Morgunblaðið - 29.09.2004, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 29. SEPTEMBER 2004 27
MINNINGAR
✝ Kolbeinn Guð-jónsson fæddist á
Brekkum í Hvols-
hreppi í Rangárvalla-
sýslu 3. ágúst 1928.
Hann lést á hjúkrun-
arheimilinu Skjóli í
Reykjavík 19. sept-
ember síðastliðinn.
Kolbeinn var sonur
hjónanna Helgu Jó-
hönnu Hallgrímsdótt-
ur húsmóður, f. 7. júlí
1899, d. 1. janúar
1975, og Guðjóns
Guðjónssonar forn-
bóksala, f. 5. apríl
1902, d. 20. september 1985. Bróðir
Kolbeins er Hrafnkell, fv. kennari í
Stýrimannaskólanum í Reykjavík.
Kolbeinn kvæntist 2. ágúst 1953
Kristínu Kristinsdóttur, ritara á
meinefnadeild Landspítalans, f. 27.
júní 1931. Foreldrar hennar voru
Kristinn Ingvarsson, fv. organisti í
Laugarneskirkju, og
kona hans Guðrún H.
Sigurðardóttir. Kol-
beinn og Kristín eiga
tvö börn, þau eru: 1)
Guðjón, yfirvélstjóri
hjá Samskipum, f. 15.
feb. 1957, kvæntur
Jónínu Pálsdóttur, f.
8. jan. 1961, börn
þeirra eru Kristín
Ósk, f. 12. júní 1962,
og Kolbeinn Ingi, f.
16. ágúst 1990. 2)
Gunnvör, leikskóla-
stýra í Hveragerði, f.
18. des. 1959, gift
Garðari R. Árnasyni, f. 10. mars
1955. Þau eiga þrjú börn, Steinar
Rafn, f. 14. ágúst, Hörpu Rún, f. 23.
apríl 1986 og Reyni Þór, f. 10. júlí
1989.
Kolbeinn verður jarðsunginn frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku afi.
Nú þegar þú hefur fengið hvíldina
eftir löng og ströng veikindi fljúga
minningarnar fram í hugann. Þú
varst okkur svo hlýr og góður og vild-
ir allt fyrir okkur gera. Við minnumst
barnsáranna í Birkihlíð, þar lést þú
útbúa leiksvæði fyrir okkur með ról-
um og sandkassa og lagðir ríka
áherslu á það að pallurinn næði allan
hringinn kringum húsið svo við gæt-
um hlaupið og hjólað kringum húsið.
Þær voru margar og skemmtilegar
ferðirnar í Kugg, niður að höfn að
skoða skipin og þegar þú leyfðir okk-
ur að stýra bílnum.
Það var svo gott að fá að sjúga
mola hjá þér með kaffi. Þú þreyttist
seint á að strjúka okkur um kollinn
og leyfa okkur að kúra hjá þér.
Á siglingum þínum varst þú stund-
um að dunda þér við að útbúa ýmiss
konar leikföng sem kröfðust þess að
við hefðum dálítið fyrir því að leika
okkur með þau.
Það var okkur ómetanleg reynsla
að fá að vera með þér í veiðiferðum
en þar varst þú óþreytandi að leið-
beina og sinna okkur.
Að leiðarlokum kveðjum við þig
með trega og söknuði og biðjum góð-
an Guð að vaka yfir þér og okkur öll-
um.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Kristín Ósk, Kolbeinn Ingi,
Steinar Rafn, Harpa Rún
og Reynir Þór.
Mig langar að minnast Kolbeins
bróður míns, sem nú er látinn, með
nokkrum orðum og rifja upp lífs-
hlaup hans og atvik frá samveru okk-
ar bræðra.
Kolbeinn ólst upp á Brekkum í
Hvolhreppi hjá ömmu og afa til 12
ára aldurs en þá fluttust foreldrar
okkar með mig frá Vestmannaeyjum
til Eyrarbakka og gátu þá tekið Kol-
bein til sín. Ég man að það tók okkur
bræður nokkurn tíma að verða vinir.
Ég var yngri og hafði verið eini
krakkinn á heimilinu til þess tíma að
hann kom og ég hef sjálfsagt verið
heimaríkur og leiðinlegur til að byrja
með en þetta lagaðist fljótlega. Á
barnaskóla- og unglingsárunum sem
nú fóru í hönd vorum við ekkert sér-
lega samrýndir enda tveggja og hálfs
árs aldursmunur á okkur. Síðar
breytist þetta og þróaðist í náinn vin-
skap.
Eftir barnaskóla fór Kolbeinn í
Ingimarsskólann hér í Reykjavík og
lauk gagnfræðaprófi. Nokkrum ár-
um síðar fór hann í vélstjóranám hjá
Fiskifélaginu og öðlaðist atvinnurétt-
indi til að stjórna vélum upp að
ákveðinni stærð. Hann var um tíma
vélstjóri á fiskibátum sem gerðir
voru út héðan frá Reykjavík. Um
tíma vann hann hjá Verðlagseftirlit-
inu. Síðustu tuttugu og tvö starfsár-
in, 1972 til 1994, starfaði hann á ýms-
um skipum Eimskipafélagsins, vann
þar í vélarúmi skipanna.
Árið 1953 giftist Kolbeinn Kristínu
Kristinsdóttur, hún lifir mann sinn.
Þau áttu gullbrúðkaup 2. ágúst 2003
en 3. ágúst átti Kolbeinn 75 ára af-
mæli. Kolbeinn var einstaklega barn-
góður og hafði alltaf tíma til að tala
við börn. Börnin mín minnast Kol-
beins frænda sérstaklega fyrir að
hafa alltaf haft tíma til að tala við þau
og setja sig inn í hugarheim þeirra.
Mér er ekki grunlaust um að önnur
börn sem kynntust Kolbeini hafi
sömu sögu að segja. Ég veit að hann
var vel liðinn af starfsfélögum sínum
í gegnum árin og öðru samferðafólki.
Hann var hreinskilinn og ófeiminn að
segja skoðun sína og hann var sann-
gjarn og talaði ekki illa um nokkurn
mann.
Eitt helsta tómstundaáhugamál
Kolbeins var útivera og fór þar sam-
an mikill áhugi á veiðiskap hvers kon-
ar og náði hann töluverðri leikni á því
sviði. Hann fór mikið á gæsa- og
rjúpnaveiðar og á sumrin var veiði-
stöngin óspart munduð. Hann gekk
vel um veiðilendur og bar virðingu
fyrir veiðidýrunum og gerði sér far
um að kynnast háttum þeirra, m.a.
átti hann gott safn bóka um vatna-
fiska og fugla. Hann gerði nokkuð af
því að búa til veiðistangir sem hann
seldi. Einnig hnýtti hann laxa- og sil-
ungsflugur og notaði ekki annað agn
en flugu. Hann var mjög flinkur með
flugustöngina og kenndi stundum á
námskeiðum í flugukasti sem haldin
voru á vegum Stangveiðifélags
Reykjavíkur. Það var gaman að
veiða með Kolbeini. Hann var glögg-
ur á straumkastið og hvar fiskur lá
og var óspar á að segja manni til um
hvernig ætti að bera sig að við veið-
ina. Við fórum saman í margar
skemmtilegar veiðiferðir. Ein sú
minnisstæðasta er frá þeim árum
meðan við enn vorum í foreldrahús-
um á Eyrarbakka. Ós Ölfusár er í
göngufæri frá þorpinu og þangað
sóttum við og aðrir ungir menn
nokkuð á sumrin til veiða. Þannig
hagar til ofan við ósinn þar sem sjór
fellur inn á flóði að áin rennur til
sjávar í misbreiðum álum milli sand-
eyra sem koma upp á útfallinu. Við
áttum ekki veiðistöng en einhvern
netstubb höfðum við bræður komist
yfir og nú skyldi farið með netið út í á
til að draga á í álunum fyrir sjóbirt-
ing. Við höfðum ekki aðgang að báti
en Kolbeinn lét það ekki aftra sér frá
því að reyna. Hann var eldri og sjálf-
skipaður leiðangursstjóri. Hann
klæddi sig í ullarnærföt og svamlaði
síðan yfir álinn með annan endann á
netinu en ég hélt í hinn. Þannig gát-
um við dregið netið niður álinn. Við
veiddum mjög vel í þetta skipti.
Svona var Kolbeinn hörkuduglegur
og ósérhlífinn við allt sem hann tók
sér fyrir hendur.
Nokkur síðustu árin sem hann lifði
átti hann við vanheilsu að stríða. Það
hófst með því að hann varð fyrir al-
varlegu slysi árið 1996 og náði sér
aldrei eftir það. Síðustu mánuðina
var hann vistmaður á Skjóli.
Kiddí mín, ég votta þér og börn-
unum þínum og fjölskyldum þeirra
mína innilegustu samúð.
Hrafnkell.
Á þessum tímum þegar öll mann-
leg samskipti eru orðinn að vanda-
máli vaknar oft upp sú hugsun, hve
gott er að eiga góða granna. Eins og
þau Kolbein og konu hans Kiddý,
sem hafa búið á bak við dyr gegnt
okkar dyrum svo lengi sem börn
okkar muna. Þetta hefur verið gott
nábýli, byggt á hjálpsemi og trausti
sem getur breytt lit daganna til hins
betra. Stundum brugðum við Kol-
beinn líka á létt og þó ekki alvöru-
laust hjal um heimsins gagn og nauð-
synjar, sem var skemmtilegt og
fróðlegt, því hann var ræðinn og
hafði margar borgir séð.
Við Lena þökkum góðum granna
samfylgd og vinsemd og sendum
Kiddý, börnum þeirra og barnabörn-
um okkar einlægustu samúðarkveðj-
ur.
Árni Bergmann.
KOLBEINN
GUÐJÓNSSON
koma í búðina og hafa hann ekki
lengur að stjórna öllu þar.
Afi hafði miklar skoðanir á tísk-
unni og sparaði ekki athugasemdir
eða hrós þegar ég sýndi honum nýj-
ungar. Hann fylgdist svo ótrúlega
vel með öllu, bæði venjulegum dæg-
urmálum sem og alvarlegri fréttum.
Eyfi afi var mikill dýravinur og
tók mikinn þátt í hjálpa okkur systr-
unum með gæludýrin okkar. Þegar
ég var í útlöndum með afa var alltaf
stormað í dýragarða og í allar dýra-
búðir sem við fundum.
Þar stoppaði hann líka alltaf hjá
betlurum og götulistamönnum og
gaf þeim smá aur. Hann mátti ekk-
ert aumt sjá.
Minningin um góðan og traustan
afa mun lifa lengi.
Kristín.
Á stundu sem þessari rifjast upp
fyrir mér ótal minningar tengdar
Eyfa afa. Afi hefur alltaf verið stór
hluti af lífi mínu og samskipti okkar
mikil og góð. Afi var ótrúlega hóg-
vær, traustur, heiðarlegur og
greindur maður sem ég mun alla tíð
líta upp til og taka mér til fyrirmynd-
ar.
Strax sem barn skynjaði ég
hversu góð sál afi var og hændist að
honum. Afi var í raun enginn venju-
legur afi. Það var fátt í mínu lífi sem
hann lét sig ekki varða og eins og
amma var vön að segja þá „gerði
hann allt fyrir mig“. Dæmi um það
eru þegar hann söng fyrir mig „Litlu
fluguna“ í hljóðnema í London, valdi
handa mér árshátíðarkjólinn, hann-
aði með mér íbúðina í Brekkugerð-
inu og hjálpaði mér að leysa verk-
efnin í viðskiptafræðinni.
Þegar ég kynntist Jóhanni var það
sjálfsagður hlutur að fara með hann í
heimsókn til afa og ömmu og fá sam-
þykki afa. Í þeirri heimsókn tók
amma mig afsíðis og sagði „afa þín-
um líkar vel við Jóhann“. Upp frá
þeim degi myndaðist mikil og traust
vinátta milli afa og Jóhanns, sem er
okkur mikils virði.
Lífið án afa verður aldrei eins en
minningin um góðan mann og allar
hans skemmtilegu sögur munu lifa
áfram.
Þóra Björk.
Fjölskylduvinur um hálfrar aldar
skeið er látinn og mér er harmur í
huga. Eyjólfur Guðsteinsson var af-
ar barngóður, glettinn og hafði gam-
an af meinlausri stríðni sem engan
særði. Eyfi, eins og hann var gjarnan
kallaður, var hæverskur og prúður
en fastur á skoðunum sínum og
fylgdi þeim eftir á rökrænan hátt.
Hann sá vel um sína, vildi að öllum
liði vel og var höfðingi heim að sækja
eins og orðtakið segir.
Bæði börn og dýr hændust að
Eyfa og hann hafði af því mikið yndi.
Hann var hestamaður góður og
stundaði útreiðar meðan heilsan
leyfði og nánast hvern dag fór hann í
hesthúsin með góðgæti handa fer-
fættu vinunum sínum þar.
Eyjólfur var kvæntur náfrænku
minni, sem einnig er ein af mínum
bestu vinkonum. Það er eins og for-
lögin hafi ávallt leitt okkur frænkur
saman á farsælan hátt.
Við giftumst um sama leyti og
voru menn okkar báðir talsvert eldri
en við sjálfar. Elstu börn okkar
fæddust með tveggja mánaða milli-
bili og við höfum búið í næsta ná-
grenni hvor við aðra um fjörutíu ára
skeið.
Nánast dagleg samskipti okkar
Þóru hafa varað allt frá unglingsár-
um og aldrei borið skugga þar á.
Hennar sorgir eru mínar og hún var
mér stoð og stytta er ég stóð í sömu
sporum og hún nú, fyrir níu árum.
Þóra og Eyjólfur voru samrýnd
hjón sem vildu hvers manns vanda
leysa. Skarð er nú fyrir skildi en ég
veit að mín kæra frænka stendur
ekki ein í sorginni. Börnin, barna- og
tengdabörn, ásamt systkinum henn-
ar, munu styðja hana og veita henni
af þeirri ást og umhyggju sem þessi
samheldna fjölskylda er svo rík af.
Frá mér og mínum vil ég flytja
Þóru og allri fjölskyldu hennar ein-
lægar samúðarkveðjur og látnum
vini virðingu og þökk.
Edda Kristjánsdóttir.
„Heyrðu manni, hvað ertu að
gera?“ Þetta voru fyrstu kynni mín
af Eyfa fyrir rúmum 40 árum síðan.
Hann stóð í stiga úti við hús sitt í
Brekkugerði 11, sem þá var í bygg-
ingu. Hverfið var að byggjast upp og
fyrir okkur krakkana sem þegar vor-
um flutt inn var forvitnilegt að kynn-
ast þeim sem ekki höfðu lokið við hús
sín. Eyfi tók mér vel og samræðurn-
ar héldu áfram í mestu rólegheitum.
Hann hafði tíma fyrir forvitið barn
sem langaði að læra af hinum full-
orðnu.
Þannig þróaðist okkar samband,
ég heimsótti hann þegar hann var að
vinna í húsinu og við frekari kynni
komst ég að því að hann átti 3 börn
og það elsta var stúlka sem var jafn-
gömul mér. Þetta fannst mér afar
spennandi og sá strax fyrir mér að
þarna ætti ég von á því að eignast
nýja vinkonu. Eyfi sagði mér hins
vegar að dóttir hans vildi ekki flytja í
Brekkugerðið, hún ætlaði sér bara
að halda áfram að búa þar sem þau
bjuggu. Þetta olli mér miklum
áhyggjum og ég sá þetta sem stórt
vandamál.
Á bak við þessa frásögn Eyfa var
hins vegar kímni sem ég skildi ekki
þá, en átti eftir að upplifa svo oft
seinna meir. Tóta, Eyfi og börnin
þrjú fluttu í Brekkugerðið og Svava,
elsta dóttirin, varð besta vinkona
mín og hefur verið æ síðan. Við vor-
um heimagangar hvor hjá annarri og
það leið varla sá dagur að ég kæmi
ekki inn á heimilið, sem alltaf stóð
mér opið. Það var gott að sitja í eld-
húskróknum og ræða málin yfir
mjólk og súkkulaðiköku. Eyfi hafði
ákveðnar skoðanir, hann var Valsari
og mikill sjálfstæðismaður. Hann
var ekkert að leyna skoðunum sínum
og fylgdi þeim fast eftir. Ég hef hins
vegar aldrei heyrt hann hækka róm-
inn eða breyta út af sínu rólega fasi.
Festan var hins vegar mikil og því
ekki gott að vera ósammála. Eyfi var
mikill hestamaður og þegar fjöl-
skylda hans í sameiningu keypti
jörðina Ósgerði í Ölfusi fékk ég oft
að fara með austur. Honum fannst
afleitt að við Svava værum ekkert
fyrir hestamennskuna og af mikilli
þolinmæði reyndi hann að vekja
áhuga okkar. Besti hesturinn hans,
sem auðvitað hét Valur, var dreginn
fram og við settar á bak, en allt kom
fyrir ekki, við náðum aldrei að fá
bakteríuna. Eyfi hélt hins vegar
ótrauður áfram í hestamennskunni
alveg fram á síðasta dag.
Faðir Eyfa, Guðsteinn, stofnaði
verslun Guðsteins Eyjólfssonar við
Laugaveg 34 í Reykjavík. Margir
Reykvíkingar muna eflaust eftir
Guðsteini, sem oft stóð í gættinni á
versluninni, með vindil í munninum í
gráu prjónavesti. Við Svava komum
oft við hjá honum áður en við fórum í
bíó því hann gaukaði oft aur að okkur
þannig að við ættum fyrir nammi. Að
föður sínum látnum tók Eyfi við
verslunarrekstrinum, lengst af í
samvinnu við systur sína. Undanfar-
in mörg ár hefur síðan Svava dóttir
hans verið verslunarstjóri „hjá Guð-
steini“ og haldið í hefð feðra sinna að
vera með góða vöru á hagstæðu
verði og veita persónulega þjónustu.
Þannig hafa þau feðgin Eyfi og
Svava verið nánir vinnufélagar í öll
þessi ár. Eyfi mætti til vinnu á hverj-
um degi og alveg fram á síðasta ár
fór hann með Svövu til útlanda á sýn-
ingar og kaupa inn. Oftast fóru Tóta
og Kalli, maður Svövu, með. Sam-
band Eyfa og Tótu og Svövu og Kalla
hefur verið einstakt. Mikill sam-
gangur var á milli þeirra og dætur
Svövu og Kalla hafa haft mikið sam-
neyti við afa sinn og ömmu bæði hér
heima og á ferðalögum erlendis.
Fylgdist hann með velgengni þeirra
og lét sér mjög annt um þær. Veit ég
að það var Eyfa mikil ánægja að hafa
Þóru Björk, dótturdóttur sína, og
Jóhann, kærasta hennar, búandi í
húsinu hjá þeim Tótu núna síðustu
árin.
Með Eyfa er genginn einn af
frumbyggjum í Brekkugerðinu. Ég
mun sakna þess að hitta hann ekki
oftar en vil samtímis þakka honum
áralanga tryggð og vináttu við mig
og fjölskyldu mína og sendi Tótu,
Svövu, Ernu, Steina og fjölskyldum
þeirra mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Margrét Guðmundsdóttir.
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
GRÉTAR HARALDSSON,
Berjavöllum 2,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Ytri-Njarðvíkurkirkju
föstudaginn 1. október kl. 16.00.
Helli A. Haraldsson og aðrir aðstandendur.