Réttur - 01.07.1930, Side 61

Rjettur]
BROT ÚR IiVÆÐUM
277
Við höfum leitað að ást, sem vonar og trúir — hún
hefir svikið okkur.
Við höfum leitað að starfinu, sem yngir upp menn-
ina og gerir þá styrkari — það hefir hrundið okkur
frá sjer. — Hvar er rjettlætið?...
Vægt! Við erum hinir sigruðu.
Yfir höfðum okkar, í kringum okkur, í hinu geisl-
andi sólskini — hljómar og svífur hinn stórfenglegi
söngur — ástar og erfiðis.
Járnslangan, lestin, fer öskrandi framhjá — í göng-
um fjallsins. Hún kallar á iðnaðinn í herlúðri sínum.
Hún kallar hendur og hugi til starfa. — Þúsundir
manna þrá hver annan, leita ástfangnir hver að öðr-
um. Þúsundir kjarkmikilla manna fleygja sjer niður í
hinn glóandi bræðsluofn lífsins.
Og við... við erum til einskis nýtir!. . Hver hefir
varpað okkur á þessa jörð, sem kvelur okkur? Ilver
heíir neitað okkur um ástarandvarp ? Hver kúgar okk-
ur og fleygir okkur til jarðar?
Hvaða hatur hvílir á okkur? Hvaða ókunn hönd
hrindir okkur aftur á bak? Hversvegna hrópa hin
blindu örlög til okkar: Árangurslaust? — Vægð!...
Við erum hinir sigruðu!«
VændÁskonan.
Vatnið streymdi blint og stjórnlaust á milli háu
bakkanna — vatnið streymir og grætur. — Blýgrár
himininn hlustar — á hinni eyðilegu hvelfingu er ekk-
ert bros. Enginn andvari blæs — á hinni skuggalegu
nótt.
Vatnið streymir og grætur. í kveinstöfum þess Jheyr-
ist bergmál af undarlegu og geigvænu leyndarmáli —
úr harmtölum þess berst mannlegt óp — óp örvænting-
arfullrar ástar, sem beðið hefir lægri hlut og lent á
glapstigmn.