Morgunblaðið - 01.04.2005, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. APRÍL 2005 45
MINNINGAR
inn megni að gefa henni það sem hún
hefur misst … Þú mátt vera fullviss
þess, að við erum í huganum með ykk-
ur þessa erfiðu daga, og ég veit og trúi
því fastlega, að það sé vakað yfir sorg-
arheimilinu í Fossvogi. Ekkjan með
blessuð litlu börnin á verndara, sem
skilur sorg hennar og styrkir í
þyngstu raunum lífsins.“ Ekki þarf að
hafa um það mörg orð hversu erfiðar
aðstæður Dúddu voru. Hún var orðin
ekkja, aðeins tæplega þrítug og með
þrjú ung börn á framfæri sínu. En hin
danska tengdamóðir hennar, sem
sjálf varð ekkja aðeins tæpum tveim-
ur árum áður, reyndist henni svo
sannarlega betri en enginn í þessum
miklu raunum.
Um það hefur Dúdda sjálf vitnað í
minningarkafla í bókinni „Man ég
þann mann“ (1971) sem Gunnar M.
Magnúss rithöfundur skráði um
tengdaföður hennar, tónskáldið og
lækninn Sigvalda S. Kaldalóns. Þar
kemst Dúdda (bls. 192) svo að orði:
„Ég átti í miklum erfiðleikum eftir að
ég missti manninn. Þá var Margrét
mín stoð og stytta. Hún hafði líka
misst mikið. Og þessi ágæta mann-
eskja gerði allt, sem í hennar valdi
stóð, til að létta undir með mér, svo ég
gæti unnið fyrir heimilinu. Við Mar-
grét bjuggum svo saman frá því í
október 1948 í þrjú ár á Seltjarnar-
nesi.“ Sjálfum er mér úr æsku minn-
isstæð mynd sem stóð á áberandi stað
í skrifstofunni heima á Selfossi.
Myndin var af ungum manni, dökk-
hærðum og mjög laglegum. Það kom
sorgarsvipur á andlit mömmu þegar
hún svaraði því hver þetta væri. Þetta
var hann Daddi bróðir hennar sem
hafði dáið aðeins 33 ára. Hann var
pabbi frændsystkina minna sem
stundum komu í heimsókn frá
Reykjavík, þeirra Sigvalda Snæs,
Arnar Sigmars og Grétu.
Í hugann koma þó fleiri minningar
um Dúddu en um konu sem kom
endrum og sinnum í heimsókn úr
Reykjavík. Um skeið sá hún t.d. um
heimili okkar á Selfossi er foreldrar
mínir voru í burtu svo og elstu syst-
urnar. Dúdda reyndist okkur systk-
inunum góð og það leyndi sér ekki að
hún kunni að umgangast börn og var
auk þess fyrirmyndar húsmóðir.
Þorbjörg systir mín, sem giftist
rúmlega tvítug til Kanada, og hefur
búið þar í tæp 40 ár, sagði í símtali nú
á páskadag að einhver persónulegasti
gripur sem hún ætti tengdan Íslandi
væri gríðarstórt heklað ullarteppi
sem Dúdda hafði gefið henni við
brottflutninginn til Kanada. „Öll þessi
ár hefur þetta fallega teppi daglega
minnt mig á hana,“ sagði hún. Sömu
sögu reyndist Sólveig systir mín hafa
að segja, en hún hefur um langt árabil
búið í Danmörku. Hún hafði þegið
slíkt teppi í brúðargjöf og átti enn
sem dýrmæta minningu um gjafmildi
Dúddu og hæfileika hennar á sviði
hannyrða.
Nú þegar Arnþrúður Sigurðardótt-
ir er fallin frá á 86. aldursári og horft
er yfir lífshlaup hennar hlýtur maður
að dást að þrautseigju hennar og
dugnaði. Hún var ekkja í rúmlega 55
ár, barðist í sárri fátækt við að koma
börnum sínum til manns af miklum
dugnaði og ósérhlífni. Er óhætt að
segja að það hafi tekist með miklum
ágætum. Börnum hennar hefur öllum
vegnað vel í lífinu og hafa haldið uppi
merki Kaldalónsfjölskyldunnar á tón-
listarsviðinu.
Dúdda sá til þess að hlúð var að
þeirri gáfu þeirra þegar í bernsku.
Sjálf var hún af tónelskri fjölskyldu
og hafði vaxið úr grasi í Ísafjarðar-
djúpi, skammt frá Kaldalóni, eins og
Þórður Kaldalóns, eiginmaður henn-
ar, þó að ekki vissu þau þá hvort af
öðru enda Dúdda aðeins tæpra
tveggja ára þegar Sigvaldi Kaldalóns
læknir og tónskáld fluttist á brottu
með fjölskyldu sína vegna heilsu-
brests.
Margt í lýsingunni á hinni vænu
konu í 31. kafla Orðskviða Gamla
testamentisins á vel við Dúddu, meðal
annars:
Hún sér um ull og hör og vinnur fúslega
með höndum sínum.
Hún fer á fætur fyrir dag …
á lampa hennar slokknar ekki um nætur …
Hún býr sér til ábreiður …
Hún vakir yfir því, sem fram fer á heimili
hennar og etur ekki letinnar brauð.
Að leiðarlokum skal hér fyrir hönd
barna Selmu Kaldalóns og Jóns
Gunnlaugssonar þökkuð löng sam-
fylgd og vinátta. Börnum Dúddu,
tengdabörnum og niðjum öllum votta
ég samúð mína, fjölskyldu minnar og
systkina.
Guð blessi minningu þessarar
miklu dugnaðar- og sómakonu.
Gunnlaugur A. Jónsson.
Hvíldu í friði. Drottinn þig blessi.
Ég minnist þín, Dúdda, eins og við
systurnar kölluðum þig. Man ég þeg-
ar þú komst til okkar í Höfðaborgina
þar sem ég átti heima og þegar þú
komst til okkar með börnin þín um
jólin. Við Örn erum jafngömul og við
áttum margt sameiginlegt. Hann var
mikill leikari eins og ég. Hann var
Heródes konungur og það var hægt
að lita með Export-kaffibréfi og ég
smurði andlitið með þessu. Þá varð
hann eldrauður í framan. Svo fór
hann upp á stól, sveipaður laki. Ég
var María mey. Þegar krakkarnir
komu inn þekktu þau okkur ekki. Ég
minnist þess þegar ég bjó til dúkku
handa Gretu úr rauðu bandi og gaf
henni, grenjuskjóðunni litlu. Svo urð-
um við Örn bekkjarsystkini í Laug-
arnesskólanum. Þá fékk ég að finna
fyrir því hvað var að vera lausaleiks-
barn og eiga heima í Höfðaborginni.
Engin stelpnanna vildi sitja hjá mér í
skólanum en í þrjú ár sátum við Örn
saman. Honum var alveg sama þó að
okkur væri strítt. Svona var hann;
alltaf sami góði vinurinn.
Greta hringdi í mig daginn fyrir
skírdag og sagði að Dúdda ætti ekki
langt eftir. Eina nóttina dreymdi mig
mömmu og Dúddu. Þær vinkonurnar
héldust í hendur og mamma sagði:
„Hún vill fara á föstudaginn langa
eins og Drottinn. Mundu það, Gerða
mín.“ Daginn eftir hringdi ég í Gretu
og sagði henni drauminn. Komdu á
skírdag klukkan 3, og hún kom. Hún
var undir það búin að kveðja mömmu
sína. Guði sé lof. Dúdda var yndisleg
manneskja. Hún elskaði allt sem lifði,
bæði dýr og menn og ekki má gleyma
blómunum hennar. Hún og mamma
voru báðar miklar blómakonur. Þær
voru svo líkar.
Ekki mun ég gleyma fyrstu bibl-
íunni minni sem hún gaf mér. Guð
blessi ykkur systkinin og styrki.
Blessuð sé minningin um Dúddu.
Gerður Benediktsdóttir.
Nýlátin er á hjúkrunarheimilinu
Grund frú Arnþrúður Kaldalóns. Er
þar gengin merk kona bæði til orðs og
æðis, sem ljúft er að minnast. Arn-
þrúður var fædd og uppalin á Snæ-
fjallaströndinni, einni harðbýlustu
sveit þessa lands, og var ellefta í röð-
inni í stórum systkinahópi. Eru öll
systkinin látin ef frá er talinn Ólafur
bróðir hennar. Það mun vera sann-
mæli að löngum hafi harðduglegt fólk
komið frá Snæfjallaströndinni, enda
lífsbaráttan oftast erfið og stormur-
inn í fangið, en allar þessar ytri að-
stæður hertu huga og hönd og meitl-
uðu svip og stæltu kjark.
Arnþrúður ólst upp í foreldrahús-
um til 18 ára aldurs en gekk þá í Hér-
aðsskólann á Reykjanesi þar sem hún
lauk m.a. sundkennaraprófi og kenndi
sund um skeið í Unaðsdal, ekki langt
frá Kaldalóni. Hún fluttist nokkru síð-
ar til Reykjavíkur og hóf störf á
gróðrarstöð í Reykjavík. Þar kynntist
hún manni sínum, Sigvalda Þórði
Kaldalóns, syni tónskáldsins góða, en
hann var garðyrkjumaður að mennt.
Þau giftust í lok árs 1941. Lifðu þau
saman í farsælu hjónabandi aðeins í
sex ár, en þá sýktist maður Arnþrúð-
ar af illkynja blóðsjúkdómi sem dró
hann til dauða frá konu og þremur
börnum, sem öll lifa móður sína. Arn-
þrúður var ekki þeirrar gerðar að gef-
ast upp. Stofnaði hún eigin gróðrar-
stöð sem hún rak af miklum
myndarbrag ásamt dönskum manni
sem síðar varð sambýlismaður henn-
ar um alllangt skeið. Eignuðust þau
einn son sem einnig lifir móður sína.
Kynni okkar hjóna af frú Arnþrúði
hófust fyrir um það bil hálfum fjórða
áratug. Ég var þá nýkominn heim eft-
ir áralanga dvöl erlendis ásamt er-
lendri konu minni og tveimur börnum
sem kunnu þá lítið í íslensku. Bæði
vorum við hjónin útivinnandi í fullu
starfi og þörfnuðumst traustrar og
ábyggilegrar konu til að sjá um heim-
ilishald og gæta barnanna. Úr hópi
margra umsækjenda völdum við Arn-
þrúði og er það ýkjulaust einn af stóru
happdrættisvinningunum í lífi okkar.
Hún reyndist börnum okkar hinn
besti uppalandi, sífræðandi, kenn-
andi, tillitssöm, geðgóð en þó ákveðin
og ól þau upp sem væru þau hennar
eigin barnabörn. Minnast þau hennar
með mikilli hlýju nú er vegir skiljast.
Það hefur löngum þótt góður þjóð-
legur siður á Íslandi að þakka fyrir
sig. Það viljum við hjónin nú gera með
þessum fátæklegu línum. Með Arn-
þrúði Kaldalóns er gengin vitur,
vammlaus kona sem gott er að minn-
ast. Hún lifði sorgar- og gleðistundir á
sinni löngu ævi, en það bíður vinur í
varpa við hið gullna hlið. Þórður réttir
fram hægri hönd og segir: „Vertu vel-
komin, Dúdda mín.“ Með samúðar-
kveðju til allra ættingja.
Maj og Stefán Skaftason
og börn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JAKOBÍNA GUÐRÚN JÚLÍUSDÓTTIR,
sem lést miðvikudaginn 23. mars, verður jarð-
sungin frá Akureyrarkirkju mánudaginn 4. apríl
kl. 13.30.
Indriði Geirsson, Anita Henriksen,
Sigrún Geirsdóttir, Ragnar Gunnþórsson,
Jóhann Geirsson, Kristín Inga Hilmarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug vegna fráfalls elsku hjartans sonar
okkar, bróður og barnabarns,
HELGA FANNARS HELGASONAR,
Heiðarbrún 2,
Stokkseyri.
Helgi Grétar Helgason, Ása Ólafsdóttir,
Berglind Sunna Guðmundsdóttir, Daniel Steinmo,
Ólafur Guðmundsson, Hrafnhildur Hlín Hjartardóttir,
Helgi Helgason, María Friðþjófsdóttir,
Sunna Guðmundsdóttir, Vilhjálmur Sigurðsson.
Innilegar þakkir til allra sem hafa sýnt okkur
samúð, vináttu og hlýhug við andlát ástkærs
eiginmanns míns, föður, sonar, bróður, tengda-
sonar og mágs,
GUÐMUNDAR ÁRNA JÓNSSONAR,
Skúlagötu 61,
Reykjavík.
Sigríður B. Árnadóttir,
Stefanía Ösp Guðmundsdóttir,
Jón Gunnarsson, Nína S. Hannesdóttir,
Árni Kristmundsson, Geirlaug Egilsdóttir,
Gunnar Jónsson,
Nína Karen Jónsdóttir, Karl Gunnarsson
og aðrir aðstandendur.
Okkur systurnar
langar að minnast afa
okkar með nokkrum
orðum.
Afi var alltaf til taks
ef eitthvað var að. Hann var mjög
barngóður og fór hann oft með okkur
litlar að gefa öndunum brauð eða í
bátsferðir út á Meðalfellsvatn, þar
sem hann og amma Stella áttu sum-
arbústað. Hann átti alltaf stærstu og
flottustu ánamaðka sem maður hafði
séð og dugði einn maðkur t.d. þrisvar
sinnum á litla öngulinn hjá okkur!
Þetta endurtók sig svo með okkar
dætur, þegar þær fengu að fara með
langafa í bátsferðir og veiða nokkrar
bleikjur eða urriða.
Afi var alltaf að snyrta og dytta að,
hvort heldur var í sumarbústaðnum
eða heima í Hæðargarði, enda báru
bæði þessi heimili þess merki. Alltaf
var fínt og flott hjá þeim hjónum og
alltaf fullt borð af mat.
ERNST ZIEBERT
PÁLSSON
✝ Ernst ZiebertPálsson fæddist í
fríríkinu Danzig
(Gdansk) 12. janúar
1933. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 9. mars
síðastliðinn og var
útför hans gerð í
kyrrþey hinn 18.
mars.
Afi hafði gaman af að
vera innan um fólk og
er það mjög minnis-
stætt þegar hann bauð
okkur fimm dóttur-
dætrum sínum, sem
búum á Íslandi, í mat.
Honum fannst við
frænkurnar ekki hitt-
ast nógu oft þrátt fyrir
að stutt væri á milli
okkar. Þetta var
ógleymanlegt kvöld, og
afi skemmti sér ekki
síður vel. Hann sat,
fylgdist með okkur og
brosti og passaði að
trufla ekki samræður og sögur okkar
stelpnanna.
Þegar afa fór að hraka í veikind-
unum, reyndum við að vera duglegri
að heimsækja hann, hvort sem var í
Hæðargarðinn, á Líknardeildina eða
á Landspítalann. Núna finnst okkur
við kannski ekki hafa verið nógu iðn-
ar við það, en munum að hann var
alltaf þakklátur fyrir komurnar og
reyndi að bera sig vel.
Og við vitum að núna líður honum
vel, kominn aftur til ömmu Stellu og
örugglega farinn að dytta að í himna-
ríki. Eftir lifa ljúfar minningar um
sómahjón.
Við biðjum guð að styrkja mömmu,
Önnu, Lóló og fjölskyldur í sorginni.
Helena og Hildur Halldórsdætur.
SIGURLÍNA
SNORRADÓTTIR
✝ Sigurlína Snorradóttir fædd-ist á Akureyri 23. ágúst 1956.
Hún lést á heimili sínu 25. febrúar
síðastliðinn og var útför hennar
gerð í kyrrþey frá Akureyrar-
kirkju.
Línu. Búin að stofna netfang fyrir
okkur þannig að við gætum sett inn
fréttir og skilaboð en fyrst og fremst
stutt hver aðra. Kynni okkar Línu
voru ekki löng, en segir ekki æv-
intýrið „Umhverfis jörðina á áttatíu
dögum“? Áttatíu dagar geta skilað
svo miklu og þeir gerðu það í okkar
vináttu.
Hún starfaði á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri til fjölda ára. Eft-
ir veikindi hennar hóf hún fljótt störf
aftur. Þegar ég hélt áfram að koma
vikulega í viðtal og eftirlit, beið Lína
ávallt eftir mér. Faðmlag og stuðn-
ingur. Svo sátum við saman og
spjölluðum um heima og geima. Ef
við höfðum tækifæri fórum við á
kaffihús eða heim í notalegu íbúðina
hennar. Hún sagði mér drauma sína
sem ekki rættust, talaði stolt um
börnin sín Bjarka og Helgu Þóreyju.
Bjarki sem flutti frá móður sinni um
áramótin til að hefja nám í Noregi
ásamt unnustu sinni og Helga Þórey
sem flutti til móður sinnar um ára-
mótin til að hefja aftur nám á Ak-
ureyri. Þau hafa misst mikið og það
eru þung skref fyrir ungt fólk að
stíga út í lífið eftir móðurmissi.
Okkar síðasta samtal var kvöldið
áður en hún lést. Við hlógum, töl-
uðum og hlustuðum hvor á aðra.
Megi minning um góða konu lifa
að eilífu.
Jóna.
Ég veit ekki hvort þú hefur
huga þinn við það fest
að fegursta gjöf sem þú gefur
er gjöfin sem varla sést
ástúð í andartaki,
augað sem glaðlegt hlær
hlýja í handartaki,
hjarta sem slær
allt sem þú hugsar í hljóði
heiminum breytir til
gef þú úr sálarsjóði
sakleysi, fegurð og yl.
Við Lína kynntumst þegar við
dvöldum á Fjórðungssjúkrahúsinu á
Akureyri í desember sl. Það fór ekki
mikið fyrir okkur konunum í byrjun,
viðkvæmar og brothættar en
kannski var það eitt af því sem dró
okkur saman. Áður en vikan var lið-
in var búið að setja borðin saman í
matsalnum því þá gátum við, hóp-
urinn, setið saman. Hópurinn sem
samanstóð að mestu af fimm konum.
Við hlógum saman, föndruðum,
grétum og hugguðum. Þegar dvöl
okkar lauk og hver hélt til síns
heima, leið ekki dagurinn fyrr en
fyrsta símaskilaboðið var komið. Frá