Morgunblaðið - 08.04.2005, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 8. APRÍL 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ingibjörg Einars-dóttir fæddist í
Reykjavík 18. júní
1955. Hún varð bráð-
kvödd á heimili sínu
föstudaginn 1. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar eru Einar
Sigurðsson, f. 6. októ-
ber 1934, d. 10. des-
ember 1999, og
Hrafnhildur Þor-
steinsdóttir, f. 26. júní
1932. Systkini Ingi-
bjargar eru Sigurður
Einarsson, Gunnar
Einarsson, Stella Ein-
arsdóttir og Arnar Sigurðsson.
Ingibjörg eignaðist tvo syni með
Ævari Sigdórssyni, f. 27. desem-
ber 1951: Einar Örn Ævarsson, f.
2. ágúst 1973, og Sigurð Inga
Ævarsson, f. 13. júní 1974. Ingi-
björg eignaðist eitt barnabarn, Al-
exander Einarsson
Olsen, f. 21. júní
2001.
Ingibjörg byrjaði
sambúð með Gunnari
Þór Hilmarssyni sjó-
manni, f. 3. október
1960, sumarið 1995,
og giftist honum 9.
ágúst 2002. Gunnar á
þrjár dætur. Þær
eru: Jóhanna Elín, f.
4. nóvember 1978;
Guðrún Margrét, f.
14. ágúst 1981; og
Katrín, f. 9. október
1986.
Ingibjörg vann ýmis störf fyrir
Lyfjaverslun ríkisins, Ábyrgð,
Landspítalann og Félagsstofnun
stúdenta.
Útför Ingibjargar verður gerð
frá Digraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Okkur langar að minnast mág-
konu okkar og svilkonu, Ingibjargar
Einarsdóttur, með nokkrum orðum.
Það fór ekki mikið fyrir henni, hún
krafðist ekki mikils, var lítillát og
nægjusöm og einstaklega góð og hlý
manneskja. Hún sagði ætíð það sem
henni fannst, en sagði þó aldrei neitt
misjafnt um nokkurn mann, hún var
hrein og bein og vinur vina sinna.
Ingibjörg og Gunnar áttu einstak-
lega vel saman. Við nefndum ekki
annað, án þess að nefna hitt einnig.
Þau voru nýkomin frá Kanaríeyjum
þegar kallið kom, en þangað fóru
þau oft saman. Ingibjörg hafði verið
lasin nokkuð lengi.
Hún greindist með krabbamein
fyrir nokkrum árum, sem hún virtist
þó hafa unnið á. Þegar Ingibjörg var
spurð hvernig hún hefði það sagði
hún alltaf: Ég hef það fínt.“ Hún
kvartaði aldrei. Það er eins og hún
hafi vitað hvert stefndi en ekki viljað
íþyngja öðrum með því. Mestu
ánægjustundir hennar voru þegar
Gunnar var heima og eldaði ein-
hverja dýrindissteik fyrir þau tvö,
þannig naut hún sín best.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Ingibjörg, við kveðjum þig með
þakklæti.
Þorkell og Hrafnhildur.
Ertu þá farinn, stendur í textan-
um en nú er það í alvörunni og þú
ert farin að eilífu.
Ég sem umgekkst þig er sleginn,
dofinn og ráðalaus, eins og oft vill
verða þegar um andlát vinar er að
ræða.
Við Gunnar Þór Hilmarsson, eig-
inmaður Ingibjargar, erum búnir að
vera kærir vinir síðan sumarið 1989
og hefur ekki slegið skugga þar á frá
því við kynntumst.
Kynnin mín af Ingibjörgu hófust
um síðsumars 1995 og hafa haldist
mjög náin síðan, og ennþá meir eftir
að ég flutti í næsta nágrenni við þau.
Þau hjón pössuðu vel saman, bæði
hress og hláturmild og höfðu gaman
af að ferðast meðan heilsan var betri
hjá henni. En hroðalegur sjúkdóm-
ur leiddi til dauða hennar. Það lýsir
þessari góðu konu að aldrei kveink-
aði hún sér eða kvartaði, það voru
allir aðrir sem áttu bágt að hennar
dómi.
Ég fór oft og iðulega í heimsókn
til Ingibjargar vegna útiveru
mannsins hennar sem siglir á fragt-
skipum og er hálfan mánuð í burtu
hverju sinni.
Ingibjörg var heimakær. En oftar
en ekki eldaði Gunnar heima og
sagði Ingibjörg að maturinn hans
Gunna væri besta veitingahúsið
vegna þess að þau fóru oft á veit-
ingahús saman. En þegar ég leit inn
til þeirra hjóna var viðkvæðið alltaf:
„Sestu hérna, Maggi minn, og fáðu
þér með okkur.“ Svona voru þau
gestrisin. Það var unun að sjá
hvernig Gunnar meðhöndlaði þessa
litlu fíngerðu konu, hann hreinlega
vafði hana inn í bómullarteppi eins
og hvítvoðung. Hann vildi að Ingi-
björgu sinni liði sem best og umvafði
hana eins og honum var einum lagið.
Þau fóru marga ferðir til Kanarí-
eyja og voru rétt komin heim úr síð-
ustu ferð þegar kallið kom. Þá stund
ætlaði ég að skutla Gunnari til skips.
Fyrst þetta þurfti að koma fyrir
var þetta besti tíminn, því Gunnar
eiginmaður hennar var heima eins
og hún sjálf hefði kosið.
Við Gunnar töluðum um að fáir
ættu eins góða heimkomu og Ingi-
björg, sem var alltaf að styrkja alla
og gefa í allar safnanir, alstaðar sá
hún fólk sem átti bágt.
Að lokum vil ég þakka Ingibjörgu
allar þær góðu stundir sem ég átti
með henni. Ég bið góðan Guð að
styrkja hana og styðja.
Gunnari Þór Hilmarssyni, einum
allra besta vini mínum sem ég hef
eignast, votta ég samúð mína, svo og
sonum hennar þeim Einari Erni og
Sigurði Ingva, og móður hennar,
Hrafnhildi Þorsteinsdóttur, sem
hún talaði oft um.
Megi Guðs englar vaka yfir þér.
Magnús P. Sigurðsson.
Kær mágkona og vinkona er fallin
frá, langt fyrir aldur fram. Minning-
arnar eru margar og góðar sem við
eigum um hana og munu þær ekki
gleymast.
Ingibjörg var einkar lítillát, ljúf,
kát og hlýja einkenndi hana, þannig
að hún var hvers manns hugljúfi,
áttum við ætíð notalegar og ánægju-
legar samverustundir.
Við kveðjum þig með söknuð í
hjarta en jafnframt miklu þakklæti
fyrir að hafa kynnst þér.
Megi minning um góða konu lifa.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Gunnar, Katrín, Guðrún,
Jóhanna, allir ættingjar og vinir.
Megi Guð gefa ykkur styrk í sorg-
inni.
Marta og fjölskylda.
Elsku Ingibjörg. Nú er komið að
kveðjustund, samt ekki þessari
venjulegu, þar sem sagt var sjáumst
fljótlega og léttur koss kysstur á
kinn, heldur fyrir fullt og allt. Þegar
Hörður hringdi og sagði mér að þú
værir dáin var ég góða stund að átta
mig á við hvað hann átti. Maður
verður svo umkomulaus og van-
máttugur við svona tíðindi. Þrátt
fyrir veikindi þín reiknaði maður
aldrei með öðru en að þú yrðir með
okkur um ókomin ár, en svona er líf-
ið. Mann setur hljóðan, tíminn verð-
ur afstæður og í huganum þýtur
maður gegnum síðustu ár og rifjar
upp, allt verður svo ljóslifandi fyrir
manni, en hrekkur síðan upp úr
þessum hugsunum við þá staðreynd
að þú hefur kvatt þennan heim. Það
fór aldrei mikið fyrir þér, þú varst
einstaklega vel gerð og vel gefin
kona sem fór ávallt hljóðlega og fór
sínu fram af prúðmennsku og nær-
gætni. Ég dáðist alltaf að því hvern-
ig þið Gunni töluðuð hvort við ann-
INGIBJÖRG
EINARSDÓTTIR
Elsku stóri bróðir. Mig langar til
þess að fá að þakka þér fyrir að hafa
verið stóri bróðir minn þann tíma
sem þú lifðir.
Þakka þér fyrir að hafa passað
mig þegar ég var lítil, hjálpað lang-
afa að útbúa hrífu handa mér þannig
að ég gæti tekið þátt í heyskapnum,
togað mig upp úr drullupollunum
þegar nóg var komið, og vera vak-
andi yfir því að ég færi ekki að leika
mér á fleka í fjörunni fyrir neðan
fiskhúsin hans afa ef það var að falla
frá.
Þakka þér fyrir öll bréfin sem þú
sendir mér þegar þú varst í Norður-
sjónum með Gísla frænda á Jóni
Finnssyni. Mér fannst þú svo stór
ÞORSTEINN
ÞÓRÐARSON
✝ Þorsteinn Þórð-arson fæddist í
Keflavík 15. janúar
1959. Hann varð
bráðkvaddur á
páskadag, 27. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru
Þórður Guðmunds-
son frá Stóru-Borg í
Vestur-Húnavatns-
sýslu, f. 28. janúar
1934, og Helga Jó-
hanna Þosteinsdótt-
ir, frá Reynistað í
Garði, f. 14. febrúar
1942, d. 7. október
2003. Systkini Þorsteins eru
Hafþór Þórðarson, f. 21. apríl
1961, Kristín Sigríður Þórðar-
dóttir, f. 1. mars 1964, og Ólafur
Þór Þórðarson, f. 7. desember
1970.
Þorsteinn ólst upp í Garði og
bjó þar alla tíð. Hann stundaði
sjómennsku frá 15 ára aldri og
útskrifaðist frá Stýrimannaskól-
anum í Reykjavík árið 1979.
Útför Þorsteins fer fram frá
Útskálakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
þegar þú komst heim
fyrsta haustið færandi
mér fyrsta úrið sem ég
eignaðist. Samt varstu
bara 15 ára. Úrið er
hætt að ganga en ég á
það ennþá.
Seinna þegar við
urðum eldri slepptir
þú ekki takinu á mér,
litlu systur, og þakka
þér fyrir það. Þú hélst
áfram af koma mér
upp úr pollunum og
passa mig á útstreym-
inu sem ég vel að kalla
því nafni þegar ég hef
mætt mótlæti í lífinu.
Takk fyrir allar gleðistundirnar
sem við áttum saman. Þær voru
margar. Það þurfti ekki mikið til
þess að við gætum hlegið saman út í
hið óendanlega.
Þegar þú tókst þátt í því með for-
eldrum okkar og bræðrum að gefa
mér útborgun í íbúð fannst mér eins
og að ég fengi nýja hrífu sem ég yrði
að læra að raka með og njóta. Ég vil
trúa því að þú sért hjá mömmu og að
þú vakir yfir okkur með henni.
Dætur mínar sakna þín en telja
sig heppnar að hafa fengið að kynn-
ast þér því alltaf varstu til staðar
fyrir þær. Þakka þér fyrir börnin
mín.
Nú er eins komið fyrir þér og
úrinu góða sem þú gafst mér. Lífs-
klukka þín er hætt að ganga en ég á
alltaf minningu um stóran góðan
bróður.
Þökk fyrir allt og allt.
Kristín S. Þórðardóttir.
Það dimmdi yfir á sólbjörtum
páskadegi þegar fjölskyldan fékk þá
frétt að Þorsteinn systursonur minn
hefði orðið bráðkvaddur á heimili
sínu fyrr um daginn. Ég man svo vel
daginn sem fyrsta barnabarn for-
eldra minna fæddist og hve gleðin
var mikil. Stór og fallegur strákur og
fékk nafn Þorsteins afa síns. Steini
líktist pabba líka á margan hátt og
voru þeir alla tíð miklir vinir. Oftar
en ekki rölti Steini yfir til afa síns og
ömmu þegar hann kom af sjónum,
færði þeim soðningu handa kettinum
Brandi og yfir kaffisopa þáði hann
hollráð gamalreynds sjómanns.
Eftir að pabbi dó fjölluðu kannski
spjallstundirnar með ömmu og kisa
um eitthvað annað, en margar nota-
legar stundir áttu þau saman og
minnist mamma þeirra með söknuði
og þakklæti í huga. Böndin milli
þeirra voru alla tíð mjög traust og
einlæg.
Steini varð sem ungur maður fyrir
þungum raunum, sem fáa hendir og
sársaukinn sem þeim fylgdi var í
hjarta hans og huga alla tíð. Hann
var dulur og talaði ekki mikið um líð-
an sína, en lífsreynslan setti mark
sitt á hann og átti efalaust sinn þátt í
því að hjarta hans var orðið veikt. Þó
var alltaf stutt í brosið og stríðnina
þótt alvaran lægi í augunum.
Steini var búinn miklum mann-
kostum og er mér þar efst í huga
þrautseigja, æðruleysi, kjarkur og
dugnaður, enda gerði hann sjó-
mennsku og skipsstjórn að sínu ævi-
starfi og nutu þessir góðu kostir
hans sín vel þar. Góður námsmaður
var hann og fróðleiksfús. Hann var
traustur og góður félagi, vinur og
fjölskyldumaður. Hann reisti sér hús
gegnt heimili foreldra sinna og var
fjölskyldan mjög samhent og stóð
ávallt þétt saman í sorg jafnt sem
gleði.
Það er aðeins rúmt ár síðan móðir
hans lést eftir áralöng veikindi og er
því áfallið ef til vill enn meira fyrir
föður hans og systkini, sem nú missa
aftur kæran ástvin.
Það er sárt að þurfa að sætta sig
við ótímabæran dauða þess sem
maður elskar, en við hljótum að lúta
vilja þess er öllu ræður og treysta
því að góður tilgangur sé með öllum
hans gerðum.
Við kveðjum góðan dreng og
þökkum fyrir samveruna, en í hug-
anum eru fallegar myndir og við
minnumst Steina frænda með virð-
ingu og söknuði.
Er syrtir lífs á leiðum
oss löngum brestur mátt.
Á voðans vegi breiðum
oss verður ráðafátt.
Allt sýnist vera að sökkva
og sólar hverfa lönd,
en yfir djúpið dökkva
þá Drottinn réttir hönd.
(Valdemar V. Snævarr.)
Elsku Þórður, Hafþór, Stína og
Óli, mamma, systkinabörnin og aðr-
ir í fjölskyldunni, Guð gefi ykkur
styrk og æðruleysi í sorginni.
Unnur og fjölskylda.
Mig langar að minnast frænda
míns Þorsteins Þórðarsonar eða
Steina eins og við kölluðum hann
ávallt. Við Steini vorum frændsystk-
ini og gátum varla verið skyldari þar
sem mæður okkar voru systur og
feður okkar bræður. Við ólumst upp
nánast á sömu torfunni og vorum
mikið saman í leik og starfi alla okk-
ar barnæsku og unglingsár. Við lék-
um okkur saman í móanum í bílaleik
þar sem vegir voru lagðir um allt og
margir kofar byggðir bæði í trön-
unum og annars staðar á landar-
eigninni hans afa. Við Steini vorum
saman í bekk allan grunnskólann og
einhvern veginn leit ég alltaf upp til
hans þar sem hann var mikill náms-
maður og oftast með 9 eða 10 á öllum
prófum. Ég man sérstaklega eftir
því að einu sinni fékk ég hærra en
hann í landafræði og hljóp ég eins og
fætur toguðu til ömmu svo ég gæti
sýnt henni að ég hefði verið hærri en
Steini. Samt var nú aldrei neinn
metingur í okkur, þetta var bara
svona og lét ég mér það lynda að
hann fékk t.d. að vera á hausingavél-
inni þegar við vorum í aðgerð niðri í
fiskhúsi hjá afa en ég þurfti að kútta.
Hugur Steina stefndi fljótt á sjó-
inn og vorið sem við fermdumst fór
hann í Norðursjóinn að veiða loðnu.
Þegar líða fór að bílprófsaldrinum
var spenningurinn orðinn mikill því
Steini var búinn að kaupa sér
Bronco-jeppa áður en hann fékk
prófið. Þótt hann væri orðinn 17 ára
bauð hann enn frænku sinni að
koma með hvort sem það var á rúnt-
inn eða í Þórsmörk og fórum við í
margar eftirminnilegar ferðir. Eftir
landspróf fór Steini í Stýrimanna-
skólann því sjómennskan var það
sem hann vildi leggja fyrir sig. Þó að
við værum orðin fullorðin áttum við
alltaf samverustundir því hann kom
oft í heimsókn þegar hann var í landi
og var þá margt rætt. Við seldum
hvort öðru bíla við eldhúsborðið og
völdum efni í gardínur í húsið hans
sem ég saumaði síðan. Steini hafði
reyndar áhyggjur af því að bíllinn
sem hann seldi okkur í skiptum fyrir
jeppann sem hann var svo ánægður
með væri svo ljótur að ég gæti ekki
látið sjá mig á honum enda var hann
frekar ljótur, appelsínugulur gamall
Volvo.
Ég og dætur mínar Sigga, Sigrún
og Íris viljum að lokum þakka fyrir
að hafa átt þig sem tryggan og góð-
an frænda sem alltaf var gott að leita
til hvort sem það var í gleði eða sorg.
Ólöf Kristín.
Elsku Steini. Nú er komið að
kveðjustund. Hver hefði hugsað sér
að þinn tími væri kominn og að lífs-
göngu þinni væri lokið? Við áttum
margar góðar samverustundir í
gegnum árin og þökkum þér kær-
lega fyrir þær og allt sem þú gerðir
fyrir okkur. Þú hugsaðir vel um okk-
ur, þau ár sem við bjuggum saman.
Við systurnar voru stelpurnar þínar
og verðum alltaf.
Þó svo samverustundunum hafi
fækkað síðustu ár þá leiddum við
alltaf hugann annað slagið í Garðinn
og þá til þín á Gauksstaðaveginn.
Við vitum líka að þú hugsaðir hlýtt
til okkar. Þó þú hafir ekki alltaf
hringt beint í okkur, þá voru símtöl-
in til Svövu ömmu regluleg, þar sem
þú spurðir frétta af okkur. Við mun-
um ætíð geyma minninguna um þig í
hjörtum okkar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.