Morgunblaðið - 17.12.2005, Blaðsíða 68

68 LAUGARDAGUR 17. DESEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Þórdís Þor-grímsdóttir
fæddist í Baldurs-
haga í Ólafsvík 13.
október 1917. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 8. desem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigrún Málfríður
Sigurðardóttir (f.
20. júlí 1889, d. 16.
maí 1949) og Þor-
grímur Marteinn
Vigfússon (f. 25.
mars 1887, d. 27.
ágúst 1953). Systkini Þórdísar
voru Kristín, Laufey og Kristinn
sem öll eru látin.
Þórdís giftist 25. október 1947
Benjamín Guðmundssyni vélstjóra
(f. 1. ágúst 1925, d. 13. desember
1988). Þórdís eignaðist fimm börn
og ól auk þess upp tvær fósturdæt-
ur (dótturdóttur og bróðurdóttur).
Börn Þórdísar eru: 1) Anna Sig-
urborg Þórarinsdóttir, f. 12. októ-
ber 1939, gift Sigursteini Sævari
Hermannssyni og eiga þau fimm
börn og 13 barnabörn. 2) Sólveig
Jóhannesdóttir, f. 31. janúar 1943,
gift Ívari Steindórssyni og eiga
þau þrjú börn og 11 barnabörn. 3)
Þorgrímur Marteinn Benjamíns-
son, f. 15. júlí 1947, kvæntur Krist-
ínu Björgu Kjartansdóttur og eiga
þau fjögur börn og
fimm barnabörn. 4)
Rúnar Benjamíns-
son, f. 6. desember
1948, maki Ragn-
hildur Albertsdóttir,
og eiga þau þrjú
börn og sex barna-
börn. 5) Svavar
Finnbogi Benja-
mínsson, f. 2. febr-
úar 1950, d. 15. júní
1968. 6) Sigrún Mál-
fríður Arnarsdóttir,
f. 23. desember
1956, gift Kristjáni
Sturlusyni og eiga þau tvö börn. 7)
Ólína Björk Kristinsdóttir, f. 3.
febrúar 1963, gift Þórði Stefáns-
syni og eiga þau tvær dætur.
Þórdís ólst upp í Baldurshaga í
Ólafsvík en fluttist til Reykjavíkur
þar sem hún vann við verslunar-
og þjónustustörf. Þegar móðir
hennar lést fluttust þau Benjamín
til Ólafsvíkur þar sem þau bjuggu
allan sinn búskap. Í Ólafsvík starf-
aði Þórdís við fiskvinnslu ásamt
því að standa fyrir stóru heimili.
Ári eftir að Benjamín lést fluttist
Þórdís á dvalarheimili aldraðra í
Ólafsvík og 1993 á Hrafnistu í
Reykjavík.
Útför Þórdísar verður gerð frá
Ólafsvíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Nú þegar þú ert horfin birtast í
huga mínum margar myndir af þér,
elsku mamma mín. Af gestrisinni
konu sem alltaf var með fullt hús af
fólki. Konu sem ekki mátti sjá ryk-
korn eða illa umbúið rúm, hvað þá
þvott sem var illa hengdur upp. Konu
sem alltaf hafði allt í röð og reglu.
Konu sem alltaf var tilbúin að rétta
hjálparhönd. Myndir af glæsilegri
vel klæddri konu í háhæluðum skóm,
sama hvort hún var á leið á ball, út í
búð eða upp í sveit. Þessum stíl hélst
þú alla tíð. Ég vissi ekki hvert þú ætl-
aðir þegar ég bauðst til að kaupa fyr-
ir þig flatbotna gönguskó fyrir
skemmtiferð með Hrafnistu þegar
þú varst 83 ára. Nei, þú ætlaðir að
fara á þínum háu hælum og þannig
fórst þú í ferðina. „Til þess að kona
sé tíguleg þarf hún að vera í pilsi og
háum hælum,“ sagðir þú.
Fyrir mér varst þú, mamma, eins
og björt stjarna. Þú tókst mig unga í
faðm þér. Þar var ég örugg og þið
pabbi óluð mig upp af miklum kær-
leika og ást. Þú slepptir ekki af mér
hendinni og þegar bjátaði á varstu
alltaf til staðar. Til dæmis þegar ég
lenti í bílslysi þá varstu strax komin
til að hjálpa til með heimilishaldið.
Ég verð þér ætíð þakklát fyrir að
vera mamma mín, amma og vinkona
sem gerðir líf mitt bjartara og létt-
ara. Þú munt alltaf eiga þér stað í
hjarta mínu. Hugur minn verður allt-
af hjá þér.
Það var sárt að síðustu dagar lífs
þíns skyldu verða eins og raun varð.
Þeir voru erfiðir þó að allir reyndu að
hjálpa til.
Ég vil þakka starfsfólki á deild E-2
og öðrum starfsmönnum Hrafnistu
fyrir þá frábæru þjónustu sem veitt
var. Megi góður guð blessa störf
ykkar.
Elsku mamma mín. Nú ertu búin
að hitta pabba sem við misstum allt
of snemma. Nú þegar þið eruð saman
aftur þá veit ég að ykkur líður vel.
Guð blessi þig.
Sigrún.
Hún Dísa í Baldurshaga er látin.
Þegar mamma sagði sögur af lífinu
í Baldurshaga breyttist svipur henn-
ar og hún hvarf inn í horfinn heim
fortíðar. Með bros á vör sagði hún
mér sögur af ömmu og afa sem ég
aldrei þekkti, sögur sem urðu lifandi
myndir í huga mér. Baldurshagi var
lítið hús sem hýsti fólk með stórt
hjarta. Allir voru velkomnir í Bald-
urshagann, alltaf var skjól og hjálp
að finna þar á bæ – allir voru öruggir
í Baldurshaga. Þessar sögur munu
lifa með mér um ókomna tíð – þessar
sögur mun ég segja dætrum mínum,
svo og sögur af lífinu í Lindarholtinu
þar sem ég ólst upp undir áhrifum
boðskaparins úr Baldurshaga. – Það
er alltaf rúm fyrir einn í viðbót.
Elsku mamma, ég er svo óendan-
lega þakklát fyrir þig og Benna.
Þakklát fyrir að þið skylduð opna
heimili ykkar fyrir mér, þakklát fyrir
að eiga ykkur sem foreldra og þakk-
lát fyrir að dætur mínar áttu góða
ömmu. Hjá ykkur átti ég öruggt
skjól.
Ég, Þórður og dætur okkar Þórdís
Lilja og Marsibil Lísa kveðjum þig
með söknuði, stúkurnar okkar hafa
skreytt kistu þína með teikningum
og demöntum og við biðjum guð að
blessa þig. Farðu í friði, elsku
mamma, með þökk fyrir allt og allt.
Ólína.
Ég hitti Dísu fyrst fyrir 19 árum.
Móttökurnar í Lindarholtinu voru
hlýjar og strax var boðið í eldhúsið í
kaffi. Ég kláraði úr bollanum en þeg-
ar ég ætlaði stuttu síðar að fá mér
meira var bollinn horfinn. Heimafólk
hló þegar ég spurði um bollann. Dísa
hafði þá tekið hann og vaskað upp en
snaraði í staðinn nýjum bolla á borð-
ið. Það átti að láta nýja tengdasoninn
sjá að á þessu heimili væri passað
upp á að hafa allt hreint og fágað.
Seinna þegar Dísa kom suður í
heimsókn gat ég verið viss um að fá
frí frá uppvaskinu og Sigrún fékk orð
í eyra fyrir að láta manninn sem væri
búinn að vera að vinna allan daginn
standa í húsverkum. Þannig hugsaði
hún um húsmóðurhlutverkið sem
hafði verið hennar líf og yndi í gegn-
um tíðina.
Þegar Dísa flutti suður fyrir 12 ár-
um og fór að koma oftar í heimsókn
breyttust viðhorfin og samskiptin og
hún fór að samþykkja að ég gæti gert
húsverkin nokkurn veginn skamm-
laust.
Dísa var tíguleg og létt á fæti.
Hafði gaman af því að dansa og
skemmta sér. Hún naut þess líka að
vera í góðum hópi og spjalla. Þegar
heyrnin fór að daprast misskildi hún
stundum það sem sagt var en enginn
hló meira en hún að þeim misskiln-
ingi sem þá skapaðist. Að heyrninni
frátalinni var heilsan lengst af góð en
síðasta árið var erfitt. Nokkrum
sinnum á árinu veiktist Dísa og
þurfti að leggjast inn á sjúkrahús en
alltaf hresstist hún aftur. Í lok nóv-
ember var hún lögð inn og útlitið
virtist vera allgott. Þá datt hún og
slasaðist. Afleiðingar þess slyss urðu
að hún andaðist sjö dögum seinna án
þess að komast nokkurn tíma vel til
meðvitundar. Þrátt fyrir háan aldur
kom fráfallið því snöggt. Við vitum
ÞÓRDÍS
ÞORGRÍMSDÓTTIR
✝ Ragnar Bolla-son fæddist á
Stóra-Hamri í Eyja-
firði 16. janúar
1919. Hann lést á
Dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri 7.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Bolli Sig-
tryggsson, f. 21. jan.
1884, d. 21. okt.
1956, og Guðrún
Jónsdóttir, f. 13.
maí 1881, d. 7. sept.
1959. Þau bjuggu
alla sína tíð á Stóra-Hamri. Systk-
ini Ragnars eru bæði látin en þau
voru Eyþór Bolli Bollason, f. 11.
mars 1910, kvæntur Guðrúnu
Stefánsdóttur, bjuggu á Akureyri,
og Bryndís Bolladóttir, f. 21. okt.
1915, gift Eiríki Skaftasyni,
bjuggu á Stóra-Hamri.
Árið 1948 kvæntist Ragnar,
Jónínu Þórðardóttur frá Önguls-
stöðum II, f. 25. sept. 1927. For-
ari, f. 1973, gift Vigni Sigurðssyni
og eiga þau þrjár dætur. Sam-
býlismaður Katrínar er Vífill Val-
geirsson. 3) Bolli, vélfræðingur, f.
8. ágúst 1959, kvæntur Laugheiði
Gunnarsdóttur. Þeirra börn eru:
Ragnar, f. 1995, Elvar Kári, f.
1997, Bryndís, f. 1999.
Árin 1939–41 stundaði Ragnar
nám í Héraðsskólanum á Laugum
í S-Þing. og lærði þar meðal ann-
ars smíðar sem hann stundaði
talsvert í tómstundum. Þá var
hann einnig á tréskurðarnám-
skeiðum.
Ragnar og Jónína bjuggu fyrstu
árin á Öngulsstöðum II en reistu
nýbýlið Bjarg í landi Öngulsstaða
II árið 1956 og bjuggu þar síðan.
Aðalstarf Ragnars var akstur
vörubifreiða og flutti hann mjólk
og annan varning fyrir bændur í
rúma fjóra áratugi. Hann var
smíðakennari við Grunnskóla
Öngulsstaðahrepps 1971-1984.
Ragnar var áhugamaður um
söng, söng í Kirkjukór Munka-
þverárkirkju í áratugi og var þar
einnig hringjari um skeið.
Ragnar Bollason verður jarð-
sunginn frá Munkaþverárkirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
eldrar hennar voru
Þórður Jónatansson,
f. 2. júlí 1893, og
Katrín Sigurgeirs-
dóttir, f. 9. mars
1905. Börn Ragnars
og Jónínu eru: 1) Æv-
ar Ragnarsson, fram-
haldsskólakennari, f.
22. maí 1949, kvænt-
ur Rögnu Pálsdóttur
grunnskólakennara.
Þeirra börn eru:
Freyr, líffræðingur,
f. 1977, sambýliskona
Hildur Bergsdóttir
og eiga þau tvo drengi; Bergþór,
rafmagnsverkfræðingur, f. 1979,
sambýliskona Hafdís María
Tryggvadóttir og eiga þau einn
son; Eygló, háskólanemi, f. 1985;
og Sunna, nemi, f. 1985. 2) Katrín,
grunnskólakennari, f. 31. okt.
1951, var gift Garðari Lárussyni
áfangastjóra. Þeirra börn eru: Júl-
ía, háskólanemi, f. 1970, á tvö
börn; og Jónína, grunnskólakenn-
Það var undarleg tilfinning sem
fór um mig þegar ég frétti að hann
afi minn væri dáinn. Þrátt fyrir að ég
hafi ekki hitt hann svo oft eftir að ég
flutti suður var hann alltaf fastur
punktur í tilverunni, sem aldrei
mátti breytast, aldrei átti að fara. Afi
í sveitinni, lakkrís-afi. Þegar ég var
lítil og kom í sveitina til afa og ömmu
átti hann alltaf lakkrísrör til að gefa
okkur systrunum. Stundum hafði
hann geymt lakkrísinn úti í Stóra-
bílnum og þá var hann frosinn á vet-
urna og linur á sumrin, þegar heitt
var. Hann var bara betri fyrir vikið.
Hann var alltaf ótrúlega þolinmóð-
ur við okkur barnabörnin sín. Þegar
við vorum í heyskap í sveitinni á
sumrin þegar ég var lítil fannst mér
matar- og kaffitímar fullorðna fólks-
ins oft dragast mjög á langinn. Þá sat
ég oft á bakinu á stólnum hjá afa og
plokkaði sandkorn úr hárinu á hon-
um með tannstöngli. Ég man ekki til
þess að honum hafi fundist nokkuð
að því eða beðið mig að hætta.
Það var vaninn hjá honum að hafa
eitt barnabarnið í fanginu á öllum
máltíðum. Sem þýddi að hann borð-
aði þá aðeins með annarri hendinni.
Mjólkina út í kaffið sitt fékk hann
líka alltaf úr glösunum okkar. Það
var alltaf best að sitja hjá afa og ég
man að ég fann fyrir nokkurri af-
brýðisemi þegar systir mín tók við
sætinu mínu þar. Síðan fengu mörg
barnabörn þetta heiðurssæti á eftir
okkur.
Oftast fengum við að vera með
honum þegar við vorum í sveitinni.
Við systurnar fórum oft með honum í
Stórabílnum í ferðir, vorum hjá hon-
um á traktornum og hjálpuðum hon-
um að gefa kindunum. Hann var allt-
af til staðar, alltaf traustur og alltaf
þolinmóður. Alveg eins og hún Jón-
ína amma mín sem ennþá er fasti
punkturinn heima á Bjargi.
Elsku amma mín, mamma, bræð-
ur, barnabörn, barnabarnabörn og
fjölskyldan öll. Þar sem afi er, þar
líður honum vel. Við minnumst hans
öll með væntumþykju og vitum að
hann verður alltaf hjá okkur í hjart-
anu.
Júlía Garðarsdóttir.
Við leiðarlok mágs okkar, Ragn-
ars Bollasonar, langar okkur systk-
inin til að kveðja hann með nokkrum
orðum og þakka samfylgdina á liðn-
um áratugum. Við vorum ung að ár-
um, börn og unglingar, þegar Jónína
systir okkar og Ragnar hittust og
ákváðu að rugla saman reytum sín-
um. Minnisstæð er gifting þeirra á
jólum 1948, og kom þá stórfjölskyld-
an á Öngulsstaðabúunum saman hér
á heimili foreldra okkar, en þá var
reyndar eitt okkar systkinanna statt
í fjarlægum landshluta. Þau Ragnar
og Jónína höfðu þá þegar stofnað
heimili hér á Öngulsstöðum II í nánu
sambýli við foreldra okkar, og hér
bjuggu þau fyrstu árin þegar eldri
börn þeirra, Ævar og Katrín, fædd-
ust. Sem nærri má geta, í ekki stæra
húsi, voru samskipti okkar í þessum
tveimur fjölskyldum afar náin og
breyttist það ekki mikið eftir að þau
hjónin byggðu sér nýtt íbúðarhús,
sem þau nefndu Bjarg, á hluta Öng-
ulsstaða, og hófu þar nokkurn bú-
skap. Og þar fæddist þeim yngsta
barnið Bolli. Öll samskipti okkar
systkinanna við Ragnar mág okkar
voru frá upphafi mjög góð og náin
þótt hann væri okkur nokkru eldri,
enda átti Ragnar ætíð ákaflega auð-
velt með að samlagast börnum og
unglingum og má þá sérstaklega
geta þess að hann var í miklu uppá-
haldi hjá unglingum sem voru til
sumardvalar hér á Öngulsstöðum.
Það skapaðist fljótlega sú venja að
á stórhátíðum komu báðar fjölskyld-
urnar saman annað hvort á Önguls-
stöðum II eða á Bjargi og oft var það
yfir sumarið að farið var í smá ferða-
lag á milli mála og þá notaður til þess
mjólkurbíllinn hans Ragnars, enda
rúmuðust þar allmargir.
Oft þurfti líka að leita til Ragnars
hér á bæ ef eitthvað kom upp sem
erfitt var að ráða við, enda var hann
bóngóður mjög, og stundum var
hann fenginn með mjólkurbílinn til
heyflutninga, þegar stundaður var
heyskapur á bökkum Eyjafjarðarár.
Ragnar tók mikinn þátt í félags-
málum á yngri árum og reyndar
fram eftir öllum aldri. Hann starfaði
mikið fyrir Munkaþverárkirkju, var
einn af stofnendum kirkjukórsins
þar og starfaði í fleiri kórum, enda
bassamaður ágætur.
Þá kenndi hann einnig handavinnu
við barnaskólann á Laugalandi
nokkra vetur.
Öll þessi ár frá því fljótlega eftir að
Ragnar kom í Öngulsstaði og síðan
árin á Bjargi stundaði hann akstur
með flutningabíl, fyrst var hann
lengi vel mjólkurbílstjóri en síðar
eftir að tankflutningar mjólkur hóf-
ust, stundaði hann alls kyns flutn-
inga fyrir bændur í fjölda ára meðan
þrek entist. Er óhætt að segja að öll
þessi ár sem hann stundaði þessa
flutninga var hann með eindæmum
farsæll í starfi og lenti aldrei í meiri-
háttar óhöppum í þessu flutninga-
vafstri, þótt oft væri verið á ferð í
ófærð og á misjöfnum vegum.
Síðustu árin reyndust Ragnari
erfið og þeim hjónum báðum, eftir að
heilsu hans hrakaði og nú um nokk-
urt skeið hafði hann dvalið á hjúkr-
unarheimilinu Hlíð á Akureyri.
Þau hjón hafa átt barnaláni að
fagna og kom það best í ljós þessi síð-
ustu erfiðu ár, sem Ragnar hefur
þurft að dveljast utan heimilis síns.
Þá hafa börn þeirra ásamt sínum
fjölskyldum, verið óþreytandi í þeirri
viðleitni að foreldrum þeirra liði sem
best með tíðum heimsóknum til
Ragnars og að sjá um að móðir
þeirra gæti heimsótt hann sem oft-
ast.
Um leið og við systkinin kveðjum
nú Ragnar mág okkar hinstu kveðju,
viljum við færa Jónínu systur okkar,
börnum hennar og þeirra fjölskyld-
um, innilegar samúðarkveðjur og
óskir um að birta komandi jóla megi
lýsa upp þá dimmu daga sem nú hafa
liðið.
Sigurhelga, Birgir og
Ragnheiður.
Nú er Ragnar Bollason genginn á
vit feðra sinna. Mér finnst svo ör-
stutt síðan hann snaraðist inn í
nautastíu með rörbút að vopni til að
vera viðbúinn ef eitthvað óvænt
henti og múlbatt fullvaxið naut, henti
í mig bandinu með orðunum:
„Hérna, togaðu nú,“ og hló síðan svo
undir tók í húsunum. Áður en varði
var nautið komið á sinn stað á bílnum
og þar vigtuðu örugglega mest kraft-
ar þess sem samkvæmt árunum átti
að vera sestur í helgan stein. En
svona var Ragnar, gekk glaður og
reifur að hverju verki og leit á hvern
nýjan dag sem ævintýri og hafði oft-
ast áður en dagurinn var allur „aldr-
ei lent í öðru eins“.
Við krakkarnir sem vorum að
alast upp á Öngulsstaðatorfunni á
sjötta og sjöunda áratug síðustu ald-
ar getum seint fullþakkað Ragnari
skilninginn á uppátækjum okkar.
Það sem fullorðna fólkinu var tamt
að líta á sem óttalega vitleysu eða í
besta falli tímasóun leit Ragnar á
sem eðlilegan þátt í viðleitni okkar til
þess að takast á við lífið og var alltaf
tilbúinn til þess að taka þátt í leikjum
okkar og leggja okkur lið bæði í orði
og verki. Það var þess vegna óneit-
anlega skemmtilegt þegar sumar-
strákar hjá mér, áratugum seinna,
fóru upp í Bjarg til þess að spila fót-
bolta við Ragnar.
Eins og ráða má af þessum orðum
þá var Ragnar félagslyndur maður
en ekki vissi ég til þess að hann væri
skráður félagsmaður í nokkru félagi.
En það sagði ekki alla söguna. Það
var sama hvort kvenfélagið var að
setja upp jólatré, leikhópur leik-
mynd eða ungmennafélagið stóð fyr-
ir umhverfisátaki; alltaf var leitað til
Ragnars. Hann hafði auk þess gam-
an af tónlist og áratugum saman
söng hann með kirkjukór Munka-
þverárkirkju. Sögur kunni hann auk
þess fjölmargar og naut þess að
segja frá.
Ragnar var alla tíð gætinn og
öruggur atvinnubílstjóri og tókst þar
oft á við erfiðar aðstæður þar sem
hvorki manni né farartæki var hlíft.
Hann hugsaði vel um bílana sína sem
sést best á því að Bensinn hans
fylgdi honum frá miðjum sjötta ára-
tugnum og þar til hann hætti akstri
atvinnubíls laust fyrir aldamótin.
Það var hins vegar oft gaman að
fylgjast með honum heimavið þar
sem hann tók dráttarvélina til kost-
anna með töktum unglingsins og
gráar hærurnar flöksuðust í vindin-
um þegar hann gaf í á beinu köfl-
unum. Ég vil að síðustu senda Jón-
ínu, Ævari, Kötu, Bolla og
barnabörnunum mínar innilegustu
samúðarkveðjur um leið og ég þakka
Ragnari samfylgdina.
Jóhannes Geir Sigurgeirsson.
RAGNAR
BOLLASON