Morgunblaðið - 06.04.2005, Blaðsíða 30

30 MIÐVIKUDAGUR 6. APRÍL 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og lang-
afi,
ARI B. EINARSSON
kaupmaður,
Haðalandi 9,
Reykjavík,
sem lést á Landspítala Fossvogi að morgni
annars páskadags, 28. mars, verður jarðsung-
inn frá Bústaðakirkju föstudaginn 8. apríl kl. 13.00.
Kristín Aradóttir,
Guðrún Aradóttir,
Ragnheiður Aradóttir, Jón S. Þórðarson,
afabörn og langafabörn.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
JÓNAS STEFÁNSSON,
Stóru-Laugum,
verður jarðsunginn frá Einarsstaðakirkju föstu-
daginn 8. apríl kl. 14.00.
Börn, tengdabörn,
afabörn og langafabörn.
Minningarathöfn um ástkæra eiginkonu mína,
móður, tengdamóður, dóttur, tengdadóttur,
systur og mágkonu,
INGIBJÖRGU ÞÓRDÍSI
SIGURÐARDÓTTUR,
sem lést í Svíþjóð miðvikudaginn 9. mars
síðastliðinn, fer fram í Fríkirkjunni í Reykjavík
föstudaginn 8. apríl kl. 15.00.
Blóm vinsamlega afþökkuð. Hjartanlegar þakkir til allra sem veitt hafa
okkur stuðning, einlæga vináttu og samúð við fráfall hennar.
Ingólfur Torfason,
Torfi Ingólfsson, Susanna Svenningson,
Ásta Nína Ingólfsdóttir, Per Anders Petterson,
Margrét Ingólfsdóttir, Jani Borgenström,
Sigrún Thea Ingólfsdóttir,
Sandra Björk Ingólfsdóttir,
Ásta Nína Sigurðardóttir,
systkini og fjölskyldur þeirra,
Ragna Sigurðardóttir,
Baldur Sveinsson,
Torfi Ingólfsson,
dætur og fjölskyldur þeirra.
✝ Þórður Sigvalda-son fæddist í
Klausturseli á Jökul-
dal 19. maí 1929.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Fjórð-
ungssjúkrahússins á
Akureyri 30. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Sig-
valdi Torfason bóndi,
f. 6.7. 1885, d. 27.11.
1954, og Jónína
Rustikusdóttir, f.
26.10. 1892, d. í jan-
úar 1975. Bræður
Þórðar voru Ragnar
Sigvaldason, f. 6.3. 1926, og
Björgvin Sigvaldason, f. 15.3.
1927, d. 29.6. 1999.
21. október 1953 kvæntist
Þórður Sigrúnu Margréti Júl-
íusdóttur, f. 25.2. 1932. Börn
þeirra eru: 1) Anna Jóna, f. 4.12.
1954, d. 1959. 2) Sigvaldi Júlíus, f.
1.1. 1956, kona hans er Kristrún
Gunnarsdóttir, börn þeirra eru
Gunnar og Fríða Margrét. 3)
Gréta Dröfn, f. 19.5. 1958, maður
hennar er Páll Halldór Bene-
diktsson, f. 7.2. 1958, börn þeirra
eru Sigrún Anna,
Elínborg Sædís og
Þórður Steinar. 4)
Hákon Jökull, f.
1.10. 1959, kona
hans er Valgerður
Jónsdóttir, börn
þeirra eru Jónþór
og Sigmar. 5) Reyn-
ir, f. 3.3. 1961, d.
27.5. 2002, börn
hans Perla Sólveig
og Tinna Mirjam. 6)
Trausti, f. 25.4.
1963, sonur hans er
Andri Fannar.
Þórður var bóndi
á Hákonarstöðum og bjó þar all-
an sinn aldur. Hann gegndi mörg-
um trúnaðarstörfum fyrir sveit
sína. Hann starfaði mikið við tón-
list og var tónlistarkennari í
Skjöldólfsstaðaskóla á Jökuldal í
mörg ár. Hann var organisti í Ei-
ríksstaðakirkju og Hofteigskirkju
frá 15 ára aldri þar til hann veikt-
ist 1999 og gat ekki stundað það
lengur.
Útför Þórðar verður gerð frá
Egilsstaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Það var mér mikil harmafregn
þegar Páll Benediktsson hringdi í
mig og greindi mér frá andláti míns
kæra frænda. Minningarnar hrann-
ast upp enda langt um liðið síðan ég
tíu ára gemlingur kom fyrst í sveit-
ina og Þórður var sá fyrsti sem tók á
móti mér. Okkur varð strax vel til
vina þó aldursmunurinn væri mikill
og öllum ljúfu minningunum verður
ekki komið til skila í lítilli minning-
argrein.
Mér finnst þessi vinur minn hafa
kvatt allt of snemma, ekki nema sjö-
tíu og fimm ára og vel á sig kominn,
en enginn má sköpum renna og eng-
inn veit sína ævina fyrr en öll er.
Eitt af því fyrsta sem upp í hugann
kemur, er þegar byggja skyldi
hænsnakofa yfir hænu sem átti að
unga út. Mér var falið að vinna verk-
ið með dyggri hjálp frænda minna.
Og kofinn komst upp inn og upp af
bænum. Þessi stórframkvæmd var
fyrsta húsið sem ég byggði og ekki
það ómerkilegasta og aldrei þreytt-
ist frændi á að reyna að fá Ása bygg-
ingarfulltrúa til að taka út fram-
kvæmdina, en þessi bygging stendur
enn eftir meira en fjörutíu og fimm
ár. Síðar myndaði ég ásamt frænd-
um mínum veiðihóp til rjúpnaveiða
og tilhlökkunin var jafnan mikil. Og
veiðar voru alla tíð yndisauki hjá
Þórði, eins og allir vita, en hann var
líka mjög músíkalskur og lék sem
organisti við kirkjurnar á Jökuldal
um árabil auk þess sem hann ann-
aðist tónlistarkennslu í skólanum,
allt þar til hann fékk áfall árið 1996
og varð að láta af þessum störfum.
Glöggt man ég þegar hann kom suð-
ur í endurhæfingu og ég hitti hann á
spítalanum. Þá varð honum að orði:
„Ég verð ekki lengi hérna, Pétur
minn, ég þarf að komast sem fyrst
heim til að geta spilað í kirkjunum.“
Þórður var einnig kjötmatsmaður
á Fossvöllum til margra ára og starf-
aði sem lögreglumaður um nokkurra
ára skeið og eftirlitsmaður með
hreindýraveiðum um tíma, en auk
þessa var hann snillingur í öllu sem
að vélum laut og gat haldið mótorum
gangandi að því er virtist í hið óend-
anlega. Ég man til dæmis eftir því að
í eitt skiptið sem ég kom austur að
Hákonarstöðum hafði vatnskassa-
hosa gefið sig en frænda varð ekki
skotaskuld úr því að leysa þann
vanda. Hann vafði hann með snæri
og sú viðgerð dugði ekki aðeins á
leiðinni suður heldur og drjúgum
lengur.
Við veiðifélagarnir höfðum það
jafnan til siðs að halda eina veislu í
hverri veiðiferð. Þá buðum við Þórði
og Sillu í mat og reyndum þá að hafa
eitthvert nýmeti á borðum sem við
reiknuðum ekki með að stæði til
boða dags daglega. Til dæmis grafna
rjúpu, graflax og sitt hvað fleira og
sáu snillingarnir Ásbjörn og Ásgeir
um matseldina. Oft var skrítinn svip-
ur á frænda, þegar hann prófaði
kræsingarnar en athugasemdirnar
voru ætíð gerðar af hans alkunnu
kurteisi þó hann glotti stundum um
leið. Eftir máltíðina var svo slegið á
létta strengi, spilað á orgel, píanó
eða harmoniku. Einn í veiðihópnum
er mikill músíkant og kæmist hann
ekki með var það jafnan fyrsta
spurning Þórðar að spyrja hvort
músíkantinn kæmi ekki og væri
svarið neikvætt þótti honum það afar
slæmt. Ennþá verra þótti honum þó
ef Hákon sonur minn komst ekki, en
með þeim var jafnan mjög kært.
Ekki er hægt að tala um frænda
nema nefna „Afa gamla“. Þar var um
að ræða gamlan pallbíll með stóru
timburhúsi og teinafelgum og þessi
gamli Ford gekk alla tíð eins og
klukka í höndunum á Þórði. Farmal
Cub var einnig til staðar á heimilinu
og raunar var oft eins og maður væri
að koma í heimsókn í fornbílaklúbb
en Þórður var aldrei á þeim nótunum
að henda því sem gamalt var, enda
eins og áður sagði snillingur í að
halda gömlum vélum gangandi.
Þórður og Silla eignuðust sex börn
og eru fjögur þeirra á lífi, en tvö lát-
in, það elsta og yngsta.
Alltaf var gott að koma í eldhúsið
til Sillu þar sem jafnan var sælgæti í
boði, ástarpungar, pönnukökur eða
annað góðgæti og ekki liðu nema
örfáar mínútur þar til komið var
hlaðborð með hnallþórum og fleiru.
Silla reyndist mér ætíð sem besta
mamma og alltaf var hún tilbúin að
hlusta á strákinn og leiðbeina á alla
lund. Mikil hlýtur sorg hennar að
vera enda var hjónaband þeirra
Þórðar með afbrigðum farsælt og við
hlið bónda síns stóð hún eins og
klettur í blíðu og stríðu. Þau voru
hætt búskap en við hlið þeirra
bjuggu dóttirin Gréta og tengdason-
urinn Páll myndarbúi.
Það verður ærið öðruvísi að koma í
Hákonarstaði nú, þegar Þórður er
ekki til staðar en hans verður minnst
hinn 14. október, það eitt er víst, þó
ekki verði eins með spilamennskuna.
Við félagarnir sendum bestu kveðjur
til ykkar sem eftir sitjið. Þar mælum
við allir einum rómi, ég, Ásbjörn, Ás-
geir, Hákon og Guðmar Þór, en við
feðgarnir verðum allir erlendis þeg-
ar útförin fer fram. Söknuður sækir
að sjálfsögðu sárt á, en þó eru minn-
ingarnar bjartar og þær munu lifa.
Við sendum ástvinum hans innilegar
kveðjur og biðjum þeim blessunar
Guðs.
Pétur Jökull Hákonarson.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið
þar lýsandi stjörnur skína.
Og birtan himneska björt og heið
hún boðar náðina sína.
En alfaðir blessar hvert æviskeið
og að eilífu minningu þína.
(Höf. ók.)
Þórður mágur minn er fallinn frá.
Enginn er viðbúinn slíkum fregnum
þótt heilsan hafi ekki verið sem best
undanfarið og skarðið er nú stórt. Á
slíkri stundu spretta minningarnar
fram.
Ég var bara sjö ára þegar Þórður
kom á æskuheimili mitt á Akureyri.
Hann hafði kynnst Sigrúnu fóstur-
systur minni og mér fannst mikið til
hans koma. Hann spjallaði við mig
eins og fullorðna fólkið, hlustaði á
mig lesa mínútublöðin og ég fann
strax hans góðu nærveru. Alla tíð
síðan höfum við verið í nánum
tengslum.
Þau settust að á Hákonarstöðum,
hans æskuheimili, stofnuðu fjárbú
og komu upp stórri fjölskyldu.
Margar ferðir fór ég til þeirra í sveit-
ina sem barn og unglingur og alltaf
var það sérstakt tilhlökkunarefni því
daglegt líf var svo litríkt og
skemmtilegt. Seinna fór ég oft með
fjölskyldu mína þangað og við nutum
þess að keyra með þeim um sveit-
irnar og fara inn á öræfin, hlusta á
Þórð segja frá og lýsa stöðum, at-
burðum og náttúru á eftirminnilegan
hátt. Börnin okkar kynntust lífinu og
starfinu í sveitinni sem er þeim
ógleymanlegur tími í minningunni.
Þórður var afar skemmtilegur í
samræðum. Hann var gamansamur
og vel að sér á margvíslegum svið-
um. Tónlistin var stór þáttur í lífi
hans. Hann var organisti, tónlistar-
kennari og kórstjóri. Hann spilaði
raunar hvar og hvenær sem tækifæri
gafst og naut þess og var unun á að
hlusta.
Það hefur alltaf verið gestkvæmt á
Hákonarstöðum og þau hjón ein-
staklega samhentir gestgjafar. Það
voru ekki bara glæsilegar móttökur
á heimilinu heldur var gestum
ósjaldan boðið í veiðiferð eða nátt-
úruskoðun af ýmsu tagi. Margir
munu ylja sér við minningarnar um
þann tíma.
Þórður mágur minn var hress og
bjartsýnn og tók af karlmennsku
þeim líkamlegu áföllum sem hann
hlaut síðustu árin. Og enn var hann
ákveðinn að þjálfa sig upp eftir lær-
brotið sem hann hlaut á pálma-
sunnudag, en skaparinn breytti
stefnunni. Ég trúi að nú njóti ætt-
ingjarnir sem á undan eru gengnir
tónlistarhæfileika hans í efstu hæð-
um.
Við þökkum og minnumst sam-
verustundanna með hlýhug og send-
um systur minni og öllum ástvinum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
( Höf. ók.)
Valdís og Jóhann.
Þegar við systkinin vorum að alast
upp var mikið tilhlökkunarefni þegar
til stóðu ferðalög á sumrin. Við fór-
um reglulega til Akureyrar að heim-
sækja móðurfjölskylduna, en stund-
um var Akureyrarferðin lengd og
farið alla leið austur í Hákonarstaði.
Það kunnum við börnin svo sannar-
lega að meta. Ferðin á þeim tíma
fannst okkur frekar löng og erfið,
holóttir malarvegir, beygjur og
krókar.
En á leiðarenda beið okkar enda-
laust ævintýri í sveitinni, borð svign-
uðu undan krásum og gestrisnin var
einstök hjá Þórði og Diddu, fóstur-
systur mömmu. Þórður var barn-
elskur og hafði gaman af að leyfa
litlu frændsystkinunum úr Hafnar-
firðinum að aðstoða við hitt og þetta,
fylgjast með þegar kýrnar voru
mjólkaðar – og á þeim tíma voru nú
ekki notaðar vélarnar – leika í gamla
bílnum uppi á túni, sækja eggin hjá
hænunum og gefa heimalningunum
pela. Hann kenndi okkur að um-
gangast hreindýrskálfinn Urg sem
var í fóstri nokkur árin á bænum, fór
með okkur öllum í silungsveiði upp í
vatnið á heiðinni og sýndi okkur
hvernig skilvinda virkaði. En þó að
nóg væri að brasa í sveitinni var
Þórður alltaf rósemin sjálf. Manni
fannst dagarnir líða alltof hratt – en
samt var enginn að flýta sér og alveg
óþarfi að líta of mikið á klukkuna.
Þegar við systkinin urðum eldri
komum við því miður sjaldnar, en
eftir að ég eignaðist mann og börn
hefur mér fundist yndislegt að heim-
sækja frændfólkið fyrir austan og
geta leyft börnunum að upplifa al-
vöru sveit. Þórður var bóndi eins og
börnum finnst bændur eiga að vera;
útitekinn og mikill á velli, með sitt
rólega fas og góðlega svip. En hann
var svo miklu meira en bóndi. Hann
var líka frábær tónlistarmaður og þá
hæfileika hefur hann skilið eftir
meðal afkomenda sinna sem flestir
eða allir hafa mikla tónlistarhæfi-
leika. Hann gat spilað hvaða lag sem
var á orgelið sitt og var svo skemmti-
lega kíminn. Við erum rík að hafa
fengið að kynnast Þórði og það
hryggir okkur að hann skuli vera
farinn frá okkur allt of snemma.
Elsku Didda og fjölskylda, við send-
um ykkur samúðarkveðjur á þessum
erfiða tíma.
Eyþór, Anna, Jón Örn og börn.
Af öðrum ólöstuðum hefur líklega
enginn átt stærri þátt í tónlistarupp-
eldi Jökuldælinga síðustu áratugi en
Þórður á Hákonarstöðum. Hann
kenndi söng við Skjöldólfsstaðaskóla
í áraraðir. Einnig undirbjó hann
nemendur skólans undir tónlistar-
og árshátíðir sem og jólaskemmtan-
ir. Hann stjórnaði söng krakkanna
og spilaði sjálfur undir á píanó.
Færni hans og metnaður komu vel í
ljós því honum var alls ekki sama
hvernig tónlistarflutningur fór fram.
Hann hafði vit á slíkum hlutum og
vildi að þau verk sem hann kom að
væru vel unnin.
Þegar við hófum störf við skólann
haustið 1992 tók Þórður, sem betur
fer, vel í að halda áfram að kenna við
skólann. Það var ekki ónýtt að eiga
Þórð að. Hann kom einu sinni í viku
til að kenna. Það voru ánægjulegir
dagar því það var ekki nóg með að
Þórður væri mikill tónlistarmaður
hann var líka sérlega skemmtilegur.
Tilsvör hans komu öllum að óvörum
og voru oft krydduð kaldhæðni. Oft
var því hlegið í eldhúsinu í Skjöld-
ólfsstaðaskóla þegar Þórður fékk sér
kaffi eftir kennslu. Margar sögur
eiga eftir að lifa í minningunni. Þórð-
ur var vinur vina sinna og ætíð jafn-
tryggur. Alltaf gaf hann sér tíma til
að spjalla um lífið og tilveruna,
spyrja frétta og láta sér annt um
náungann.
Þórður spilaði líka á harmoniku á
böllum á Dalnum og tók virkan þátt í
starfi Norðurhéraðskórsins. Auk
þess var hann oft fenginn til að vera
forsöngvari á þorrablótum. Var þá
sama hvaða nefnd átti í hlut. Þórður
var talinn sjálfsagður til verka þegar
tónlist var annars vegar. Honum var
margt til lista lagt, ekki aðeins á tón-
listarsviðinu. Hann var laghentur
mjög og eftir hann liggja ýmsir smíð-
isgripir. Þórður var samt fyrst og
síðast bóndi. Hann bjó á Hákonar-
stöðum þar sem hann var uppalinn.
Þar er ævistarf hans og fjölskyld-
unnar.
Að leiðarlokum langar okkur að
þakka góða viðkynningu og sendum
aðstandendum hans og fjölskyldu
samúðarkveðjur.
Sigfús Guttormsson og
Stefanía Ósk Sveinbjörnsdóttir.
ÞÓRÐUR
SIGVALDASON