Morgunblaðið - 09.06.2005, Blaðsíða 52

52 FIMMTUDAGUR 9. JÚNÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
Í hraða lífsins kemur að því að
við rekumst á hvert annað
lí i í
i
Kvikmynd eftir Óskarsverðlaunahafann, Paul
Haggis (“Million Dollar Baby”). Sláandi og
ögrandi mynd sem hefur fengið einvala dóma.
ROGER EBERT
ROLLING STONE
S.K. DV.

Capone XFM
H.L. MBL.
Ó.H DV
S.K DV
Ó.H.T RÁS 2
A Lot Like Love kl. 6 - 8.15 og 10.30
Voksne Mennesker kl. 5.45 - 8 - 10.15
Crash kl. 5.45 - 8 og 10.15 b.i. 16
The Hitchhiker´s Guide... kl. 5.45 - 8 - 10.15
The Jacket kl. 8 - 10.10 b.i. 16
The Motorcycle Diaries kl. 5.40
aston kutcher amanda peet
RÓMANTÍK GETUR EYÐILAGT GÓÐA VINÁTTU
Er þetta ást? Er þetta vinátta eða er þetta hvort
tveggja. Þetta er mynd sem þú og þín þurfið að sjá.
Í hraða lífsins kemur að því að við
rekumst á hvert annað
Debra Messing Dermot Mulroney i t l
Frábær og léttleikandi rómantískgamanmynd með Debra
Messing úr „Will &Grace“ þáttunum
l l i i í
i ill
Fyrsta stórmynd sumarsins
BRIAN
VAN HOLT
PARIS
HILTON
JARED
PADALECKI
ELISHA
CUTHBERT
CHAD MICHAEL
MURRAY

Capone XFM

S.K. DV.
Halldóra - Blaðið
PLATAN Bossa Nova – Hot
Spring er með tónlist eftir Óskar
Guðnason en um hljóðfæraleik sér
djasskvartettinn Bakland. Kvart-
ettinn skipa þekktir hljóðfæraleik-
arar úr djassheiminum, Óskar
Guðjónsson á saxófón, Ómar
Guðjónsson á gítar, Jóhann Ás-
mundsson á bassa og Helgi Svavar
Helgason á trommur. Platan var
að koma út og af því tilefni verða
haldnir útgáfutónleikar á Apótek-
inu í kvöld.
„Ég er á besta aldri, ungur mað-
ur um fimmtugt, fæddur og uppal-
inn á Hornafirði. Ég var þar í tón-
list frá ellefu ára aldri og hef tekið
mér ýmislegt fyrir hendur,“ segir
höfundur plötunnar og útgefandi
með meiru, Óskar Guðnason. Hann
spilar á gítar og hefur spilað með
ýmsum þekktum mönnum, „sá
þekktasti er áreiðanlega Pálmi
Gunnarsson.“
„Ég hef verið að gefa út frá
1991, þá gaf ég út kassettu sem
hét Gamall draumur. Bubbi
Morthens söng samnefnt lag,“ seg-
ir Óskar. Síðan þá hefur hann til
dæmis gefið út tvær plötur þegar
hann var búsettur í Ástralíu um
nokkurra ára skeið, Wishing Well
og blúsdiskinn I’m Still Having
Fun, sem hann segir að útvarps-
maðurinn geðþekki Gestur Einar
hafi nokkuð spilað.
Eins og ljúfur vorblær
Helminginn af lögunum ellefu á
nýju plötunni er saminn nýlega en
hinn er eldri. „Ég ferðaðist til Taí-
lands í fyrra og ætlaði að fara að
stúdera blús aftur en mér leiddist
blúsinn og fannst hann einhæfur.
Þegar maður er í svona hita og ró-
legheitum og situr undir pálma-
trjánum á ströndinni gufar blúsinn
upp. Ég fór að hlusta á Stan Getz,“
segir Óskar og komst þá í suðrænu
stemninguna. „Mér datt í hug að
prófa þennan takt því ég hafði ver-
ið viðloðandi djass með kunningja
mínum frá Hornafirði,“ segir hann.
Tónlistin er hugljúf og falleg,
„eins og ljúfur vorblær,“ segir
Óskar og ætti stemningin að vera
eftir því á útgáfutónleikunum í
kvöld en þar verður platan spiluð í
heild sinni.
„Óskar Guðjóns og Ómar eru
frændur mínir, ættaðir frá Horna-
firði,“ segir hann um hvernig sam-
starfið við þá og hina í sveitinni
kom til. „Þetta eru menn sem hafa
mikið að gera og það var ekki fyrr
en ég settist niður og útsetti þetta
og sönglaði á kassettu að þeir voru
tilbúnir að skoða þetta. Þeim leist
vel á þetta og það var drifið í að
taka upp. Og þeir tóku útsetn-
inguna áfram því þeir kunna miklu
meira en ég á þessu sviði,“ segir
hann en platan var tekin upp með
lifandi hljóðfæraleik í þremur
skiptum í hljóðveri Magnúsar
Kjartanssonar.
Umslag plötunnar er mjög ís-
lenskt, mynd af gjósandi hver og
segir Óskar það með vilja gert.
„Hugmyndin hjá mér var sú að
gera þetta ferðamannavænt. Ég er
sjálfur að gefa út og mér fannst
þetta vera markaður sem gæti lifað
í nokkur ár. Þetta er tónlist sem
stendur alveg.“
Tónlist | Djasskvartettinn Bakland leikur tónlist eftir Óskar Guðnason
Blúsinn gufaði
upp í Taílandi
Morgunblaðið/Jim Smart
Gítarleikarinn Óskar Guðnason fær góða djassleikara til liðs við sig á nýrri
plötu sinni, meðal annars nafna sinn Guðjónsson.
Útgáfutónleikar vegna Bossa
Nova – Hot Spring á Apótekinu við
Austurstræti í kvöld kl. 22. Miða-
verð 500 kr.
Eftir Ingu Rún Sigurðardóttur
ingarun@mbl.is
ÓKEI, komum einu frá strax. Iron
Maiden er snilldarhljómsveit. Ég er
kominn á þá skoðun í dag að þegar
allt er saman tekið sé þetta stórkost-
legasta þungarokkssveit allra tíma.
Algerlega skotheldar plötur úr
þeirra ranni eru t.d. nokkrar. Kill-
ers, Number Of The Beast, Piece Of
Mind, Somewhere In Time (van-
metin plata!), Seventh Son Of A
Seventh Son, meira að segja tvær
síðustu, Brave New World og Dance
Of Death eru stórfínar og vel það.
Og lögin maður! „Number Of The
Beast“, „Run To The Hills“,
„Purgatory“, „Two Minutes To Mid-
night“, „Flight Of Icarus“, „Wasted
Years“, The Prisoner“, „Infinite
Dreams“, „The Clairvoyant“ … list-
inn er ótæmandi.
Þetta allt breytir því þó ekki að
tónleikarnir á þriðjudaginn voru
ekki vel heppnaðir. Fyrst og fremst
var það vegna afspyrnu slaks hljóms
í salnum en auk þess var stemningin
undarleg. Hún var a.m.k. ekki frá-
bær eins og virðist vera með alla
stórtónleika sem haldnir eru hér-
lendis.
Þetta tónleikaferðalag Maiden
ber yfirskriftina „Eddie Rips Up
Europe“ og var í það farið til að
fylgja eftir tvöfalda mynddiskinum
The History
of Iron Maiden Part 1: The Early
Days sem út kom í nóvember á síð-
asta ári. Efnisskráin samanstóð því
eingöngu af lögum frá fyrstu fjórum
plötum hljómsveitarinnar. Utan
fyrstu plötuna, sem er samnefnd
sveitinni, eru Killers, Number of the
Beast og Piece of Mind sígildar plöt-
ur og hugmyndafræðin að baki þess-
um túr því ekki amaleg. Sum lag-
anna sem spiluð voru, eins og t.d.
„Another Life“, „Murders In The
Rue Morgue“ og „Drifter“ hafa lítið
sem ekkert verið spiluð á tónleikum
undanfarin ár.
Eftir inngangsstefið („The Ides
Of March“ af Killers) spruttu liðs-
menn fram á sviðið og renndu sér í
hið frábæra „Murders in the Rue
Morgue“. Sprelligosinn Nicko
McBrain á bakvið settið, Dave
Murray, Adrian Smith og hin ærsla-
fulli Janick Gers á gíturum (já, þrír
gítarar!), fyrirliðinn Steve Harris á
bassa og að sjálfsögðu ofursjarmör-
inn og Íslandsvinurinn Bruce Dick-
inson í sönghlutverkinu. Næst voru
það svo „Another Life“, „Prowler“
og „Trooper“, þar sem Dickinson
klæddist viðeigandi hermannajakka.
Oft tekur það hljómsveitir
u.þ.b.þrjú, fjögur lög að komast í
gang. En þessir tilteknu tónleikar
fóru hins vegar aldrei almennilega í
gang. Mér virtist hljómsveitin vera í
þokkalegum gír en það skilaði sér
engan veginn út í salinn. Það heyrð-
ist lítið í Dickinson og hljómurinn
var meira og minna einn allsherjar
grautur. Mjög kraftlaus og það var
eins og bassann vantaði. Eitthvað
sem bara gengur ekki á rokk-
tónleikum. Það væri líka athugandi
að setja upp skjái hvorn sínum meg-
in við sviðið. Útsýni var takmarkað í
salnum.
Það lifnaði yfir salnum þegar
meistarastykki eins og „Run To The
Hills“ og „Number Of The Beast“
voru spiluð. En sælustraumurinn
sem um mig lék var aðallega tilkom-
inn vegna þess hversu vel ég þekkti
þessi lög. Flutningur þeirra í Egils-
höllinni gerði þeim ekki mikinn
greiða.
Uppklapp gat fyrst af sér „Runn-
ing Free“, lag sem er og verður
skelfilegt. Tvö síðustu lögin björg-
uðu því sem bjargað varð. „Drifter“
var gott og það er alltaf gaman að
heyra hið mergjaða „Sanctuary“,
hversu mikið sem dósahljóðið er.
Eddie gamli kom svo að sjálfsögðu í
heimsókn og gerði at í liðsmönnum.
Það sem var hvað jákvæðast við
þetta kvöld var að horfa yfir áhorf-
endahópinn. Vel flestir gestir voru
íklæddir svörtum Maiden-bol frá
hinum ýmsu tímaskeiðum og þarna
mátti sjá átta ára gutta í fylgd föður
sinna auk þess sem kynjaskiptingin
var glettilega góð. Það er til marks
um styrk Maiden að hún höfðar til
breiðs hóps og er stöðugt að afla sér
nýrra aðdáenda.
Engu að síður var eins og margir
væru aðallega komnir til að „sjá“
Maiden. „Jú, verður maður ekki að
sjá Maiden?“-pælingin. Stemningin
var því stundum eins og inni á safni,
fólk komið til að berja goðsagnir
augum frekar en að rokka úr sér vit-
ið. Efniskráin – sem mér fannst per-
sónulega vel til fundin – bjó þá
kannski yfir einum of mörgum lög-
um sem höfða fyrst og fremst til
Maidennörda.
Það sem reddaði þó mínu kvöldi
var að ég sótti upphitunarpartí fyrir
tónleikana, þar sem hlustað var á
Maiden og málefni þessarar eðlu
sveitar rædd fram og til baka. Ég
var því í góðu stuði þegar ég mætti
og átti því fínan Maiden-dag – fram-
an af þ.e.a.s.
Það var svosem gaman að sjá
þessar hetjur á sviði. Og það var svo-
sem gaman að heyra þessi lög. En
voru þetta góðir tónleikar?
Nei.
PS. En ég keypti mér helv. flottan
„Number of the Beast“-bol á tón-
leikunum. Þarf maður ekki að gera
gott úr þessu …
„Maiden“
Morgunblaðið/Þorkell
Steve Harris, bassaleikari og fyrirliði Iron Maiden. Hann og félagar
hans stóðu sig ágætlega í Egilshöll en slakur hljómburður dró verulega
úr áhrifamættinum.
TÓNLEIKAR
Egilshöll
Tónleikar bresku þungarokkshljómsveit-
arinnar Iron Maiden í Egilshöll. Hin ak-
ureyrska Nevolution hitaði upp. Þriðju-
dagurinn 7. júní 2005.
Iron Maiden

Arnar Eggert Thoroddsen