Morgunblaðið - 16.09.2004, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. SEPTEMBER 2004 39
Elsku, kæra amma
mín er farin. Andlát
hennar bar ekki
snöggt að, allir vissu
að hverju stefndi. Hún
sjálf hafði beðið og vonast eftir því í
töluverðan tíma. Af mildi almætt-
isins þá dró hún sig smám saman í
hlé úr lífi sínu og út úr lífi okkar
hinna. Á þann hátt var dauðinn eins
mjúkhentur og kostur var á.
Ég sá í vor þegar ég heimsótti
ömmu á Ísafjörð að kraftar hennar
voru að þrotum komnir, nánast ekk-
ert eftir nema elskan sem skein úr
augum hennar. Og þó óskaði ég
þess í eigingirni minni að hún hjarn-
aði við svo ég fengi notið hennar
jafnvel í nokkur ár í viðbót. Hún
hefur nú fengið hvíldina og er henn-
ar sannarlega verðug.
Amma hafði gengið í gegnum
MAGNÚSÍNA
INGIBJÖRG OLSEN
✝ Magnúsína Ingi-björg Olsen,
fædd Richter, fædd-
ist á Tangagötu 6 á
Ísafirði 28. maí 1911.
Hún lést á sjúkrahús-
inu á Ísafirði 11.
ágúst síðastliðinn og
var jarðsungin frá
Ísafjarðarkirkju 21.
ágúst.
mörg stór áföll í lífinu
og misst mikið, þó gat
hún gefið svo óum-
ræðilega mikið af sér.
Þegar ég var barn gaf
hún mér það öryggi
sem mér var nauðsyn-
legt og alla tíð hefur
hún veitt mér gleði og
kærleika í ómældu
magni.
Ólíkt fyrri ferðum
mínum til Ísafjarðar
sem hafa ætíð ein-
kennst af spenningi og
gleði þá var ferð mín
þangað nú hlaðin
kvíða. Rétt einsog dauði ömmu yrði
að veruleika um leið og þangað
kæmi. Í mínum huga hafa Ísafjörð-
ur og Magga amma alltaf verið eitt.
Tómleikinn gagntók mig í fyrstu
þegar þangað kom. Staðurinn var
ekki samur. Síðar þegar ég gekk um
bæinn fannst mér andi ömmu þó
vera alls staðar.
Hugurinn sækir nú í sjóð dýr-
mætra minninga. Margar þeirra
tengjast sumardvölum mínum á Ísa-
firði í æsku. Að koma þangað var
alltaf líf mitt og yndi. Ég elskaði
Ísafjörð, sólina þar, dokkubryggj-
una, sumarbústaðinn í Tungudal,
berin, vinnuna í verksmiðjunni og
Tangagötu 6 en umfram allt elskaði
þó ég ömmu mína.
Þegar ég var 7 ára fékk ég ásamt
systur minni Selmu að fara með
ömmu í vinnuna. Þar lærðum við að
pilla rækjur og eftir að við höfðum
pillað litla hrúgu í bakka fengum við
að fara í röð með hinum konunum
og láta vigta afraksturinn. Það voru
stoltar litlar stúlkur sem tóku við
launaseðlunum sínum í vikulokin.
Amma kenndi á svo marga vegu.
Nú þegar ég lít til baka geri ég
mér enn betur ljóst hversu stórkost-
leg gjöf þessi sumur á Ísafirði voru
og hversu samvistirnar við ömmu
voru gott veganesti út í lífið. Amma
gaf þann aga og þá festu sem þurfti,
tók þátt í gleði okkar barna-
barnanna og sefaði sorgir okkar.
Hún las sögur og bað með okkur
bænir á kvöldin. Hjarta mitt fyllist
af hlýju og kærleika þegar ég hugsa
til Möggu ömmu, þess sem hún gaf
mér.
Kristbjörg Olsen.
Elsku Magga.
Hvert örstutt spor var auðnuspor
með þér.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Blessuð sé minning þín og hafðu
þökk fyrir allt,
Þórir Bent Sigurðsson.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Það var ekki langur tími af
mannsævinni sem við Sighvatur
urðum samferða en það var tími
sem markaði djúp spor í lífi mínu,
það var tími sem mun verða mér
minnisstæður það sem eftir er.
Kæri vinur, takk fyrir allt, allar
samræðurnar, allar vísurnar, öll
gullkornin, þína góðu vináttu og
síðast en ekki síst takk fyrir að
vera þú. Elsku Sigurlaug og aðrir
ættingjar, þið hafið sannarlega
misst mikið en góður guð gefi ykk-
ur styrk til að halda áfram.
Sigrún M. Gunnarsdóttir.
Ég sá hann fyrst á haustdögum
1956 á skólaganginum á Hvanneyri.
Nýir nemendur voru smátt og
smátt að safnast.
,,Þessi hlýtur að vera í eldri
deild,“ hugsaði ég. Mér þótti mað-
urinn fullorðinn og heimsmannsleg-
ur. Sjálfur var ég feiminn og sjálf-
sagt heimóttarlegur, hafði ekki
verið að heiman fyrr. Hann var
ekki lengi að koma kynnunum á.
Fljótlega vissum við hvor um ann-
an flest, sem vita þurfti, urðum
strax mestu mátar og það hélst
gegnum tvo vetur í skóla, þótt aldr-
ei yrðu nein sérstök samlokuein-
kenni með okkur eins og stundum
verða með félögum á skólabekk.
Við hjálpuðumst oft að í náminu
og bréfaskipti héldust í alllangan
tíma að námi loknu.
Hann mun hafa verið kominn á
SIGHVATUR
FANNDAL
TORFASON
✝ Sighvatur Fann-dal Torfason
fæddist í Hvítadal í
Saurbæ í Dalasýslu
25. október 1936.
Hann lést á Heilbrigð-
isstofnun Skagafjarð-
ar á Sauðárkróki 25.
ágúst síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Sauðárkróks-
kirkju 4. september.
þriðja ár þegar ég
skreið í heiminn.
Fullorðinslegur, sem
fyrr segir, við okkar
fyrstu kynni. Fyrir-
mannlegur í fasi, fé-
lagslega sinnaður,
hafði mótaðar skoð-
anir. Gat rifist með
rökum. Hæfileiki sem
ég drepöfundaði
hann af.
Leit því upp til
hans.
Hæfilega kærulaus
í náminu, en átti létt
með það ef hann
lagði alúð við.
Í yngri deild var sú hefð við lýði
að málfundaæfingar voru háðar á
sunnudagsmorgnum. Flestir sinnt-
um við þeirri kvöð af skyldurækni
hinna vel upp öldu sveitadrengja,
nema Sighvatur, hann var nægilega
þroskaður heimsmaður til að iðka
sinn framhaldssvefn meðan afglap-
ar aðrir í undirlægjuhætti og
hlýðni létu rekast til óhæfuverk-
anna með framaþjálfunina að leið-
arljósi. En þegar hann tók þátt í
umræðum var hann rökfastur og
vitur, sem fyrr segir, og þrátt fyrir
morgunsvefnshneigðina slapp hann
ekki við og skoraðist ekki undan
skylduverkefninu: Framsögumað-
ur, þegar röðin kom að honum.
Hann valdi að tala um vegamál
og samgöngubætur. Táknrænt fyr-
ir hans síðar ævistarf, þá þegar á
mótunarskeiði.
Í eldri deild var hann um sinn
formaður skólafélagsins, þótt hann
sæktist ekki eftir frama. Kannski
var einhver hrekkjaskapur að baki
því, að kjósa hann til þess. Þann
vetur ’57–’58 var okkur falið trún-
aðarstarf saman. Hann sóttist ekki
eftir því. Ég hins vegar tók fegins
hendi þeim fríðindum, sem mat-
arstjórastarfið veitti, þ.e. frítt fæði.
Mér var það engin kvöð að hafa
mikið að starfa og það kom honum
vel manninum húðlötum að eigin
sögn. Mér kom hins vegar vel
skjólið af honum í viðskiptum við
heiminn. Sköruleg framkoma hans
og árvekni voru sú kjölfesta, sem
mér líkaði vel að standa á.
Fyrst ég nú segi frá þessu starfi
okkar þykir mér við hæfi að nefna
fólkið, sem hafði yfir okkur að
segja, við þurftum að starfa með og
þiggja ráð og fyrirmæli frá. Þá
nefni ég: Guðmund Jóhannesson
ráðsmann, Ásdísi Arnfinnsdóttur
matráðskonu og síðast en ekki síst
Guðmund Jónsson skólastjóra. Auk
þeirra starfsstúlkurnar okkar allar
án frekari upptalningar. Þessa
fólks minnist ég með þökk og virð-
ingu.
Eftir skóla mátaði Sighvatur sig
lítillega við búskap í sinni heima-
sveit, þá orðinn fjölskyldumaður.
Það hentaði honum ekki. Störfum
hans á Norðurlandi sem kennara,
vegaverkstjóra og bæjarfulltrúa
kunna aðrir betur að segja frá. Á
þeim árum var það að hann eyddi
sumardegi í að kynna mér sveitina
sína, Saurbæinn. Hann var alltaf
Dalamaður þótt ævistarfið yrði
mest annars staðar.
Ég átti alltaf og á enn ógoldið í
sömu mynt.
Sighvatur Torfason frá Hvítadal
var hagyrðingur og talaði ósjaldan í
hendingum og hálfum vísum í
kerskni. Hann kallaði mig góðan
stílista og hvatti mig óspart á þeirri
línu og átti því margfaldlega inni
þessa minningaklausu, hvort hon-
um nú líkar betur eða verr.
Við sáumst síðast á Hvanneyri
1998 á fertugsafmæli hópsins. Á
þeim fundi sagði hann við mig:
,,Hvað ertu alltaf að gera þarna úti
í þessum andskotans eyjum“?
Hann vildi meina að mig hefði
einfaldlega dagað uppi sem stein-
tröll og ég hefði getað orðið gagn-
legri annars staðar. Fátt varð um
svör hjá mér utan hvað ég taldi mig
ekkert hefði skánað við brotthvarf.
En þessi ádeila hans, framsett
við skál, hefur síðan orðið mér
stórt umhugsunarefni. Í henni felst
þjóðfélagsþróunin og byggðamál,
hagfræðipólitíkin öll og framtíð
heimsins, efni í vísindaritgerðir og
háskólaverk.
Við ættum að hafa nokkuð að
ræða Sighvatur og ég ef hittumst
síðar.
Í persónulegum málum hans er
ég enginn heimamaður. Gisti þó
eina nótt á heimili þeirra hjóna á
Sauðárkróki er mig bar þar að
garði í haustmyrkri og vætu.
Við vinkonu mína Sigurlaugu vil
ég segja í lok þessa þankaspjalls.
„Dúa mín. Hvort sem brautin
varð grýtt eða slétt er minningin
frá vetrinum ’57–’58 þess virði að
geyma í hugskotinu, þegar þið Sig-
hvatur urðuð upptekin hvort af
öðru strax við fyrstu kynni. Við átt-
um öll góðar stundir saman.“
Fjölskyldu Sighvats sendi ég
bestu kveðju mína í minningu hans.
Jóhannes Geir Gíslason.
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐNÝ SKÚLADÓTTIR,
Ljósvallagötu 8,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum í Fossvogi þriðjudaginn
31. ágúst.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Margrét Jónsdóttir, Sigurgeir Bjarnason,
María G. Sigurgeirsdóttir, Styrmir Sigurðarson,
Jón V. Sigurgeirsson, Hildur Garðarsdóttir,
Bjarni Sigurgeirsson,
Eva Sigurgeirsdóttir
og langömmubörn.
Okkar ástkæra móðir, tengdamóðir, amma,
langamma og systir,
MARGRÉT GUÐMUNDSDÓTTIR,
Ljósheimum 14,
lést á Landspítala Hringbraut þriðjudaginn
7. september.
Jarðarför hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Sendum öllum þeim fjölmörgu er auðsýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför hennar sérstakar þakkir,
einnig til lækna og starfsfólks blóðskilunardeildar og deildar 14-G fyrir
einstaka umönnun og vinsemd.
Helga Ólína Haraldsdóttir, Ársæll Hauksson,
Ástrós Kristín Haraldsdóttir, Pétur Þórhallur Sigurðsson,
Agnar Guðmundur Árnason, Hulda Hafsteinsdóttir,
Guðný Guðmundsdóttir, Hinrik Hermannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður, faðir, tengdafaðir og afi,
ELÍS GUNNARSSON,
Vatnabúðum,
Eyrarsveit,
sem andaðist sunnudaginn 12. september,
verður jarðsunginn frá Grundarfjarðarkirkju
laugardaginn 18. september kl. 14:00.
Ragnhildur Kristjana Gunnarsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.