Réttur - 01.07.1917, Blaðsíða 7

Trygging búfjár 9
Hann á að kaupa búfé sínu líftryggingu í heyjyrningum
sjálfs sin.
Ég veit fyrirfram, að ýmsir munu segja: Þennan sálm
um heyfyrningar er nokkrum sinnum búið að syngja á
voru landi. En hver er árangurinn?
En ég segi: Peita er eina örugga ipiðin. Og er hún
þá svo örðug og dyr, að ekki megi takast að feta sig
eftir henni?
Það held ég ekki. Pegar sá andi vjeri vakinn, sem ég
gat um áðan, yrði leiðin sæmilega greiðfær og almann.
Ég veit það að vísu, að bændur liggja ekki á liði sínu
við heyskapinn nú á tímum. Ég veit, að þeir stunda
hann með kappi og atorku. En ég veit líka, að þegar sá
almenni hugsunarháttur hefir rutt sér til rúms, að hey-
fyrningar séu mönnum alveg eins mikil nauðsyn til trygg-
ingar hagsmunalífinu eins og brauðið handa börnunum
þeirra, þá verður þeim naumast ráðafátt með öflun hey-
anna. Maðurinn er seigur og getur lengi við sig bætt.
Og hann reynist jafnan býsna úrræðagóður, þegar full-
nægja skal einhverri nauðsyn, er hann skilur til hlítar.
En hvernig á að vekja þennan anda?
Til dæmis með tíðum og ýtarlegum umræðum um mál-
ið. En ejtirdœmið mundi þá líklega afreka mest. Ef ein-
hverjir ríða á vaðið, munu fleiri fara á eftir.
En slíkar heyfyrningar þurfa að verða með fastara sniði
og ákveðnara formi en fyrningar flestra manna hingað
til. Þær hafa myndast í góðærinu, en horfið fljótt, þegar
syrti að, þó él eitt væri.
Heyfyrningar ber að skoða seni varasjóð búfjárræktar-
innar. Fyrningar má því aldrei telja með ásetningsheyi á
haustnóttum. Pegar menn setja á hey sín, verða þeir að
gera það eins og engar fyrningar væru til. Og íil fyrn-
ingarsjóðsins grípa menn svO ekki, nema þegar venjuleg-
ur ásetningur hrekkur ekki til, það er að segja, þegar
grimmur harðindavetur skellur á. Og hey, sem eytt er úr
fyrningarsjóði ber helzt að skoða sem lán úr sjóðnum.