Morgunblaðið - 13.03.2004, Blaðsíða 49

1946 réðust þau í vinnumennsku, með
dótturina á öðru ári, inn í Svarfaðar-
dal til séra Stefáns Snævarr á Völlum.
Dvölin þar var eitt ár og minntust þau
oft þessa tímabils sem þau rómuðu
mjög. Með búfræðimenntunina frá
Hólum beindist hugur hans að bú-
skap og voru þau Stella farin að svip-
ast um eftir jarðnæði. En þegar fram-
tíðin virtist blasa við dundi reiðarslag-
ið yfir. Stefanía veiktist af berklum og
var flutt inn á Kristneshæli í Eyja-
firði. Þar barðist hún við sjúkdóm
sinn samfleytt í fjögur ár og síðan
með smáhléum eftir það. Hún náði að
sigrast á veikindunum en óhjákvæmi-
lega settu þau mark á allt hennar líf.
Stefán reyndist konu sinni þá hinn
tryggi lífsförunautur sem og síðar á
lífsleiðinni. Stefanía lést 24. des. 1990.
Þegar svo var komið gat draum-
urinn um búskap ekki orðið að veru-
leika. Þá varð Stefán að finna sér ann-
að lífsstarf sem hann gat stundað.
Árið 1952 var byggt nýtt fjós á Vatns-
enda og var það hlaðið úr svokölluð-
um R-steini með tvöföldu byrði og
einangrun í milli. Gísli Magnússon
múrarameistari sá um að hlaða úr
steininum ásamt Guðmundi Þengils-
syni. Stebbi aðstoðaði við að bera efn-
ið í hleðslumennina og tók eftir því
hvernig þeir fóru að og fór að reyna
sjálfur að hlaða. Honum fórst það svo
vel úr hendi að Gísli spurði hann hvort
hann gæti hugsað sér að leggja fyrir
sig múrverk, því að hann þekkti að-
stæður hans, og bauð honum að koma
í nám til sín. Stebbi tók þessu góða
boði nokkru síðar og settist á skóla-
bekk þá kominn á fertugsaldur og
lauk prófi frá Iðnskólanum í Ólafsfirði
1958 og sveinsprófi í iðngreininni
1960. Hann starfaði síðan sem múrari
í Ólafsfirði um 30 ára skeið og vann
við verslunarstörf eftir það, þar til
hann lét alveg af störfum. Meðan
hann vann við múrverkið hafði hann
tvo góða sér við hlið, þá Sæmund
bróður sinn og Gunnar Steinsson.
Þessi þrenning náði afar vel saman,
glaðværð og léttleiki fylgdi þeim
ávallt við starfið hvar sem þeir voru
við vinnu.
Stefán hafði mikinn áhuga á íþrótt-
um, stjórnmálum og verkalýðsmál-
um. Í svo litlu samfélagi, sem Ólafs-
fjörður er, var óhjákvæmilegt annað
en að hin ýmsu félags- og trúnaðar-
störf hlæðust á svo áhugasaman
mann sem hann var. Hann var for-
maður íþróttafélagsins Leifturs um
tveggja ára skeið, var mikill skíða-
maður á sínum yngri árum og hafði
mikinn áhuga á þeirri íþrótt. Þegar
hann hætti sjálfur að stunda skíði var
hann oftast mættur til að aðstoða við
mótshald og þá gjarnan tímavörður.
Á seinni árum stundaði hann golf og
vann þar oft til verðlauna á mótum og
átti sæti í fyrstu stjórn Golfklúbbs
Ólafsfjarðar og sat síðan í stjórn
klúbbsins um árabil. Einnig var hann
í Rotaryfélagi Ólafsfjarðar og var
heiðursfélagi þar nú síðustu ár. Í bæj-
arstjórn Ólafsfjarðar sat hann í fjögur
kjörtímabil fyrir Framsóknarflokk-
inn og tók mikinn þátt í störfum
verkalýðshreyfingarinnar. Þá sat
hann um árabil í stjórn Sparisjóðs
Ólafsfjarðar, einnig tók hann mikinn
þátt í starfsemi Leikfélags Ólafsfjarð-
ar og lék þar oft aðalhlutverk í mörg-
um verkum. Einna eftirminnilegastur
er hann fyrir þá sem hann sáu í hlut-
verki séra Sigvalda í Manni og konu
og Bárði á Búrfelli í Pilti og stúlku.
Það er margs að minnast frá æsku-
dögunum á Vatnsenda. Þau Stebbi og
Stella áttu nokkrar ferðirnar þangað
og gjarnan var höfð veiðistöng með.
Stebbi var einkar laginn við að ná í sil-
ung úr ánni fyrir neðan bæinn og
brást varla færi hann niður að á að
hann krækti ekki í nokkra silunga
sem hann gaf svo Soffíu frænku sinni
í matinn. Hann var einkar hjálplegur
og fljótur að rétta hjálparhönd væri
hann beðinn og þar sem þess þurfti
með.
Einhverju sinni steðjuðu veikindi
að á Vatnsenda og erfitt var að koma
mjólk frá sér vegna þeirra. En þá
þurftu bændur sjálfir að sjá um að
koma mjólkinni í mjólkursamlagið í
bænum. Þetta var að vetri til og gott
sleðafæri á vatninu. Stebbi frétti af
þessum vandræðum og kom einn
morguninn brunandi á skíðum og
sagðist leysa þetta á sérstakan hátt.
Til að þurfa ekki að fara með hestinn
og sleðann aftur til baka, þá gerði
hann nýja slóð alla leið niður í bæ,
kom svo hestinum á sömu slóðina
heimleiðis, hottaði á hann og Gráni
gamli skilaði sér heim aftur eftir slóð-
inni.
Við þessi minningarskrif um Stefán
frænda minn kemur Stella alltaf upp í
hugann. Þau voru afar samrýnd, ef
annað þeirra tók sér eitthvað fyrir
hendur þá var hitt með. Eftir að
Stebbi fór að spila golf þá fór Stella
oft með honum á golfvöllinn þó að hún
spilaði ekki og sýndi ætíð mikinn
áhuga á því sem hann tók sér fyrir
hendur.
Árið 1950 eignuðust Stefán og
systkini hans ásamt foreldrum sínum
húsið að Ólafvegi 2, Tjörn sem var
nægjanlega stórt fyrir þau öll. Stebbi
og Stella settust að í risíbúðinni og
breyttu henni í fallegt og notalegt
heimili. Það var ætíð gaman að koma
á efri hæðina og hitta þau því þau
höfðu frá mörgu að segja og spurðu
margs. Rætt var um Svarfaðardalinn,
staðhætti þar og um menn og málefni.
Það var unun að keyra með þeim um
dalinn og njóta þekkingar þeirra um
æskubyggð Stellu. Þau báru einstaka
umhyggju fyrir Sóleyju einkadóttur
sinni og fjölskyldu hennar sem búsett
var fjarri þeim. Milli Stebba og Sól-
eyjar var einkar kært. Heimsóknir
voru tíðar í báðar áttir og eftir að afi
dótturdætranna var orðinn einn
sýndu þær honum mikla tryggð. Þeg-
ar heilsan tók að gefa sig var hann í
umsjá systkina sinna á miðhæðinni
þeirra Kristínar og Jóns og án þeirra
hefði hann ekki getað verið eins lengi
heima og raunin varð.
Með þessum orðum vil ég þakka al-
úðarvináttu og hlýhug sem Stefán
frændi minn sýndi mér ætíð og votta
aðstendendum hans samúð mína.
Sveinbjörn Sigurðsson
frá Vatnsenda.
Hluta sumarsins 1979 dvaldi ég hjá
ættingjum mínum á Ólafsfirði.
Óvenju kalt var í veðri þetta sumar og
með ullarvettlinga á höndum kom ég
einn daginn eftir mislukkaða veiðiferð
í Ólafsfjarðarvatni við í nýbyggingu
heilsugæslunnar á Hornbrekku. Þar
voru þá önnum kafnir þeir Stefán
Ólafsson frændi minn, Sæmundur
bróðir hans og vafalaust einhverjir
fleiri við múrverk þessa stóra húss.
Mér er það enn minnisstætt hvað mér
þótti gott að komast inn úr norðan-
nepjunni og fylgjast með þeim bræðr-
um hamast við iðju sína. Þannig atvik-
aðist að ég kom ekki aftur á
Hornbrekku fyrr en á öskudaginn nú
fyrir skemmstu. Þá var Stefán, minn
kæri frændi á Tjörn, nýlega orðinn
heimilisfastur á hjúkrunardeild
Hornbrekku og hafði á orði að þar
væri gott að búa. Hann þekkti jú
hvern krók og kima frá því að hann
vann við byggingu hússins. Þó Stefáni
hefði vissulega farið aftur frá því við
hittumst síðast grunaði mig ekki
þennan bjarta öskudag að hann yrði
allur aðeins fjórum dögum síðar.
Stefán Ólafsson var mikill Ólafs-
firðingur og hann bar heimabyggð
sína mjög fyrir brjósti. Þó lund hans
hafi verið létt var hann ekki síður
grandvar og íhugull. Stefán lét mál-
efni síns samfélags sig varða, ekki þó
með þeim hætti að trana sjálfum sér
fram, heldur var leitað til hans vegna
hans mörgu mannkosta um að taka að
sér ýmis trúnaðarstörf í Ólafsfirði.
Oftast var hann tregur til og nefndi
gjarnan til sögunnar aðra sem hann
taldi hæfari til starfans. Engu að síð-
ur sat Stefán í stjórn Sparisjóðs
Ólafsfjarðar um árabil og um tíma
átti hann sæti í bæjarstjórn. Fræg
var kosningaskrifstofa Framsóknar-
flokksins í Ólafsfirði sem Stefán starf-
rækti fyrir alþingiskosningar á árum
áður í bílskúrnum á Tjörn. Með þeim
hætti lagði Stefán sitt til málanna því
hann vildi ævinlega vera þátttakandi í
þeim málum er vörðuðu Ólafsfjörð og
samfélagið allt, fremur en að vera
áhugalítill áhorfandi. Þessi afstaða
mótaði persónu Stefáns Ólafssonar
einkar skýrt og hefur vafalítið átt
drjúgan þátt í farsælu lífshlaupi hans,
en frá því munu án efa aðrir kunna að
greina betur frá en sá sem þetta ritar.
Einar Sveinbjörnsson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. MARS 2004 49
✝ RagnheiðurBjörnsdóttir
fæddist 25. júlí 1933
á Vötnum í Ölfusi.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands 2.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðný Gísla-
dóttir, f. 4. ágúst
1890, d. 24.3. 1984,
og Björn Sigurðsson,
f. 26.10. 1900, d.
13.4. 1978, bændur á
Vötnum í Ölfusi.
Systkini Ragnheiðar
voru Aldís, f. 7.7.
1928, og Eyjólfur, f. 1.9. 1930.
Hinn 26. desember 1965 giftist
Ragnheiður eftirlifandi eigin-
manni sínum, Hilmari Andrés-
syni, f. 1.9. 1933. Foreldrar hans
voru Úlfhildur Hannesdóttir, f.
3.12. 1897, d. 4.3. 1982, og Andrés
Jónsson, f. 18.10. 1896, d. 21.11.
1978. Fyrir hjónaband átti Ragn-
heiður börnin 1) Guðnýju Sól-
veigu Sigurðardóttur, f. 27.3.
1952. Sambýlismaður hennar er
Óðinn Kalevi Andersen, f. 28.3.
1960. Synir hennar eru: a) Ragn-
ar Heiðar Sigtryggsson, f. 21.1.
1974, kvæntur Aðalbjörgu Valdi-
marsdóttur, f. 12.4. 1973. Synir
þeirra eru Gísli, f. 6.12. 1999, og
Pálmi, f. 30.8. 2002. 2) Gísli Heið-
berg Stefánsson, f. 2.3. 1958. Með
Hilmari átti Ragnheiður börnin 3)
Björn Heiðberg, f.
26.7. 1965, kvæntur
Brynju Sverrisdótt-
ur, f. 16.6. 1970.
Þeirra synir eru a)
Hilmar Freyr, f.
28.4. 1987, og Sverr-
ir Leó, f. 4.8. 1996.
4) Úlfhildi Jónu, f.
2.3. 1967, sambýlis-
maður hennar er
Ástgeir Ástgeirsson,
f. 20.1. 1970. Börn
Úlfhildar af fyrra
hjónabandi eru
Andrea Pálmadótt-
ir, f. 9.6. 1985, og
Eyþór Pálmason, f. 10.11. 1985. 5)
Kolbrúnu Hilmarsdóttur, f. 1.4.
1968, gift Magnúsi Gíslasyni, f.
31.3. 1963. Börn þeirra eru a)
Guðrún Heiða, f. 4.2. 1989, b)
Ragnheiður Sif, f. 2.10. 1994, c)
Gísli Magnússon, f. 23.8. 1996, d)
Andrea Karen, f. 24.7. 2002, e)
Óskírð Magnúsdóttir, f. 19.1.
2004.
Ragnheiður ólst upp á Vötnum
í Ölfusi. Hún fluttist í Smiðshús á
Eyrarbakka þegar hún kynntist
eiginmanni sínum og bjuggu þau
þar öll sín hjúskaparár. Ragn-
heiður vann lengst af við fisk-
vinnslustörf ásamt því að stunda
búskap með manni sínum.
Útför Ragnheiðar verður gerð
frá Eyrarbakkakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku Ragnheiður, nú skilur leiðir
en einungis um stund.
Er sárasta sorg okkur mætir,
og söknuður huga vorn grætir,
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr. J. Hallgr.)
Hvíl þú í friði.
Hilmar Andrésson.
Elsku besta mamma, þakka þér
fyrir þá ást og umhyggju sem þú
sýndir okkur í gegnum árin. Það var
gott að eiga styrka stoð til að halla sér
að en nú hefur þú kvatt þennan heim
og látið undan baráttunni við veikind-
in.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegrı́ en augu sér
Mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Ben.)
Minningarnar munum við geyma í
hjörtum okkar alla tíð.
Kolbrún, Magnús og börn.
Elsku mamma, við munum seint
gleyma öllum þeim yndislegum
stundum sem við áttum í Smiðshús-
um. Það hafa verið forréttindi að fá að
búa með þér öll þessi ár.
Í gegnum árin höfum við getað
stólað á að þú værir til staðar að að-
stoða okkur í daglegu amstri. Það
mæddi oft mikið á þér en aldrei tölduð
þið pabbi eftir ykkur að gæta strák-
anna eða aðstoða okkur. Þín er sárt
saknað.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfan var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sig.)
Minning þín er ljós sem lifir í hjarta
okkar.
Björn og Brynja.
Gefðu mér gullin í svefni,
gættu að óskum og þrám,
minntu á máttinn í sálu,
minning er fegurri en tár.
(Sigm. Ernir Rúnarsson.)
Blessuð sé minning þín, elsku
amma.
Guðrún Heiða.
Elsku amma mín, nú ert þú látin og
ég sakna þín.
Ég vil að þér líði vel hjá guði og að
hann verði góður við þig
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Bless, elsku amma mín.
Sverrir Leó.
Kynni okkar Ragnheiðar hófust er
hún giftist Hilmari bróður mínum og
þau hófu búskap í Smiðshúsum með
tengdaforeldrum hennar. Þau bjuggu
á efri hæðinni en foreldrarnir niðri.
Hún var fljót að samlagast þessu
heimili, þar sem bæði voru kýr, kind-
ur og fleiri húsdýr enda hún sjálf alin
upp í sveit, á Vötnum í Ölfusi.
Þau eignuðust fljótlega þrjú mynd-
arleg börn, Björn, Úlfhildi og Kol-
brúnu. Þau urðu strax hænd að afa
sínum og ömmu. Afi og amma voru
alltaf til staðar þegar ungu hjónin
voru að vinna úti. Það var sameigin-
lega borðað og drukkið niðri, og alltaf
einhver heima er komið var úr skóla
eða leik. Og þau voru einkar hand-
gengin þeim og góð. Ragnheiður var
hörkuduleg kona og gekk í hvaða
verk sem var, og þar var aldrei neitt
vol eða væl þar sem hún var, alltaf
hress og smitaði frá sér vinnugleði og
húmor. Hún virtist oftar hafa meiri
ánægju af heyskap, fiskvinnslu eða
vera með hesta og kindur en vera inni
í bæ. Hún var einstaklega lagin við
lömbin og að koma þeim á lappirnar
þegar sauðburður var í hámarki, og
natin við allar skepnur. Hún keyrði
bíl, traktor, rakstrar- og snúningsvél-
ar eftir því sem með þurfti og gaf þar
karlmönnum ekkert eftir nema síður
væri. Hún var ekki að ergja sig út af
smámunum, þeir voru bara til að yf-
irstíga og gera gott úr öllu með sinni
léttu lund. Hún vann í tugi ára hjá
sama fyrirtækinu sem þeir bræður
Bjarni og Jóhann Jóhannssynir áttu
og ráku á Eyrarbakka. Og hún bar
þeim sérlega gott orð og þakkaði oft
fyrir það hvað þeir hefðu komið vel
fram við hana öll þessi ár sem hún
vann hjá þeim fram undir seinustu ár
er hún hætti sökum þess að heilsan
var farin að gefa sig. Hún stóð fast á
sínu þegar þess þurfti með, vildi rétt-
læti og jöfnuð sem mestan, en gaf lítið
fyrir stjórnmál og stjórnmálamenn,
sagði sama rassinn undir þeim öllum
þegar til ætti að taka. Ragnheiður átti
tvö börn fyrir er hún kom í Smiðshús,
þau Gísla og Guðnýju, en þau ólust
upp hjá afa og ömmu á Vötnum, héldu
alltaf mjög góðu sambandi við móður
sína og þau öll í Smiðshúsum. Þau
fóru út að Vötnum og hjálpuðu þar við
heyskap og slögtun, einnig var farið
austur í Landeyjar þar sem Gísli býr
ásamt móðursystur sinni Aldísi sem
er komin nokkuð á aldur og heilsa
hennar ekki of góð. Sem ungur
drengur var ég tvö sumur á bænum
Þúfu sem er næsti bær við Vötn og
þar bjuggu þá afi og amma Ragnheið-
ar, þau Sigurður Eyjólfsson og Ragn-
heiður Björnsdóttir, stóru og vel
stæðu búi. Og ég man það alltaf hvað
nafna hennar var einstaklega góð og
hlý kona. Í Smiðshúsum var nokkur
búskapur er hún kom þar, 12 kýr og
nokkuð af kindum. Allt þetta kallaði á
mikla aukavinnu og það var ekki kom-
ið að tómum kofunum þar sem hún
lagði hönd að verki. Hún fylgdist vel
með því sem var að gerast í þorpinu,
gaman og gott að geta talað við hana
og fengið fréttir af því hvernig lífið
gengi á bernskuslóðunum. Hvernig
kunningjarnir hefðu það, hverjir
væru burtu fluttir og hverjir komnir í
staðinn og í hvaða hús og svo fram-
vegis. Hún var á nokkuð fjölmennum
vinnustað og átti þar marga vini og
kunningja og þar var margt rætt og
spjallað. Þó hún sjálf tæki ekki mik-
inn þátt í lífshlaupinu þarna þá var
alltaf hægt að fá fréttir hjá henni. Og
það var nú svo með okkur hjónin að í
hvert sinn er við fórum í sumarfrí eða
annað upp á fastalandið, þá var alltaf
komið við og gist í Smiðshúsum og
notið þar hlýju og góðgerða. Þar var
alltaf mikið af fólki, börn og fullorðnir
svo manni fannst stundum nóg um, en
það var ekki svo hjá þeim, þau vildu
hafa fólk í kringum sig og það hentaði
báðum fjölskyldunum og þessi siður
hefur haldist þar enn. Og það kom
upp sama munstrið og áður því nú
búa þau Björn og Brynja uppi á efri
hæðinni og þau Ragnheiður og Hilm-
ar flutt niður. Ég veit að söknuðurinn
er mikill og amma horfin úr eldhúsinu
þar sem hún var ávallt tilbúin að sinna
þeim og hjálpa.
Ragnheiður var alla tíð sérlega
hraust þar til tvö seinustu árin er hún
veiktist og leiddi að síðustu snöggt til
dauða. Það er ekki langt síðan að ég
talaði við hana í síma og lá þá nokkuð
vel á henni og alltaf jafn bjartsýn um
að þetta væri nú heldur í betri áttina,
en því miður var svo ekki. Við höfum
nokkur síðustu árin alltaf haft sam-
band vikulega og getað fylgst með því
hvernig gengi á Bakkanum.
Við hjónin þökkum ánægjulega
samfylgd og einlæga vináttu gegnum
árin og vitum að hún fær góða heim-
komu. Hilmar á sérstaka þökk fyrir
það hvað hann hugsaði vel um hana
og hjálpaði til hinstu stundar. Hon-
um, börnum þeirra, ættingjum og vin-
um sendum við bestu kveðjur og vott-
um þeim samúð okkar.
Dóra og Sigmundur Andrésson.
RAGNHEIÐUR
BJÖRNSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um -
Stefán B. Ólafsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð, vináttu og hlýhug vegna andláts
og útfarar móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
ÞORGERÐAR KRISTJÁNSDÓTTUR,
Mánahlíð 9,
Akureyri.
Guð blessi ykkur öll.
Jóhann Gústafsson, Rósa Jónsdóttir,
Ingi Gústafsson, Guðbjörg Guðmundsdóttir,
ömmu- og langömmubörn.