Morgunblaðið - 16.09.2004, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. SEPTEMBER 2004 35
í vegi fyrir sér, hafsjór af fróðleik um
rokkið og rokkfólkið, ótrúlega nask-
ur á hvað gæti gengið í fólk, alltaf
óragur, elskulegastur allra við þá
sem honum þótti vænt um – og fjarri
honum alla tíð að erfa gömul ergelsi
eða fýlur.
Ég var svo lánsamur að eiga Pétur
Kristjánsson bæði að vini og frænda.
Hann fékk mig með sér í mikið æv-
intýri á árunum 1974–1975, þegar
Pelican hans bar af öðrum böndum á
Íslandi og þótt víðar væri leitað.
Vestur í Massachusetts horfðu am-
erískir rokkáhugamenn á hann fara
hamförum uppi á sviði og sögðu: All-
right, þessi gæi er með alvöru star
quality.
Þótt við hefðum varið talsverðum
tíma í að skipuleggja heimsfrægðina
sem átti að vera handan við hornið
með tilheyrandi fjárfestingarfyrir-
tækjum á Bahamaeyjum og víðar, þá
var íslenska taugin römmust allra.
Við tóku ný ævintýr með nýjum
mönnum og endurnýjuðum þeysingi
um landsbyggðina þvera og endi-
langa, sumar og vetur. Hann þekkti
hvern ballheldan kofa, vissi betur en
flestir aðrir hvar væri von um gott
skrall, var málkunnugur öllum hús-
vörðum, heilsaði lögguliðinu, sem
átti að gæta öryggis og siðgæðis
samkomugesta, eins og fermingar-
bræðrum sínum og þekkti jafnvel
hálfan salinn – suma að vísu aðeins
með kostulegum uppnefnum sem
hann hafði skáldað upp sjálfur.
Þarna var okkar maður í essinu sínu,
hlakkaði til hvers sveitaballs og var
ekki ánægður fyrr en búið var að
gera allt vitlaust.
Og þar sem maður stóð í salnum
og horfði á Pétur og aðra Pelicana
galdra fram kynngimagnað rokk og
ról á góðum styrk, þá var skrítið til
þess að vita að inn á milli laga var
þessi villti rokkari, með hárið flaks-
andi um allt sviðið, ábyggilega að
hugsa um hvað það yrði gott að koma
aftur heim í faðm fjölskyldunnar á
Laugalæknum og deila lífinu með
foreldrum sínum og systrum – og
síðar með Lindu sinni og börnunum
þremur (sem hann kallaði reyndar
„Wigelund-kvikindin“ með hláturs-
rokum). Meiri fjölskyldumann hef ég
aldrei þekkt.
Péturs er nú sárt saknað. Hann
var drengur góður, falslaus og heill.
Við Dagmar getum því miður ekki
fylgt honum hinsta spölinn en við
sendum Lindu, börnunum, foreldr-
um hans og systrum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Ómar V.
Ef góðir hlutir gerast hægt,
gerast þá slæmir hlutir hratt?
Víst er að einhvernveginn er
maður stöðugt búinn undir góða hluti,
þeir slæmu koma manni svo til alltaf á
óvart.
Góðir hlutir geta gerst mjög snögglega
og þeir slæmu dregist á langinn
en hitt er algengara;
að maður sé allsendis óviðbúinn því
hve snöggt slæmir hlutir geta gerst.
Mann setur hljóðan.
Þegar vinur er hrifinn burt jafn snöggt og
nú
þá setur menn hljóða.
Blessuð sé minning Péturs W.
Kristjánssonar
Hjörtur Howser.
Lífið er röð augnablika, sem safn-
ast saman og mynda æviskeið. Hvert
þessara augnablika er eilífðar smá-
blóm, sem tilbiður Guð sinn og deyr.
Þetta kemur í hugann þegar við
minnumst Péturs Kristjánssonar.
Hann varð þjóðþekktur á þeim tíma
þegar blómabörnin svonefndu settu
svip á þjóðlífið og sjálfur var hann
eitt af þeim skærustu. Að hitta Pétur
var eins og að ganga fram á fallegt
blóm, sem greip alla athygli manns
vegna birtu sinnar og ljóma. Bros-
andi andlit hans hafði útgeislun lífs-
gleði og nautnar líðandi stundar,
sem hann raðaði saman og bjó til úr
lífshlaup sitt, sem gladdi þá sem áttu
þess kost að kynnast honum. Á ári
fjölskyldunnar 1994 fór hann með
okkur, sem þessa kveðju sendum, í
ferð um landið þar sem haldnar voru
fjölskylduskemmtanir. Við nefndum
okkur „Fjörkálfa“. Eitt atriðið var
söngvakeppni, nokkurs konar Idol-
keppni hinna yngri sem endaði með
lokakeppni í Reykjavík og afrakst-
urinn var gefinn út á plötu undir
nafninu „Þau bestu“. Nokkur lög
Fjörkálfanna voru líka sett á disk.
Það var hörkuvinna í kringum þetta
en Pétur dró ekki af sér og gleðin og
bjartsýnin, sem sveif yfir vötnunum,
smitaði út frá sér. Við ræddum um
það fyrir nokkrum dögum að gaman
væri að hittast að nýju og halda upp
á tíu ára afmæli Fjörkálfanna, þegar
um hægðist eftir að Pétur lyki við
disk sinn með lögum Kim Larsen.
En sviplegt fráfall Péturs hefur nú
orðið til þess að diskurinn með lög-
um Kim Larsen varð eitt af því sem
Pétri tókst ekki að ljúka þótt hann
langaði til. Samt lauk hann því á sinn
hátt að safna saman óteljandi skín-
andi augnablikum, sem lýsa okkur í
minningunni eins og fjársjóður.
Hann var vinmargur og vonandi
verður diskurinn, svanasöngur hans,
gefinn út, þótt fylla þurfi upp í eyður
þess sem ógert var. Það væri verð-
ugt minnismerki um góðan dreng,
sem við minnumst með hlýju og
þakklæti um leið og við sendum að-
standendum hans samúðarkveðjur.
Haukur Heiðar Ingólfsson.
Hermann Gunnarsson.
Ómar Þ. Ragnarsson.
Vilhjálmur Guðjónsson.
Fallinn er frá í blóma lífsins einn
fallegasti og litríkasti karakter sem
Ísland hefur alið, Pétur W. Krist-
jánsson, maður sem lifði lífinu til
hins ítrasta og notaði hvert tækifæri
til að gleðja fólk með sögum og orð-
um og hafði alltaf lag á því að ná því
besta fram í fari fólks.
Orð eru til alls fyrst, og var Pétur
þvílíkur snillingur í orðaleikjum og
sögustundum að undrun sætir. Í þau
30 ár sem ég þekkti Pétur man ég
ekki eftir einu einasta skipti er við
kvöddumst að ekki vorum við bæði
skellihlæjandi. Hjarta mitt fyllist
þakklæti fyrir alla ógleymanlegu
frasana sem ég geymi hjá mér. Pétur
var góður maður, vinur vina sinna,
lifði fyrir líðandi stund og gaf ómælt
af sér til okkar allra sem vorum sam-
ferðamenn hans.
Að leiðarlokum koma upp í huga
mér ótal myndir, samtöl, væntum-
þykja, góðvild og síðast en ekki síst
óborganlegur húmor.
Ég þakka Pétri samfylgdina og
falleg orð til „dvellans“ alla hans alúð
og áhuga sem hann sýndi starfi mínu
í útvarpi. Þakka ábendingar í tónlist
og hrós.
Ég bið guð og alla englana að
passa elskulega eiginkonu Péturs,
hana Lindu, börnin þeirra, foreldra,
systur og fjölskyldur þeirra.
Megi algóður guð senda þeim öll-
um styrk til að halda áfram.
Blessuð sé minning Péturs W.
Kristjánssonar.
Valdís Gunnarsdóttir.
Heyr fríðan syngja Svaninn
svellur Náttúru gígja.
Úr lífsins Póker flaug Pelíkaninn
í Paradís nýja.
jfm
Augnaráðið lifir í minningunni og
brosið, íbyggið og kankvíst. Og rödd-
in auðvitað að segja eitthvað óborg-
anlegt. Það var alltaf gaman og gef-
andi að hitta hann.
Pétur Kristjánsson hafði fágætan
hæfileika til að fá þá sem þekktu
hann til að skynja að honum þætti
vænt um að hitta þá. Eðlislæg töff-
heit voru ómeðvituð, laus við alla
stæla og ekki á annarra kostnað,
hvað sem öllum dvellum leið. Hann
hafði óvenju hlýja nærveru og lifði
og hrærðist á sviði þar sem aldur,
eða öllu heldur öldrun hvers konar
var ekki á prógramminu. Dauðinn
svo víðs fjarri.
Við hittumst fyrst á sviðinu í Rétt-
arholtsskóla fyrir tæpum 40 árum
þegar mín fyrsta hljómsveit Komp-
lex leysti Pops af í pásu. Það gleym-
ist aldrei. Ég fylgdist með honum
skálma á plattformsskónum úr
Kensington Market frá Náttúru til
Pelíkan til Paradísar og áfram veg-
inn. Það er ljóst að það var aðeins
eitt eintak af Pétri Kristjáns. Það
hélt enginn á mæk eins og hann.
Löngu síðar var ég svo heppinn að
eyða heilli viku með honum á Midem
tónlistarmessunni í Cannes og lít svo
á að þar hafi kunningsskapur okkar
breyst í vináttu. Hann sagði mér
sögur, allar sannar og engum líkar.
Minnisstæðir eru tónleikar miðaldra
búlgarsks kvennakórs sem féllu í
misjafnan jarðveg og máltíðir þar
sem orðlögð sérviska í mat og drykk
var fastur liður eins og venjulega.
Ég fékk líka að sitja endurtekið með
manninum í flugvél og fá að upplifa
þjóðsöguna um flughræðslu Péturs
Kristjáns. Hann tókst einbeittur á
við hana íklæddur einnar grýlu
jakka og hafði sigur í hvert sinn.
Það er sárt að sjá á eftir vini sem
kveður svo skyndilega eftir óvænt
tröllabreik í miðju setti. Megi guð
styrkja fjölskyldu og aðstandendur í
sorg sinni og söknuði. Minningin um
góðan dreng lifir því orðstír deyr
aldregi, hvem sér góðan getur.
Reyndar hefði Pétur Kristjánsson
pottþétt orðað það aðeins öðruvísi.
Í rokkhjartanu stóra er kynngi og kraftur
hvort sem Masterinn er off eða on.
Það syngur enginn Cerwin Vega aftur
á sama hátt og Pétur Kristjánsson.
Valgeir Guðjónsson.
Lindu, börnum og aðstandendum
flyt ég okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi minningin um góðan
dreng og ástríkan félaga lifa að eilífu
og veita ykkur styrk á sorgarstundu.
„Það telst ei með sem þú tekur með þér
héðan,
heldur hvað þú skilur eftir er þú ferð“
Húmar um hlyn og eik,
heiðloftin blána
litir vorsins að leik
á lygnum tjörnum,
fljótið á burtu ber
blikandi mána,
flóðaldan kemur og fer
með farm af stjörnum
(Þýð. H. Hálfdanarson.)
Björgvin Halldórsson og
fjölskylda.
Í reykmettuðum skúrnum er beðið
eftir stjóranum. Sá lætur bíða aðeins
eftir sér enda í mörgu að snúast. Lið-
in helgi situr aðeins í mönnum, þrjú
sveitaböll norður í landi með tilheyr-
andi veislum taka aðeins á og af-
raksturinn í peningum talið ekki til
að hrópa húrra fyrir. Dyrum er
hrundið upp, stjórinn er mættur.
Hann er kúl, í leðurbuxum, támjóum
hælaháum bítlaskóm með skjalarann
í annarri hendi. Axlasítt hárið fleng-
ist frá andlitinu með velþekktri höf-
uðsveiflu. „Ég fékk svar að utan –
það er áhugi fyrir því sem við erum
að gera.“ Skömmu síðar er skúrinn
hlaðinn jákvæðum straumum, hugs-
anir um erfiði liðinnar helgar og
slæma fjárhagsstöðu heimilanna á
bak og burt og meikið komið á
teikniborðið. Það fylgdu stjóranum
ávallt ferskir, jákvæðir vindar enda
maðurinn með húmor á heimsmæli-
kvarða, ótrúlegur grallari sem gat
breytt svörtustu stöðu í grín og gam-
an á augabragði. Ég gleymi aldrei
þeim stutta tíma sem hljómsveitin
Póker lifði. Stjórinn átti þessa hljóm-
sveit frá a-ö, hún var hans hugmynd
og honum tókst það ómögulega, að
halda þessum sundurleita hóp sam-
an, hóp sem átti það eitt sameigin-
legt að hafa gaman af tónlist. Þegar
ég lít til baka þá var þessi tími al-
gjörlega óborganlegur og þökk sé
þér, Pétur W. Kristjánsson, fyrir að
leyfa mér að vera þátttakandi í gigg-
inu. Far vel, vinur.
Fjölskyldu Péturs færi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur og bið
andann mikla sem öllu ræður að um-
vefja þau á sorgarstundu.
Pálmi Gunnarsson.
Hann snaraðist inn á kosninga-
skrifstofuna í prestskosningunum í
Laugarnesi haustið 76, mættur til
vinnu alls óbeðinn. Hafði útvegað sér
gamlar bekkjarskrár úr Laugalækn-
um og náð að leiðrétta og staðfæra
nánast öll nöfn og heimilisföng og
var byrjaður að hringja áður en tími
gafst til að segja; Hæ! Hann var þá
dáður á mörgum stöðum en litinn
hornauga annars staðar sem popp-
stjarna, en þar fór maður klár í
mannlegum samskiptum. Talaði við
alla, þekkti ógrynni. Var við alla jafn.
Hann var mér drjúgur þá og minnt-
ist oft á hvað hefði munað litlu.
En fyrst og síðast fann ég að við
vorum vinir.
Hann snaraðist inn á skrifstofuna í
Tónabæ, jafn sveittur og húsið og
gestirnir sem voru að tínast heim;
„Var þetta bara ekki OK?“ Stress-
arinn opnaður, það átti að gera upp
giggið. Þar gaf að líta alla miðana;
„Þessi 10 þús“ eða „Hinn 15 þús“,
öllu ægði saman. „Hvenær á að taka
til í töskunni?“ spurði ég, hann glotti.
Ég heyrði það annars staðar frá, að
stundum hefði vindurinn tekið til í
stressaranum skyldi hann opnaður
óvarlega á berum stað til að settla
óvænt mál.
„Ekki láta Gústa taka niður græj-
urnar núna. Værirðu ekki til í að
spila fyrir minni bræður okkar í
opnu húsi á morgun?“ Ekkert mál,
því Pétur var mannvinur og mátti
ekki aumt sjá.
Hann snaraðist inn þar sem ég var
að vinna og við ákváðum að hittast
hjá Gústa eftir vinnu. Þangað kom
hann og var frekar daufur, allt þang-
að til við Gústi vorum komnir niður á
grasflötina, hann á „svölunum“ fet-
inu ofar en við. Hann var sá sem var
vanur að standa á sviði og það var
eins og hann peppaðist allur upp,
sögurnar flugu, mikið hlegið og mik-
ið talað, skrafað og látið fjúka.
Við vorum þarna vinirnir.
Og svo allt í einu snaraðist þú
burt. Svo hratt – svo fljótt.
Farðu vel, vinur.
Þakka þér fyrir að vera þessi Pét-
ur, sem alltaf var gott og gaman að
hitta, hlusta á og vera nálægt.
Við verðum alltaf vinir.
Ég veit það.
Megi Guð blessa þér heimkomuna
og senda öllum þínum nánustu hugg-
un og styrk.
Pjetur Þ. Maack.
Hugur minn leitar til æskuáranna.
Hvar eru krakkarnir? Sumir hafa
verið áberandi frá því þeir stigu sín
fyrstu skref í lífinu. Í Skaftahlíðinni
bjó stór og samanrekinn strákur,
sem skipaði í fótboltalið í Ísaksskóla.
Hann var strax til forystu fallinn.
Svo urðum við bekkjarbræður í tvo
vetur í Hlíðaskólanum og þar stjórn-
aði hann líka fótboltaliðinu í bekkn-
um. Þar gerði hann einnig sín fyrstu
stóru mistök í tónlistinni; hann ætl-
aði að stofna bekkjarhljómsveit og
þar átti ég að verða á slagverkinu.
Það varð ein æfing og þar runnu
þessi plön út í sandinn; af því spil-
verki hefðu orðið ógurleg hljóð.
Svo hvarf hann á braut inn á
Laugalæk. Fljótlega bárust fréttir af
honum í Hlíðarnar. Tónlistin og
skipan í hljómsveitir gekk betur í
Laugarnesinu, þar nutu forystuhæfi-
leikarnir sín til fullnustu.
Á þessum árum urðum við sem
bræður í um vikutíma, þá er hann
kom með foreldrum sínum og systr-
um í söluferð með Verðlistann aust-
ur á firði, þar sem ég var fyrir í sveit
í þorpi. Hann var einlægur vinur
vina sinna. Eitt sinn á þeim dögum
lánaði ég honum hjólið mitt, en þeg-
ar hann kom til baka úr hjólatúrnum
var hann skrámaður og marinn; at-
hygli hans hafði fangað ástarlíf
hænsnfugla á götunni í þorpinu og
hann dottið af hjólinu.
Líf okkar tók ólíkar stefnur og
fundir urðu strjálir, síðast hittumst
við þá er annar var að koma en hinn
að búast á brott í flughöfninni í
Kaupmannahöfn; nokkrar mínútur í
samtal tveggja lítilla stráka.
Nú er góður drengur fallinn og
hann hefur lagt í aðra ferð; farðu vel,
vinur.
Guð geymi Pétur Wigelund Krist-
jánsson.
Vilhjálmur Bjarnason.
Það eru eðlileg viðbrögð að bregða
þegar fólk á bezta aldri deyr. Þannig
var mörgum farið er Pétur Krist-
jánsson, söngvari, tónlistarmaður og
kaupmaður kvaddi okkur. Foreldrar
hans eru þau Erla Wigelund og
Kristján Kristjánsson, kaupmenn í
Reykjavík. Kristján, hinn eini sanni
KK, var þekktur, virtur og vinsæll
tónlistarmaður, sem hélt úti sam-
nefndum sextett í nærri einn og hálf-
an áratug og fóstraði marga af
þekktustu tónlistarmönnum Íslands,
sem sumir eru enn að. Þó eru rúmir
fjórir áratugir frá því hann sneri sér
að verzlun. Pétur átti ekki langt að
sækja áhuga á tónlist. Hann byrjaði
á sjöunda áratugnum og var óefað sá
er hélt merki rokksins hæst á átt-
unda áratugnum og starfaði líkt föð-
ur sínum með öllum helztu tónlist-
armönnum síns tíma, sem margir
gera garðinn frægan enn í dag.
Aðrir verða til að gera ættum hans
skil, en Pétur var ,,nesjamaður“,
ættaður úr Grindavík og Færeyjum,
Kjósinni og Kjalarnesi og flutti með
sér beztu einkenni sjósóknara og
bænda. Fyrst og fremst var hann
góður drengur. Við sem ólumst upp í
sveit og féllum fyrir rokkinu litum á
Pétur Kristjánsson sem einn af
helztu jöxlunum í íslenzkum rokk-
heimi. Fáir stóðu honum framar.
Pétur bar með sér ferskan, framandi
blæ, föt og fas, allt eftirtektarvert,
ólíkt sveitadreng í MR sem ekki
þorði að nálgast slíkan mann sem var
einhvern veginn utan og ofan við
daglegt amstur. Pétur átti glæstan
feril í hljómsveitunum Pops, Nátt-
úru, Svanfríði, Pelican, sem var
óhemju vinsæl og þó sennilega van-
metin, Paradís, sem hann rak af eft-
irtektarverðum metnaði, Póker,
Start og reyndar mörgum, sem
minna bar á, síðar. Áhugi hans á
rokkinu og viljinn til þess að gefast
aldrei upp þegar á móti blés var ein-
stakur og mættu margir af honum
læra. Yngri tónlistarmenn hafa haft
á orði hve Pétur var jákvæður og
hvetjandi þegar þeir áttu í hlut.
Árið 1981 tók Pétur fjölskylduna
fram yfir frægðardraumana. Löngu
síðar lágu leiðir okkar saman. Pétur
seldi tónlist, kom oft til Ísafjarðar og
á Selfoss og vissi hvað menn vildu.
Unun var að ganga um markaðinn og
heyra hann segja: ,,Þessa vantar þig
og þessa ættirðu að kanna betur.“
Aldrei var komið að tómum kofunum
hjá honum. Ljúflyndi og elskuleg
framkoma blasti við viðskiptavinum
hans, enda sannur vinur vina sinna.
Fyrir mörgum árum á Flateyri var
haldið kvöld til heiðurs Rolling Ston-
es. Pétur vildi taka lagið með und-
irrituðum, en skildi ekkert í óstöðv-
andi hlátrinum. Skýringin var að
fyndið þótti að hann vildi syngja með
algerum viðvaningi. Hinn 12. októ-
ber 2002 endurtókum við leikinn
okkur til gamans í Sandgerði. Við
hjónin fórum svo með hljómsveitinni
til Reykjavíkur og öll hlógum við alla
ferðina. Slíkur söngur verður ekki í
bráð. Með Pétri er genginn einn af
risunum í íslenzku rokki, sem er van-
metinn þáttur menningar okkar.
Við Þórdís verðum á leið til út-
landa í dag og getum ekki kvatt
þennan einstaka dreng, en sendum
Lindu, Írisi, Kristjáni Karli og
Gunnari Eggerti, foreldrum og öðr-
um okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Vænn drengur er genginn, en
margs er að minnast.
Ólafur Helgi Kjartansson.
Í stétt tónlistarmanna sem ég til-
heyri er mikið af góðu samferðafólki,
skrautlegum og skemmtilegum kar-
akterum sem gaman hefur verið að
kynnast og eiga samleið með. Nú
hefur aftur fækkað í þessum sér-
staka hópi en Pétur W. Kristjánsson
er fallinn frá langt um aldur fram,
aðeins 52 ára gamall. Hann var einn
litskrúðugasti poppari þjóðarinnar.
Ég man fyrst eftir honum í hljóm-
sveitinni Pops, síðan með Náttúru,
Svanfríði, Paradís og Pelican. Mikill
karakter Pétur í pelsinum sínum og
skóm með háum hælum sem þá voru
í tísku, að ógleymdum grýlujökkun-
um sem voru hver öðrum flottari.
Samskipti okkar voru ekki mjög
mikil á 6. áratugnum en það var allt-
af hressandi að hitta Pétur sem ein-
att var með mergjaðar sögur á tak-
teinum. Hann var hrifnæmur og lét í
ljós með tilþrifum ef honum fannst
SJÁ SÍÐU 36