Morgunblaðið - 09.06.2005, Blaðsíða 36

Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn gefðu mér frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir.)
Guðmundi þakka ég sam-
fylgdina. Megi góður Guð gefa
Jósefínu, aldraðri móður Guð-
mundar, Helgu, Sigga og
barnabörnum þeirra styrk, á
þessum erfiðu tímamótum.
Alda Árnadóttir
og Árni Rúnar.
HINSTA KVEÐJA
36 FIMMTUDAGUR 9. JÚNÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ GuðmundurBergsteinn Jó-
hannsson fæddist í
Reykjavík 4. febr-
úar 1942. Hann lést
29. maí síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Helga Jónsdóttir,
húsfreyja, f. 7.
ágúst 1916, og Jó-
hann Salberg Guð-
mundsson, sýslu-
maður á Hólmavík
og sýslumaður og
bæjarfógeti á Sauð-
árkróki, f. 4. sept-
ember 1912, d. 19.
mars 1999. Guðmundur var ann-
ar í röð fjögurra bræðra, þeir
eru: Jón Hallur f. 1.desember
1940, Sigurður Helgi, f. 20. júní
1948, og Eyjólfur Örn, f. 26. sept-
ember 1954.
Árið 1963 kvæntist Guðmund-
ur Jósefínu Friðriksdóttur, f.
5.maí 1942. Hún varð stúdent frá
M.A. 1962, lauk kennaraprófi frá
K.Í. 1964 og er nú grunnskóla-
kennari á Selfossi. Foreldrar
hennar voru Friðrik Hansen,
kennari, oddviti og skáld á Sauð-
lauk læknaprófi frá H.Í. 1969. Á
námstíma, kandídatsári og árun-
um þar á eftir, starfaði hann m.a.
á Þórshöfn og á skurðdeild og
röntgendeild Borgarspítalans.
Árið 1972 varð hann héraðs-
læknir í Laugaráshéraði með
hléum til ársins 1983, en á þess-
um tíma fór hann til Svíþjóðar
þar sem hann aflaði sér sérfræði-
réttinda í röntgenfræðum. Hann
tók síðar að sér afleysingar á
röntgendeildum í Svíþjóð,
Sjúkrahúsinu í Helsingjaborg og
Háskólasjúkrahúsinu í Lundi en
þar var hann áður við sérfræði-
nám. Sumarið 1986 var hann yf-
irlæknir á röntgendeild við
sjúkrahúsið í Falköping.
Frá árinu 1983 til 2004 var
hann heilsugæslulæknir á Heilsu-
gæslustöð Selfoss og röntgen-
læknir á Sjúkrahúsi Suðurlands
frá 1980 en þá hófst röntgen-
greining og síðar ómskoðanir á
sjúkrahúsinu þar.
Á árunum í Laugarási sat hann
í barnaverndarnefnd og heil-
brigðisnefnd Biskupstungna.
Hann var mikill tónlistaráhuga-
maður, lærði ungur á trompet og
bætti síðar við kunnáttu sína.
Hann var félagi í Oddfellowstúk-
unni Hásteini á Selfossi og í frí-
stundum fékkst hann nokkuð við
prófarkalestur og þýðingar.
Útför Guðmundar Bergsteins
verður gerð frá Fossvogskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.
árkróki, f. 17. janúar
1891, d. 27. mars
1952, og Sigríður Ei-
ríksdóttir Hansen,
húsfreyja, f. 13. jan-
úar 1907, d. 16. jan-
úar 1992. Börn Guð-
mundar og Jósefínu
eru: 1) Sigurður
Hrafn, tónlistarmað-
ur, leigubílstjóri og
heimspekinemi, f. 13.
apríl 1963, d. 23.
mars 2002. Hann
kvæntist Nenty
Sardjawati, f. 28.maí
1978, þau skildu. 2)
Helga Salbjörg, f. 28. júlí 1967,
grunnskólakennari og margmiðl-
unarfræðingur, maki Sigurður
Torfi Guðmundsson, f. 16. janúar
1967, óperusöngvari og reið-
kennari. Börn þeirra eru Hrafn-
kell, f. 26. desember 1992, Berg-
steinn, f. 21. apríl 1995, og
Þórhildur Sif, f. 1. júlí 2004. Þau
eru búsett í Kaupmannahöfn.
Guðmundur ólst upp á Hólma-
vík til 16 ára aldurs, en fluttist
til Sauðárkróks árið 1958. Hann
varð stúdent frá M.A. 1962 og
Það eru forréttindi að fá að kynn-
ast manni eins og Guðmundi tengda-
pabba. Það leið ekki langur tími þar
til ég uppgötvaði hjartahlýju hans og
varð ég hennar mjög aðnjótandi alla
tíð. Hann hafði réttlætiskennd og
samkennd að leiðarljósi og var einn
ósnobbaðasti maður sem ég hef
kynnst.
Eiginlega var hann eins konar
pabbi minn því snemma vandi ég
komur mínar í Laugarás og síðar
Stuðlaselið þar sem fyrsti búskapur
okkar Helgu byrjaði í bílskúrnum
Stuðlakoti.
Tengdapabbi var þannig gerður að
hann kafaði djúpt eftir vitneskju á
hlutunum ef hann á annað borð hafði
áhuga á þeim og maður kom ekki að
tómum kofunum ef mann vantaði
upplýsingar, hvort sem það voru
bílar, tónlist, ljósmyndatækni eða
önnur tækni. Ef hann hafði kynnt sér
eitthvert viðfangsefni, vissi hann bet-
ur en margir þeir sem áttu að vera
sérfræðingar á því sviði, slík var ná-
kvæmni hans og natni við alla hluti.
Einn daginn réðst hann í að smíða
bát og var það gert af mikilli fag-
mennsku, því næst forláta kommóðu
svo vel útfærða að vanir húsgagna-
smiðir gera varla betur, og húsgögn
í búið okkar.
Ljóð og kveðskapur voru honum
hugleikin og hann hafði alltaf á tak-
teinum ýmiss konar kveðskap sem
passaði hverju tilefni. Ég var alltaf
jafnhissa hvernig í ósköpunum hægt
var að rúma öll þessi ljóð og vísur á
einum stað. Ef hann hefði gefið sig í
að yrkja sjálfur hefði það efalaust
orðið vandað og gott. En hógværð
hans kom í veg fyrir það, því miður.
Guðmundur var mikill húmoristi
og hafði mikla frásagnargáfu og oft
var hlegið innilega þegar við fjöl-
skyldan ferðuðumst saman eða hitt-
umst á Íslandi eða í Danmörku.
Strákarnir hlökkuðu líka alltaf til að
hitta afa og ömmu, litla Þórhildur Sif
nær því miður ekki að kynnast því.
Það er sorglegt að leiðir okkar
tengdapabba hafa skilið svona fljótt,
við áttum eftir að gera svo margt
saman, meðal annars að fara á
bernskuslóðir hans á Hólmavík en
það talaði hann oft um. Síðasta ferð-
in hans tengdapabba var eftir páska
til okkar í Danmörku og þá sérstak-
lega til Bergsteins nafna síns á tíu
ára afmælinu hans. Við munum hann
eins og hann var þá, hress og glaður
yfir að hitta litlu afabörnin sín. En
nú er hann lagður í sína síðustu för
frá okkur, honum verður tekið vel í
nýjum heimkynnum.
Takk fyrir allar þær góðu stundir
sem við áttum saman.Við munum öll
sakna þín.
Kveðja.
Sigurður Torfi.
Kæri afi minn.
Afi minn var skemmtilegur og
góður afi, hann leyfði okkur alltaf að
rusla til og smíða í bílskúrnum eins
og við vildum og var alltaf að hjálpa
okkur. Ég man þegar við fórum í
BonBonland í Danmörku og
skemmtum okkur vel og átum ís.
Það var gaman að hafa afa með
okkur hver einustu jól, við vorum
alltaf í góðu skapi og hlógum mikið
og sögðum brandara. Einu sinni
sagði afi mér frá þegar hann var lítill
og þurfti að tína ber á hverju hausti,
ég spurði hvað hann fengi í laun.
Hann sagðist nú bara fá að borða og
svona. Þá spurði ég: „Ef þú tínir
engin ber, færðu þá ekkert að
borða?“ Því hló hann mikið að.
Afi vissi líka mjög mikið um alls
konar hluti, hann sendi mér oft „Lif-
andi vísindi“ heim til Danmerkur
sem ég grúskaði í. Við vorum nefni-
lega grúskarar báðir tveir.
Ég ætla alltaf að muna eftir úti-
legunni sem við fórum í sumarið
2003, við veiddum í Þingvallavatni
og sváfum í fellihýsi.
Ég á að skila kveðju frá Þórhildi
litlu systur, hún fær því miður aldrei
að kynnast þér.
Þinn
Hrafnkell.
Elsku afi minn og nafni.
Takk fyrir allt þetta skemmtilega
sem við gerðum saman, við smíð-
uðum til dæmis fínan kistil úti í bíl-
skúr, sem ég ætla alltaf að passa upp
á og geyma gullin mín í. Það var
gaman að keyra í Starexinum þín-
um, sérstaklega þegar þið amma
komuð og náðuð í okkur út á völl og
við ákváðum strax að það fyrsta sem
við ætluðum að gera þegar við kæm-
um í Birkigrundina væri að fara í
baðkerið stóra! Það var frábært að
vera með þér í gamla húsinu hans
langafa í Flatey, veiða og leggja kap-
al og fela okkur í öllum skrýtnu
skápunum þar.
Ég hef alltaf verið svo montinn og
ánægður með að heita sama nafni og
þú, og svo vorum við þar að auki
mjög líkir með marga hluti, vorum
með flott liðað hár, nákvæmir og
pössuðum upp á hlutina, við átum
sterkan ost saman og stálumst í
dökkt súkk inni í búri.
Jæja, elsku afi minn, við sjáumst í
himnaríki einhvern daginn.
Þinn nafni
Bergsteinn.
Enginn ræður sínum næturstað.
Þessi orð eru mér ofarlega í huga
þessa dagana, eftir ótímabært fráfall
Guðmundar Bergsteins, mágs míns
og vinar. Margs er að minnast frá
þeim tæpu fjörutíu árum sem við
þekktumst. Guðmundur var gaman-
samur ef því var að skipta, oft var
glatt á hjalla þegar fjölskyldur okk-
ar hittust, hvort heldur var norðan
heiða eða sunnan fjalla. Guðmundur
kunni að meta góðan kveðskap og
kunni ótal vísur og kvæði, sem í
góðra vina hópi veittu öllum ómælda
skemmtun sem á hlýddu, enda oftar
en ekki í léttum dúr. Þá hafði Guð-
mundur einnig gott tóneyra og átti
gott safn af margs konar tónlist, en
djassinn var í miklu uppáhaldi, enda
var hann mjög liðtækur á trompet
og gítar, og oft var hlustað á eitthvað
ljúft, sem hann valdi á fóninn. Oft
voru líka málin rædd, reynt var að
ráða í lífsgátuna og farið út í heim-
spekilegar vangaveltur um ný og
gömul málefni, sem eins og gengur
fengu mismunandi lausnir.
Samgangur fjölskyldna okkar var
alltaf góður, þó svo að verið hafi vík
á milli vina, meðan hann var í sér-
námi í Svíþjóð. En við hjónin höfðum
þó tök á að heimsækja fjölskylduna
til Svíþjóðar sumarið 1977 og nutum
gestrisni þeirra hjóna, sem báru
okkur á höndum sér, lánuðu okkur
meðal annars fjölskyldubílinn
óspart. Seint gleymist ferð, sem við
fórum með þeim frá Svíþjóð, í ferju
til Þýskalands, og var Guðmundur
fararstjóri, enda mjög vel þýsku-
mælandi og lék á als oddi. Já, það
var gaman í þeirri ferð.
Ekki var lífið þó alltaf einn leikur
hjá fjölskyldunni og ský dró fyrir
sólu fyrir þrem árum, þegar þau
hjón misstu son sinn Sigurð Hrafn,
af slysförum, ungan mann í blóma
lífsins. Það var sár sem gat ekki gró-
ið.
Guðmundi þakka ég samfylgdina
og allan þann stuðning og aðstoð
sem hann veitti mér í veikindum
mínum, bæði sem læknir og vinur.
Góður drengur er genginn á braut.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Jósa, Helga Salbjörg, Siggi
Torfi og börn. Ég og fjölskylda mín
óskum ykkur Guðs blessunar. Megi
styrkur hans fylgja ykkur.
Anna Karlsdóttir.
Meinleg örlög margan hrjá
mann og ræna dögum.
Sá er löngum endir á
Íslendinga sögum.
(Þorsteinn Erl.)
Ófáir eru þeir landar vorir sem
fallið hafa fyrir aldur fram að því að
virðist fyrir galdur rammra örlaga.
Ýmsir bestu menn þjóðarinnar fylla
þann flokk.
Guðmundur Bergsteinn, svili
minn, var óvenju vel gerður maður
til sálar og líkama. Hann var náms-
maður ágætur, lauk læknis- og sér-
fræðinámi að því er virtist án erf-
iðismuna og var umhyggjusamur og
ástsæll læknir meðan hann naut
fullrar starfsorku.
Gáfur hans voru óvenju víðfeðm-
ar. Hann var vel lesinn bókmennta-
maður og kunni góð skil á sagnfræði.
Hann hafði glöggt auga fyrir mynd-
list og handverki. Og hann var með
afbrigðum tónvís og hneigður til tón-
listar. Það var notalegt að vera sam-
vistum við hann, launkíminn og
skemmtilegan.
Ég minnist sérstaklega sumar-
daga á sjöunda áratug aldarinnar
sem leið. Guðmundur vann á sjúkra-
húsinu á Akranesi og Jósefína dvald-
ist löngum hjá okkur. Yfir þeim dög-
um hvílir björt heiðríkja. Við
gleymum aldrei þeirri hlýju og von-
gleði sem þau fluttu með sér inn á
heimili okkar.
Lífið brosti við læknanemanum
unga. Hann hafði eignast konu sem
honum var fyllilega samboðin, gáfuð,
falleg og dugmikil. Börn þeirra urðu
tvö og reyndust vel gefið hæfileika-
fólk. Í raun og veru var allt eins og
best gerist í góðum sögum. En sitt
hvort er gæfa eða gjörvileikur.
Áföll dundu yfir. Þungbærast var
þegar sonur þeirra, Sigurður Hrafn,
fjölgreindur ágætisdrengur, lést
voveiflega. Og nú hefur Guðmundur
sjálfur kvatt fyrir aldur fram. Enn
hefur orðið sá endir á sögu mikil-
hæfs Íslendings að „meinleg örlög“
hafa rænt hann dögum. Vinir hans
höfðu vonað að hann ætti mörg ár
eftir meðal okkar. En enginn má
sköpum renna.
Við Björg þökkum honum hlýjuna
og vinsemdina, handtakið trausta og
horfnar stundir og biðjum Guð að
blessa honum brautina fram undan
og ástvinum minninguna um góðan
dreng.
Ólafur Haukur Árnason.
Mótun og þroski einstaklings eru
ofin mörgum þáttum. Stærsta hlut-
verkið leikur umhverfið, fjölskylda,
nánir vinir og aðrir sem maður
kynnist á lífsleiðinni. Margir koma
við sögu. Einn þeirra sem höfðu án
efa mikil áhrif á mótun mína var
Mundi. Hann og Jósý voru nánir vin-
ir foreldra minna frá gamalli tíð og
GUÐMUNDUR
BERGSTEINN
JÓHANNSSON
Drottinn, þú rannsakar og þekkir mig.
Hvort sem ég sit eða stend, þá veist þú það,
þú skynjar hugrenningar mínar álengdar.
Hvort sem ég geng eða ligg, þá athugar þú
það, og alla vegu mína gjörþekkir þú.
Því að eigi er það orð á tungu minni, að þú,
Drottinn, þekkir það eigi til fulls.
Þú umlykur mig á bak og brjóst, og hönd
þína hefir þú lagt á mig.
Þekking þín er undursamlegri en svo, að ég
HAFSTEINN ÖRN
HAFSTEINSSON
✝ Hafsteinn ÖrnHafsteinsson
fæddist á fæðingar-
deild Landspítalans
30. maí 2005. Hann
andaðist á vökudeild
barnadeildar Land-
spítalans 1. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hans eru Fanny
Kristín Tryggva-
dóttir, f. 28. nóvem-
ber 1967, og Hans
Hafsteinn Þorvalds-
son, f. 25. ágúst
1959. Systkini Haf-
steins Arnar eru Sól-
veig Dóra, f. 30. október 1994, og
Þorvaldur, f. 15. desember 2002,
og hálfbræður hans samfeðra
Theodór Árni, f. 15. janúar 1982
og Áki Jarl, f. 25. nóvember 1985.
Hafsteinn Örn var jarðsunginn
frá Fossvogskapellu í gær, 8.
júní.
fái skilið, of háleit, ég er henni
eigi vaxinn.
Hvert get ég farið frá anda
þínum og hvert flúið frá augliti
þínu?
Þótt ég stigi upp í himininn, þá
ertu þar, þótt ég gjörði undir-
heima að hvílu minni, sjá, þú
ert þar.
Þótt ég lyfti mér á vængi
morgunroðans og settist við
hið ysta haf,
einnig þar mundi hönd þín
leiða mig og hægri hönd þín
halda mér.
Og þótt ég segði: ,,Myrkrið
hylji mig og ljósið í kringum
mig verði nótt,“
þá myndi þó myrkrið eigi verða þér of
myrkt og nóttin lýsa eins og dagur, myrkur
og ljós eru jöfn fyrir þér.
Því að þú hefir myndað nýru mín, ofið mig í
móðurlífi.
Ég lofa þig fyrir það, að ég er undursam-
lega skapaður, undursamleg eru verk þín,
það veit ég næsta vel.
Beinin í mér voru þér eigi hulin, þegar ég
var gjörður í leyni, myndaður í djúpum
jarðar.
Augu þín sáu mig, er ég enn var ómyndað
efni, ævidagar voru ákveðnir og allir skráðir
í bók þína, áður en nokkur þeirra var til
orðinn.
En hversu torskildar eru mér hugsanir þín-
ar, ó Guð, hversu stórkostlegar eru þær
allar samanlagðar.
Ef ég vildi telja þær, væru þær fleiri en
sandkornin, ég mundi vakna og vera enn
með hugann hjá þér.
(Sálmur 139:1–18.)
Takk fyrir stundirnar með þér,
elsku litli Hafsteinn Örn,
mamma og pabbi.
Lífið á sér margar heillandi myndir
og við stöndum gagntekin andspænis
fullkomnun þess, hvort heldur er flug
fuglsins, gróður jarðar eða fæðing
barns. Þetta eru kraftaverk en höf-
undur þeirra er hljóður og við orðlaus
andspænis honum og verkum hans.
Dóttursonur okkar, Hafsteinn Örn,
sonur Fannyjar Kristínar og Hans
Hafsteins Þorvaldssonar, leit dagsins
ljós 30. maí 2005. Hann var eitt af
kraftaverkum lífsins, þótt honum
væri ekki langra lífdaga auðið, því að
hann andaðist á þriðja degi lífs síns.
En hann fékk að lifa, og því eigum
við um hann minningu, kæra minn-
ingu. Friður litla drengsins, sem gat
ekki lifað, býr með okkur sem lifum,
og dauði hans vakti okkur til umhugs-
unar um gátur lífsins, gátur sem við
fáum aldrei skilið. En skammvinnt líf
hans veitir okkur gleði í sorginni.
Aðstandendur biðja þá sem vilja
minnast Hafsteins Arnar að láta Tón-
listarsjóð Fíladelfíu njóta þess.
Starfsfólki vökudeildar barnadeild-
ar Landspítalans færum við þakkir
fyrir hlýhug og einstaka umönnun
Hafsteins Arnar Hafsteinssonar.
Blessuð sé minning hans.
Margrét Eggertsdóttir,
Tryggvi Gíslason.