Morgunblaðið - 16.09.2004, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 FIMMTUDAGUR 16. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Víðir Friðgeirsson
er allur. Þessi mikli
atorkumaður með óbil-
andi lífsþróttinn og
lífsgleðina.
Ég átti því láni að fagna að vera
með honum til sjós að sumri til á
sjöunda og áttunda áratug aldarinn-
ar sem leið. Fyrst á mótorbátnum
með fallega nafnið, Haddur hét
hann, síðar af og til á trillu í sum-
arleyfum. Róið var frá Stöðvarfirði
og það er skemmst frá að segja að
þessir túrar með Víði úti fyrir Aust-
fjörðum voru ein samfelld skemmt-
un.
Fyrir rastarhælinn, yfir straum-
böndin, út á slóðina, leddan látin
flakka. Út af Lárungunum, við Bót-
ólf eða úti í Brún, lykilatriði að vera
vel staðsettur við upptökuna á fall-
inu.
Mjúkt, gljáandi yfirborð sjávar-
ins, vogskorin ströndin hulin móðu í
fjarska, fjallstindarnir tárhreinir
upp í blámann. Hjartað og höndin
bundin þessum titrandi streng sem
lá niður í djúpið. Myndi sá guli gefa
sig? Á leiðinni í land, formaðurinn
samgróinn þóftunni bakvið stýris-
húsið með taumana í hendinni, nota-
legt malið í vélinni, saltkenndur ilm-
urinn úr golunni, fullt rúmið af fiski.
Ég var heppinn með formann. Því
satt best að segja hef ég heyrt mis-
jafnar sögur af skaplyndi skipstjóra
og viðmóti við háseta úti á rúmsjó.
Breyttust þar ýmsir dagfarsprúðir
menn í harðstjóra og hálfgerða
hrotta, enda harkan sex af sumum
talin best til þess fallin að gera
menn úr mömmustrákum.
Hvað sem því líður ávítaði Víðir
mig aldrei eða mælti til mín styggð-
arorð á sjónum. Var ég þó óvanur
öllum verkum til sjós, klaufskur og
seinn eins og nærri má geta, þótt
SVEINN VÍÐIR
FRIÐGEIRSSON
✝ Sveinn VíðirFriðgeirsson
skipstjóri fæddist í
Háteigi við Stöðvar-
fjörð 13. júlí 1932.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu
Garðvangi 6. sept-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Fossvogs-
kirkju 14. septem-
ber.
áhuginn á að fanga
þann gula væri ómæld-
ur. Við mig var hann
ekkert nema ljúf-
mennskan á hverju
sem gekk. Víðir var
gæddur þeim eigin-
leika að hafa létta
lund. Hann var skap-
góður, bjartsýnn og
glaðlyndur og komu
allir þessir dýrmætu
eðliskostir hans fram á
sjónum. Gerði hann
óspart að gamni sínu
yfir dauða tímann, því
ekki var hann alltaf
handóður á færunum
sumrin þau, var óþreytandi að ræða
landsins gagn og nauðsynjar, hafði
lifandi áhuga á þjóðlífinu og ekki
síst kynlegum kvistum í hópi sam-
ferðamanna.
Þótt Víðir væri kappsfullur í
betra lagi og þætti afleitt að koma
að landi með hálftóman bát lét hann
aldrei vonbrigði sín með fiskiríið
bitna á óhörðnuðum hásetanum.
Þegar litið er til baka þykir þeim
sem þessar línur ritar mannsbragð
að og mun ekki öllum gefið. Hins er
þó vert að geta að það þótti Víði
Friðgeirssyni vel lukkuð veiðiferð ef
nestið kom óhreyft til baka eftir
heilan dag á sjónum. Þá var nefni-
lega líf í tuskunum.
Og það var það sem allt snerist
um hjá Víði, hvort heldur var á sjó
eða landi. Að líf væri í tuskunum.
Einu gilti hvar eða hvenær maður
hitti á hann. Alltaf skyldi hann vera
með eitthvað nýtt á prjónunum,
kaupa hús, skip og báta, leita á ný
mið, gera út frá nýjum verstöðvum,
prófa nýjar veiðiaðferðir, ferðast til
æ fleiri landa, kynnast nýju fólki við
leik og störf. Og alltaf var hann
jafnupptendraður yfir því sem til
stóð.
Kunningsskapur okkar Víðis stóð
um langa hríð. Hann kvæntur fóst-
ursystur minni og sterk fjölskyldu-
böndin. Ég bjó á heimili þeirra
Nönnu sumarið sem ég var háseti á
Haddi.
Þar var gott að vera, alltaf farið
vel á með okkur systkinunum og
þau hjón samhent. Ógleymanlegar
eru nýbakaðar pönnukökur með
þeyttum rjóma og rabarbarasultu
og brúnkakan góða handa þreyttum
liðléttingi með blöðrur í lófum. Síðar
áttum við Víðir eftir að fara saman í
margan góðan veiðitúrinn á landi og
mér er nær að halda að skipstjórinn
hafi ánetjast stangveiðinni í
Hölknártúrnum með okkur Stefáni
Einarssyni forðum daga. Fram að
því hafði hann hent gaman að og
talið heldur ómerkilegt föndur.
Kæri vinur og frændi! Þá er ekki
annað eftir en að þakka þér ýsuna
góðu sem þú settir spriklandi í pott
norður við Langanes fyrir hartnær
fjörutíu árum. Sauðst upp úr sjó og
barst mér með kartöflum og smjöri.
Og þótt ég hafi oft fengið ætan bita
hjá mætum húsmæðrum sem að
mér standa hefur þó enn ekkert
slegið hana út.
Elsku Nanna. Guð veri með þér,
börnum ykkar Víðis og barnabörn-
um.
Eysteinn Björnsson.
Víðir var Austfirðingur í bestu
merkingu þess orðs. Sá landshluti
mótaði hann með menningu sinni og
náttúru. Sjómennska varð snar
þáttur í lífi Víðis. Þegar hann hafði
bundið bát sinn flutti hann með
hinni kæru fjölskyldu sinni búferl-
um og settist að á Suðurnesjum.
Svo sem algengt er meðal góðra
manna leið ekki á löngu þar til Víðir
hafði haslað sér völl í nýju umhverfi.
Fyrr en varði lét hann til sín taka á
flestum sviðum mannlífsins hér
syðra. Skapaði sér atvinnu, tengda
sjónum, hellti sér í félagsstörf og á
skömmum tíma var Víðir orðinn
hrókur alls fagnaðar á nýjum slóð-
um. Mannkostir slíkra einstaklinga
eru nefnilega hvergi bundnir við
stað eða stund – þeir njóta sín alls
staðar og alltaf og prýða umhverfi
sitt.
Víðir varð okkur framsóknar-
mönnum á Suðurnesjum sannur
hvalreki. Eldmóður hans og bar-
áttuandi blés lífi í starf okkar. Verð-
ur það seint þakkað nógsamlega.
Nú hefur Víðir enn lagt fleyi sínu
og horfið á ný mið. Örugglega er
hann þegar farinn að láta til sín
taka þar. Nýtt samferðafólk mun
fagna komu þessa kraftmikla ein-
staklings. Áræði hans og kraftur
mun prýða hinar nýju lendur og
margir njóta hjartahlýju hans og
hins mikla skopskyns. Við horfum
með söknuði á eftir Víði, vini okkar
– hugsjónamanninum skemmtilega.
Minning hans mun ávallt vekja okk-
ur áræði en líka gleði því það var
aðal öðlingsins Víðis Friðgeirssonar.
Um leið og við biðjum Víði bless-
unar vottum við fjölskyldu hans allri
dýpstu hluttekningu.
Hjálmar Árnason.
✝ Guðni FrímannIngimundarson
fæddist á Reykjavöll-
um í Biskupstungum
Árnessýslu 1. apríl
1923. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Skjóli 10. september
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Ingi-
mundur Ingimundar-
son, f. 10. sept. 1889,
d. 17. mars 1928, og
Vilborg Guðnadóttir,
f. 11. feb. 1891, d. 14.
jan. 1970. Fósturfaðir
hans var Jakob Er-
lendsson frá Breiðabólstað á
f. 16. feb. 1917. Börn þeirra eru Sig-
rún María, f. 16. okt. 1946, Sesselja
Inga, f. 28. feb. 1948, maki Markús
Þorvaldsson, þau eiga þrjú börn,
fjögur barnabörn og eitt barna-
barnabarn. Ingimundur Vilberg, f.
2. feb. 1951, dó af slysförum 15. jan.
1973, Sigurður, f. 22. jan. 1953,
maki María Lilja Indalos Alfante.
Þau eiga fjögur börn. Sverrir Ómar,
maki Steinunn Jensdóttir, þau eiga
tvo drengi. Sonur Kristínar er Örn
Eðvaldsson, maki Lena Andersen,
Lena á tvo syni af fyrra hjónabandi.
Guðni var lengst af á skipum
frænda síns Tryggva Ófeigssonar
en einnig vann hann hjá Eimskipa-
félagi Íslands í mörg ár eftir að
hann hætti til sjós. Seinustu mán-
uðina bjó hann á hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli.
Guðni verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Álftanesi. Bræður
Guðna voru Guð-
mundur, Sigurbjörn,
Ingimundur og
Björn, þeir eru allir
látnir. Jakob og Vil-
borg eignuðust þrjú
börn, Maríu, Ingimar
og Maríu, og eina
fósturdóttur, Sig-
rúnu, en þau dóu öll
ung af veikindum og
slysförum.
Hinn 22. feb. 1947
kvæntist Guðni eftir-
lifandi eiginkonu
sinni, Kristínu Sig-
urðardóttur frá Vestmannaeyjum,
Tengdafaðir minn lést 10. sept-
ember síðastliðinn eftir langan ævi-
dag.
Ég veit að hann var sáttur að fara,
og ég hef þá trú að hann sé búinn að
hitta Ingimund son sinn og að það
hafi aldeilis verið gleðistund. Ingi-
mundur féll útbyrðis af togaranum
Neptúnusi 15. jan. 1973, aðeins 21
árs gamall.
Guðni var mjög ákveðinn maður
og hafði sínar skoðanir á öllu og var
ekkert að fara leynt með það sama
hvað öðrum fannst, sumir urðu
hneykslaðir, en fleiri höfðu gaman af
enda hafði hann oftar en ekki rétt
fyrir sér.
Guðni leitaði oft til okkar Sverris
ef hann þurfti á hjálp að halda, eitt
er mér afar minnisstætt, þegar hann
hringdi í mig og bað mig að stytta
fyrir sig þrennar buxur sem hann
var að kaupa fyrir eina sólarlanda-
ferðina þeirra Kristínar, svo í ferð-
inni hringdi hann í mig og sagði;
Steina mín nú er það ljótt, tvennar
buxurnar urðu eftir í tunnu upp
sveit á Spáni og hló hann mikið og
sagði að flestir í rútunni hafi fengið í
magann en allir hafi jafnað sig fljótt.
Þá gat ég ekki annað en hlegið með
honum, þegar hann var að segja mér
frá þessari sögulegu rútuferð.
Guðni minn, margs er að minnast
og hef ég það fyrir mig. Ég kveð þig
kæri tengdafaðir far þú í guðs friði.
Elsku tengdamamma söknuðurinn
er mikil hjá þér og bið ég guð að
vaka yfir þér.
Fjöldskyldan þakkar starfsfólki
deild L-3 á Landakotsspítala og
starfsfólki á hjúkrunarheimilinu
Skjóli, 5. hæð fyrir frábæra umönn-
un.
Steinunn.
GUÐNI FRÍMANN
INGIMUNDARSON
Ó, Jesús, líf mitt, lof sé þér,
er líknarfaðminn breiddir
svo ástúðlega móti mér
og mig til borðs þíns leiddir.
PÉTUR
HANNESSON
✝ Pétur Hannes-son, fyrrverandi
deildarstjóri hjá
Reykjavíkurborg,
fæddist í Reykjavík 5.
maí 1924. Hann lést á
öldrunardeild Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúss á Landa-
koti 27. ágúst
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 6. septem-
ber.
Við borðið það mér bless-
un þá
þú bjóst, er æðsta nefna
má,
og eymd mér bættir alla.
Við þig, ó, Herra, halt
mér fast,
lát hjarta mitt þér sam-
tengjast
og aldrei frá þér falla.
(Helgi Hálfdánarson.)
Elsku Pétur.
Þakka þér fyrir allt
og allt, Guð blessi þig.
Elsku mamma,
tengdamamma, Sól-
veig, Hannes og fjölskyldur. Guð
gefi ykkur styrk á þessum erfiða
tíma.
Grétar og Þóra.
Við trúum því alltaf
að tíminn sé óendanleg-
ur þó margt geti snúist
á stuttum tíma og fyr-
irvaralaust. Og nú, allt í
einu, án nokkurs fyrir-
vara, höfum við misst
okkar indælu vinkonu,
Helgu I. Pálsdóttur.
Þegar við töluðum við Helgu í síð-
asta skipti vorum við haldin þessari
sömu trú. Þá hafði heilsu hennar
hrakað, en það var miklu fremur hún
sem huggaði okkur en við hana.
Þrátt fyrir erfið veikindi héldum við í
einfeldni okkar og barnslegri trú að
allt væri óbreytanlegt. Og nú, í Dóm-
kirkjunni, á útfarardaginn, sækja
þessar hugsanir stíft á okkar.
Við kynntumst Helgu í Vínarborg
árið 1966 og nánast strax upp úr
þeim kynnum óx gagnkvæm og
traust vinátta. Hún átti, ásamt eig-
inmanni sínum, dr. Birni Sigur-
björnssyni ríkan þátt í stofnun Ís-
lendingafélagsins í Vínarborg og
HELGA INGIBJÖRG
PÁLSDÓTTIR
✝ Helga IngibjörgPálsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 20.
maí 1930. Hún lést 3.
ágúst síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Dómkirkj-
unni 12. ágúst.
Austurríki. Í hlýrri
minningunni sjáum við
hana koma með Birni
og Unni Steinu gang-
andi á móti okkur á lít-
illi götu í Kierling, ná-
lægt Vínarborg.
Það var alltaf stór-
kostlegt að hitta Helgu
og boðin hennar lifna
við í huganum. Allt svo
glæsilegt og fallegt og
það var húsmóðirin
líka. Þegar dr. Björn
lék á flygilinn Wien,
Wien, nur Du Allein var
það einskonar þjóð-
söngur Íslendinga í Vínarborg. Svo
kom strax á eftir: Drunnt in da
Lobau . . . EW. Helga mundi öll er-
indi textans betur en innfæddur.
Hún var gestrisin, fróð, hjálpsöm og
óvenjulega hlý persóna. Hún var frá-
bær sendiherra Íslands og Íslend-
inga. Með respekt og virðingu
hneigjum við okkur fyrir henni og
munum aldrei gleyma henni.
Við samhryggjumst dr. Birni,
Unni Steinu og fjölskyldu innilega.
Austurríki hefur misst góða vinkonu
og Íslendingar í Austurríki hafa
misst miklu, miklu meira. Letzte
Grüsse, ruhe in Frieden, liebe Helga!
Helmut Neumann
og Marín Gísladóttir.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
HALLDÓR JÓN ÓLAFSSON
bólstrari,
Hátúni 6b,
lést miðvikudaginn 15. september.
Jarðarförin auglýst síðar.
Jónína Sigurðardóttir,
Ólafur Halldórsson, Rósa Friðriksdóttir,
Sólveig Halldórsdóttir, Jóhann Björn Arngrímsson,
Erla Halldórsdóttir, Tryggvi Sigurðsson,
Jón M. Halldórsson, Ingibjörg Svavarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Bróðir minn, mágur okkar og frændi,
HAUKUR JÓNSSON,
Rauðalæk 61,
Reykjavík,
andaðist á Líknardeild Landspítalans í Kópa-
vogi mánudaginn 13. september.
Útförin fer fram frá Áskirkju mánudaginn
20. september kl. 13.30.
Erla Jónsdóttir, Stefán Aðalsteinsson,
Bjarni Guðmundsson, Manassa Quarni,
Hallur Guðmundsson, Jóna Helgadóttir,
Snorri Guðmundsson, Bryndís Kristinsdóttir,
Inga Lísa Middleton, Michael Rose,
Þórarinn Gíslason
og frændsystkini.