Morgunblaðið - 30.11.2003, Blaðsíða 22

22 SUNNUDAGUR 30. NÓVEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Tækjasjóður
Rannís auglýsir eftir umsóknum í Tækjasjóð
Umsóknarfrestur til 15. janúar 2004
Rannís
Rannsóknamiðstöð Íslands
Laugavegi 13, 101 Reykjavík
www.rannis.is
Hlutverk Tækjasjóðs er að veita rannsóknastofnunum styrki til kaupa á dýrum tækjum
og búnaði vegna rannsókna.
Við úthlutun úr Tækjasjóði skal taka mið af úthlutunarstefnu Rannsóknasjóðs.
Við úthlutun úr sjóðnum er tekið mið af eftirfarandi atriðum:

Tækin séu mikilvæg fyrir rannsóknir umsækjenda og framfarir í rannsóknum á Íslandi.

Tæki séu staðsett á rannsókna- og háskólastofnunum.

Styrkir til tækjakaupa tengist verkefnum sem Rannsóknasjóður styrkir.

Fjárfestingin í tækjabúnaði skapi nýja möguleika.

Samstarf verði um nýtingu tækja milli stofnana og atvinnulífs með fyrirsjáanlegum hætti.

Áætlanir um kostnað og fjármögnun á kaupunum séu raunhæfar.

Möguleiki sé að jafnaði á samfjármögnun þannig að framlag Tækjasjóðs greiði aðeins hluta
kostnaðar við fjárfestinguna.
Tækjasjóður starfar samkvæmt lögum um opinberan stuðning við vísindarannsóknir nr. 3/2003.
Vísindanefnd Vísinda- og tækniráðs markar úthlutunarstefnu sjóðsins. Fimm manna stjórn
Rannsóknasjóðs sem skipuð er af menntamálaráðherra fer jafnframt með stjórn Tækjasjóðs.
Fagráð skipað formönnum fagráða Rannsóknasjóðs metur umsóknir í Tækjasjóð áður en stjórn
sjóðsins tekur þær til afgreiðslu. Ákvörðun stjórnar um úthlutun er endanleg. Rannsóknamiðstöð
Íslands annast umsýslu um Tækjasjóð sem heyrir undir menntamálaráðherra.
Nánari upplýsingar um Tækjasjóð og eyðublöð sjóðsins eru á heimasíðu Rannís www.rannis.is
Umsóknarfrestur er til 15. janúar 2004 - Nánari upplýsingar: Erlendur Jónsson, Rannís,
sími 515 5808/elli@rannis.is
Vaxandi þunglyndi, og örvænting
samfara ofdrykkju er síðar leiddi til
sjálfsvígstilrauna einkenndu líf Lindu
á þeim kafla er hér er gripið niður.
Í byrjun árs 2001 voru þjáningarmínar orðnar svo óbærilegarað ég var farin að bollaleggjameð hvaða hætti ég gæti bund-ið enda á líf mitt. Dauðahugs-
anirnar voru orðnar að þráhyggju og
til að bægja þeim frá mér hellti ég í
mig áfengi.
Ég vann eins og berserkur milli
þess sem ég drakk. Kvíðinn vildi ekki
sleppa mér og greip mig heljartökum
af minnsta tilefni svo að ég skalf og
nötraði og gat ekki hugsað mér að
láta nokkurn mann sjá mig. Ég
reyndi ýmislegt til að yfirvinna fé-
lagsfælnina en án árangurs. Ég
stundaði líkamsrækt, fór í gönguferð-
ir með hundana mína, tók inn lyf og
reyndi að beita jógaöndun til að ná
tökum á sjálfri mér. En ekkert dugði
og líðan mín fór stöðugt versnandi.
Sjúkdómurinn virtist hafa náð að
grafa um sig. Geðlæknirinn hafði
reynt að hjálpa mér með samtölum en
það dugði ekki og niðurstaðan var sú
að ég væri haldin ofsakvíða. Ég gat
aldrei séð fyrir hvenær kvíðakast
helltist yfir mig. Skyndilega jókst
hjartslátturinn og stundum fékk ég
verk eða þrýsting fyrir brjóstið sem
magnaði kvíðann og ég hélt jafnvel að
ég væri að deyja. Stundum kom líka
yfir mig ótti við að sturlast og að ég
myndi gera eitthvað hræðilegt af
mér.
Feluleikurinn
Um mitt ár 2001 var alkóhólisminn
kominn á það stig að Linda þurfti að
beita sig hörðu til að fara allsgáð út á
meðal fólks. Henni leið vel undir
áhrifum áfengis og skuggarnir í sál-
inni hurfu eins og dögg fyrir sólu.
Þynnkan og sektarkenndin næsta
dag létu hins vegar ekki á sér standa.
Ef ég fór út að skemmta mér varð ég
ofurölvi og oftar en ekki mundi ég
ekkert daginn eftir. Og þá tók sama
sagan við: þynnka, dúndrandi sam-
viskubit og ofsalegur kvíði fyrir því að
hitta fólk. Það er hræðileg tilfinning
að þurfa að horfa framan í fólk á förn-
um vegi án þess að hafa hugmynd um
hvort það veit eitthvað um týndu kap-
ítulana í lífi manns.
Þessi þáttur ofdrykkjunnar fór
mjög illa með sjálfstraust mitt því að
innst inni þoli ég ekki rugl og vitleysu.
En ég fann ráð við því. Ég hætti að
fara út um helgar og pantaði í staðinn
bjórkassa með leigubílum og drakk
ein heima þar til ég lognaðist út af.
Einstöku sinnum, þegar mikið var um
að vera í vinnunni, gat ég hætt eftir
einn til tvo bjóra en oftast drakk ég
þar til ég dó áfengisdauða, ein heima
hjá mér. Ég var einmana og eftir því
sem dagarnir liðu jókst depurðin. Í
vímunni var ég oftast kát en stundum
velti ég mér upp úr fortíðinni, sam-
bandi okkar Les, ástinni og ofbeldinu.
Þá drakk ég mest og í örvæntingu
minni og sjálfsvorkunn fletti ég alb-
úmum með myndum af okkur frá
Japan þar sem við áttum framtíðina
fyrir okkur, frá Mílanó þegar ástin
blómstraði og frá ruglinu í London og
Reykjavík. Aldrei hefði mig órað fyrir
því að þetta brosleita fólk ætti eftir að
ganga í gegnum aðrar eins þjáningar.
Og þá var eins og flóðgáttir opnuðust
og ég hágrét eins og lítið barn.
Ég taldi sjálfri mér trú um að ekk-
ert sæist utan á mér og kunni vissu-
lega að fela verstu einkennin. En
sumt er útilokað að fela. Húð illa hald-
inna alkóhólista verður hvapkennd og
sjúklingurinn verður órólegur, jafn-
vel síkátur og ræðinn, og forðast
augnsamband við annað fólk.
Í meðferð á Vogi
Þrátt fyrir erfiðleika í einkalífi
gekk rekstur Baðhússins vel og vorið
2001 var Linda kjörin formaður Fé-
lags kvenna í atvinnurekstri. Um
sama leyti kynnist hún Fjölni Þor-
geirssyni, sem skotist hafði upp á
stjörnuhiminn íslensks skemmtana-
lífs þegar hann átti í sambandi við
Mel B., úr hljómsveitinni Spice Girls.
Mikill glaumur var í kringum Fjölni
og félaga hans og Linda hellti sér út í
skemmtanlífið. Hún lét áhyggjur fjöl-
skyldu sinnar af sambandinu sem
vind um eyru þjóta og eftir aðeins
mánaðar samveru trúlofa þau sig á
ættarmóti hjá fjölskyldu Lindu.
Samband okkar Fjölnis reyndist
ekki burðugt. Helgina eftir ættarmót-
ið fórum við út að skemmta okkur og
eins og venjulega drakk ég of mikið.
Daginn eftir helltist vonleysið yfir
mig og til þess að bægja frá mér
þunglyndinu fékk ég mér aftur í glas.
Þegar ég vaknaði á sunnudagsmorgni
gerði ég mér grein fyrir því að nú yrði
ég að taka á mínum málum og hafði
samband við meðferðarstöðina á
Vogi. Þar var mér vel tekið og þegar
ég hafði fengið mér afréttara fór ég
upp í Grafarvog í örvæntingarfullri
tilraun til að ná bata. Fjölnir ók mér
þangað en ég hafði á tilfinningunni að
hann botnaði ekkert í þessum sjúk-
dómi mínum.
Ég var drukkin þegar ég mætti á
Vog, aðeins hálfu öðru ári eftir að ég
var þar síðast, veturinn 2000. Starfs-
fólkið var elskulegt og sýndi mér alúð
og nærgætni. Að þessu sinni var mér
komið fyrir á sjúkrastofu og gefin
sterk lyf til að fráhvarfseinkennin
yrðu ekki eins slæm. Næstu þrjá sól-
arhringana vissi ég varla í þennan
heim né annan. Milli þess sem ég svaf
þungum lyfjasvefni var ég í móki og
hugsanir mínar voru þokukenndar.
Á föstudegi var ég enn undir áhrif-
um lyfjanna og það eina sem komst að
hjá mér var að komast út af stofn-
uninni. Ég hafði samband við lækni
og bað um bæjarleyfi, bar því við að
það væri opið hús í Baðhúsinu og að
ég þyrfti að vera til taks. Læknirinn
féllst á þessa ósk mína og ég fékk
leyfið. Ekki var þarna við lækninn að
sakast. Alkinn verður sjálfur að taka
ábyrgð á lífi sínu og hafa vilja til að
vera í meðferð.
Ég tók leigubíl heim og var ekki
með sjálfri mér á leiðinni. Þegar heim
kom hringdi ég samstundis á annan
leigubíl og bað um að bílstjórinn
kæmi við í Ríkinu og keypti fyrir mig
bjórkassa. Ég beið viðþolslaus eftir
sendingunni. Innan tíðar birtist leigu-
bílstjórinn færandi hendi. Ég var
skjálfhent þegar ég opnaði bjórkass-
ann og tók upp fyrsta bjórinn. Ég
sturtaði honum í mig í örfáum sopum
og opnaði annan og þann þriðja. Sam-
anlögð áhrif af bjórnum og lyfjunum
voru skelfileg. Ég fann hvernig ég
sökk ofan í svartnætti þunglyndis og
lífsviljinn hvarf á nokkrum mínútum.
Ég átti leðuról inni í skáp og ákvað
að stytta mér aldur með því að hengja
mig. Eftir að hafa hnýtt lykkju á ólina
batt ég hana í bita í loftinu. En fyrst
varð ég að skrifa kveðjubréf til fólks-
ins sem mér þótti svo vænt um. Ég
settist við tölvuna og ræsti hana.
Ég var rétt byrjuð á kveðjunni þeg-
ar ég heyrði að lykli var stungið í úti-
dyraskrána og Fjölnir gekk inn. Þeg-
ar hann sá mig rak hann upp hálfkæft
undrunaróp og spurði hvort ég væri
drukkin. Og þegar hann sá snöruna
hangandi í loftinu brást hann reiður
við, reif hana niður og rauk á dyr.
Ég botnaði ekkert í þessum við-
brögðum hans en skil þau núna mjög
vel. Hann þekkti ekki sjúkdóminn og
vissi ekki hvernig hann ætti að bregð-
ast við. Aðkoman hefur heldur ekki
verið skemmtileg. Hann hélt að ég
væri inni á Vogi en kemur að mér
heima dauðadrukkinni með heng-
ingaról hangandi í loftinu.
Önnur sjálfsvígstilraun
Fjölnir hefur samband við foreldra
Lindu sem gista ásamt þeim í íbúð
Lindu. Um nóttina fer hún inn á kló-
sett með steikarhníf úr eldhúsinu.
Það þyrmdi yfir mig þegar ég
hugsaði um atburði dagsins. Ég sett-
ist á hækjur mínar, fól andlitið í hönd-
um mér og grét hljóðlaust.
„Hvernig gat þetta gerst og hvar
enda þessi ósköp?“ spurði ég sjálfa
mig í sífellu en svo tók ég ákvörðun.
Þetta gekk ekki lengur. Ég sótti
svefntöflur upp í skáp, lét vatn renna í
glas og byrjaði að gleypa þær en kúg-
aðist svo mikið að mér tókst ekki að
koma þeim öllum niður.
Á milli baðherbergisins og svefn-
herbergisins var gluggi. Þegar Fjölni
var farið að lengja eftir mér ákvað
hann að kíkja inn á baðherbergið til
að vita hvort allt væri með felldu. Ég
var þá að skera mig á púls.
Hann braut upp hurðina og þau
óku í dauðans ofboði með mig á
sjúkrahús. Ég var hálfdofin af lyfjum
og áfengi en fann þó til hálfgerðs létt-
is yfir því að hafa mistekist áform
mín. Þetta var skrýtin tilfinning þar
sem ég sveiflaðist á milli þess að vilja
deyja og fá hjálp. Ég var ráðþrota.
Skammturinn af svefntöflunum var
ekki banvænn og því ekki ástæða til
að dæla upp úr mér. Búið var um
skurðina á úlnliðunum en síðan þurft-
um við að bíða á meðan tekin var
Bókarkafli Fegurð, frægð og veraldleg velgengni skapa ekki lífshamingjuna, það hefur Linda Pétursdóttir fengið að sannreyna.
Fyrrverandi Ungfrú alheimur og ímynd glæsileika og velgengni í viðskiptum átti á seinni árum sér aðra og stormasamari tilveru í
skugga ofbeldis og botnlausrar örvæntingar líkt og fram kemur í frásögn Reynis Traustasonar.
Í skugga þunglyndis
Linda á mynd sem tekin var af henni við fyrirsætustörf í Bláa lóninu.
Morgunblaðið/Golli
Linda var um skeið formaður Félags kvenna í atvinnurekstri. Á myndinni, sem
tekin var sumarið 2001, er stjórn félagsins. Frá vinstri: Aðalheiður Héðinsdóttir
gjaldkeri, eigandi Kaffitárs, Hildur Petersen ritari, einn eigenda Hans Petersen
hf., Dagný Halldórsdóttir varaformaður, frá Íslandssíma, Linda Pétursdóttir for-
maður, framkvæmdastjóri Baðhússins, Edda Sverrisdóttir meðstjórnandi, eig-
andi verslunarinnar Flex, og Katrín Óladóttir meðstjórnandi, frá KPMG. Á
myndina vantar Hansínu Einarsdóttur frá Skref fyrir skref.
Linda Pétursdóttir er hún var kjörin
fegurst fljóða í keppninni Ungfrú
heimur árið 1988.