvöld sem
við vorum á. Umræðan var um
tónlist og er okkur minnisstætt er
VILBORG
ÞORFINNSDÓTTIR
✝ Vilborg Þorfinns-dóttir fæddist á
Selfossi 14. ágúst
1947. Hún lést á
heimili sínu hinn 28.
maí síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Víðistaða-
kirkju 10. júní.
Vilborg settist við pí-
anóið og spilaði Für
Elise.
Vinátta okkar og
Vilborgar hófst síðan
þegar við fengum
byggingarlóð í
Hvammahverfinu árið
1978, en lóðir okkar
lágu saman.
Við tók þriggja ára
tímabil spádóma og
framkvæmda. Það
vakti aðdáun hvað Vil-
borg var iðin og vann
hörðum höndum á
byggingartímanum. Margur meist-
arinn hefði verið vel staddur með
hana sem handlangara sér við hlið.
Um veturinn árið 1982 fluttu Vil-
borg og Skúli í húsið, sem geislaði
af glæsileika, og gaf góða mynd af
smekkvísi þeirra hjóna.
Næstu árin fylgdumst við með
dugnaði og eljusemi Vilborgar í
hönnun og viðhaldi garðsins, sem
hún lagði metnað sinn í og ómæld-
an tíma á hverju sumri.
Vilborg var eins og vorboðinn,
mætt að setja niður sumarblóm
fyrir framan húsið og að snyrta
beðin fyrir aftan.
Það hafa verið okkur forréttindi
að hluti útsýnis okkar var yfir á
margverðlaunaðan garð Vilborgar
og snyrtilegt hús þeirra.
Vilborg ól upp börn sín sem dug-
lega og skapandi einstaklinga og
því var happ fyrir dætur okkar að
eiga með þeim samleið í uppvexti
og skólagöngu. Þær minnast kon-
unnar sem ók þeim á bráðamót-
tökuna þegar einn leikurinn endaði
með gati á höfðinu, konunnar sem
hjálpaði þolinmóð þegar skotist var
yfir með hekluverkefni í vanda,
konunnar sem gaf öll góðu ráðin
varðandi skólamálin.
Vilborg var iðin við að gefa góð
ráð. Hún var róleg og yfirveguð,
þau mál sem voru rædd við hana
hverju sinni leysti hún á sinn ró-
lega hátt og kom með nytsamar
ábendingar. Hún gagnrýndi ekki
heldur benti á lausnir.
Þegar ljóst var að sjúkdómurinn
hafði búið um sig hjá Vilborgu
hófst barátta hennar sem hún háði
af miklum krafti og bjartsýni.
Um leið og við kveðjum Vilborgu
og þökkum henni samfylgdina
geymum við minningu um traustan
vin og góðan nágranna.
Við biðjum verndara okkar að
styrkja Skúla, Þorfinn og Halldóru
í söknuði þeirra.
Fjölskyldan
Fjóluhvammi 13.
Elsku Matthías
frændi.
Kveðjustundir eru
alltaf erfiðar, sérstak-
lega þegar maður á síst
von á þeim. Upp hafa
komið margar minning-
ar sem ylja mér um
hjartaræturnar. Í þínu tilviki eru allar
minningarnar á góðu nótunum. Það
er erfitt að draga eina upp úr pott-
inum, en ef ég horfi til baka sé ég ynd-
MATTHÍAS
KRISTJÁNSSON
✝ Matthías Krist-jánsson fæddist
23. september 1975.
Hann lést af slysför-
um aðfaranótt 10.
maí síðastliðins og
var útför hans gerð
frá Ólafsvíkurkirkju
17. maí.
islega sál sem var alltaf
tilbúin til þess að hjálpa.
Þú sýndir mér ávallt
mikla hlýju og öllum
þeim sem í kringum þig
voru. Takk fyrir allar
þær stundir sem við
höfum deilt saman og
hafðu það gott þarna
hinum megin í ljósinu.
Með þessu fallega ljóði
eftir langafa okkar kveð
ég þig, elsku vinur.
Nú til hvíldar leggst ég lúinn,
lát mig, Drottinn, sofa rótt;
hvílan faðminn breiðir búin,
blessuð kom þú draumanótt.
Vef mig þínum ástararmi,
englar guðs mér vaki hjá;
friðardagsins blíði bjarmi,
bráðum ljómar himni á.
(Guðmundur Finnbogi Helgason.)
Elsku Íris Ósk, Kristján Steinn, Jó-
hann Ás, Thelma Rún, Viktor Ingi,
Adda, Kiddi, Svana, Frikki, Garðar
og fjölskyldur, megi Guð styrkja og
lýsa yfir ykkur í þessari miklu sorg.
Margrét Dögg.
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um
leið og grein hefur borist). Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með.