Morgunblaðið - 16.09.2004, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 FIMMTUDAGUR 16. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Þórarinn Þórar-insson fæddist í
Vigur við Ísafjarðar-
djúp 27. júní 1930.
Hann lést á Landspít-
ala – háskólasjúkra-
húsi við Hringbraut
8. september síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Þórarinn
Sigurðsson,
Heimabæ, Folafæti,
f. 7. sept. 1908, d, 24.
jan.1930, og Þórey
Sigurðardóttir, Fola-
fæti, f. 22. sept. 1911,
d. 22. okt. 1979. Fóst-
urforeldrar Þórarins voru Bjarni
Sigurðsson bóndi í Vigur og Björg
Björnsdóttir húsmóðir. Systkini
Þórarins sammæðra eru: Árni S.
Haraldsson verkamaður, f. 29. júní
1944, Kristrún E. Pétursdóttir hús-
móðir, f. 25. júní 1949, Björg Pét-
ursdóttir skrifstofumaður, f. 11.
sept. 1951 og Elsa B. Pétursdóttir
þjónustustjóri, f. 2. jan. 1957. Fóst-
ursystkini Þórarins eru Sigurður
f. 1983 og er unnusta hans Þórdís
Þorvarðardóttir, Þráinn, f. 1987 og
Þröstur, f. 1996. 3) Bjarney, f. 12.
okt. 1970, gift Þorsteini Jóni Har-
aldssyni og eru synir þeirra Tómas
Darri f, 1994 og Róbert Ingi, f.
2000. 4) Sóley, f. 5. feb. 1972, gift
Páli Einarssyni og eru dætur
þeirra Lára Margrét, f. 1997 og
Freyja Sól, f. 2000.
Þórarinn ólst upp í Vigur til 19
ára aldurs. Veturinn 1947–1948
stundaði hann nám við Héraðsskól-
ann á Laugarvatni. Árið 1949 hóf
Þórarinn nám í húsasmíði hjá Júl-
íusi T. Jónssyni og lauk prófi frá
Iðnskólanum í Reykjavík árið1953
og hlaut meistararéttindi í þeirri
iðn árið 1957. Árið 1982 útskrifað-
ist Þórarinn frá Kennaraháskóla
Íslands með próf í uppeldis- og
kennslufræði. Þórarinn starfaði
sem byggingameistari til ársins
1977, en þá fór hann að kenna við
Grunnskóla Kópavogs, Náms-
flokka Kópavogs og Fjölbrauta-
skólann í Garðabæ og kenndi til ár-
isns 1998. Samhliða kennslu var
Þórarinn með trésmíðaverkstæði í
Kópavogi þar sem hann starfaði til
dauðadags.
Útför Þórarins fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Bjarnason fyrrv.
sendiherra og alþing-
ismaður, Björn
Bjarnason bóndi í Vig-
ur, látinn, Baldur
Bjarnason bóndi í Vig-
ur, látinn, Þorbörg
Bjarnadóttir fyrrv.
skólastjóri, Þórunn
Bjarnadóttir fyrrv.
kennari og Sigurlaug
Bjarnadóttir fyrrv. al-
þingismaður og kenn-
ari.
Þórarinn kvæntist
27. desember 1958
Ólöfu Bjarnadóttur, f.
30. júní 1934. Foreldrar hennar
voru Bjarni Björnsson frá Núps-
dalstungu og Margrét Sigfúsdóttir
frá Uppsölum. Dætur Þórarins og
Ólafar eru: 1) Margrét, f. 22. mars
1959, gift Frímanni Ólafssyni og
eru börn þeirra Ólafur Freyr, f.
1983, Ólöf Tinna, f. 1986 og Kristín
Edda, f. 1993. 2) Þórey Þóranna, f.
8. apríl 1961, gift Hjálmari Bjarna-
syni og eru synir þeirra Þórarinn,
Elsku besti pabbi, við sitjum hér
saman Soffíurnar þínar, eins og þú
varst vanur að kalla okkur syst-
urnar þegar taka þurfti til hendinni,
og reynum að átta okkur á öllu því
sem á hefur dunið undanfarinn
mánuð. Barátta þín, elsku pabbi, við
hið illvíga krabbamein var ansi
snörp og hörð. Þú barðist eins og
hetja, sýndir aldrei uppgjöf, heldur
bara kjark. Þú varst alla tíð mjög
hraustur og okkur fannst, eins og
svo mörgum öðrum, að þú værir ei-
lífur. Þú varst alltaf á ferð og flugi,
en samt alltaf svo nálægur og tilbú-
inn að hjálpa okkur hvenær sem á
þurfti að halda þótt þú værir störf-
um hlaðinn. Hvert sem við horfum
og hvert sem við förum sjáum við
stoltar handverk þitt. Þú varst líka
stoltur af að eiga okkur, dætur þín-
ar fjórar.
Höfðingi, heiðarleiki, dugnaður,
kraftur, gleði, kjarkur, ósérhlífni,
jafngeðja, ró og festa, eru meðal
annarra orða sem koma upp í huga
okkar þegar við hugsum um þig
elsku pabbi. Þú og mamma eruð
okkur stórkostleg fyrirmynd í lífinu
sem við munum nýta okkur um
ókomna framtíð.
Við viljum þakka starfólki á deild
14E Landspítala – háskólasjúkra-
húsi við Hringbraut fyrir einstak-
lega alúðlega umönnun sem pabba
var veitt á hans einu sjúrkrahús-
dvöl.
Elsku besta mamma, söknuður
okkar allra er mikill en við getum
huggað okkur við orð Spámannsins:
Því að hvað er það að deyja annað en að
standa nakinn í blænum og
hverfa inn í sólskinið?
Með kveðju og þakklæti, þínar
elskandi dætur,
Margrét, Þórey,
Bjarney og Sóley.
„Jæja, er ég ekki búinn að vera
rólegur?“ Þessi orð var tengdafaðir
minn vanur að nota, þegar honum
fannst tími til kominn að drífa sig
heim eða til annarra starfa eftir
heimsóknir. Nú er þessari heimsókn
lokið og eftir sitja dýrmætar minn-
ingar um einstakan höfðingja.
Kynni mín af þeim sæmdarhjón-
um, Þórarni og Lóu, hófust fyrir
hartnær 25 árum, er ég og Magga,
elsta dóttir þeirra, hófum að rugla
saman reytum okkar. Frá upphafi
varð ég einn af fjölskyldunni og
hvíslaði Þórarinn því að mér fljót-
lega, að Möggu gæti ég ekki skilað
aftur, en skiptimiða gæti ég fengið,
því hann ætti tvær ólofaðar á þeim
tíma.
Hjálpsemi, heiðarleiki, vinnusemi
og dugnaður eru þau orð sem lýsa
Þórarni best að ógleymdri kímninni,
sem nóg var af.
Trésmíðaverkstæðið á Kársnes-
brautinni var vinsæll viðkomustaður
vina hans. Þar var ávallt heitt á
könnunni og pólitík og önnur þjóð-
þrifamál rædd til hlítar.
Síðastliðið sumar var farið í
ferðalag vestur á Firði á æskustöðv-
ar Þórarins, Vigur og Folafót. Var
það ógleymanleg og dýrmæt ferð
öllum þeim sem hana fóru og ekki
skemmdi fyrir að Djúpið skartaði
sínu fegursta. Ekki má gleyma að
minnast á allar veiðiferðirnar, hvort
sem farið var á skak, háfa lunda,
tína egg eða draga lax og silung úr
ám og vötnum landsins með TLT-
hópnum, sem samanstóð af Þórarni,
okkur tengdasonunum og Stefáni,
vini okkar.
Þú sáðir góðum fræjum hvar sem
þú fórst og barnabörnin voru ein-
staklega hænd að þér. Það voru for-
réttindi að fá að lifa lífinu með þér.
Takk fyrir alla hjálpina, fyrir
Möggu þína og barnabörnin.
Far þú í friði, kæri vinur og
tengdafaðir.
Þinn tengdasonur,
Frímann.
Lífið er, eitt andartak,
það líður fljótt.
Þú veist ekki af því.
(Rafn Jónsson.)
Þetta ljóðabrot getur ekki reynst
sannara í hugum okkar feðga en nú
þegar við setjumst niður og skrifum
kveðjuorð til ástkærs afa og tengda-
föður, Þórarins Þórarinssonar húsa-
smíðameistara, sem lést 8. septem-
ber síðastliðinn eftir stutta en erfiða
sjúkdómslegu. Við þökkum þér allt
það sem þú varst okkur, öll þau ár
sem við áttum saman. Sá tími virð-
ist nú sem lítið andartak sem leið
allt of fljótt. Fyrir alla þína hjálp-
semi þökkum við, enda leistu hvorki
á smá né stór viðvik sem kvabb. All-
ir þeir smíðahlutir, sem eftir þig
liggja, í okkar eigu og við litum á
sem hversdagslega hluti, eru nú
sem perlur og munu geymast sem
slíkir um ókomin ár.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
(Ásbjörn Kristinsson Morthens.)
Að sinni kveðjum við mikinn höfð-
ingja og geymum minningarnar um
hann í minningasarpi okkar.
Far þú í friði kæri vinur og afi.
Hjálmar, Þórarinn,
Þráinn og Þröstur.
Elsku tengdafaðir minn og afi
okkar.
Þú varst höfðingi og verður alltaf.
Allt sem þú sagðir og gerðir skipar
stóran sess í okkar lífi. Það væri
efni í heila bók allt það mikla sem
þú kenndir okkur þremur og það er
dýrmæt eign okkar sem við búum
við um aldur og ævi.
Minningin um þig og verk þín
verður að eilífu geymd.
Þú kenndir litlu strákunum okkar
Bjarneyjar eða himneskir, eins og
þú kallaðir þá, að sýna ávallt kjark,
dugnað og virðingu og það nýta þeir
sér í þessum erfiða söknuði sem frá-
fall þitt er.
Þú munt lifa að eilífu í huga okk-
ar allra.
Oss héðan klukkur kalla,
svo kallar Guð oss alla
til sín úr heimi hér,
þá söfnuð hans vér sjáum
og saman vera fáum
í húsi því, sem eilíft er.
(V. Briem.)
Guð blessi þig og varðveiti.
Elsku tengdamamma, amma og
kæra fjölskylda, megi Guð og gæfan
fylgja ykkur og styrkja í sorginni.
Þinn tengdasonur og afadrengir,
Þorsteinn Jón Haraldsson,
Tómas Darri Þorsteinsson,
Róbert Ingi Þorsteinsson.
Góðan daginn, Þórarinn Þórarins-
son. Þetta var það fyrsta sem
tengdapabbi sagði við mig um leið
og hann tók í höndina á mér fyrir
rúmum þrettán árum síðan. Þarna
stóð hann í anddyrinu á Mánabraut-
inni, ber að ofan með úfið hárið,
enda nýkominn úr eyjunni með góð-
an lundaafla. Svona var Þórainn,
hann kom alltaf til dyranna eins og
hann var klæddur.
Margt skemmtilegt og gott gerð-
um við saman. Veiðiferðir tengda-
feðganna eru ógleymanlegar, lunda-
ferðir út í eyju og að sjálfsögðu allar
ferðirnar í sumarbústaðinn sem
kallinn smíðaði svo glæsilega. Þór-
arinn hjálpaði okkur Sólu að stand-
setja tvær íbúðir sem er okkur
ómetanlegt. Hann fylgdist vel með
mér og gengi míns liðs í fótbolt-
anum og var alltaf með stöðu liðsins
í deildinni á hreinu.
Þórarinn var kletturinn í stórri
fjölskyldu, alltaf var hægt að leita
til hans og ætíð var hann tilbúinn til
að aðstoða og laga það sem þurfti.
Þórarinn var ríkur af baranbörnum
sem voru honum afar kær. Afastelp-
urnar hans, Lára Margrét og
Freyja Sól vita nú að afi þeirra eru
uppi hjá Guði og að hann passi þær.
Minningin um afa verður ætíð vel
geymd hjá þeim systrum.
Þórarinn hefur nú fengið hvíldina
en minningin um yndislegan
tengdapabba og afa lifir.
Páll, Lára Margrét
og Freyja Sól.
Elsku afi minn, nú ertu dáinn.
Þegar ég var yngri og hugsaði um
þig, þá hugsaði ég oft um villimann.
Ekki það að þú kynnir ekki manna-
siði, þú borðaðir bara þannig mat.
Þegar ég varð eldri varð mér ljóst
hver þú varst og ert. Þú varst höfð-
ingi. Ég þekki fáa, ef einhvern, sem
nutu jafnmikillar virðingar og þú,
afi. Það að hafa þig nálægt var alltaf
sérstök stund.
Ég á yndislegar minningar um
þig, afi minn. Ég man oft eftir mér á
Mánabrautinni þegar ég var lítill og
oftar en ekki varst þú að horfa á
fréttir. Á seinni árum hittumst við
kannski ekki jafnoft og áður, en tími
okkar saman varð þeim mun dýr-
mætari. Síðustu mánuði umgekkst
ég þig þó mikið, þar sem þú hjálp-
aðir okkur við að smíða stúdíóið.
Það er ekki verra að geta leitað til
snillinga þegar þörf er á.
Þegar þú áttir afmæli núna í sum-
ar fórum við á þínar æskuslóðir á
Vestfjörðum. Þeirri ferð gleymi ég
aldrei. Ég gleymi heldur aldrei
gleðisvipnum á andliti þínu þegar
þú lékst við Týru hans afa síns, eins
og þú varst vanur að kalla hana.
Núna kalla ég hana sama nafni.
Ekki má heldur gleyma handabandi
þínu.
Afi, líkaminn er musteri sálarinn-
ar. Þó líkami þinn hafi gefið sig, þá
breytist þú ekki neitt. Ég hugsa
ekkert öðruvísi til þín en venjulega,
afi minn, þú ert ennþá hjá okkur en
birtist bara á annan hátt. Þá á ég
ekki bara við alla hlutina sem þú
smíðaðir heldur einnig allt sem þú
sagðir og gerðir. Það er nefnilega
merkilegt, að þótt þú hafir aldrei
kennt mér sem nemanda á þínum
kennsluferli, kenndir þú mér meira
en flestir, ef ekki allir aðrir. Þegar
þú sagðir eitthvað, þá hlustaði mað-
ur, því það sem þú sagðir, elsku afi,
var mikilvægt og oft alveg drep-
fyndið. Ég hef þennan sama grófa
húmor og þú. Ég er líka heitfengur
eins og þú, afi, ekki nema von hjá
manni með þitt hlýja hjarta.
Takk fyrir allt, elsku afi minn, og
já, þú ert búinn að vera góður, alveg
einstakur. Blessuð sé minning þín.
Mig langar að kveðja þig í bili líkt
og þú varst vanur að kveðja mig:
Vertu sæll, frændi.
Þinn dóttursonur,
Ólafur Freyr.
Elsku afi Þórarinn.
Okkur langaði til þess að þakka
þér fyrir þann tíma sem við áttum
með þér. Í hjarta okkar geymum við
hafsjó af minningum um lífsglaðan
og hjartahlýjan mann, sem bar okk-
ur á höndum sér. Við áttum ynd-
islegar stundir saman fyrir vestan í
sumar þar sem þú sýndir okkur
heimaslóðir þínar.
Guð blessi þig. Ástarkveðjur,
Ólöf Tinna og Kristín Edda.
Elsku bróðir minn, mikið finnst
mér sárt að þú sért farinn úr þess-
ari jarðvist, því þú gafst okkur svo
margt dýrmætt með lífi þínu. Þú
varst 19 ára þegar ég fæddist og
varst því stóri bróðir sem ég var svo
stolt af. Þú varst alltaf kátur og
komst okkur í gott skap með
hnyttnum athugasemdum. Ég á
margar myndir af þér í huganum,
þar sem þú dróst að fólk af því þú
varst svo skemmtilegur og hress.
Þú varst líka ótrúlega iðinn, alltaf
að smíða og húsin sem þú hefur
byggt fleiri en ég hef tölu á, enda
afköstin yfir ævina ótrúlega mikil.
Það mikilvægasta í lífi þínu og Lóu
voru dætur ykkar fjórar og fjöl-
skyldur þeirra, sem þið hlúðuð svo
vel að og getið verið svo stolt af.
Guð blessi góðan dreng. Ljúf minn-
ing lifir.
Þín systir,
Kristrún.
Kveðja frá Vigursystkinum
Þegar árin færast yfir hljótum við
að sjá á bak æ fleiri samferðamönn-
um. Það er lífsins saga.
Í dag kveðjum við kæran fóst-
urbróður okkar og vin, Þórarin Þór-
arinsson. Hann fæddist í Vigur 27.
júní 1930 og ólst þar upp hjá for-
eldrum okkar í umsjá sinnar góðu
móður, Þóreyjar Sigurðardóttur frá
Fæti.
Átján ára varð hún fyrir þeirri
þungu sorg að missa unnusta sinn,
Þórarin Sigurðsson, hinn mesta efn-
ismann, í sjóinn. Hann reri á bát úr
Súðavík. Þarna fórust fjórir ungir
og efnilegir menn.
Sautján ára gamall fór Þórarinn á
Héraðsskólann á Laugarvatni, og að
námi loknu þar fór hann í trésmíð-
anám, varð meistari í þeirri grein og
stundaði hana eingöngu, þar til
hann gerðist smíða- og handavinnu-
kennari við Grunnskóla í Kópavogi,
en síðar varð hann kennari við
framhaldsskóla Garðabæjar, þar
sem hann starfaði til starfslokaald-
urs.
Það sýnir kjark hans og dugnað,
að fimmtíu og tveggja ára gamall
ræðst hann í uppeldis- og kennslu-
fræðinám, til að öðlast full kenn-
araréttindi, því það var ekki að Þór-
arins skapi að vera neins staðar
hálfdrættingur. Hann var röskur og
duglegur að hverju sem hann gekk,
hamhleypa ef því var að skipta, og
það kom strax í ljós, þegar hann
sem lítill snáði vildi taka þátt í öllu
með hinum eldri og reyndari. Varð
þá jafnvel stundum að koma í veg
fyrir að hann færðist of mikið í fang.
Inni okkar, eins og við jafnan
kölluðum hann heima í Vigur, hafði
skemmtilega kímnigáfu, og hressi-
legt viðmót hans aflaði honum vin-
sælda hvar sem hann fór. Hann var
glaður og reifur á góðri stund, og
læddi þá gjarnan frá sér bröndurum
sem jafnan féllu í góðan jarðveg.
Ungur kvæntist Þórarinn eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Ólöfu Bjarna-
dóttur, og eignuðust þau fjórar
mannvænlegar dætur.
Við kveðjum okkar kæra fóstur-
bróður og vin með þökk fyrir tryggð
hans og vinfesti gegnum árin.
Konu hans og fjölskyldu hans
allri færum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Þorbjörg, Þórunn,
Sigurlaug og Sigurður.
Óhjákvæmilega hlýtur það að
fylgja því að verða gamall að þurfa
að sjá á bak mörgum góðum vinum
og kunningjum. Nú er einn þessara
traustu manna, sem ég hafði ára-
tugum saman átt samleið með, Þór-
arinn Þórarinsson, fallinn í valinn.
Ótal atvik og þakkir fljúga um
hugann því oft var leitað til hans ef
aðstoðar var þörf við smíðar og
byggingar og þar var nú ekki komið
að tómum kofum því atorku og vilja
Þórarins voru lítil takmörk sett.
Hreysti og harðfylgi hans til allra
verka var enda rómuð af öllum sem
til þekktu.
Rætur okkar kynna má rekja til
þess að við urðum svilar, kvæntir
samrýndum systrum.
Áhugamál og störf Þórarins voru
æði mörg og til að geta einhverra
má nefna að um árabil var hann
stórtækur húsasmíðameistari.
Er því tímabili lauk aflaði hann
sér kennsluréttinda og var um tíma
smíðakennari með meiru í Grunn-
skóla Kópavogs og síðar um nokkur
ár vel látinn kennari við Fjölbrauta-
skóla Garðabæjar.
Lengst af átti hann sér fallegt lít-
ið smíðaverkstæði og vel búið tækj-
um með útsýni til Kópavogshafnar.
Þar hafði hann meðal annars í nokk-
urn tíma námskeið í rennismíð.
Þess er að geta að allt frá uppeld-
isárum í Vigur hafði hann mikinn
áhuga á sjónum og veiðum honum
tengdum og var lengi mikill lunda-
veiðimaður.
Hálfrar aldar minningar renna nú
hjá eins og elfa án hárra fossa og
djúpra hylja. Þær mun ég geyma
með mér þar til væntanlegir endur-
fundir okkar verða á því tilverusviði
sem Þórarinn hefur nú verið leiddur
til könnunar á. Hafi hann í vega-
nesti mínar bestu þakkir og óskir
um áframhald gæfuríkra starfa þótt
þá kunni að vera við breyttar að-
stæður.
Eftirlifandi eiginkonu og fjöl-
skyldu hans óskum við einnig allrar
blessunar Guðs.
Kjartan Ólafsson og fjölskylda.
Þórarinn Þórarinsson var kennari
í Fjölbrautaskólanum í Garðabæ
1986–1998. Hann kenndi trésmíði og
ýmsa hönnunaráfanga tengda smíð-
inni. Þórarinn var á vissan hátt
brautryðjandi í kennslu verkgreina í
skólanum. Eftirtektarvert var
hversu gott lag hann hafði á nem-
endum og vakti áhuga margra á
ÞÓRARINN
ÞÓRARINSSON