Morgunblaðið - 16.09.2004, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 FIMMTUDAGUR 16. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
eitthvað flott og notaði þá gjarnan
orð eða orðasambönd sem maður
hafði ekki heyrt áður en urðu síðar á
allra vörum eins og t.d. meiri háttar
sem ég heyrði Pétur nota fyrstan
manna. Það var ekki fyrr en ég gerð-
ist meðlimur í hljómsveitinni Póker
1979 að með okkur tókust góð kynni
sem héldust og alltaf þegar við hitt-
umst heilsaði hann mér með orðun-
um: Sæll, vinur minn, á sinn hlýja
hátt, með sinni djúpu rödd og sér-
stöku áherslum. Tónlistarmenn hafa
misst úr sínum hópi einstakan kar-
akter, góðan félaga og gleðigjafa.
Hann skilur eftir sig stórt skarð sem
ekki verður fyllt og er sárt saknað. Á
stundum er lífið sem vígvöllur; vinur
fellur, fregnin berst frá manni til
manns, fyllir okkur harmi og trega,
jafnvel reiði, en við sem eftir lifum
verðum samt að bíta á jaxlinn og
halda baráttunni áfram uns yfir lýk-
ur. Pétur er farinn í ferðina sem bíð-
ur okkar allra. Við Halldóra vottum
eiginkonu, börnum og fjölskyldu
Péturs okkar dýpstu samúð og biðj-
um guð um styrk þeim til handa um
leið og við kveðjum hann með sökn-
uði og biðjum guð um að geyma góð-
an dreng. Minningin um Pétur W.
Kristjánsson mun lifa áfram í hugum
okkar og ylja um ókomna tíð.
Jóhann G. Jóhannsson.
Þá er Pétur vinur minn farinn yfir
móðuna miklu, ég veit það verður
tekið vel á móti honum. Ég kynntist
Pétri fyrst þegar hann bað mig um
að fá að spila í pásu hjá mér uppi á
lofti í Breiðfirðingabúð fyrir áratug-
um síðan þegar nýja músíkin var að
ryðja sér til rúms, nýja músíkin sem
núna er orðin nýklassík, sem okkar
kynslóð tók þvílíku ástfóstri við að
ekki sér fyrir endann á.
Við Pétur hittumst alltaf af og til
og vorum miklir mátar.
Síðla kvölds, nokkrum árum
seinna vorum við staddir í gleðskap í
austurborginni ásamt fleira fólki. Ég
var með kassagítarinn minn og við
vorum að syngja og spila lög eftir
mig. Þekktur veitingamaður hér í
borg ákvað á stundinni að við færum
til London eftir tvo daga og gerðum
fjögurra laga plötu. Daginn eftir var
hringt í Gunnar Jökul eðaltrommara
og hann beðinn um að taka þátt í
verkefninu sem hann þáði. Það voru
teknar tvær æfingar og síðan var
haldið af stað á vit ævintýranna.
Engum okkar hafði dottið í hug að
panta hljóðver fyrir gjörninginn, en
þá fann einhver upp á því snjallræði
að fara í göngutúr í nágrenni hótels-
ins, því við þóttumst vita að það væri
nóg af hljóðverum í Mekka poppsins.
Og viti menn, á gangi niður Regent
Street blasti við okkur skilti sem á
stóð Regent Studios.
Við þóttumst hafa himin höndum
tekið, löbbuðum niður í kjallara og
pöntuðum átta tíma í fjögurra rása
hljóðveri og lukum upptökum á til-
ætluðum tíma.
Pétur: Söngur og bassi. Jökullinn:
að sjálfsögðu á trommur og undirrit-
aður á gítar.
Ég held að ég fari með rétt mál
þegar ég segi að þetta hafi verið-
frumraun okkar Péturs í alvöru
hljóðveri. Tvö þessara laga komu út:
Vitskert veröld og Blómið sem dó. Á
milli okkar Péturs gekk þessi túr
undir nafninu „I want all to beik túr-
inn“ en ástæða þess verður ekki tí-
unduð hér.
Pétur var mjög sérstakur karakt-
er og sá spaugilegu hliðarnar á
mannlífinu. Þegar ég hitti Pétur á
förnum vegi og var kannski ekki í
sérstaklega góðu skapi, þá var ég
byrjaður að brosa og hlæja eftir
stuttan tíma. Pétur hafði þannig
áhrif á mann.
Það er ekki hægt að minnast á
Pétur án þess að tala um þessa ótrú-
legu eljusemi sem hann hafði til að
bera þegar hann stofnaði og rak öll
þessi P-bönd sem hann söng með. Að
öðrum ólöstuðum var Pétur einn sá
allra duglegasti við að koma mönn-
um í vinnu og á kortið.
Það sem einkenndi Pétur fyrst og
fremst var vinurinn og grallaraspó-
inn, framkvæmdamaðurinn og
hljómlistarmaðurinn og síðast en
ekki síst mannvinurinn Pétur. Þín er
sárt saknað.
Við hjónin sendum Lindu, börn-
um, foreldrum og systkinum samúð-
arkveðjur og hörmum að öðlingurinn
Pétur Wigelund Kristjánsson hafi
fallið frá svo langt um aldur fram.
Guð blessi ykkur öll
Jenny Anna og Einar Vilberg.
Við erum Pops! Tjaldið er dregið
frá, dúndrandi rokkmúsík fyllir sal-
inn og Pétur hefur upp raust sína.
Fjöldinn þýtur fram á gólfið og
stemmningin er ótrúleg. Hvert stuð-
lagið rekur annað og Pétur Krist-
jánsson og félagar sýna að þeir hafa
engu gleymt. ’68-kynslóðin neitar að
hætta leiknum og dansar til morg-
uns.
Það var ekki að ástæðulausu að
Pétur og Pops urðu fyrir valinu í
rúman áratug til að skemmta á ára-
mótadansleikjum ’68-kynslóðarinnar
eftir að kynslóðin hafði sprengt utan
af sér Leikhúskjallarann með ýms-
um hljómsveitum og fært sig í Súlna-
sal Hótel Sögu. Það var orðið árvisst
að Pops komu saman fyrir áramótin
til að æfa fyrir áramótaballið, Óli
trommari kom til landsins og laga-
listinn lengdist, – var kominn í 78
lög!
Pétur Kristjánsson, sem kvaddur
er í dag með söknuði, var elskulegur
og skemmtilegur félagi, hlýr og kát-
ur í senn.
Leiðir okkar Péturs lágu fyrst
saman í Tónabæ fyrir rúmum 30 ár-
um. Stuðið var mikið, en gestirnir á
gólfinu voru öllu yngri en á Sögu og
hljómsveitir Péturs þar hétu ýmsum
nöfnum; Svanfríður, Pelikan, Para-
dís og Póker. Ég var í diskótekinu og
Pétur skammaði mig fyrir að spila
lag af lagalista hans. Hann var alltaf
með flottustu lögin á lagaskránni,
svo það var engin furða þótt þetta
henti. Þetta var í eina skiptið sem
hann lét mig heyra það, en upp frá
því vorum við ágætis kunningjar.
Á árunum þegar Pétur vann hjá
Steinari var hann fastagestur hjá
okkur þáttagerðarfólkinu í Útvarp-
inu. Hann hélt okkur upplýstum um
hræringarnar í tónlistinni, ræddi
málin og gaf sér góðan tíma til þess.
Pétur var frábær tengiliður okkar
við poppheiminn, enda þekkti hann
þann heim manna best og hafði á
honum ákveðnar skoðanir. Hann var
sjálfur hagvanur í Útvarpinu, enda
löngum kallaður þangað til spjalls og
spils. Nú heyrir þessi tími sögunni
til.
Ég vil að leiðarlokum þakka Pétri
fyrir samstarfið og góð kynni. Sér-
staklega þakka ég honum fyrir alla
skemmtunina fyrir hönd okkar í ’68-
kynslóðar ballnefndinni. Fjölskyldu
hans vottum við samúð. Pétur Krist-
jánsson lifir áfram í tónlistinni og
huga þeirra sem þekktu hann.
Ásta R. Jóhannesdóttir.
Genginn er góður vinur og mikill
maður. Mín fyrstu kynni af þér elsku
Pétur voru í Festi í Grindavík fyrir
tæpum 30 árum, þegar við vinkon-
urnar skelltum okkur á ball. Ballið
búið, ekkert far að fá í bæinn,en þú
sagðir, þessar ungu stúlkur verða
ekki skildar hér eftir. Sat ég á hnján-
um á þér til Reykjavíkur og of margt
í bílnum en það skipti ekki máli í þín-
um huga, því þú vildir koma okkur
heim. Þarna er góðmennsku þinni
rétt lýst. Við höfum svo oft rifjað upp
þessa sögu öll saman. Nokkrum ár-
um seinna kynnist þú stóru ástinni í
þínu lífi henni Önnu Lindu, okkar
bestu vinkonu. Við erum búin að
gera svo margt skemmtilegt saman
frá því að við kynntumst. Minnist ég
síðustu Portúgalsferðar okkar. Það
var nú ekki þín mesta skemmtun að
vera í sól. En þú komst alltaf með,
því hún Linda þín elskar sólina og
það var nóg fyrir þig. Þú sast alltaf á
svölunum í mesta hitanum með þína
rauðu derhúfu og vinkaðir okkur
reglulega. Komst síðan síðdegis búin
að fara í búðina þína (Modelo) og
sagðir okkur hvað allt kostaði og
hvað margt fengist þar, við að
springa úr hlátri því að vöruúrvalið
er ekki meira þar en hér heima frek-
ar öfugt enda spáðir þú ekkert í
þessa hluti heima.Við ætluðum nú
reyndar, þú, Linda, ég og Grettir að
flytja þangað í ellinni og unglingur-
inn (Grettir) myndi hugsa um okkur.
En eins og hún Linda þín segir, hann
var svo skemmtilegur að þeir þurftu
á honum að halda hinum megin til að
halda uppi stuðinu og segja sögur og
kenna þeim þessi sérstöku orðatil-
tæki sem enginn kunni eins og þú.
Við lofuðum þér að Grettir myndi
klára að mála og það verður gert. Og
við lofum að passa Lindu þína vel
fyrir þig. Hafðu hjartans þökk fyrir
liðnar stundir elsku Pétur okkar
(með augun) og þú elsku Linda okk-
ar besta vinkona, Guð gefi þér og
börnunum ykkar, tengdasyni og öll-
um öðrum aðstandendum styrk í
sorginni.
Saknaðarkveðja
Ragnheiður (Ragga vin-
kona), Grettir og börn.
It́s easy to get hurt when yoúre human
You just have to search your own heart
Þannig hljóða ljóðlínur í laginu
„What’s hidden there“ á Svanfríðar-
plötunni, sem gefin var út árið 1971
af hljómsveitinni. Það stingur í hjart-
að, þegar góður drengur og félagi er
fallinn. Sársauki, söknuður og tregi
ryðjast inn. Ég varð þess heiðurs og
gleði aðnjótandi að kynnast Pétri vel
upp úr 1968, þegar allt var að ske.
Ungir menn með nýjar hugmyndir
og gildi, sem vert þótti að berjast
fyrir og koma á framfæri. Þegar
Svanfríðarplatan var í undirbúningi
var mér falið að semja ljóðin á henni
og m.a. ljóðið sem vitnað er til. Það
var skemmtilegt og litríkt að vinna
með Pétri, þannig var kraftur hans
og persóna. Ekki fengum við braut-
argengi fyrir plötunni á Íslandi. En
flest lögin voru bönnuð til flutnings í
ríkisútvarpinu. Þóttu of róttæk.
Hins vegar fékk platan frábæra
dóma í kanasjónvarpinu og var mikið
spiluð þar. Nú er hún eftirsótt af
söfnurum víða um heim og kostar
hvert frumeintak nú tugþúsundir
króna. Þá keppast sjóræningar í „út-
gáfubransanum“ við að gefa hana út
og selja. Hafði Pétur fyrir því, að
reyna að stöðva slíka útgáfu og tókst
að einhverju marki. Þetta allt kemur
upp í hugann þegar til baka er leitað.
Færeyjaævintýri með þjóðþekktum
listamönnum í kringum 1970,
Glaumbær, dansleikir og útitón-
leikar. En því miður eru skörð
höggvin í þennan vinahóp. Minnist
ég tónlistarmannanna Gunnlaugs
Melsted, Karls Sighvatssonar,
Gunnars Jökuls, svo einhverjir séu
nefndir, að ógleymdum Jóni Hildi-
berg, sem var ómissandi hluti af
hópnum.
Allt fram á þennan dag hélst vin-
átta okkar. Það eru forréttindi að
kynnast persónu eins og Pétrí og
eiga við hann samskipti. Ávallt urðu
fagnaðarfundir, þegar leiðir okkar
lágu saman. Það var eins og tíminn
stæði í stað. Rifjuð voru upp ferða-
lögin, gömlu sögurnar, og stutt var í
hláturinn. Lífsgleði Péturs og skop-
skyn voru einstök. Það var alltaf
glatt á hjalla í kringum hann, hvar
sem hann kom. Það var gott að hitta
Pétur og vera í nálægð hans. Hann
var sannur vinur.
Verndi þig allar góðar vættir í
nýrri för.
Róbert Árni Hreiðarsson.
Þegar ég frétti af veikindum vinar
míns, Péturs Kristjánssonar, fór ým-
islegt að rifjast upp sem við höfðum
brallað hér á árum áður.
Við urðum hinir mestu mátar þeg-
ar ég flutti suður frá Akureyri 1974
til þess að gerast atvinnupoppari.
Áður hafði ég verið fenginn til að
spila sem aðstoðarmaður hjá Pelican
á miklum tónleikum í Austurbæjar-
bíói. Leiðir okkar lágu síðan saman í
hljómsveitinni Póker árið 1977. Pét-
ur var allt í öllu í þessum „bransa“,
sá um bókanir, rukkaði, útbjó plaköt,
kom þeim upp og hvað sem þurfti til
að viðhalda vinsældum hljómsveit-
anna, sem voru hans ær og kýr. Hjá
okkur hinum var þetta lúxuslíf.
Dugnaður hans var mikill og
manngæska hans með eindæmum.
Hann mátti ekkert aumt sjá og var
hann þá kominn til hjálpar. Við vor-
um saman nánast alla daga þessi ár
okkar saman í „poppinu“ og gisti ég
oft heima hjá foreldrum hans á
Laugalæk.
Við fórum utan og spiluðum í
Bandaríkjunum og Færeyjum. Pét-
ur var mjög vinsæll í Færeyjum,
enda átti hann ættir að rekja þangað
og Færeyingar vildu eiga eitthvað í
helstu poppstjörnu Íslendinga.
Árið 1980 flyt ég burt úr borginni
og hætti að spila í hljómsveitum en
árið 1989 flyt ég aftur til borgarinnar
og Pétur, hjálplegur að venju, útveg-
aði mér vinnu í Hljóðfærahúsinu, þar
sem ég vinn enn.
Við hittumst ekki mikið síðustu ár-
in en þegar ég hitti hann í Perlunni,
þar sem hann var með plötumark-
aðinn sinn, ræddum við um að end-
urnýja vinskapinn en því miður fyrir
mig þá gerist það ekki í þessu lífi.
Með þessum orðum kveð ég góðan
dreng, sem ég á eftir að sakna sárt
en minningarnar lifa og eiga eftir
birtast mér það sem ég á eftir ólifað.
Konu hans, Önnu Lindu, börnum
og öðrum aðstandendum votta ég
mína dýpstu samúð og vona að æðri
máttarvöld styrki ykkur í þessari
sorg.
Kveðja
Kristján Guðmundsson.
Undanfarna mánuði höfðum við
Pétur verið að ræða um að hittast og
rifja upp skemmtilegar minningar
frá síðustu áratugum, ásamt sameig-
inlegum vini okkar, Kidda Guð-
munds. Ég var minntur rækilega á,
þegar ég fékk frétti af veikindum
Péturs að ekki skal maður láta eitt-
hvað annað hafa forgang en að halda
utanum fjölskyldu og vinahópinn.
Ég kynntist Pétri fyrir um 37 ár-
um. Skemmtilegri, hressari og betri
félaga var ekki hægt að hugsa sér,
alltaf í góðu skapi, ljúflingur sem
ekki sparaði faðmlögin þegar við
hittumst.
Það var hljómsveitar- og músík-
áhuginn sem við áttum sameiginleg-
an frá barnæsku , ég og Kiddi kom-
um úr drengjahljómsveitinni Bravó
frá Akureyri og Pétur úr Pops, við
vissum vel hver af öðrum þótt vin-
skapur hæfist ekki fyrr en um 15–16
ára aldurinn og hélst sá vinskapur
alla tíð síðan.
Pétur átti svo létt með að hrífa
fólk með sér með skemmtilegum
sögum og einskærum áhuga á músík,
mönnum og málefni.
Pétur var manna fróðastur um
poppmúsík, það var vægast sagt
ótrúlegt hversu vel hann þekkti til
þegar viðskiptavinir hans þörfnuð-
ust upplýsinga um ákveðna lista-
menn eða lög, alltaf var sama ljúf-
mennskan og þjónustulundin til
staðar, þar kom enginn að tómum
kofunum.
Ég þakka Pétri samfylgdina og
kveð ljúfan vin með miklum söknuði.
Við munum hittast á öðru tilveru-
stigi og rifja upp gamlar minningar
saman.
Ég votta Lindu, Írisi, Kristjáni,
Gunnari, foreldrum hans, þeim Erlu
og Kristjáni, systkinum og öðrum
aðstandendum mína dýpstu samúð.
Megi Drottinn styrkja þau á þessum
erfiðu tímum.
Guð blessi ykkur öll.
Sævar Benediktsson.
Það eru svo margar góðar minn-
ingar sem tengjast samstarfinu við
Pétur í hljómsveitinni START og
margar þeirra kalla fram bros. Pétur
var sannarlega foringi eins og þeir
gerast bestir og frábært að fá að
vinna með og undir hans stjórn sem
var bæði vinaleg, full af glettni um
leið og hann á lýðræðislegan og op-
inn hátt fékk alla til þess að taka þátt
í ákvarðanaferlinu við stjórnun
hljómsveitarinnar. Þannig var Pét-
ur. Hann var sannur diplómat eins
og þeir gerast bestir.
Hann var líka frábær söngvari og
sviðsmaður með einstaklega sterkan
karakter og tókst þannig að ná til
fjölda fólks. Pétur hafði ótrúlega
næmt eyra á hvað virkaði og hvað
virkaði ekki. Þess vegna voru þær
hljómsveitir sem hann starfaði með
alltaf meðal þeirra fremstu.
Pétur reyndi alltaf að gera hlutina
þannig að allir sem störfuðu með
honum væru ánægðir. Við höfum
grun um að oft hafi hann borið minna
úr bítum en við hinir þegar að upp-
gjöri kom. Hann lagði á sig ómælda
vinnu sem kom öðrum hljómsveitar-
meðlimum til góða án þess að taka
sérstaklega fyrir, en aldrei kvartaði
hann. START eins og flestar hljóm-
sveitir hætti þegar blómatímabili
hennar lauk, en vinskap meðlima
hennar er þó ekki lokið. Við Start-
ararnir stöndum saman hvað sem á
dynur.
Það sem einkenndi nærveru Pét-
urs var einstakur húmor og hlýja
þannig að maður efaðist aldrei um
hug hans og vináttu. Þannig dró Pét-
ur að sér ótrúlegan fjölda fólks sem
leið vel í návist hans og lagði krók á
sig til þess að hitta hann. Þannig áttu
þau hjónin Linda og Pétur stóran
hóp vina og kunningja um land allt,
sem nú syrgja góðan vin og félaga.
Við félagarnir úr hljómsveitinni
START, Jonni, Nikki, Eiki, Davíð,
Sigurgeir og síðast en ekki síst vinur
okkar Billi, þökkum þér Pétur minn
fyrir allt sem þú gafst okkur og allar
gleðistundirnar.
Guð blessi þig í þeirri ferð sem þú
hefur nú hafið og styrki fjölskylduna
þína sem nú þarf að horfast í augu
við ótímabært fráfall þitt.
Félagar í hljómsveitinni START.
Þegar ég tók þátt í að kynna tón-
leika með erlendum listamanni í
sumar vantaði mig kynningarefni
sem virtist ekki aðgengilegt hérlend-
is. Það fyrsta sem kom upp í hugann
var að leita til Péturs Kristjánsson-
ar, því ég vissi af reynslu að Pétur
var sérstaklega bóngóður og þekkti
tónlistarsöguna betur en flestir aðr-
ir. Fyrr en varði var Pétur mættur
til mín með allt það efni sem ég
þurfti og var farinn að taka þátt í
kynningunni með mér. Það varð mér
því sérstaklega mikið áfall þegar ég
frétti af því daginn fyrir tónleikana
að Pétur hefði hnigið niður vegna
hjartaáfalls.
Einhvern veginn hefur Pétur allt-
af verið hluti af tilverunni og um leið
og ég fór að starfa við tónlist kynnt-
ist ég honum, stoltur yfir því að þessi
poppstjarna skyldi veita því athygli
sem við strákarnir vorum að gera.
Pétri kynntist ég þó fyrst fyrir al-
vöru þegar við störfuðum saman hjá
Japis. Þá komst ég að því hve ein-
stakan mann hann hafði að geyma.
Mér er sérstaklega minnisstæð ferð
sem við fórum á vegum fyrirtækisins
á tónlistarráðstefnuna MIDEM í
Frakklandi i ársbyrjun 2001. Þar
kom í ljós að Pétur var ekki aðeins
virtur og dáður á Íslandi heldur vel
kynntur í hinum alþjóðlega tónlist-
arheimi. Hvert sem við fórum, með
öðrum Íslendingum eða sátum til
borðs með fólki frá hinum ýmsu
heimsálfum var Pétur hrókur alls
fagnaðar. Það er tómleg tilhugsun að
hugsa til þess að Pétur verði ekki
meðal okkar þar á næsta ári, nema í
huga okkar allra. Hans verður sárt
saknað.
Með Pétri er ekki aðeins gengin
ein allra fremsta rokkstjarna okkar
Íslendinga fyrr og síðar heldur sér-
staklega góður drengur. Pétur var
mikill gleðigjafi og sögur hans í
góðra vina hópi voru óborganlegar.
Hann var mikill alþýðumaður, hvers
manns hugljúfi og óþreytandi við að
spjalla um allt milli himins og jarðar
við alla sem urðu á vegi hans, hvort
sem um var að ræða félaga úr tón-
listarbransanum eða fólk sem sótti
markaði hans í Perlunni og um land
allt. Blessuð sé minning Péturs
Wigelund Kristjánssonar.
Stefán Hjörleifsson.
Það er þungt að lyfta hendi til þess
að skrifa niður nokkur orð um góðan
vin sem fallinn er frá langt fyrir ald-
ur fram. Rifja upp minningar og
verða þess áskynja að sá tími er
genginn í garð þegar minningar-
greinar um látna vini fara að birtast
með reglulegu millibili.
Sem dæmi um hversu dauðinn er
enn fjarlægur í mínum huga, sagði
PÉTUR WIGELUND
KRISTJÁNSSON