Morgunblaðið - 18.01.2004, Qupperneq 55

Morgunblaðið - 18.01.2004, Qupperneq 55
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 18. JANÚAR 2004 55 svona rétt til að siða okkur til en Kata sá um að tína í okkur góðgætið, kök- ur, vínarbrauð og kleinur. Kata bar mikið traust til barna og ekki síst til okkar vinkvennanna sem hún hvatti og hrósaði óspart fyrir allt sem henni fannst vel gert. Af þessu lét hún aldrei því nú í jólabakstrinum stóð hún yfir okkur Línu og gerði ekkert annað en að hrósa okkur fyrir myndarskapinn. Þrátt fyrir að við byggjum í sitt hvorum landsfjórðungnum bar fund- um okkar þó nokkuð oft saman. Fundum okkar Geira bar saman á miðju sumri þegar við ásamt fleirum rákum hrossastóð í gegnum Víkina á leið okkar austur yfir Mýrdalssand, þá mættum við Geira á jeppanum þar sem að hann kom hálfur út um bíl- gluggann með Esso-húfuna á hausn- um og sagði að við yrðum að passa að hestarnir færu ekki yfir golfvöllinn. Af fenginni reynslu trúði hann okkur sjálfsagt vel til þess að reka þá þar yfir. Fundum okkar Kötu bar saman fáum dögum fyrir jól þegar hún leit við hjá okkur í Jöklafoldinni og þann- ig stóð á að við buðum henni í glas. Til þess var hún treg því hún sagðist vera í uppherslu á Reykjalundi og mætti því ekki smakka það, skellti þó í sig einu léttu staupi og sagðist koma síðar og þiggja eitthvað sterkara. Þau eru mörg störfin sem Geiri hefur fengist við á langri starfsævi. Of langt yrði að telja þau öll upp hér svo tæmandi væri. Fyrst þegar við munum eftir honum þá vann hann á bifreiðaverkstæðinu hjá kaupfélag- inu í Vík. Hann var sérstaklega hand- laginn og vandvirkur þó sjálfmennt- aður væri. Það má sjá á ýmsu því sem að hann smíðaði hvort sem það var fyrir sjálfan sig eða aðra. Sennilega hefur Geiri verið með þeim fyrstu fyrir austan sem smíðaði sér hjólhýsi sem var í sífelldum ferðum milli Vík- ur og Klausturs. Síðustu ár starfs- ævinnar var hann starfsmaður RA- RIK í Vík. Áhugamálin voru golf og fiskveiðar. Hann stytti sér stundir yf- ir sumartímann með því að leika golf. Í því fór hann sínar eigin leiðir eins og í svo mörgu öðru, því ekki var al- veg laust við að hann væri dálítið sér- vitur, a.m.k. afskiptasamur. Geiri var veiðimaður góður og með eindæmum fiskinn. Þar sem sjaldan fékkst fisk- ur fékk hann fisk enda vissi hann ná- kvæmlega hvar átti að kasta, hverju ætti að beita og skammaði veiðifélag- ana ef þeir spilltu fyrir honum „fær- unum“ á morgnana áður en hann komst út. Kata var einstaklega atorkusöm og dugleg kona. Nú um nokkurra ára skeið rak hún Gistiheimili Katrínar í kjallaranum á Kirkjuveginum. Þar var einstaklega vel að ferðamönnum búið. Gleggsta dæmið um það var að þeir sem einu sinni komu þangað komu aftur og aftur og engu máli skipti á hvaða tíma sólarhringsins gest bar að garði. Þó að hróður gisti- heimilisins hafi víða farið þá eru það flatkökurnar hennar sem lengi munu halda nafni hennar á lofti, því að þær eru orðnar landsfrægar. Eftirspurn- in eftir kökunum var orðin slík að hún hafði hvergi undan við að baka þó svo að hún færi á fætur löngu áður en nokkur í Víkinni vaknaði og væri búin að baka 100 og stundum 200 kökur þegar þeir fyrstu fóru á ról. Kata var ein af þessum konum sem aldrei féll verk úr hendi. Hún var með eindæmum greiðvikin, vildi allt fyrir alla gera. Það var því oft þétt setinn bekkurinn á Kirkjuveginum. Yfir heimili þeirra Kötu og Geira hef- ur alla tíð ríkt kærleikskyrrð og gest- risni mikil mætt þeim mörgu sem þangað hafa átt leið, háum sem lág- um, frændfólki og vinum. Komið er að kveðjustund, samleið góð, vörðuð minningum mörgum og góðum er þökkuð heils hugar í dag. Við sendum börnum þeirra Kötu og Geira, tengdabörnum, barnabörnum og aðstandendum öllum innilegar samúðarkveðju. Blessuð sé minning þeirra hjóna. Kristín og Finnur. Samheldni fólks, ekki síst hjóna, kemur fram í ýmsu, meðal annars í umtali frænda og vina. Í okkar fjöl- skyldu voru þau oftast nefnd í sama orðinu og kölluð sínum gælunöfnum, Kata og Geiri frændi, bróðir hans pabba. Við þekktum þau ekki öðru- vísi en ætíð saman, og nú eru þau skyndilega bæði horfin af sjónarsvið- inu. Þau féllu frá með fáeinna daga millibili en örlögin réðu því svo að áramótin síðustu aðskildu þau á hinsta degi. Svo lengi sem við munum, allt frá því að við krakkarnir vorum á barns- aldri að alast upp við fámenni sveita- lífs austur í Rangárþingi, þá var Vík- in einn af fáum stöðum sem frá okkar sjónarhóli var einhvers konar ævin- týralegur nafli alheimsins en jafn- framt fastur punktur í tilverunni. Þar var pabbi fæddur og upp alinn. Þar bjuggu Kata og Geiri í húsinu sem afi hafði byggt fyrir austan á. Í því húsi höfðu foreldrar okkar byrjað sinn bú- skap og eignast sitt fyrsta barn. Skammt þar frá, nær árbakkanum, var Guðmundur afi með skósmíða- verkstæðið sitt, þar voru óvenjuleg verkfæri, vélar og tæki, þar var sér- kennileg lykt af leðri og skóm, gúmmíi og lími. Og þar fannst stund- um góðgæti, brjóstsykur eða súkku- laði, sem sett var í kramarhús úr maskínupappír. Vestar í þorpinu, fyrir utan á sem kallað var, þar voru kaupfélögin tvö með sínar verslanir og vöruskemmur, verkstæði og bíla- flota, þar var líka hótel og símstöð. Þetta var undraheimur, í okkar aug- um stórborg og fyrir ofan allt, uppi á Reynisfjalli var Lóranstöðin sem kórónaði ævintýraljómann. Við tún- fótinn ofan við þorpið, þar var Suður- Vík, fyrrum stórbýli, þar sem pabbi var upp alinn. Við hvert fótmál voru kunningjar og skyldfólk, en mið- punkturinn var heima hjá Kötu og Geira. Þangað var alltaf gaman að koma og þar var gott að vera. Á uppvaxtar- og skólaárum okkar bjuggum við um skeið undir Eyjaföll- um, fyrst í Seljalandsskóla og síðar í Skógum. Þá var styttra að fara til fundar við skyldfólkið austur í Vík. Kata og Geiri eignuðust mannvænleg og elskuleg börn sem urðu góðir vinir okkar. Seinna lengdist leiðin á milli fjölskyldnanna eftir að foreldrar okk- ar fluttu suður til Reykjavíkur og síð- ar í Kópavog. En þrátt fyrir það hélt frændfólkið áfram að hittast bæði fyrir sunnan en einkum þó austur í Vík af ýmsum tilefnum. Lengi fram eftir árum var farið austur um fýla- tímann til að ná í fýl austur á Mýr- dalssandi og í grennd við Víkina. Eft- ir að þær veiðiferðir lögðust af, fengum við frá frændfólkinu í Vík sendingar með ómissandi matföng- um fyrir að minnsta kosti eina veg- lega fýlaveislu, sem haldin var árlega á hverju hausti svo lengi sem foreldr- ar okkar lifðu. Með árunum varð meira um skemmtiferðir okkar fjöl- skyldna austur um sveitir Suður- lands á sumrin, ekki síst eftir að hringvegurinn var opnaður og tjald- vagnar komu til sögunnar. Þá var ævinlega komið við hjá Kötu og Geira sem ætíð tóku höfðinglega á móti gestum, hvort sem þeir voru margir eða fáir. Meðal góðgerðanna voru víðfrægar flatkökurnar hennar Kötu, sem okkur þóttu þær heimsins bestu og bera langt af öðrum. Stundum voru þær líka gefnar í nestið eða sendar um langan veg, jafnvel lands- horna á milli. Ógleymanleg eru tvö fjölmenn ættarmót sem haldin voru austur í Vík með nokkurra ára milli- bili fyrir skyldfólk af Kerlingardal- sættinni. Þessi mót voru afar vel heppnuð og ánægjuleg, var það ekki síst að þakka framtakssemi og mynd- arlegum undirbúningi sem að mestu var í höndum Kötu og Geira og fjöl- skyldu þeirra. Kata og Geiri voru bæði einstakir öðlingar og indælismanneskjur í alla staði, hlýleg og elskuleg í viðmóti, höfðingjar heima að sækja og mestu tryggðatröll gagnvart okkur og fjöl- skyldum okkar. Milli pabba okkar og Geira frænda voru sérstök bræðra- bönd, einkum á síðari árum. Báðir báru þess merki að þeir áttu óblíða æsku. Á barnsaldri misstu þeir móð- ur sína sem dó frá stórum barnahópi eftir langvarandi veikindi. Eftir það ólust þeir upp hvor á sínu heimilinu, pabbi í Suður-Vík en Geiri hjá Guð- mundi afa. Ungir að árum sáu þeir á bak tveimur bræðra sinna sem fórust í sjóslysi við fjöruna sunnan undir þorpinu í Vík. Slík lífsreynsla setur mark á alla menn og fjölskyldur þeirra. Pabbi okkar og Geiri frændi höfðu gaman af að segja sögur, ekki síst frá gömlum dögum. Inn í þær sögur spunnust oft ævintýraferðir, við sil- ungsveiðar inni í Heiðardal eða aust- ur í Tungufljóti, við björgun verð- mæta úr strönduðum skipum og svo mætti lengi telja. Báðir höfðu gaman af ferðalögum, útivist, veiðum og margvíslegum tengslum við náttúru og staðhætti, menn og málefni, eink- um og sér í lagi við æskuslóðirnar í Víkinni, Mýrdalnum og víðar í Skaft- árþingi. Nú ferðast þeir með sínum kæru og góðu eiginkonum um aðrar lendur, við sem eftir lifum verðum að láta okkur nægja að ylja okkur við ljúfar endurminningar um einstak- lega indælt fólk og elskulegar mann- eskjur. Með ævilokum þeirra bræðr- anna eru kaflaskil í okkar ættarsögu því þeir voru yngstir af alls níu systk- inum sem nú eru öll látin. Þau upp- lifðu margt á mislangri lífsleið sem samanlagt náði yfir næstum heila öld. Við systkinin og okkar fjölskyldur minnumst þeirra heiðurshjóna Kötu og Geira með virðingu og þökk fyrir samfylgdina og sendum innilegar samúðarkveðjur til barna þeirra, annarra afkomenda og ástvina. Njáll, Helga, Guðni, Guðmundur, Egill og fjölskyldur. Hinsta kveðja getur verið með ýmsu móti. Þessi er til Katrínar í Vík eins og ég þekkti hana, og Guðgeirs eiginmanns hennar, en þau létust bæði hjónin með skömmu millibili um áramótin. Katrín bakaði heimsins bestu flatkökur. Við þekktumst sem viðskiptavinir og góðkunningjar af þessari hæfni hennar einni. Í hvert sinn er leið mín lá í gegnum Vík til að sækja slóðir sjóbirtinga þar í kring mátti Katrín eiga von á símtali frá mér á leiðinni, eða ég renndi bara í hlað til að heilsa upp á hana og Guð- geir. Og höndla með þetta fágæti sem hún hafði náð fullkomnum tökum á: Íslenskum flatkökum eins og þær gerast bestar. Bestar í heiminum. Um það vorum við sammála við Katr- ín. Við tækifæri eins og þessi á liðn- um árum var það Guðgeir sem sagði fréttir af birtingi, Katrín sem pakk- aði og skellti jafnvel í mig poka af kleinum í kaupbæti. Þessi góðkunningsskapur okkar óx á nokkrum árum og gaman þótti mér að koma við í haust og hitta þau bæði hjónin. Hann var við eldavélina gömlu úti í skúr sem var sérstaklega komið fyrir með búnaði svo hægt væri að steikja heimsins bestu flat- kökur, eina í einu á hellu. Hún var að pakka í kistuna. Glaðleg orðaskipti eins og venjulega og keypt nóg í nesti til þriggja daga á bökkum sjóbirt- ingsfljóta eystra. Allt annað nesti mitt lá óhreyft þessa þrjá daga. Í bakaleiðinni var tekinn umsaminn risaskammtur sem við vorum ásátt um að hlyti að duga mér til jóla og vel það. Katrín var því undrandi þar sem ég náði á hana örstuttu fyrir jól, hún á leiðinni heim af Reykjalundi, alltaf jafn glaðsinna: Ertu búinn með allt! Ég sagði henni að jafnvel stærsti skammtur af heimsins bestu flatkök- um dygði skammt. Hún lofaði engu en bjargaði mér samt um sendingu. Uppskriftin að heimsins bestu flat- kökum var leyndarmál í áraraðir. Reyndu margir að fá. Um það rædd- um við stundum að ekki mætti glat- ast þekkingin. En hún var óhaggan- leg, leyndarmálið fengi enginn. Þar til í haust, daginn góða sem ég tók stóra skammtinn. Þá sagði hún mér í óspurðum fréttum að nú væri hún búin að kenna systur sinni galdurinn, og horfði kankvís á mig. Við vissum bæði að þar með yrði heimsins bestu flatkökum skilað til næstu kynslóða. En ekki datt mér í hug að á reyndi jafn fljótt og raun ber vitni, því um það vorum við ásátt að næsta sumar hittumst við bæði þar sem hellan stendur og kökunar bakast. Annað verður uppi. Þetta er nú sagan öll í þessari stuttu hinstu kveðju til Katr- ínar í Vík. Megi þau hjónin hvílast vel, með kveðju og þökk frá fjölda veiðimanna sem notið hafa návista við íslenska náttúru með heimsins bestu flatkök- ur í nesti. Stefán Jón Hafstein. Mágur minn, Magn- ús Anton Hallgrímsson, lést á líknardeild Land- spítalans síðastliðinn nýársdag. Kunnings- skapur okkar Magnús- ar hófst fyrir um fjörutíu og fimm ár- um þegar við Erla systir hans kynntumst. Á þeim árum var hann að feta sín fyrstu spor sem togarasjó- maður. Alltaf í landlegum og í fríum hafði hann samband við stóru systur og var boðinn og búinn að passa litlu frænkur sínar þar sem ég var mikið fjarverandi vegna starfa minna, en Magnús var einstaklega barngóður. Um tvítugt hóf hann störf sem sjó- maður í langsiglingum á norskum skipum og starfaði við það í nokkur ár. Síðar flutti hann til Svíþjóðar og stofnaði fjölskyldu í Malmö, en var þó alltaf í bréfasambandi við Erlu systur sína. Í Malmö eignaðist Magnús tvö yndisleg börn, Hallgrím Christer og Önnu Helenu. Sambúð hans við barnsmóður sína Ritu varð því miður ekki til margra ára, og eftir skilnað- inn ól hann börn sín upp sem ein- stæður faðir og fórst það vel úr hendi. Á hverju ári kom hann með ungana sína til Íslands í fríum og náðu þau bæði góðum tökum á íslensku máli. Ennfremur langaði hann til þess að þau yrðu fermd á Íslandi. Fyrst kom Christer og fermdist og dvaldist síð- an sumarlangt hjá okkur hjónum. Síðan kom Helena og fermdist hér, og var hún um kyrrt hjá okkur þar til hún lauk skólanámi. Þegar við Erla vorum að reisa hús- ið okkar kom Magnús í sumarleyfi til Íslands og hjálpaði okkur við hús- bygginguna. Eftir um tuttugu ára bú- setu í Malmö gerði hann tilraun til þess að setjast að á Íslandi, en fann ekki fjölina sína hér og flutti til Nor- egs eftir um þriggja ára búsetu hér á landi. Þar bjó hann allt þar til sjúk- dómurinn sem varð hans aldurtili var kominn á það stig að séð varð hvert stefndi. Þegar Magnús lá á sjúkrahúsi í Noregi kom Christer sonur hans frá Malmö og styttu þeir sér stundir yfir tafli og annarri spilamennsku. Síðan þegar Magnús kom til Íslands, sem helsjúkur maður, dvaldist hann hjá Helenu og Sveini og dáðist að barna- börnunum tveimur. Í raun er erfitt að skrifa um lífs- hlaup mágs míns þar sem hann var alltaf einfari og dulur um sína hagi, hann átti fáa en trygga vini sem hann hélt alltaf vinskap við þrátt fyrir langa búsetu erlendis. Oft hefur lífið verið erfitt fyrir hann sem einstæðan föður með tvö börn, en aldrei heyrðist annað frá honum en að allt gengi að óskum með börnin sem allt líf hans snerist um. Örn Ingimundarson. MAGNÚS ANTON HALLGRÍMSSON ✝ Magnús AntonHallgrímsson fæddist í Reykjavík 7. júlí 1943. Hann andaðist á líknar- deild LSH 1. janúar síðastliðinn og var útför hans gerð frá Laugarneskirkju 12. janúar. Í dag er kvaddur mætur maður, Magnús Hallgrímsson, ávallt kallaður Mannsi. Hann var móðurbróðir konu minnar og lágu leiðir okkar raunar saman um það leyti er við Íris vorum að draga okkur saman. Árið var 1984 og fyrir gráglettni örlag- anna vorum við bæði stödd í Malmö, ég eftir fimm ára dvöl í landinu og farinn að vinna í lítilli smiðju fyrir utan bæ- inn, en hún nýkomin að heiman að afloknu stúdentsprófi. Ég hafði hug á að auka samskiptin við landann á Skáni og setti mig í sam- band við ÍMON, Íslendingafélagið á svæðinu. Þar varð fyrir svörum Georg Franklínsson, ókrýndur leið- togi Íslendinga í Malmö. Hann taldi affarasælast að ég tæki að mér gerð útvarpsþátta og hefði um það sam- starf við stúlku sem væri nýkomin frá Íslandi, héti Íris og byggi hjá frænda sínum. Frændinn var Magnús Hall- grímsson. Eitt leiddi af öðru eins og verða vill þegar fólk tekur upp sam- starf á fjölmiðlum og áður en ég vissi af var ég orðinn hluti af fjölskyldu Magnúsar og varð hann fyrstur til að bjóða mig velkominn í hópinn. Mannsi bjó á Höja í Malmö og vann á Kockums. Hann var einstæð- ur faðir með tvö börn á unglingsaldri. Heimilishald var fábreytt og kostur- inn ekki líklegur til að fá háa einkunn hjá manneldisfræðingum, enda var Mannsi sparsamur og nýtinn, hag- sýnn myndu sumir segja. Hann var áhugasamur um verðbréf og gengi á hlutabréfamörkuðum enda hafði hann náð nokkrum árangri á þeim vettvangi. Mikill samgangur var milli okkar þessi tvö ár sem við Íris bjugg- um í Malmö og margar ferðir farnar milli Holma og Höja á sunnudögum til þess að drekka lapþunnt kaffið hans Mannsa, eða þegar hann kom til okkar með sitt fólk að halda upp á há- tíðir. Mannsi var vinnusamur maður og lá ekki á liði sínu þegar hann gat rétt hjálparhönd. Verklaginn var hann og var gaman að fylgjast með honum að undirbúa flísalögn í Vallarásnum þar sem hann lagði flísar á baðherbergið okkar Írisar. Hann mældi alla veggi nákvæmlega út og færði tölur inn í litla kompu. Hann fór sér að engu óðslega, en íhugaði verkið á alla kanta áður en hann hófst handa. Síð- an var tekið til óspilltra málanna og varð vinnan þeim mun léttari sem hún var betur undirbúin. Magnús var dulur maður og einfari að eðli, átti erfitt með að slá sér niður þótt áliðið væri ævinnar. Hann átti gott með að koma sér í vinnu, trúlega fyrir sitt ljúfa geðslag. Mannsi var frændrækinn með afbrigðum og hafði alltaf samband við okkur þegar hann var á landinu. Hann var heil- steypt og hreinskiptin sál, sannkallað valmenni, sem nú er sárt saknað. Á kveðjustund vil ég þakka fyrir liðnar stundir og þá ræktarsemi og um- hyggju sem minni fjölskyldu var allt- af sýnd. Grétar. MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds- laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist) eða á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að til- greina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heima- síma). Tekið er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi Morgunblaðsins, Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgun- blaðsins Kaupvangsstræti 1 á Akureyri. Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar og hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um foreldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð og klukkan hvað. Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr. Ef útför er á sunnudegi, mánudegi eða þriðjudegi þurfa greinarnar að berast fyrir hádegi á föstudegi. Birting afmælis- og minningargreina
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64
Qupperneq 65
Qupperneq 66
Qupperneq 67
Qupperneq 68
Qupperneq 69
Qupperneq 70
Qupperneq 71
Qupperneq 72
Qupperneq 73
Qupperneq 74
Qupperneq 75
Qupperneq 76
Qupperneq 77
Qupperneq 78
Qupperneq 79
Qupperneq 80

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.