Réttur - 01.07.1917, Blaðsíða 6

8
Réttur
forðagæslu. En reynslan sýnir, að hún er næsta örðug
sem haldkvæm íhlutun um ásetning manna. Til þess eru
býlin of ólík og búskaparhættirnir, og örðugt að gera
þar upp á milli fyrir mann, sem sjálfur þekkir ekki jarð-
irnar af eigin reynslu. Þó má sjálfsagt, ef vel er á hald-
ið, nokkurs vænta af héyforðabúrunum, ef þau gætu orðið
almenn og öflug.
Pá vilja sumir afla tryggingar gegn fóðurskorti búfjár
með komforðabúrum. En hræddur er eg um, að slík
bjargráð eigi erfitt uppdráttar. Og frá þjóðhagslegu
sjónarmiði skoðað, ætti aldrei að-gripa til korngjafa handa
búfé, nema í ýtrustu neyð*. í stað þess verður, hvað sem
kostar, að efla grasræktina og bæta vinnulagið við hey-
skapinn. Undir almennum skilyrðum hlýtur að borga sig
betur, að afla heyja heldur en að kaupa útlenda korn-
vöru til skepnufóðurs. —
En úr því að ekker.t af því, sem nefnt er hér að fram-
an, þykir nægilega haldkvæmt til tryggingar gegn fóður-
skorti búfjár, livað á þá að gera?
Ef vér erum sammála um, að framtíðarvelferð þessa
lands byggist mikillega á því, að þessi trygging fáist,
— og um það erum vér vitanlega sammála, — þá virð-
ist mér svarið hljóta að verða á þessa leið:
Tryggingarráðstafanir í þessum efnum verða að hafa
rót og stoð í persónulegum hagsmunahvötum einstak-
linganna. Hugsunarhátturinn þarf að breytast. Sá andi
þarf að gagntaka hvern einasta rhann, alveg eins og þann,
sem tryggir hús og muni, að hann hafi ekki ráð á því
að vera án tryggingar á búfé sínu, hvað sem það kost-
ar, af þeirri einföldu ástæðu, að áhættan, arðmissir og
hordauði, verður ævinlega dýrari. En um leið og sá andi
er vaknaður til fulls, sér maðurinn, hvað hann á að gera:
* Eg lala liér uni hið almenna ástand í búfjárræktarsveitum Iands-
ins. Annað niál getur oft verið með býli við sjóinn, jiau, sem
lélega grasnyt Iiafa, og svo kaupstaði.