Morgunblaðið - 25.05.2004, Síða 36

MINNINGAR
36 ÞRIÐJUDAGUR 25. MAÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ingvar Daníels-son fæddist á
Akranesi 16. septem-
ber 1983. Hann lést á
heimili sínu sunnu-
daginn 16. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
Ingvars eru hjónin
Margrét Magnús-
dóttir, f. í Reykjavík
15. nóvember 1953,
og Daníel Viðarsson,
f. á Akranesi 23. nóv-
ember 1951. Bróðir
Ingvars er Hjalti, f. í
Reykjavík 8. nóvem-
ber 1979. Móður-
amma er Inga Skarphéðinsdóttir,
f. í Reykjavík 18. maí 1933. Föð-
uramma er Guðrún L. Friðjóns-
dóttir, f. á Akranesi 23. september
1925.
Ingvar bjó með foreldrum sín-
um og bróður á Akranesi til ársins
1987 en þá fluttist fjölskyldan til
Reykjavíkur vegna fötlunar Ingv-
ars. Hann gekk í Safamýrarskóla
og sótti dagvist fatlaðra í Lyngási
og skammtímavist á
vegum Styrktar-
félags vangefinna.
Að grunnskólanámi
loknu lá leiðin í sér-
deild fyrir einhverfa
við Menntaskólann í
Kópavogi, en þaðan
brautskráðist Ingv-
ar í maí 2003. Frá
þeim tíma sótti Ingv-
ar dagvist í Gylfa-
flöt, Reykjavík og
námskeið hjá Fjöl-
mennt, fullorðins-
fræðslu fatlaðra.
Ingvar bjó hjá
hjónunum Kristjönu Jacobsen og
Björgvini Björgvinssyni árin
1993–1999 meðan foreldrar hans
og bróðir dvöldu erlendis vegna
starfa föður hans. Í febrúar 2001
flutti Ingvar í íbúð við sambýli
fyrir einhverfa í Hólabergi 76 í
Reykjavík og bjó þar til dauða-
dags. Ingvar verður jarðsunginn
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Þökkum þér samfylgdina, ástkæri
sonur.
Mamma og pabbi.
Alltaf skal dauðinn koma manni í
opna skjöldu. Mér var tilkynnt um lát
Ingvars á sunnudagsmorgni, mér
fannst það svo ótrúlegt að hugsa sér
hann ekki lengur á lífi, en ég átti von á
honum í heimsókn eftir fjóra daga.
Síðast sá ég hann í apríl, en þá kom
hann í afmælið mitt, og kom með fal-
legan blómvönd og var svo sannar-
lega ánægður þegar hann rétti mér
vöndinn. Hann vildi henda korti, sem
hann hafði skrifað og fylgdi blómun-
um. Með góðum vilja mátti skilja hvað
stóð á kortinu og fékk ég leyfi til að
eiga kortið þegar ég sagði honum að
mér fyndist kortið flott. Mig langar að
kveðja hann með nokkrum orðum og
minnast hans eins og ég kynntist hon-
um.
Ingvar var góður drengur, mjög
næmur, nákvæmur og afskaplega
minnugur en með mikla og óskiljan-
lega fötlun. Duglegur var hann að
glíma við sína erfiðu fötlun og harður
af sér þegar flogaköstin herjuðu mis-
kunnarlaust á hann. Við í okkar fjöl-
skyldu eigum margar góðar minning-
ar frá þeim tíma er hann dvaldi hjá
okkur og líka eftir að hann flutti og
kom til okkar í heimsóknir. Ég minn-
ist hans í sambandi við bækur, í tvö til
þrjú ár var hann stöðugt með Pass-
íusálmana og Sálmabókina og þær
fylgdu honum hvert sem hann fór í
húsinu og voru opnar á þeim stað sem
hann var að lesa hverju sinni.
Skemmtilegast var þó þegar hann fór
í gegnum kvæðasafn Davíðs Stefáns-
sonar, en það gerði hann oft, og er
gaman að minnast þess þegar hann
fór með kafla úr ljóðunum fyrir okk-
ur. Kom þá með eina og eina vel æfða
setningu, sem hann kunni utan að og
var svo glaður og sigri hrósandi þegar
maður skildi hann, og að ekki sé talað
um ef maður hafði ljóðlínuna rétt eftir
honum. Það var ólýsanlegt þegar
hann þuldi kvæði Davíðs í tíma og
ótíma, sem heitir Og kirkja fyrirfinnst
engin, en það var mikið uppáhalds-
kvæði hjá honum. Hann kunni heil
ósköp af lögum og kvæðum og söng
og gat farið með kvæði þó að hann tal-
aði nær ekkert. En alltaf skildi hann
mig þegar ég talaði við hann, a.m.k.
hin seinni ár og kannski frá byrjun,
við því fæst aldrei neitt svar fremur
en mörgu öðru. Dagatal var honum
nauðsynlegt að hafa við höndina og
þar fór ekkert fram hjá honum og
alltaf var eitthvað framundan til að
láta sig hlakka til. Hann kynntist hér
hundum og kisum sem hann var dauð-
hræddur við í fyrstu en urðu síðar
góðir vinir hans og hann spurði oft
um, með sínu lagi. Hann fékk að fara í
hesthús með Elísabetu og þær ferðir
gáfu honum mikið, var þó ekki hrifinn
í byrjun, enda mikið snyrtimenni og
fannst nóg um lyktina og sóðaskapinn
í hestunum en smám saman fór hann
að taka þátt í því sem gera þarf í hest-
húsi, að gefa hey, klappa hestunum og
moka skít ef vel lá á honum. Svo var
það hún Marín vinkona hans en hún
fæddist þegar Ingvar hafði búið hjá
okkur í tvö ár. Hún er nú 8 ára. Hann
sá hana stækka og dýrkaði hana og
henni þykir líka afskaplega vænt um
Ingvar. Hann var alltaf framarlega á
listanum yfir þá sem hún bauð í af-
mælið sitt, og hann fór mjúkum hönd-
um um afmælispakkana sem hann gaf
henni. Samband þeirra var fallegt og
engu líkt, þegar Ingvar kom þá rétti
hann fram höndina til að heilsa henni
og hélt lengi í hönd hennar og klapp-
aði henni vel og lengi, geislaði af
ánægju og sagði Marín með svo mik-
illi hlýju í röddinni, og meira þurfti
ekki að segja. Hún stóð yfirleitt graf-
kyrr og ánægð með athyglina í seinni
tíð, en var mishrifin með þetta mikla
klapp sem hún skildi ekki þegar hún
var smábarn. Ég minnist þess þegar
ég las fyrir hann einn sögubút á dag
og mér fannst hann ekkert vera að
hlusta og ég reyndi að svindla og
fletta tveim blaðsíðum í stað einnar en
ég komst aldrei upp með það, hann
var alltaf jafnfljótur að fatta það, og ef
ég las vitlaust leiðrétti hann mig
strax. Honum fannst gaman að láta
lesa fyrir sig textann úr sjónvarpi
þótt hann væri fluglæs. Á tímabili fór-
um við reglulega um borð í skip til að
sækja Bjögga og keyra hann aftur um
borð. Honum fannst þær alltaf jafn-
spennandi skipsferðirnar og var alltaf
með það á hreinu hvaða daga mátti
eiga von á skipinu. Hann átti greiða
leið að hjarta svo margra sem kynnt-
ust honum, ýmist lagði hann sig fram
við að heilsa fólki með handabandi eða
hann lét sem hann sæi það ekki.
Ég vil þakka Ingvari samfylgdina,
hann kenndi mér margt og minningin
um hann mun lifa um ókomin ár.
Hann mun eiga stað í hjarta mínu alla
tíð og svo á við um alla fjölskyldu okk-
ar. Ég, Marín, Kristjana og Unnar,
við erum viss um að það hefur verið
tekið vel á móti honum á nýjum stað.
Við biðjum Guð að blessa minningu
Ingvars og sendum fjölskyldu hans
allri og vinum einlægar samúðar-
kveðjur.
Stella og fjölskylda.
Í dag kveð ég Ingvar frænda minn
sem dó ekki nema 20 ára gamall. Við
fréttirnar streymdu hugsanirnar
óskipulega um hugann og minning-
arnar skutu upp kollinum.
Það er mikill missir að þessum
mikla persónuleika, sem því miður
fékk ekki að njóta sín að fullu vegna
glímu við einhverfu. Þó fékk maður að
finna fyrir stríðni hans, t.d. í heimboð-
um hjá uppáhaldsfrænku hans,
Helgu, þegar ég ætlaði að spila á gít-
arinn. Eitthvað var ég ekki nógu góð-
ur fyrir hans smekk, því hann fór í
græjurnar og hækkaði í botn, þannig
að mínir hljómar hurfu í bassadrun-
um tónlistar hans.
Oftast hitti ég Ingvar heima hjá
Gunnu ömmu og settist ég þá gjarnan
með honum fyrir framan sjónvarpið.
Það fór eftir því hvað hann var að
horfa á hverju sinni hvernig hann
reyndi að virkja mig í alls kyns leiki.
Þegar horft var á spóluna með Elvis
tók hann í höndina á mér og tosaði
mig upp úr sætinu og fékk mig til að
syngja með. Ég, svolítið feiminn, raul-
aði með þegar fáir sáu til en hann
söng hástöfum og var sko ekki feim-
inn við það. Það var því ljóst að mikið
líf og list bjó innra með honum.
Þegar við horfðum saman á teikni-
myndir sá hann til þess að hver ein-
asta setning sem sögð var færi ekki
framhjá mér. Þannig endurtók hann
setningarnar og fékk mig til að end-
urtaka þær með sér.
Það verður tómlegt þegar ekki
verður til staðar sá ljósgeisli sem frá
Ingvari streymdi, en ég mun varð-
veita góðar minningar um hann í huga
mér alla tíð.
Sævar Logi Viðarsson.
Elsku Ingvar minn.
Þar sem við verðum að kveðja
hvort annað núna, af því að þú ert að
fara til nýrri og betri heimkynna,
langar Helgu frænku til að faðma þig,
sólargeislann sinn, og segja einu sinni
enn við stóra, duglega strákinn sinn:
Ingvar minn, þú ert yndislegur, þú
ert svo duglegur, þú ert svo skemmti-
legur, þú ert svo klár, þú ert svo fal-
legur, þú ert frábær, þú ert besti
strákurinn hennar Helgu. Helgu
frænku þykir svo innilega vænt um
Ingvar.
Elsku besti Ingvar minn, þakka
þér innilega fyrir allar samverustund-
irnar sem við höfum átt frá upphafi,
allar stundirnar sem við áttum og
nutum í Þangbakkanum við að lesa
saman bækurnar okkar, hlusta sam-
an á spólurnar, spjalla um heima og
geima, syngja saman Presleylögin,
Ríólögin eða lögin hans Bubba og
Bjögga og öll hin lögin sem þú kunnir
uppá hár, horfa saman á handboltann
eða fótboltann í sjónvarpinu og fagna
öllum glæsilegu mörkunum sem voru
skoruð. Eða þegar við heimsóttum
afa Viðar og ömmu Gunnu í Gautland-
ið og fórum í skoðunarferðirnar okkar
um borgina og næsta nágrenni og nið-
ur á höfn til að skoða skipin og fólkið.
Þá var nú aldeilis gaman að fá
tölvupóstana frá þér Ingvar minn, þar
sem þú skrifaðir Helgu hvað þú varst
að hugsa um og þig langaði til að gera
næst þegar við hittumst og færum
fyrst í bíltúr til að gera það sem þú
varst búinn að plana og svo í Þang-
bakkann.
Takk fyrir allt þetta Ingvar minn
og svo miklu, miklu meira.
Helga frænka er óumræðilega
þakklát fyrir að hafa átt þig og hafa
fengið að fara með þér í gegnum lífið,
svona miklum sjarmör, dugmiklum
og glaðværum, algjörri gersemi. Að
fá að fylgjast með þér og taka þátt í
öllum sigrunum sem þú vannst, sem
voru bæði margir og stórir á lífsleið-
inni þinni.
Helga frænka trúir því að allt það
góða fólk sem við þekktum og er farið
á undan þér taki þig í faðminn sinn og
umvefji þig með sömu ástúð og kær-
leika og þú hefur umvafið okkur í þínu
lífi.
Guð varðveiti þig elsku Ingvar
minn. Þín að eilífu –
Helga frænka.
„Hann Tumi fer á fætur.“ Þannig
byrjar laglína í samnefndu lagi sem
Bergþóra dóttir mín söng fyrir Ingv-
ar eitt skiptið er við heimsóttum hann
í Hólabergið. Þessi lína kom upp
íhuga mér þegar ég frétti að Ingvar
hefði dáið sl. sunnudagsmorgun. Þá
vissi ég að þann dag hafði Ingvar farið
á fætur á öðru tilverustigi og ég er
þess fullviss að þar líður honum vel.
Ég man vel eftir Ingvari sem barni
þar sem Magga vinkona mín var að
mata hann í barnastólnum. Hann var
kátur og hress strákur og þá óraði
engan fyrir þeim erfiðleikum sem
framundan voru í lífi fjölskyldunnar
vegna fötlunar hans. Þá byrjaði
þrautaganga foreldranna, að berjast
fyrir hönd Ingvars til að tryggja hon-
um mannsæmandi líf. Eftir áralanga
baráttu þeirra við kerfið við að finna
Ingvari framtíðarheimili uppskáru
þau loks afrakstur vinnu sinnar og
Ingvar fékk litla íbúð út af fyrir sig í
Hólaberginu þar sem hann bjó.
Ingvar var einstaklega geðgóður
og tók alltaf glaður á móti mér þegar
ég kom til hans í heimsókn. Samveru-
stundir okkar voru alltaf á sama hátt.
Ég kom með paprikuskrúfur og djús
og eftir að hann hafði gætt sér á veit-
ingunum lásum við eða sungum. Mest
hafði hann gaman af því er ég las text-
ann við lögin sem hann var að spila í
græjunum sínum. Við strukum bak
hvort annars og hann lagði kinn sína
við mína. Það eru engin orð sem lýsa
þessari nánd þar sem samskipti Ingv-
ars við aðra voru á allt annan hátt en
við sem heilbrigð teljumst vera eigum
að venjast. Ég man eftir einu skipti
þegar ég ætlaði að breyta út af van-
anum og fara með hann út í göngu og
bíltúr en þá sýndi hann mér að þetta
líkaði honum ekki. Eftir það breytti
ég ekki neinu í samverustundum okk-
ar. Ingvar særði aldrei neinn og hann
kenndi mér að láta smáatriðin í lífinu
ekki angra mig.
Kæru vinir Magga, Danni og
Hjalti, á ýmsu hefur gengið í lífi fjöl-
skyldu ykkar en þið náðuð samfara
mótlætinu að vinna jafnt og þétt úr
því. Ykkar missir er mikill og ég bið
guð að styrkja ykkur í sorginni. Í mín-
um augum eruð þið hetjur vegna bar-
áttu ykkar fyrir Ingvar og það er ykk-
ur að þakka og engum öðrum að hann
komst í Hólabergið þar sem þið
bjugguð honum yndislegt heimili. Ég
er þakklát fyrir að hafa kynnst Ingv-
ari, hann var einstök perla og þær eru
sjaldgæfar.
Edda.
Vinur okkar og félagi Ingvar Dan-
íelsson er dáinn. Við starfsfólk sér-
deildarinnar í MK eigum erfitt með
að trúa því að hann sé farinn. Við
kynntumst Ingvari haustið 1999, þeg-
ar hann hóf nám hjá okkur í MK.
Ingvar var sterkur persónuleiki og
setti mikinn svip á nemendahópinn.
Þau fjögur ár sem Ingvar var hjá okk-
ur voru mjög skemmtileg og það var
lærdómsríkt fyrir okkur starfsfólkið
að sjá hvaða augum hann leit lífið og
tilveruna. Ingvar var mikill ná-
kvæmnismaður og passaði vel uppá
að allir hlutir væru á sínum stað.
Hann kenndi okkur að lifa í núinu og
njóta líðandi stundar, þegar hann
mætti í skólann eftir áramót var það
hans fyrsta verk að eyða öllum gögn-
um um liðið ár, til dæmis dagatölum
og minnismiðum. Við erum þakklát
fyrir að hafa átt þennan tíma með
Ingvari. Minningarnar eru margar en
sérstaklega stendur upp úr útskrift-
arferð til Færeyja vorið 2003. Þetta
var vel heppnuð ferð, allir skemmtu
sér konunglega, bæði nemendur og
starfsfólk.
Í gegnum kynni okkar af Ingvari
sáum við hvað hann átti góða að, það
var aðdáunarvert að fylgjast með
hvað ættingjar hans og vinir hugsuðu
vel um hann og hans málefni. Vottum
við þeim öllum okkar dýpstu samúð.
Starfsfólk sérdeildar fyrir
einhverfa nemendur, Mennta-
skólanum í Kópavogi.
Fyrir rétt tæplega fjórum árum
kynntist ég Ingvari Daníelssyni fyrst
er hann dvaldi í sumardvölinni á Ytri-
Lyngum II. Hress ungur maður og
hafði mjög ákveðnar hugmyndir um
það hvernig hann vildi hafa allt og alla
í kringum sig. Ekki fóru þær hug-
myndir alltaf saman við það sem aðrir
vildu og oft fór drjúgur tími í að leysa
málin en allt hafðist það einhvern veg-
inn.
Kom þetta berlega í ljós er hann
vildi láta mig spila á gítar og syngja
íslensk dægurlög. Ekki mátti fara
með textann í laginu nema eins og
hann vildi hafa hann og ef það var
ekki gert þurfti að endurtaka lagið í
heild aftur, kom það fyrir að það var
gert nokkuð oft.
Ég kynntist síðan Ingvari betur er
ákveðið var að hann flytti í sjálfstæða
búsetu í Hólabergi 76 en þangað flutti
hann í febrúar 2001. Var þetta stórt
stökk fyrir hann, að flytjast að heim-
an og fara að búa sjálfstætt. Og við
tók tími hjá honum að byggja upp
heimilið og temja sér aðra lífshætti
sem því er samfara. Gekk á ýmsu í því
brölti eins og gefur að skilja enda var
Ingvar skapstór og ákveðinn. Er það
fyrir tilstilli margra aðila s.s. aðstand-
enda, vina, starfsmanna Hólabergs
ásamt fleirum að honum tókst að
byggja upp sitt heimili, þar sem hon-
um leið vel.
Er nokkuð gott jafnvægi var komið
á hlutina fór Ingvar að njóta sín betur
í því sem hann tók sér fyrir hendur.
Hann útskrifaðist úr MK vorið 2003
og var skemmtileg veislan sem Ingv-
ar hélt heima hjá sér af því tilefni og
verður í minnum höfð. Einnig sú
veisla er hann hélt upp á tvítugsaf-
mælið sitt í september 2003. Eftir að
skólagöngu lauk tóku við aðrir hlutir
eins og í Fjölmennt og Gylfaflöt, þar
sem hann tókst á við nýja hluti og
kynntist mörgu góðu fólki.
Með þessum minningabrotum vil
ég nú kveðja góðan dreng og vin sem
ég var svo lánsamur að fá að kynnast.
Megi hann njóta friðar og hvíldar í
faðmi almáttugs Guðs.
Foreldrum, bróður, öðrum að-
standendum sem og þeim sem honum
voru nánastir votta ég dýpstu samúð
mína og megi góður Guð styrkja ykk-
ur í sorginni.
Guðmundur Már Björg-
vinsson, forstöðumaður Sam-
býlisins Hólabergi 76.
Elsku Ingvar, það er svo skrýtið að
koma í Hólabergið og sjá þig ekki úti í
glugga eða koma fyrir hornið og sjá
þig ekki standa í dyrunum bjóðandi
góðan daginn. En ég á margar góðar
minningar um þig elsku Ingvar. Ferð-
irnar í Kolaportið þar sem við fengum
okkur skúffuköku og kók og kíktum á
geisladiskana, ferðirnar í Borgar-
bókasafnið þar sem þú gast eytt
löngum tíma í að spá í hljóðsnældurn-
ar þó svo Flosi Ólafsson hafi iðulega
orðið fyrir valinu, og hinar mörgu
leikhúsferðir, þar sem þú skemmtir
þér konunglega.
Manstu þegar ég þurfti að syngja
með öllum lögunum á Dýrunum í
Hálsaskógi? Eða þegar þú fórst með
ljóðið á Kryddlegnum hjörtum, öll
þrjú erindin. Ég man eftir afmælis-
veislunum þínum, hvað þú skemmtir
þér vel, og útskriftardeginum þínum
þegar þú útskrifaðist úr sérdeild MK.
Ég var svo stolt af þér. Þú varst svo
duglegur. Ég man líka hversdagslegu
hlutina, við að horfa á sjónvarpið, við
að fara í búðina, elda eða bara slappa
af.
Elsku Ingvar ég þakka fyrir þann
tíma sem við áttum saman, þú munt
alltaf eiga stað í hjarta mínu.
Vertu ekki grátinn við gröfina mína,
ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og stillt.
Ég er árblik dags um óttu bil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér!
Gáðu, ég dó ei, ég lifi í þér.
(Höf. ók.)
Ég votta fjölskyldu og aðstandend-
um mína innilegustu samúð.
Þín vinkona
Dagný.
INGVAR
DANÍELSSON
Þú sefur eins og bylgja
sem vindar hafa vaggað
í værð á lygnum fleti.
Andar hljótt.
Og liljuhvítar mundir
hafa lokað augum þínum
og ljóssins dísir boðið góða nótt.
Svo fagurt er vort mannlíf,
svo fullt af ást og mildi,
þó feyki visnum blöðum
gegnum draum þinn stormaher.
Ímynd þess, sem vonar,
sem verndar allt og blessar
skal vaka yfir þér.
(Kristján frá Djúpalæk.)
Guðný.
HINSTA KVEÐJA