Réttur - 01.06.1915, Síða 72

- 78 -
Staða og lífsstarf norsku bóndakonunnar er þýðingar-
meira, veglegra og þóknanlegra, en annara kvenna, er sag-
an getur um. (Eg á auðvitað ekki við þau héruð, þar sem
gamlir og góðir þjóðarsiðir eru að glatast og heimilin að
flosna upp. Þar nálgast bændur smám saman lífskjör þrælk-
aðs öreigalýðsins.)
f nýtízku þjóðfélögum, þar sem hvorki jörðin eða ætta-
böndin og sameiginleg starfsemi gera hjónabandið að
traustum og öruggum félagsskap, virðast sambandstengslin
reykur einn; kvenþjóðin verður annaðhvort að þrælum
(öreigalýð) eða viðhafnarbrúðum og munaðarvöru karl-
manna. Vafalaust forðast þær beztu þau kjör. En þær leita
aftur á móti þeirra úrræða, sem auka glundroðann, leiða til
gjaldþrots í þjóðfélaginu og eyðileggingar þeim sjálfum.
Pær ganga í flokk einhleypinga og efla hann.
— Sérhver kona sem með samsteypu-uppeldi er gerð ó-
hæf til þess að verða móðir, og mótast samkvæmt ýtrustu
kröfum um »fult jafnrétti«, hvert fjölskylduheimili sem lok-
ast og fermeter af jörð sem verður ófrjór í bæjunum — flytur
oss skrefi nær eyðileggingu — alveg eins og fornu menn-
ingarþjóðirnar.
— — Tízkan mælir svo fyrir: að »heimilisstörfin verði
unnin af sérfræðingum*. »Lærðar ^konur ala börnin upp á
fósturstofnunum,« því >það er hreinasti misskilningur að
brjóstbarnið þurfi fremur en eldri börn fósturs og nærveru
móðurinnar«.
Ef menn óttast »að fóstran elski ekki barnið, þá elskar
móðirin það, þó fóstran annist um það«.
Petta segir helzti frömuður kvenréttindarrtálsins. Konur,
sem eru sérfræðingar í uppeldisfræði, eiga að fæða börnin
sjálfar og vera fósturmæður, en eiginmæðurnar mega það
alls ekki.
Pessi nýi kynþáttur, uppeldismæðurnar, eiga að þroskast
á sérstakan hátt fyrir starf sitt, því enginn þorir enn, að
halda því fram meðal mentaðra manna, að ungbörnin séu
einungis fædd á tilbúnum réttum. (En ef uppeldismæður
eiga börn; hvað þá?)