Morgunblaðið - 08.04.2005, Qupperneq 37

lengi í kór og hafði yndi af tónlist.
Hlustaði mikið á söng, þegar hann
var orðinn einn í húsi sínu og tók á
móti gestum af sama myndarskap
og áður með heimatilbúnu brauði
og mat, þótt nánast blindur væri.
Hann var ótrúlega æðrulaus og vel
lyntur maður.
Faðir minn og föðursystir, sem
ekki geta fylgt Jónasi til grafar,
svo og við systkinin, færum Jónasi
á Stóru-Laugum þakkir fyrir órofa
vináttu og margháttaða hjálpsemi.
Fjölskyldu hans sendum við inni-
legar samúðarkveðjur.
Sigurgeir Þorgeirsson.
Jónas á Stóru-Laugum er geng-
inn á vit feðra sinna. Bóndinn hefur
brugðið búi og yfirgefið jörð sína,
hann mun ekki lengur ganga út á
völlinn og teyga ilminn af nýsleg-
inni töðu né strjúka móðu af sveitt-
um gæðingi eftir sprett.
Ég kynntist Jónasi ungur og
tókst strax með okkur hin ágætasta
vinátta sem hélst alla tíð. Það voru
hestarnir sem tengdu okkur saman.
Jónas var mikill áhugamaður um
reiðmennsku og átti til dauðadags
góða hesta sem hann fóðraði og
hirti betur en flestir aðrir. Ég
tamdi þónokkra hesta fyrir Jónas
og keppti á þeim, þar var Jónas
kappsfullur og vildi gæðinga sína í
fremstu metorð, sem varð alloft.
Jónasi fundust skeiðlausir hestar
ekki margra fiska virði, hann vildi
skeið og það flugskeið.
Jónas hélt reisn sinni allt til loka,
hann var stoltur og metnaðargjarn
sem mátti sjá heima á Stóru-Laug-
um, þar var búið af miklum mynd-
arskap, Jónas var frábitinn með-
almennsku. Hann bjargaði sér
sjálfur á aðdáanlegan hátt þrátt
fyrir skerta sjón og háan aldur allt
til loka. Það var alltaf gaman að
sitja við eldhúsborðið hjá honum og
spjalla. Hann hafði skoðanir á
flestu og var ekki að eyða tíma í að
pakka þeim inn, heldur talaði
hreint út um hlutina.
Fjölskylda mín þakkar fyrir
margháttaða greiðasemi og vinskap
í okkar garð um áratugi, faðir minn
var vinur Jónasar og nú hin síðustu
ár hafa sonur minn og barnabörn
búið við hlið Jónasar og notið hlýju
hans og vinskapar. Það er traust
vinátta sem endist í fjóra ættliði.
Þannig var Jónas, hvergi hálfur.
Þá vil ég bera kveðju frá Erlu-
vinum, hópi hestamanna sem hafa
oftlega notið gestrisni Jónasar á
Stóru-Laugum þar sem aldrei var
tekin greiðsla fyrir heldur opnaði
hann sitt hús og haga og gerði okk-
ur allt sem best mátti vera.
Ég sé þig fyrir mér, Jónas, þjóta
um hinar grænu grundir þar sem
Mökkur, Gríður og fleiri gæðingar
teygja sig á fljúgandi skeiði, sólin
skín á grónar heiðar og lyngið ilm-
ar. Þú lifðir með reisn og þú kveð-
ur með reisn.
Reynir Hjartarson.
„Þetta er naglinn úr Örkinni
hans Nóa,“ sagði hann þegar hann
sá hvað mér þótti verkfærið fram-
andi sem hann var kominn með
heim á hlað í Holti á Laugum þar
sem hann hugðist snara upp hesta-
rétt fyrir nýja skólameistarann.
Þótt hann væri kominn hátt á ní-
ræðisaldur og næstum blindur var
það hugmynd hans að reisa þetta
mannvirki úr því að hann sá fram á
að eignast nýja útreiðafélaga í ná-
grenninu. Naglinn úr Örkinni hans
Nóa var gamall, stuttur járnkarl,
sem Jónas hafði nýmálað rauðan ef
ég man rétt, og hugðist hann nú
taka fyrir staurunum með honum.
„Það er til nóg af gömlu timbri sem
enginn notar hérna rétt hjá og við
Aðalgeir sonur minn verðum ekki
lengi að koma þessu upp. Þú verð-
ur að geta tekið á móti mér þegar
ég kem ríðandi í heimsókn.“
Skömmu síðar bauð hann hinum
nýju nágrönnum sínum að koma
með sér í útreiðartúr og var förinni
heitið frá Stórulaugum og upp á
Þegjandadal. Reiðskjóti hans var
ung og státin hryssa af gamla gráa
kyninu hans. Þó að sjónin væri orð-
in lítil sem engin réð hann ferðinni
og gerði ég mér ekki alltaf grein
fyrir því hvort augun gögnuðust
honum nokkuð eða hvort hann
treysti aðeins á minnið. Eftir dá-
góða reið, margar frásagnir og leið-
arlýsingar sagði hann stundarhátt:
„Erum við ekki að vera komin að
gömlum tættum?“ – Og það stóð
heima.
Ég dáðist að þessum gamla
manni; orkunni, kappinu og brenn-
andi áhuga hans á lífinu og framtíð-
inni, því að það var enginn sem
gerði meira af því að skipuleggja
hana en Stórulaugabóndinn. Síð-
ustu árin rak hann fjárbúskap í fé-
lagi við Aðalgeir son sinn en eftir
að sá síðarnefndi flutti til Akureyr-
ar fyrir fimm árum aðstoðuðu þau
Margrét, sonardóttir hans, og
Kristján maður hennar öldunginn
við að ala önn fyrir hinum fáu kind-
um sem eftir voru. Á hverju hausti
tók Jónas slátur til þess að geta
síðan gefið það fjölskyldu sinni,
hvort sem fólkið hans var á Húsa-
vík, Akureyri eða í Reykjavík.
Hann sérhæfði sig í blóðmörsgerð-
inni. Eitt sinn kom ég til hans í
miðri sláturgerðinni og sá öll her-
legheitin úti í „gamla húsi. „Ég tók
nú ekki nema 40 lítra af blóði í
þetta sinnið,“ sagði hann stoltur.
„Ég hef oft tekið meira.“
Alltaf kom Elli kerling honum
jafnmikið á óvart enda fannst hon-
um hann ekki vera orðinn neitt til-
takanlega gamall. Hann tók ekki
annað í mál en að búa einn í stóra
húsinu á Stórulaugum, þar sem
hann hafði byggt allt upp fyrir
meira en hálfri öld af miklum dugn-
aði og útsjónarsemi en Kristjönu
konu sína missti hann fyrir áratug.
Á dvalarheimilinu á Húsavík þekkti
hann marga vistmenn en „það er
bara fyrir gamla fólkið“, sagði hann
og lét engan bilbug á sér finna.
Vertu sæll, gamli vinur. Hittumst
hinum megin.
Hjalti Jón Sveinsson.
 Fleiri minningargreinar
um Jónas Stefánsson bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Jóhann Guðni
Reynisson og fjölskylda.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. APRÍL 2005 37
MINNINGAR
✝ Ingibjörg ÞórdísSigurðardóttir
fæddist í Reykjavík
hinn 7. september
1957. Hún lést á
sjúkrahúsinu í Jön-
köping hinn 9. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Sigurður Guðmund-
ur Theódórsson, f.
3.10. 1929, d. 19.10.
1986, og Ásta Nína
Sigurðardóttir, f.
14.2. 1937. Ingi-
björg var næstelst í
systkinaröðinni, eft-
irlifandi systkini hennar eru
Börkur Helgi Sigurðsson, f.
16.12. 1954, Ellert Helgi Sig-
urðsson, f. 9.10. 1960, Hlynur
Helgi Sigurðsson, f. 3.10. 1962,
og Auður Herdís Sigurðardóttir,
f. 12.11. 1970.
Hinn 30. október 1976 giftist
Ingibjörg Ingólfi Torfasyni, f.
30.1. 1955. Börn þeirra eru
Torfi Ingólfsson, f.
10.2. 1977, trúlofað-
ur Súsönnu Svenn-
ingson, Ásta Nína
Ingólfsdóttir, f.
14.12. 1978, í sam-
búð með Per And-
ers Petterson, Mar-
grét Ingólfsdóttir,
f. 29.6. 1983, trúlof-
uð Jani Borgenst-
röm, Sigrún Thea
Ingólfsdóttir, f.
12.3. 1990, og
Sandra Björk Ing-
ólfsdóttir, f. 22.5.
1992.
Ingólfur og Ingibjörg bjuggu
í Reykjavík til 1989 er þau flutt-
ust búferlum til Gislaved í Sví-
þjóð þar sem fjölskyldan er enn
búsett.
Útför Ingibjargar fór fram
frá Gislavedkirkju í Gislaved 21.
mars. Minningarathöfn um hana
fer fram í Fríkirkjunni í Reykja-
vík í dag og hefst klukkan 15.
Mig langar að minnast kærrar
tengdadóttur minnar Ingibjargar
Þórdísar Sigurðardóttur með þessu
ljóði:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þótt svíð sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Guð vaki yfir eiginmanni, börnum,
tengdabörnum, móður, ættingjum og
vinum.
Guð blessi þig.
Þín tengdamóðir
Ragna María Sigurðardóttir.
Mig langar að kveðja yndislega
mágkonu mína hana Ingibjörgu Sig-
urðardóttur en hún lést á sjúkrahúsi í
Svíþjóð hinn 9. mars síðastliðinn.
Ingibjörgu kynntist ég þegar hún
kom í fjölskylduna okkar sem kær-
asta og síðan kona bróður míns hans
Ingólfs og eru liðin rúmlega 30 ár síð-
an.
Við áttum heilmargt sameiginlegt í
byrjun, giftum okkur á svipuðum
tíma og eignuðumst fyrstu tvö börnin
einnig á svipuðum tíma og síðar fór
hún/þau langt fram úr mér og bætti
við þremur yndislegum stúlkum í við-
bót, tvær af þeim fæddar í Svíþjóð en
þangað fluttist fjölskyldan um ára-
mótin 1988–1989 og hafa þau búið þar
síðan.
Við höfum oft haft á orði við systur
hvað Ingibjörg og Ingólfur væru ein-
staklega heppin með börnin sín fimm,
þau eru einstaklega góð og falleg
börn og hafa reynst foreldrum sínum
hin mesta gersemi, ekki má gleyma
tengdabörnunum þremur sem falla
vel í þennan hóp.
Tel mig lánsama að hafa flakkað
mikið á milli landa og fengið að kynn-
ast þessum krökkum á ferðum mín-
um til Norðurlandanna og einnig að
hafa fengið þau í heimsókn hingað til
Íslands og farið með þau örlítið um
landið.
Þar sem við systkinin erum búsett
á þremur Norðurlandanna hefur
flakkið á okkur verið mikið á milli
landa og ennþá meira hjá mér eftir að
sonur minn og fjölskylda bættust í
hóp flakkara og fluttust til Danmerk-
ur, þá var enn meiri ástæða að fara í
heimsókn þangað og þá sjálfsagt mál
að skreppa til Svíþjóðar og Noregs og
heimsækja alla í einni ferð. Það hefur
alltaf verið gaman að heimsækja
Ingibjörgu og Ingólf og gestrisni
mikil en þó fékk maður að vera eins
og heima hjá sér og alltaf mjög glatt á
hjalla í þessum heimsóknum.
Síðastliðið sumar héldum við ætt-
armót í Svíþjóð í tilefni af sjötugs-
afmæli móður okkar og fertugsaf-
mæli yngstu systur okkar og var það
haldið í garðinum hjá Ingibjörgu og
Ingólfi.
Ingibjörg var þá orðin töluvert
veik en hún lét það nú ekki stoppa sig
í að vera með okkur og hefur örugg-
lega verið mikið álag á henni að fá all-
an þennan skara inn á sig en hún
leyfði öllum að hafa sína hentisemi og
það var það sem var svo frábært við
að heimsækja hana/þau, maður varð
bara einn af hópnum og fékk aldrei á
tilfinninguna að maður væri fyrir eða
ekki velkominn. Þetta ættarmót
heppnaðist einstaklega vel og nú eftir
á að hyggja frábært að við skyldum
ná að koma saman næstum öll fjöl-
skyldan því að mörg okkar sáu hana
þar í síðasta sinn. Get ekki látið hjá
líða að biðja hana að skila kveðju frá
mér til hans Binna míns en hann lést
hinn 17. júlí 1999, Ingibjörg og Binni
áttu vel saman og brölluðu margt,
húmorinn svipaður og þau áttu það
sameiginlegt að vera fyrstu tengda-
börnin og grínuðust oft á okkar
kostnað og höfðu líka oft tilefni til.
Elsku Ingibjörg mín, mig langar að
þakka þér öll samtölin sem við áttum í
síma á síðastliðnum mánuðum og
lengst töluðum við saman er þú varst
á spítalanum og ræddum við þá lífið
og tilveruna eins og hún er, ekkert
rósamál, og var mjög gott að geta
rætt okkar hjartans mál af hvaða
toga sem þau voru.
Þá var einstakt að tala við þig um
veikindi þín, þú varst svo æðrulaus og
vissir vel að hverju stefndi og ræddir
þessi mál af hjartans einlægni.
Þetta voru oft erfið samtöl en gott
fyrir sálina að fá smáútrás og fannst
okkur gott að geta bæði grátið saman
og hlegið saman, þú veittir mér nýja
sýn á lífið á þinn einstaka hátt.
Hjartans þakkir, hjartans mín, fyr-
ir samveruna á þessari jörð. Ég bið
guð að varðveita þig og hittumst fyrir
hinum megin þegar minn tími kemur.
Elsku bróðir, börn, tengdabörn og
aðrir ættingjar, mínar innilegustu
samúðarkveðjur, missir ykkar er
mikill en minningin um góða eigin-
konu, móður, tengdamóður, fjöl-
skyldumeðlim og vin mun lifa í hjört-
um okkar um ókomna tíð.
Ástarkveðja.
Inga.
INGIBJÖRG Þ.
SIGURÐARDÓTTIR
um með okkur þegar við vorum
krakkar. Umhyggja hennar fyrir
velferð okkar var mikil og hafði
hún alla tíð áhuga á því sem við
tókum okkur fyrir hendur. Áður
fyrr, þegar hún hafði heilsu til, fór
hún með okkur í kvikmyndahús, í
veiðiferðir, í sund, á skíði og margt
fleira. Hún gat fyrirgefið það þótt
fjörið færi stundum aðeins úr bönd-
unum hjá börnunum með óæskileg-
um afleiðingum, t.d. þegar VW
Bjallan hennar lenti í garði ná-
grannans með aðstoð nokkurra
ungra systkinabarna í bílaleik. Síð-
ar meir þegar við eignuðumst börn
tók hún þeim af sama hlýhug og
hún sýndi okkur og lét setu í hjóla-
stól ekki aftra sér frá því að leika
við þau. Í stað þess að fara í felu-
leik hjá Ólöfu líkt og við gerðum á
okkar yngri árum, þá nutu börn
okkar þess að lakka neglur hennar
og greiða hár, eða fá sælgætismola
sem hún lumaði oftar en ekki á.
Fjölskylduboð í Eskihlíð með til-
heyrandi leikjum og veislumat lifa
enn í minningunni og þó svo að
heilsu hennar hafi hrakað með ár-
unum naut hún þess alltaf mjög að
vera meðal fólks. Síðastliðið haust
kom fjölskyldan saman til að fagna
sjötugsafmæli Ólafar og þar naut
hún sín vel, eins og drottning í ríki
sínu. Gleði hennar og ánægja
leyndu sér ekki. Við fráfall Ólafar
hafa minningarnar um margar góð-
ar stundir með henni orðið skýrari
og enn dýrmætari.
Ólöf var sterk og ákveðin kona
sem vissi hvað hún vildi; kröfuhörð
en jafnframt mjög gefandi. Hún
hafði skýra hugsun og góða kímni-
gáfu, gat alltaf séð gleðilegu hlið-
arnar á lífinu og var fátt eins
skemmtilegt og að heyra hana
hlæja dátt að spaugilegum atvik-
um. Skarðið sem hún skilur eftir
sig er stórt en við munum alltaf
minnast hennar með væntumþykju
og kveðjum hana nú með miklum
söknuði.
Ásgeir, Ása, Ágústa
og Anna Katrín.
Með nokkrum orðum langar
okkur til þess að kveðja Ólöfu föð-
ursystur okkar. Það sem kemur
fyrst upp í hugann var hennar ein-
skæra góðmennska. Alltaf tilbúin
til hjálpar ef eitthvað bjátaði á. Við
munum eftir því eitt sinn þegar við
vorum í bíltúr með Ólöfu á vín-
rauða Saabnum hennar, þá tók hún
upp puttaling.
Við sátum mjög stilltar afturí og
sögðum ekki orð, en vorum jafn-
framt voða spenntar því það hafði
jú alltaf verið predikað fyrir okkur
að maður ætti aldrei að fara uppí
bíl með ókunnugum. Ólöfu fannst
ekkert sjálfsagðara en að hjálpa
aumingja konunni sem vantaði far.
Góðmennska hennar kom einnig
best í ljós þegar við gengum í
gegnum mjög erfitt tímabil fyrir
tveimur og hálfu ári og hún vildi
allt fyrir okkur gera.
Gaman var þegar maður gat
glatt Ólöfu og aldrei þurfti mikið
til, eitt póstkort eða ein mynd vakti
ávallt mikla lukku. Skemmtilegast
var þegar maður gat flutt henni
einhverjar fréttir og þá sérstaklega
ef hún fékk að heyra þær fyrst, þá
varð hún voða montin.
Við kveðjum nú elskulega
frænku sem við munum sakna sárt.
Góður guð blessi minningu hennar.
Ágústa Þuríður
og Klara Íris.
Við kveðjum elskulega vinkonu
okkar og skólasystur úr Verslunar-
skóla Íslands, en þaðan útskrif-
uðumst við vorið 1953. Strax í öðr-
um bekk stofnuðum við okkur til
ánægju saumaklúbb sem enn er
virkur. Við vorum upphaflega sjö,
en Ólöf er önnur úr hópnum, sem
fellur frá. Hún átti við vanheilsu að
stríða stóran hluta ævinnar. Þrátt
fyrir það tók hún fullan þátt í
saumaklúbbnum fram á síðustu ár.
Það var gaman að koma til hennar
í íbúðina í Eskihlíð. Þar voru falleg
húsgögn frá liðnum tímum og
myndir af ættingjum og vinum. Við
minnumst hennar gjarnan sem
glaðværrar ungrar stúlku með fal-
legt rautt hár og blítt bros. Ávallt
hélt Ólöf góðu minni og fylgdist vel
með því sem var að gerast. Hún
var góður og traustur vinur alla tíð
og hafði áhuga á að fylgjast með
okkur og okkar fjölskyldum. Við
þökkum henni allar góðu samveru-
stundirnar og vottum ástvinum
hennar innilega samúð okkar.
Saumaklúbbsvinkonur.
Mikið er það notaleg tilfinning
að hugsa um hana Ólöfu frænku.
Ég læt hugann reika aftur í tímann
og tíni upp ótal minningar um okk-
ar samverustundir. Þær einkennd-
ust alla tíð af gagnkvæmri vænt-
umþykju og virðingu, og á það
örugglega einnig við um allt henn-
ar samferðarfólk. Sem barn sótti
ég mikið til Ólafar. Það var eitt-
hvað svo óútskýranlega notalegt að
vera hjá henni í Eskihlíðinni. Með
Ólöfu ferðaðist ég víða um landið
og steig mín fyrstu skref í ýmsu.
Græni Saabinn hennar var fyrsti
bíllinn sem ég keyrði og ekki var
ég hár í loftinu. Það var í sömu
ferðinni sem ég veiddi minn fyrsta
fisk í Hópinu eða Víðidalsá.
Ég sé Ólöfu fyrir mér skellihlæj-
andi að draga inn ógnarstóra
bleikju, eftir að ég hafði hent frá
mér stönginni dauðskelkaður. Þær
voru einnig ófáar ferðirnar sem ég
fór með henni og ömmu Ágústu í
Mýrdalinn og Skaftártunguna. Þar
leið Ólöfu vel á sínum æskuslóðum.
Fór ekkert á milli mála hvar henn-
ar dýpstu rætur lágu og fann mað-
ur sterklega fyrir ættrækni hennar
og ást á umhverfinu.
Að hafa átt svona yndislega
frænku er ekkert annað en einstök
forréttindi. Ég á vonandi eftir að
finna fyrir hennar góðu nærveru
um ókomna tíð.
Ég kveð Ólöfu föðursystur mína
með virðingu, þakklæti og söknuði.
Ásgeir Magnús Ólafsson.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Minningar-
greinar