Réttur - 01.06.1915, Síða 69

- 75
Menn gleyma því jafnan, að bæirnir eru voðalegar blóð-
sugur, sem haldast ekki við mannsaldri lengur, án þess að
fá nýtt blóð með innflutningi úr sveitunum. Nái borgar-
menningin út í sveitirnar, þorna smámsaman allar uppsprett-
ur frumkrafta mannkynsins.
Hvað tekur þá við?
Máske menn hugsi sér að hreinrækta einstöku ættliðihér
og þar í fjallahéruðunum, til þess að viðhalda kynstofnin-
um með skynsamiegri og reglubundinni blóðblöndun? Auð-
vitað undir stjórn vísindanna. Öll æfintýri og blindir hend-
ingaleikar eru þá að sjálfsögðu úr sögunni.
— F*að hafa þegar verið gerðar tilraunir á ýmsum stöð-
um, með aðstoð vísindanna, til að bæta kyn fólksins. —
Niðurskipunin má þá ekki reka sig á neina agnúa, né
umbæturnar reynast einsog frægu »Verschlimmbesserungen«*.
Náttúran er kynleg; hún reisir oft skorður við því, ef
mennirnir trufla rás hennar! þó tilgangur þeirra sé góður.
Kenningar og fræðikerfi eru hverful; og þegar kerfin hrynja
einsog spilaborgir og kenningarnar daga uppi, verða eftir
brot af sannindum, sem stöðugt hafa gilt — sönnuð með
mörg þúsund ára reynslu. Niðurstaða þessarar reynslu er
sú, að náttúran lœtur ekki að sér hæða.
— — Vér getum teiknað skrautlegar skýjaborgir — kald-
ráð og flókin fræði — mjög svo sannfærandi kenningar, sem
bæla niður allan mótþróa. En þegar tíminn hefir birt þeim
dóm sinn, tvístrast þær eins og þur sandur. Og ofurlitlir
grænir sprotar teygja angana upp úr sandinum, og lauga
sig í sóiskininu, á sama hátt og þeir hafa gert frá þvi að
fyrsti lífsneistinn bærðist á jörðunni.
Manninum svipar til plöntunnar. Hann deyr ef sólarljósið
vantar. Það eitt vitum vér með vissu.
Þrátt fyrir þetta sjáum vér, að mennirnir flýja sólskinið
og frjómögn jarðarinnar. Og afleiðingarnar blasa við oss úr
Þýzkt orð, seni eigi verður útlagt, en þýðir vanhugsaðar umbætur
eða breytingar, sem leiða til hins verra.
P. S.