Réttur - 01.06.1915, Blaðsíða 18

- 24 -
irborði mannlífsins, þá hafa þær ætíð, er þær hafa náð
vissu stigi, hjaðnað og þurkast út í dýrslegum ofbeldis-
umbrotum út á við, en siðlegri hnignum og úrættun inn á
við. Þessi mishepnuðu átök mannkynsins til þess að lyfta
sér á hærra farsældar- og fullkomnunarstig sýna og sanna,
að það hefir ekki bygt menningu sína og farsældarleit á
réttum lífsreglum og skipulagi, á rétturn skilningi lífsskil-
yrðanna, heldur á mannasetningum, sem hlutu að leiða til
hnignunar og falls, af því þær höfðu sína eigin mótsetn-
ingu í sér fólgna, voru ekki í samræmi við hin náttúrlegu
lögmál og lífsskilyrði, og hlutu því, fyr eða síðar, að sýkja
menninguna, og leiða þjóðirnar til eymdar og úrættunar.
En í stað þess að leita orsakanna til þessa sorglega á-
rangurs í sjálfum mannasetningunum, í þeim lífsreglum,
sem mönnunum eru sjálfráðar, hafa menn altaf leitað þeirra
í náttúrulögunum og manneðlinu, í sjálfum gúðs verkum,
og þótst þar finna eðlilegar orsakir til allrar þeirrar eymd-
ar og spillingar, sem ásótt hefir mannlífið, spilt því og
saurgað það, en lokað augunum fyrir sjálfskaparvítunum,
eins og manninum er svo gjarnt til í öllum greinum, enda
handhægast að velta allri skuldinni á hið breiða bak guðs
almáttugs. Hitt hafa mennirnir hvorki viljað sjá né viður-
kenna, að þeir sjálfir hafa sett sér þær lífsreglur, og fylgt
þeim, sem hlotið hafa að knýja fram og egna allar hinar
verstu og óhollustu hvatir og ástríður manneðlisins, en
kæfa og svæfa hinar betri hvatir. Menn hafa talið sjálfum
sér trú um, að lífsskilyrðin, náttúrugæðin, væru af svo skorn-
um skamti, að þeir yrðu að berjast um þau. Petta gæti
verið satt, ef ekki væri hitt, sém nú er margsýnt og sann-
að, að mannlegt hugvit getur — líklega óendanlega og tak-
markalaust — margfaldað náttúrugæðin og þar með iífs-
skilyrðin. Vegna þessa mikla misskilnings hefir mannkynið
rekið hinn heimskulegasta útpíningsbúskap á jörðunni, í
stað þess að endurbæta hana í bróðerni og samhjálp. —
Pjóðirnar hafa hegðað sér eins og heimskir og illlyntir ná-
búar, sem aitaf liggja í illdeilum um smámuni, og spilla öllu
hver fyrir öðrum, í stað þess að styðja hver annan í sam-