Morgunblaðið - 21.08.2005, Side 39

✝ Jóhanna OddnýGuðmundsdóttir
Waage, eða Hanna
eins og hún var
alltaf nefnd, fædd-
ist á Lónseyri við
Arnarfjörð 31. des-
ember 1918. Hún
lést á Heilsugæslu
Suðurnesja laugar-
daginn 6. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Guðmundur Magn-
ússon Waage sjó-
maður, f. á Skógum
í Arnarfirði 30. desember 1894,
d. 12. júlí 1977, og Sigurlaug
Jónína Jóhannesdóttir, f. á
Hjaltabakka í Torfulækjarhreppi
í A-Húnavatnssýslu 17. júní 1894,
d. 1. maí 1967. Guðmundur var
sonur Magnúsar Guðmundssonar
Waage og Himinbjargar Jóns-
dóttur. Sigurlaug var dóttir Jó-
hannesar Oddssonar og Þórunn-
ar Halldórsdóttur,
en alin upp af Jó-
hannesi og konu
hans Oddnýju Sig-
ríði Bjarnadóttur.
Alls voru börn
þeirra átta. Látin
eru, auk Jóhönnu,
Himinbjörg, Magn-
ús, Guðbjörg Krist-
jana, Jónína Sigríð-
ur, Jóna, Jensína og
systir samfeðra
Guðríður Jóna. Á
lífi er Kjartan.
Sambýlismaður
Hönnu er Þorgils Stefánsson ætt-
aður frá Kalastöðum í Hvalfirði.
Börn Hönnu eru Lilja, gift Mika-
el Jónssyni, Birgir, maki Anna
Dóra Combs, Sigríður og Guðný,
gift Einari Guðbergi Gunnars-
syni.
Útför Jóhönnu fór fram frá
Ytri-Njarðvíkurkirkju 16. ágúst, í
kyrrþey að hennar ósk.
Hanna var ósérhlífin og gjöful
kona, tók öllum fagnandi og hafði
góð orð um alla sem hún umgekkst.
Árið 1956 kynntist hún eftirlifandi
sambýlismanni sínum, Þorgils Stef-
ánssyni, sem ættaður er frá Kala-
stöðum í Hvalfirði. Gilli, eins og
hann er kallaður, reyndist henni
góður og traustur lífsförunautur.
Ári eftir að þau kynntust lendir
hún í rútuslysi á leið til vinnu á
Keflavíkurflugvelli og breytti það
lífi hennar og var henni oft fjötur
um fót. Kvalir í baki voru hennar
píslarganga til æviloka, kvalafullur
svipur hennar var okkur svo eðli-
legur, en þegar yfir lauk birtist
okkur afslöppuð blíð ásjóna henn-
ar.
Hanna var ekki mikið á ferðinni
vegna lasleika síns en hún lét til
leiðast þegar við hjónin buðumst til
að fara með henni, Gilla og Gunnari
(pabbi og tengdapabbi) til Kanar-
íeyja og halda upp á áttræðisaf-
mæli hennar þar. Þessi ferð er okk-
ur öllum eftirminnileg og eru það
sannarlega forréttindi að hafa
fengið að upplifa þessa ferð með
þeim.
Góði Jesús, læknir lýða,
líkna mér, sem flý til þín,
þjáning ber ég þunga og stríða,
þreytt er líf og sálin mín.
Sjá, mitt tekur þol að þverra,
þú mér hjálpa, góði Herra,
mín svo dvíni meinin vönd,
milda þína rétt mér hönd.
Sjá, hve langvinn þraut mig þjakar
þyrnavegi bröttum á,
heyr, mín örmædd öndin kvakar
upp til þín, sér hjálp að fá.
Syndabönd af sekum leystu,
sjúkan lækna, fallinn reistu,
leið mig heilan lífs á stig,
ljúfi Jesús, bænheyr mig.
En ef það er ei þinn vilji
aftur heilsu að gefa mér,
veit mér þá ég viti og skilji,
vizka þín að eilíf sér
minni sál það bezt til bóta,
betra lífs svo fái njóta
hún í fögrum himnasal,
hafin yfir táradal.
Sendu mínu særðu hjarta
sannan frið í lífi og deyð,
lát þitt náðarljósið bjarta
lýsa mér á hættri leið.
Lát þitt ok mér indælt vera,
auk mér krafta það að bera,
unz ég fæ þitt auglit sjá
og þér sjálfum vera hjá.
(Brandur Ögmundsson.)
Elsku Gilli, Guð veri þér náðugur
á þessari sorgarstundu.
Elsku mamma og tengdamamma
Guð veri með þér.
Einar og Guðný.
Elsku amma mín, nú ertu komin
á fallegan og góðan stað. Undanfar-
in ár hafa verið þér erfið og veit ég
að nú er sársaukinn farinn og sjón-
in komin aftur svo þú getur fylgst
með okkur. Mér varð hugsað til
þess tíma þegar þú varst frísk og
hélst jóladagsboðin; ummm, það
var góður tími. Þegar ég loka aug-
unum þá sé ég kræsingarnar á
borðinu, er ekki frá því að stundum
finni ég lyktina og bragðið af hangi-
ketinu. Sé fyrir mér stóra jólatréð
og vitandi að það var eitthvert gott-
erí í pokunum sem héngu á trénu.
Þú labbandi reglulega um allt og
athugandi hvort nóg væri til af öllu
og að allir væri saddir og sáttir. Við
krakkarnir að trufla eldri krakkana
sem voru að spila eða sátum inni í
hvíldarherberginu og spjölluðum.
Þetta var góður tími og mun ég
varðveita hann vel. Síðast þegar við
hittumst þá töluðum við um hvað
þú mundir afmælisdaga ótrúlega
vel og varst dugleg að fylgjast með
hvað var að gerast hjá okkur
barnabörnunum og barnabarna-
börnunum. Ef einhver var veikur
hjá okkur þá hringdir þú alltaf og
athugaðir um líðanina, það var svo
gott að heyra þá í þér og vita það að
þú hugsaðir til okkar. Elsku amma,
þú varst ávallt sterk og fylgdi þér
mikill kraftur.
Ég heyrði Jesú himneskt orð:
„Kom, hvíld ég veiti þér.
Þitt hjarta’ er mætt og höfuð þreytt,
því halla’ að brjósti mér“.
Ég kom til Jesú sár af synd,
af sorg, af þreytu’ og kvöl,
og nú er þreytta hjartað hvílt
og horfið allt mitt böl.
Ég heyrði Jesú ástarorð:
„Kom, eg mun gefa þér
að drekka þyrstum lífs af lind,
þitt líf í veði er“.
Ég kom til Jesú. Örþyrst önd
þar alla svölun fann,
hjá honum drakk ég lífs af lind.
Mitt líf er sjálfur hann.
Ég heyrði Jesú himneskt orð:
„Sjá, heimsins ljós ég er.
Lít þú til mín, og dimman dvín
og dagur ljómar þér“.
Ég leit til Jesú, ljós mér skein,
það ljós er nú mín sól,
er lýsir mér um dauðans dal
að Drottins náðarstól.
(Stefán Thorarensen.)
Amma, ég elska þig, þín
Elín Ása og fjölskylda.
Elsku amma. Þú ert farin frá
okkur. Mér er brugðið að þú skyld-
ir fara svo skyndilega á meðan ég
var erlendis. Ég hefði viljað kveðja
þig, en ég hringdi í þig frá Þýska-
landi nokkrum dögum áður en þú
lést, rétt til að heyra í þér og segja
þér fréttir af okkur. Þú varst mjög
hress í símanum þó að þú værir bú-
in að vera veik. Þú ert besta amma í
heimi. Það var alltaf svo gott að
heimsækja þig og afa. Þú varst allt-
af svo hress og jákvæð. Þegar ég
var lítil fékk ég oft að gista hjá ykk-
ur og þá var glatt á hjalla. Ég fékk
að skoða skartið þitt, bækurnar
þínar, spila við þig, búa til spila-
borgir í ganginum á Borgarvegin-
um, hlusta á sögur hjá þér ásamt
því að fá eitthvað gott í gogginn, en
það var alltaf eitthvað gott og
spennandi í boði hjá ömmu. Ég hef
hvergi fengið eins góðar fiskibollur
og hjá þér og mér fannst æðislegt
og kunni vel að meta það þegar þú
bauðst mér í mat sem oftar en ekki
voru fiskibollur. Þú leystir mig yf-
irleitt út með poka fullum af boll-
um. Ég bað þig um að kenna mér að
búa til þessar „ömmubollur“ sem
þú gerðir af þinni alkunnu snilld en
ég hef aldrei náð að gera þær eins
góðar og þær voru hjá þér.
Þitt helsta tómstundagaman var
eins lengi og ég man eftir mér að
lesa bækur. Það reyndist þér erfitt
að geta ekki lesið lengur þegar
sjónin fór að daprast. Ég kom með
hljóðbækur til þín fyrir nokkrum
árum svo þú gætir prufað að hlusta
á bækur í staðinn fyrir að lesa þær
sjálf. Þér líkaði vel við þetta og það
var mér sönn ánægja að fara reglu-
lega í bókasafnið og ná í hljóðbæk-
urnar fyrir þig, elsku amma. Ég á
eftir að sakna notalegu stundanna
okkar sem við áttum svo oft saman
heima í stofunni hjá þér. Mér
fannst rosalega gaman að koma
með Finn Guðberg í heimsókn til
þín. Hann skreið um á gólfinu og
skoðaði sig um, leitaði til þín, fikt-
aði í inniskónum þínum, brosti og
babblaði. Ég er þakklát fyrir að
hann náði einu ári með þér. Á þess-
um erfiðu stundum hugga ég mig
við það að nú líður þér betur. Þú ert
búin að vera þjáð í skrokknum þín-
um svo lengi en nú ertu laus úr viðj-
um verkjanna og komin á betri
stað.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(Valdimar Briem.)
Anna Birgitta.
JÓHANNA ODDNÝ
GUÐMUNDSDÓTTIR
WAAGE
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21. ÁGÚST 2005 39
MINNINGAR
Helluhrauni 10, 220 Hf.,
sími 565 2566,
www.englasteinar.is
Englasteinar
Fallegir legsteinar
á góðu verði
✝ GuðmundurPálsson fæddist
í Reykjavík 16.
mars 1957. Hann
lést á krabba-
meinsdeild Land-
spítalans 11. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru
Páll Vilhjálmsson,
f. 25.8. 1939 og
Lilja Halldórsdótt-
ir, f. 11.11. 1939.
Bræður Guðmund-
ar eru Halldór Pét-
ur, f. 28.6. 1958,
Vilhjálmur, f. 14.12. 1959 og
Þórsteinn, f. 12.12. 1968.
Guðmundur kvæntist 8.10.
1977 Eybjörgu Sólrúnu Guð-
mundsdóttur, f. 12.10. 1957.
Börn þeirra eru Erna María, f.
13.1. 1980. Anna
Katrín, f. 22.6.
1983, Stella Rún, f.
9.5. 1988, og Pétur
Gunnar, f. 6.4.
1990. Guðmundur
og Eybjörg slitu
samvistum árið
2001.
Sambýliskona
Guðmundar er
Anna Sidorchuk,
búsett í Svíþjóð.
Guðmundur
lærði húsasmíðar
og fékk meistara-
réttindi í þeirri grein 1983 og
vann við það alla starfsævina.
Hann flutti til Svíþjóðar ásamt
fjölskyldu sinni 1989.
Útför Guðmundar var gerð í
kyrrþey.
Sautjándi júní stóð fyrir dyrum.
Sjálfboðaliðar Íslendingafélagsins
í Stokkhólmi skiptu með sér verk-
um. Presturinn í Gautaborg ætlaði
að koma upp til útkjálkans og
messa. Íslenskur stúlknakór vænt-
anlegur og Svavar sendiherra bú-
inn að lofa ræðustúf. Öll leyfi og
stimplar í lagi. Bára leikkona kom-
in með skautbúning sendiherrafrú-
arinnar og farin að æfa fjallkon-
ustellingar. Gamli fáninn kominn í
leitirnar og búið að snúa upp á
hendurnar á sjálfboðaliða til að
bera fánann í broddi fylkingar
hinnar sjálfsögðu skrúðgöngu.
Stjórnin á sínum árlega 17. júní-
neyðarfundi. Stemningin er samt
dempuð. Guðmundur formaður er
deyjandi. Hann greindist fyrir
nokkru með lungnakrabba. Hann
hafði lengi glímt við tóbaksdjöf-
ulinn og oft reynt að hætta. Sígar-
ettan hafði betur. Hann vissi vel
að hann var deyjandi. Enginn
bjóst við að hann myndi koma á
fundinn. Fundurinn var varla byrj-
aður þegar bjöllunni var hringt og
inn staulast Guðmundur á hækj-
um. Hann ætlaði ekki að missa af
þessum fundi.
Ég spurði hann í sumar hvað
hann vildi að ég skrifaði um hann í
minningargrein. Skrifaðu bara,
sagði Guðmundur, að reykingar
eru það heimskulegasta sem fyr-
irfinnst.
Guðmundur var um árabil virk-
ur í samstarfi Íslendingafélaga á
Norðurlöndum. Hann gekk til liðs
við Íslendingafélagið í Stokkhólmi
þegar allir aðrir voru að yfirgefa
félagið. Það lýsir manngerðinni
vel. Hann bauðst til að vera kall-
inn í brúnni þegar mýsnar yfirgáfu
skipið. Að taka að sér formennsku
í deyjandi félagi krefst hugsjóna-
mennsku og áræðis. Þá eiginleika
hafði Guðmundur. Í hans for-
mennskutíð rétti félagið úr kútn-
um, þandi út seglin og komst aftur
á skrið. Þegar Guðmundur skilur
við er Íslendingafélagið í Stokk-
hólmi félag í sókn með háleit
markmið.
Guðmundur Pálsson spurði aldr-
ei: hvað hefur Ísland gert fyrir
mig? Hans spurði alltaf: hvað get
ég gert fyrir Ísland? Stjórn Ís-
lendingafélagsins í Stokkhólmi
sendir innilegustu samúðarkveðjur
til barna Guðmundar og fjöl-
skyldu.
Ásgeir R. Helgason.
Það er einkennilegt til þess að
hugsa að vinur minn Guðmundur
Pálsson sé látinn. Í næstum 30 ár
hafa leiðir okkar legið saman.
Stundum með hléum en aldrei hef-
ur þráðurinn slitnað. Ég kynntist
nafna þegar við sem ungir menn
vorum að stíga okkar fyrstu stóru
skref á eigin vegum. Ásamt fleir-
um keyptum við okkar fyrstu íbúð
hjá Byggingafélaginu Byggung í
Kópavogi. Félitlir, eins og við vor-
um þá, drýgðum við tekjurnar á
kvöldin og um helgar með því að
vinna upp í byggingarkostnaðinn
hjá Byggung. Sveittir og þreyttir
áttum við þar margar góðar stund-
ir, sem lögðu grunn að þeirri vin-
áttu sem entist æ síðan. Vinátta
sem hefur skipt mig miklu máli og
veitt mér stuðning og styrk oft á
tíðum.
Nokkrum árum síðar lágu leiðir
okkar aftur saman og þá í Svíþjóð.
Báðir höfðum við ákveðið á svip-
uðum tíma að flytjast utan ásamt
fjölskyldum okkar. Án þess að vita
af því völdum við búsetu hvor ná-
lægt öðrum. Hann í Vimmerby, ég
í Jönköping. Nú hófst tímabil mik-
illa drauma og væntinga sem sum-
ir urðu að veruleika en aðrir eins
og gengur og gerist verða einungis
draumar áfram.
Guðmundur var atorkusamur og
kraftmikill maður, einstaklega
bóngóður og traustur félagi. Þau
voru ekki mörg vandamálin sem
nafni var ekki tilbúinn að takast á
við, í rauninni fannst honum ekk-
ert vandamál vera vandamál.
Auk þess að reka eigið bygging-
arfyrirtæki, starfaði nafni ötullega
að málefnum Íslendinga í Svíþjóð.
Þar liggur eftir hann mikið og
fórnfúst starf. Hann var mikill Ís-
lendingur og hugsaði stöðugt til
heimaslóðanna.
Á síðasta ári veikist nafni alvar-
lega af þeim sjúkdómi, sem að lok-
um sigraði. Eins og ætíð fyrr tókst
nafni á við þessa raun án þess að
hika eða taka í mál að gefast upp.
Hann ætlaði að sigra. Mér er
minnisstætt fyrir nokkrum dögum
þegar ég heimsótti hann á Land-
spítalann, en þar hafði hann verið
lagður inn, þegar veikindin ágerð-
ust í ferð til Íslands sem átti ein-
ungis að vera stutt heimsókn, en
varð hans hinsta ferð. Í þessari
heimsókn minni spurði ég nafna
hvernig útlitið væri. Hann svaraði:
„Annaðhvort gefst ég upp og þá er
allt búið, eða ég berst áfram og
sigra,“ eftir litla þögn bætti hann
við: „En þú veist að ég gefst aldrei
upp.“
Með þeim orðum langar mig að
votta aðstandendum hans mína
innilegustu samúð, sérstakleg
börnunum fjórum, þeim Ernu,
Önnu Katrínu, Stellu og Pétri
ásamt sambýliskonu hans, Önnu.
Elskurnar mínar. Missir ykkar
er mikill. Takið Guðmund til fyr-
irmyndar og gefist aldrei upp.
Hann mun fylgjast stoltur með.
Guð blessi ykkur.
Guðmundur Hafsteinsson.
Besti vinur, okkur langar til að
kveðja þig með orðum Steins
Steinars:
Víst er þetta löng og erfið leið,
og lífið stutt og margt, sem út af ber.
En tigið gegnum tál og hverskyns neyð
skín takmarkið og bíður eftir þér
Hve oft þú hrasar, oft þig brestur mátt,
hve undarlega er gott að sitja kyrr.
Samt kemstu á fætur, réttir höfuð hátt,
og hraðar þér af stað sem áður fyrr.
Svo styttist þessi ganga smátt og smátt,
Og seinast stendurðu einn við luktar
dyr.
Ljótur og Þórunn.
GUÐMUNDUR
PÁLSSON